Γράφει ο Γιώργος Τοκμακίδης και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα
«Και 10, 9, 8…»
Η προκειμένη χρονιά πλησιάζει στον «καταλυτικό της επίλογο» και εμείς βρισκόμαστε εδώ για να μιλήσουμε για όλα όσα συνέβησαν σε κινηματογραφικό επίπεδο. Μία αρκετά «περίεργη» χρονιά, σε μία αρκετά περίεργη δεκαετία. Η απουσία μεγάλων ονομάτων της βιομηχανίας είναι αισθητή, ενώ εκείνοι οι δημιουργοί, που πράγματι επιστρέφουν, είτε γνωρίζουν την εισπρακτική αποτυχία, είτε την ποιοτική. Αναφορικά με τα πισωγυρίσματα, μεγάλο μέρος των νέων κυκλοφοριών δεν αποτελούν αυθεντικές καινούργιες ιστορίες, αλλά συνέχεια υπαρχόντων κόσμων και κινηματογραφικών συμπάντων. Άραγε, κέρδισε κάποιος φέτος; Μα, φυσικά: «η τηλεόραση!», θα ήταν μία πρώτη απάντηση. Μία δεύτερη εντούτοις και πιο ορθή απάντηση στο ερώτημα θα αφορούσε τον ανεξάρτητο χώρο. Αν εξαιρέσουμε τις λιγοστές μεμονωμένες περιπτώσεις που διέθεταν την οικονομική υποστήριξη των μεγάλων εταιρειών παραγωγής και είχαν εμπορική και ποιοτική ανταπόκριση στο κοινό, η ανεξάρτητη σκηνή κατάφερε να βγει εμπρός και να φέρει τον κόσμο στις αίθουσες.
Πάμε όμως να προβούμε στη δική μας ανασκόπηση για το 2024 που συμπεριλαμβάνει περί τις 62 ταινίες από την έναρξη της χρονιάς μέχρι και σήμερα.
Ο πρώτος μήνας του έτους κινήθηκε μάλλον κάπως αμήχανα, με τις ταινίες του προηγούμενου χρόνου να συνεχίζονται να προβάλλονται και να διατηρούν τη θέση τους στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αυτό είχες ως αποτέλεσμα να ξεκινήσουμε τη νέα χρονιά με ταινίες όπως το «Αγώνας Για Τη Δόξα» με τον Ντάνιελ Μπρούλ και τον «Μελισσοκόμο» με τον Τζέισον Στέιθαμ. Πρόκειται για ένα μέτριο ξεκίνημα, αν και ο «Μελισσοκόμος» κρίνεται σε ικανοποιητικό βαθμό διασκεδαστικός.
Ο επόμενος μήνας κινήθηκε για τους/τις θεατές στα ίδια υποτονικά επίπεδα με τις ταινίες «Άργκαϊλ», «Madame Web» και «Μικρά Πρόστυχα Γράμματα». Το φιλμ του Μάθιου Βον είναι από τα πρώτα παραδείγματα ταινιών που ήταν ψυχαγωγικές με ευρηματικές σκηνές και ευφάνταστες στιγμές που δεν συγκίνησαν το κοινό. Η συνταγή πίσω από το «Άργκαϊλ» είναι εξαιρετικά δοκιμασμένη αφενός από το είδος με ταινίες, όπως το «Κυνηγώντας Το Πράσινο Διαμάντι» (Romancing Stone, 1984), αφετέρου από τον ίδιο τον σκηνοθέτη που έχει σημειώσει επιτυχία στο κατασκοπικό περιεχόμενο. Μάλιστα, υπήρχε το σχέδιο από μεριάς μας να προβούμε σε μία σύγκριση ανάλυση των δύο αυτών ταινιών. Από την άλλη η «Madam Web» με τις Ντακότα Τζόνσον και Σίντνεϊ Σουίνι αποτελεί άριστη προσθήκη στις αποτυχίες της εταιρείας «Sony», η οποία κυκλοφόρησε τρεις ιστορίες μόνο φέτος! Τέλος, τα «Μικρά Πρόστυχα Γράμματα» με την Ολίβια Κόουλμαν δεν προκάλεσαν αίσθηση όταν κυκλοφόρησαν, αλλά κατέκτησαν μακροπρόθεσμα τις θερινές αίθουσες.
Ο μήνας Μάρτιος είναι επιτέλους μία περίοδος που μπορούμε να πούμε ότι κάτι κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση! Κυκλοφορεί η πολυαναμενόμενη συνέχεια του «Dune», η οποία όχι μόνο δεν απογοητεύει, αλλά κατακτά και συναρπάζει ό,τι έπεται. Δικαίως από τη μία, δεδομένου ότι ακολουθούν η απογοητευτική επανέκδοση του «Road House», το κουρασμένο «Ghostbusters: Η Αυτοκρατορία Του Πάγου», το εξωφρενικό «Γκοτζίλα Χ Κόνγκ: Η Νέα Αυτοκρατορία» και η μονότονη «Πόλη Της Ασφάλτου». Δε θα αναφερθούμε καν στην υπ’ αριθμόν τέταρτη συνέχεια του «Kung Fu Panda», αλλά στις ταινίες με τίτλο: «Ματωμένος Δεσμός» σε παραγωγή της εταιρείας «Α24» και στο θρίλερ τρόμου με τίτλο: «Άσπιλη», που προσδοκούν για τη διαφορά.
Ο επόμενος μήνας θυμίζει τον Φεβρουάριο και αυτό γιατί έχουμε ταινίες όπως το δυναμικό «Monkey Man», ένα έργο ζωής για τον Ντέβ Πατέλ και το ζωηρό «The Ministry Of Ungentlemanly Warfare» του Γκάι Ρίτσι, οι οποίες αποσύρονται ταχύτατα από τις κινηματογραφικές αίθουσες. Την ίδια στιγμή έχουμε το δεύτερο μέρος του «Rebel Moon:The Scargiver» του Ζακ Σνάιντερ και το «Εναντίον όλων» με τον Μπίλ Σκάρσκαρντ να μας χαλούν την αισθητική με τον συρφετό των εικόνων τους. Βέβαια, η έκπληξη έρχεται από εκεί που δεν το περιμένει κανείς με τον «Εμφύλιο Πόλεμο», το καμάρι του «Α24» και το «Οι Αντίπαλοι» του Λούκα Γκουαντανίμο με την Ζεντάγια να σώζουν τον μήνα.
Ακολουθεί ο Μάιος για να μας αποδείξει ότι ορισμένες ιστορίες άργησαν να συνεχιστούν… Από τη μία έχουμε τη συνέχεια του «Πλανήτη Των Πιθήκων» και από την άλλη τη συνέχεια του «Μάντ Μάξ». Οι κριτικές για τις δύο ταινίες είναι ως επί το πλείστον θετικές. Οι θεατές όμως γυρνούν την πλάτη στο «Βασίλειο», που φιλοδοξεί να είναι η αρχή για μία νέα τριλογία και στην «Φιουριόσα», μέσα από την οποία ο Τζόρτζ Μίλλερ μας δείχνει την ιστορία του κόσμου που εισήγαγε στην προηγούμενη ταινία του. Σε αυτό τον μήνα αποδεικνύεται ακόμα πως η επιρροή που έφερε κάποτε το όνομα του πρωταγωνιστή έχει χάσει τη δυναμική της. Ο Ράϊαν Γκόσλινγκ, αν και απολαυστικός στον «Κασκαντέρ» δεν καταφέρνει πολλά, ενώ ο Ράϊαν Ρέινολντς περνάει μάλλον απαρατήρητος στο «Φανταστικοί Φίλοι». Απομένει το «Hit Man» του «Netflix», για να μας θυμίσει ότι υπάρχει.
Έρχονται μεγάλες απογοητεύσεις την περίοδο που η βιομηχανία πρέπει να ανεβάσει στροφές. Αντ’ αυτού έχουμε το «Bad Boys: Ride Or Die», το «Οι Μηχανόβιοι» και το «Ένα Ήσυχο Μέρος: Ημέρα Πρώτη». Το μεγάλο στοίχημα δίνεται από τον «αναβιωτή» του είδους του «Western», Κέβιν Κόστνερ. Μία επίφοβη όχι μόνο για το είδος, αλλά και για τον κινηματογράφο εποχή, ο Κόστνερ προσδοκά να επαναλάβει το θαύμα του «Χορεύοντας Με Τους Λύκους» (Dances With The Wolves, 1990) με το τρίωρο «Ορίζοντας: Ένα Αμερικάνικο Έπος – Κεφάλαιο 1». Η ταινία αποτελεί έναν καθολικό θρίαμβο που δεν βρίσκει καθολική ανταπόκριση. Ο Ιούνιος κλείνει με άρωμα Γαλλίας και τη μεταφορά του έργου του «Κόμη Μόντε Κρίστο» με γαλλική παραγωγή, εξίσου εκτενούς διάρκειας.
Ο καυτός μήνας είναι εδώ! Οι κινηματογραφικές αίθουσες παραμένουν ψυχρές. Σίγουρα, το «Twisters» κάπως αναθέρμανε τους/τις θεατές και το «Deadpool & Wolverine» γέμισε τις αίθουσες, αλλά γίνεται λόγος για μία μέτρια για αυτή την περίοδο απόδοση. Το «Fly Me To The Moon» αποσύρθηκε γρήγορα και μετέβη στις πλατφόρμες, ενώ το «Longlegs» του Όζγκουντ Πέρκινς αποπειράθηκε να «φοβίσει» το κοινό με τον Νίκολας Κέιτζ σε ρόλο έκπληξη. Η τέταρτη προσθήκη στη σειρά του «Εγώ, ο Απαισιότατος» είναι γεγονός, ενώ το «Netflix» χαρίζει στον Έντι Μέρφι άλλη μία, τέταρτη περιπέτεια ως «Μπάτσος του Μπέβερλι Χίλς».
Ο Αύγουστος τα έχει όλα, εκτός από επιτυχία! Τα πράγματα κινούνται, αλλά όχι με τον τρόπο που θα θέλαμε. Αρχίζουμε με ταινία τρόμου, όπως η «Παγίδα» με τον Τζός Χάρτνετ, το αναμενόμενά απογοητευτικό «Borderlands»με ένα πολυβραβευμένο κάστ, αλλά με ατυχή προσέγγιση, το ερωτικό δράμα του «Τελειώνει Με Εμάς» με την Μπλέικ Λάιβλι, το υπερβολικό «Άλιεν: Ρωμύλος» του Φέντε Αλβάρεζ και η προσβλητική επανέκδοση του «Κορακιού», με τον Μπίλ Σκάρσγκαρντ να πρωταγωνιστεί σε δεύτερη αποτυχία. Ο κύκλος κλείνει με το θρίλερ «Κώδικας Κινδύνου», το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Ζωή Κράβιτζ με τον Τσάνινγκ Τέιτουμ. Η έκπληξη ωστόσο προέρχεται από μία μικρή ταινία με τον τίτλο: «Kneecap» και μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι είτε θα την λατρέψεις, είτε θα την μισήσεις, σίγουρα αξίζει μία θέαση.
Ο Σεπτέμβριος από την άλλη φέρει αρκετά κοινά σημεία με τον Μάρτιο! Αρχικά, μας δίνει τη δεύτερη ταινία του «Σκαθαροζούμη» με τον Τίμ Μπάρτον να επιστρέφει όχι μόνο σαν σκηνοθέτης, αλλά και σαν δημιουργός και καλλιτέχνης. Η ταινία διακρίνεται από δημιουργική αναρχία και την λατρεύουμε για αυτό, άξια συνέχεια μετά από 36 χρόνια. Επιπλέον, αυτός ο μήνας ανήκει στα ρομπότ, με το «Transformers One» και το «Ατίθασο Ρομπότ» γινόμαστε ξανά παιδιά και απολαμβάνουμε τους μικρούς θριάμβους των μεγάλων βημάτων που έχουν γίνει στο τρισδιάστατο «animation». Στη συνέχεια έχουμε το «Ελιξίριο Της Νιότης» με την Ντέμι Μούρ για θεατές με γερό στομάχι και το επικό «Μεγαλόπολις» του Φράνσις Φόρντ Κόπολα για κοινό με περίσσια υπομονή. Οι πλατφόρμες μπαίνουν και αυτές δυναμικά στο παιχνίδι με το «Wolfs», όπου συναντιούνται Κλούνεϊ και Πίτ για άλλη μία φορά και το «Killer Heat», που γυρίστηκε στη χώρα μας.
Ο επόμενος μήνας ανατρέπει τα δεδομένα! Όσες ταινίες ήταν αναμενόμενες από τους/τις θεατές απογοητεύουν και αποτυγχάνουν, όπως το «Τζόκερ: Τρέλα Για Δύο», «Βένομ 3» και το «Μαύρο Καναρίνι». Το αξιοπερίεργο είναι πως πετυχαίνουν εκείνες οι ταινίες που δεν περιμένει κανείς όπως: «Ο Μαθητευόμενος» με τον Σεμπάστιαν Σταν, η «Ανόρα» με την ιδιαίτερη νεοφερμένη Μίκι Μάντισον, το «Κονκλάβιο» με τον εξαιρετικό Ράλφ Φάινς και το «Juror 2», η τελευταία ταινία του θρυλικού Κλιντ Ίστγουντ.
Ο Νοέμβριος έρχεται με βαθιά στεναχώρια, καθώς ο Ρίντλει Σκότ μας «ρίχνει στα τάρταρα» με τη νέα ταινία του «Μονομάχου». Μόνο η Αντζελίνα Τζολί μπορεί να μας ανεβάσει επίπεδο με την ερμηνεία της ως Μαρία Κάλλας στην ομώνυμη «Maria». Η ταινία «Wicked Part 1» από την άλλη μένει να κριθεί.
Ο τελευταίος μήνας του έτους έρχεται για να κλείσει την χρονιά με την μετριοπαθή «Επιστροφή» του Ουμπέρτο Παζολίνι, με τον Ράλφ Φάινς να αφήνει το ράσο και να γίνεται ένας στοιχειωμένος από τον πόλεμο «Οδυσσεάς», και τη Ζιλιέτ Μπινός να ενσαρκώνει μία ρεαλιστική «Πηνελόπη». Στις αίθουσες, έναν σχεδόν χρόνο μετά θα βρεθεί και πάλι ο βραβευμένος με όσκαρ Κίλιαν Μέρφι, με μία μικρής κλίμακας ταινία με τίτλο: «Μικρά Πρά8γματα Σαν Κι Αυτά». Ο Μάρτιν Κάμπελ δεν καταφέρνει να επαναλάβει το δικό του θρίαμβο μέσα από τη δεύτερη του συνεργασία με την Εύα Γκρίν στην ταινία «Επιχείρηση: DirtyAngels». Η χρονιά κλείνει αφενός με τη νέα προσθήκη στον κόσμο του «Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών» με το «anime» φιλμ: «Ο Πόλεμος Των Ροχίριμ», αφετέρου με πολυαγαπημένες χριστουγεννιάτικες ταινίες, για τις οποίες θα μιλήσουμε σε άλλο άρθρο.
«…3, 2, 1…»
Πραγματικά μία χρονιά με απανωτές ανατροπές, ευχάριστες και δυσάρεστες. Αν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε ορισμένες ταινίες, αυτές θα ήταν οι εξής: «Άργκάϊλ», «Dune Part 2», «Εμφύλιος Πόλεμος»,«The Ministry Of Ungentlemanly Warfare»,«Οι Αντίπαλοι», «Φιουριόσα», «Ορίζοντας: Ένα Αμερικάνικο Έπος – Κεφάλαιο 1», «Κόμη Μόντε Κρίστο» (Le Comte De Monte-Cristo), «Kneecap», «Σκαθαροζούμης 2» (Beetljuice Beetlejuice), «Transformers One», «Ατίθασο Ρομπότ», «Ανόρα», «Κονκλάβιο», «Juror 2»,«Maria»,«Η Επιστροφή». Πρόκειται για προσωπική και όχι απόλυτη επιλογή, με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Μέχρι την επόμενη φορά, Καλές Γιορτές σε όλες και όλους!!!
