Είναι ένας από τους πιο αγαπημένους ηθοποιούς της γενιάς του. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και έχει καταφέρει με το αληθινό του μεράκι, το ταλέντο και τη δημιουργικότητα του να διαγράψει μια σημαντική πορεία στην τηλεόραση, στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Τον γνωρίσαμε μέσα από επιτυχημένες σειρές και ταινίες , αλλά τον αγαπήσαμε για την αυθεντικότητά και την ενέργεια με την οποία υπηρετεί την τέχνη του. Με συνέπεια και σεμνότητα συνεχίζει να εξερευνά τα δύσκολα μονοπάτια της κωμωδίας, αφήνοντας το δικό του αποτύπωμα στον χώρο του θεάτρου.
Είναι ο Θανάσης Τσαλταμπάσης που μίλησε στην Κουλτουρόσουπα για όσα τον ενοχλούν στο θέατρο, για την ταμπέλα του «κωμικού», την πατρότητα και το «Όλα λάθος» που αυτήν την περίοδο παίζεται στο θέατρο «Κολοσσαίο».
Συνέντευξη στην Ειρήνη Σοφιανίδου
Ξεκινώντας Θανάση, θα ήθελα να σε ρωτήσω, για τους «Ευτυχισμένους μαζί», τη σειρά με την οποία έγινες ευρύτερα γνωστός και που πλέον χαρακτηρίζεται «θρυλική». Πώς νιώθεις που ήσουν μέρος μιας δουλειάς που έχει αφήσει ιστορία κι αν έχεις κρατήσει επαφές με τους συναδέλφους σου;
Γενικά, μέχρι στιγμής έχω υπάρξει σε αρκετές δουλειές που έχουν γίνει επιτυχίες. Αλλά σίγουρα το «Ευτυχισμένοι Μαζί» έχει γίνει ιστορική σειρά πια. Και στα χρόνια μέσα βλέπω κι εγώ τη δύναμή της. Γιατί τότε καταλάβαινα ότι κάνουμε κάτι ωραίο, αλλά δεν αντιλαμβανόμουν την τρέλα του κόσμου. Είχε κάτι αυτή η σειρά που δεν μπορούσε να μην αγαπηθεί. Με τους συναδέλφους μου δεν έχουμε καθημερινή επαφή. Δεν είμαστε φίλοι καθημερινότητας, Όμως όσες φορές έχουμε βρεθεί μιλάμε πολύ εγκάρδια και έχουμε μεγάλη χαρά. Νιώθω πολύ ωραία!
Μετά από αυτή τη δουλειά δεν έχεις έτσι πολύ έντονη παρουσία στη τηλεόραση. Είναι επιλογή σου αυτό; Δηλαδή, προτιμάς να είσαι στο θέατρο ή απλά δεν έτυχε;
Έχω κάνει και άλλες σειρές, που μπορεί να μην ήταν σαν το «Ευτυχισμένοι μαζί» αλλά τις βίωσα πολύ δυνατά στην καθημερινότητά μου και αγαπήθηκαν από μία μερίδα του κόσμου. Άλλωστε η επιτυχία του «Ευτυχισμένοι Μαζί» είναι μια εξαίρεση που συμβαίνει κάθε 20 χρόνια και σε μερικούς συναδέλφους μπορεί να μη συμβεί και ποτέ. Γενικά είμαι αυστηρός στις επιλογές μου. Θέλω να βρίσκομαι σε δουλειές που πραγματικά μου αρέσουν, που πιστεύω πως μπορώ να είμαι καλός και έχουν πιθανότητες επιτυχίας.
Θεωρείσαι ένας κωμικός ηθοποιός. Τον αποδέχεσαι αυτόν τον χαρακτηρισμό;
Ναι, τον αποδέχομαι. Θεωρώ ότι υπάρχει κάτι που δεν εξηγείται, δε διδάσκεται και μάλλον καλλιεργείται, κάτι που φέρνει πιο εύκολα το γέλιο στα χείλη των θεατών και κάνει κάποιον κωμικό. Παρότι στεγανά δεν υπάρχουν κι ένας καλός ηθοποιός μπορεί να ανταπεξέλθει σε κάθε ρόλο, αυτή η ιδιαίτερη κλίση κάνει τον κωμικό μια κατηγορία από μόνο του.
Τι πιστεύεις ότι είναι πιο δύσκολο, να κάνεις τον θεατή να γελάσει ή να συγκινηθεί;
Όλα είναι δύσκολα αν θες να τα κάνεις καλά. Όταν θέλεις να υπάρχει ποιότητα σε αυτό που δίνεις στο κοινό είναι δύσκολο και το γέλιο και η συγκίνηση.
Δε συμφωνείς όμως ότι στην εποχή μας υπάρχει μία πολύ μεγάλη ένδυα ως προς την κωμωδία; Δηλαδή, δύσκολα να δεις μία παράσταση ή μια σειρά που να γελάσει ο κόσμος.
Δυστυχώς, οι άνθρωποι που παίρνουν τις αποφάσεις δεν καταλαβαίνουν την σημαντικότητα κάποιων πραγμάτων που πρέπει να συνθέσουν το παζλ για να γίνει μια καλή κωμωδία. Δεν είναι απλά έχουμε έναν καλό κωμικό και βγαίνει και γελάμε. Χρειάζεται βέβαια και ο ηθοποιός, αυτός που θα βγει μπροστά. Πάνω από όλα όμως είναι το κείμενο. Πρέπει να υπάρχει μια καλή βάση. Και αυτή η βάση λείπει. Οι σεναριογράφοι και οι κειμενογράφοι στο θέατρο πληρώνονται ψίχουλα και οι πρώτοι καλούνται να γράψουν , αν πρόκειται για ένα επεισόδιο την εβδομάδα, στην καλύτερη 45 σελίδες. Στο εξωτερικό μια κωμωδία έχει μέχρι 12 επεισόδια τη σεζόν, ενώ εδώ έχουμε το λιγότερο 35. Πώς να γραφεί μία κωμωδία από έναν δύο ανθρώπους με τόσο μεγάλο πλήθος επεισοδίων; Χρειάζεται χρόνος για να γραφτεί ένα καλό κείμενο. Δεν είναι η κωμωδία ότι μας έρθει, ούτε φωνές και ένταση. Χρειάζεται καλή παραγωγή, καλό στήσιμο, ηρεμία και ευχάριστο κλίμα.
Σου έχει τύχει κάποιο αστείο, παράξενο περιστατικό πάνω στη σκηνή;
Πάρα πολλά. Σχεδόν καθημερινά θα τύχει κάτι. Αυτή είναι και η χαρά του θεάτρου, γιατί είναι ζωντανός οργανισμός. Δεν υπάρχει το κατ, όπως σε ένα γύρισμα, οπότε πρέπει να συνεχιστεί η παράσταση και συμβαίνουν πολλές φορές ευτράπελα. Εμένα μου αρέσει ο εναλλακτικός τρόπος που θα μου δώσει την ατάκα ένας συνάδελφος πάνω στη σκηνή ή ένα βλέμμα που θα μου ρίξει και θα καταλάβω ότι το κάνει λίγο επίτηδες γιατί ξέρει ότι δεν το περιμένω εκείνη τη στιγμή. Όταν γίνονται με έξυπνο τρόπο αυτά, με κάνουν να γελάω πάνω στη σκηνή. Τώρα, ευτράπελα με τον κόσμο γίνονται άπειρα. Να μιλάει ο θεατής δυνατά, να λέει στον διπλανό του την υπόθεση. Μια φορά ένας θεατής έλεγε μετά από κάθε ατάκα. «Ωχ! Ωχ!». Όποιος έβγαινε, όποιος έμπαινε στη σκηνή ακουγόταν «Ωχ! Ωχ! Ωχ!». Στις δύο ώρες της παράστασης είχαμε ακούσει χίλια «ωχ».
Έχεις κάποιο γούρι, κάποια τελετουργία πριν ανέβεις στη σκηνή και που επαναλαμβάνεις πάντα πριν από κάθε παράσταση;
Έχω κάθε φορά κάτι αλλά δεν είναι κάθε φορά το ίδιο. Σε κάθε παράσταση δημιουργείται ένα γούρι. Ας πούμε δένω κάπως τα κορδόνια μου και πάει καλά ή παράσταση, θα τα δένω με τον ίδιο τρόπο σε όλη τη σεζόν μέχρι να λιώσει το κορδόνι.
Άρα είσαι προληπτικός;
Νόμιζα πως όχι, αλλά μάλλον τελικά είμαι λίγο. Η αλήθεια είναι ότι με τα χρόνια έχω αποκτήσει πολύ αυτοπεποίθηση πάνω στη σκηνή χωρίς να εννοώ ότι έχω κατακτήσει τα πάντα. Είμαι πολύ σίγουρος για τον εαυτό μου, οπότε δεν χρειάζομαι γούρια και δεκανίκια. Παρ’ όλα αυτά μου αρέσει να νιώθω ότι κάτι μου δίνει δύναμη.
Υπάρχει κάτι που να μην σου αρέσει στον χώρο του θεάτρου; Που θα ήθελες να το αλλάξεις γιατί είναι ένα κομμάτι της δουλειάς σε δυσκολεύει;
Σίγουρα μου αρέσει οτιδήποτε έχει να κάνει με την ώρα της δουλειάς. Είτε είναι στο πλατό την ώρα του γυρίσματος ή επάνω στη σκηνή την ώρα που παίζουμε. Υπάρχουν όμως και πάρα πολλά που δε μου αρέσουν. Από έναν συνάδελφο που μπορεί να καταλάβω ότι έρχεται γιατί πρέπει να βρίσκεται σε μία δουλειά και δεν έχει αυτήν την σπίθα, που για μένα έχει μεγάλη σημασία, μέχρι τις αδικίες και την έλλειψη αξιοκρατίας. Και εγώ μιλάω λίγο εκ του ασφαλούς γιατί εδώ και χρόνια έχω μια πορεία που δύσκολα κάποιος μπορεί να με υποτιμήσει και να μου προτείνει κάτι κατώτερο των δυνατοτήτων μου. Βλέπω, όμως, ανθρώπους που είναι χρόνια στο θέατρο και είναι πολύ ταλαντούχοι αλλά αναγκάζονται να συμβιβαστούν με αυτά που τους προτείνουν επειδή υπάρχει και το θέμα του βιοπορισμού. Επίσης οι οικονομικές απολαβές δεν είναι αυτές που θα έπρεπε. Δεν μπορεί να παλεύει ο περισσότερος κόσμος να τα βγάλει πέρα με την καθημερινότητα και μετά να τα ξεχάσει όλα πάνω στη σκηνή και να δώσει το 100% από αυτό που πρέπει. Δεν μπορεί όσο καλός και να είσαι να μη σε επηρεάσει μια πολύ κακή καθημερινότητα που συνήθως οφείλεται στα οικονομικά προβλήματα. Ένας ηθοποιός κάνει πολλές φορές ταυτόχρονα και θέατρο και σινεμά και τηλεόραση γιατί δε βγαίνει αλλιώς. Εγώ ιδανικά, ας πούμε θα ήθελα να κάνω φόκους στα γυρίσματα της ταινίας που ετοιμάζουμε τώρα. Δε γίνεται όμως αυτό. Θα μου πεις, υπάρχουν λόγοι που συμβαίνει αυτό, όπως ότι είναι μικρή η αγορά. Δε μου αρέσει όμως!
Πιστεύεις ότι ο ηθοποιός έχει ευθύνη απέναντι στο κοινό του και αν ναι, ποια είναι αυτή η ευθύνη;
Πιστεύω ότι έχει. Τo είδος της ευθύνης την ορίζει ο καθένας για τον εαυτό του. Εγώ νιώθω υπεύθυνος απέναντι στο κοινό για το τι λέω, πως το λέω, πόσο έχω μοχθήσει για να παρουσιάσω στο κοινό, κάτι ουσιαστικό και ποιοτικό. Να προσέχω τι μηνύματα δίνουν τα έργα που παίζω στο κοινό. Δηλαδή δε θα έπαιζα ποτέ σε ένα έργο που το γέλιο έχει ως πηγή την κοροϊδία κάποιου επειδή δεν είναι ψηλός ή επειδή έχει παραπάνω κιλά. Δεν θα το κάνω. Το θεωρώ λάθος. Κι ας πρέπει να ζήσω από αυτή τη δουλειά. Το χρησιμοποιούν κάποιοι συνάδελφοι για δικαιολογία αλλά εγώ δεν το δέχομαι. Και δεν το λέω μόνο τώρα. Από το ξεκίνημά μου το είχα σαν αρχή και πρόσεχα όσο μπορούσα.
Πιστεύεις ότι ο χαρακτήρας ενός ηθοποιού και ο τρόπος που λειτουργεί σαν άνθρωπος είναι ανεξάρτητος από την αναγνώριση του ταλέντου του; Κάποιος μπορεί να χαρακτηριστεί δύστροπος και να ακολουθήσει η λογική του «cancel». Είναι ανεξάρτητη η συμπεριφορά κάποιου με την ιδιότητα του καλλιτέχνη;
Σίγουρα δεν είναι ανεξάρτητα, αλλά υπάρχει μια υπερβολή. Το «δύστροπος» δεν είναι κάτι επιλήψιμο. Μπορεί για κάποιον να είσαι πειθαρχημένος και για κάποιον άλλον δύστροπος επειδή θέλει να έρχεται, ας πούμε, είκοσι λεπτά μετά την έναρξη της πρόβας, κι εσύ νευριάζεις. Είναι δυσδιάκριτα τα όρια. Αλλά εκεί που υπάρχει αντικειμενικότητα , που υπάρχουν αδικήματα ποινικά κολάσιμα, δεν μπορώ να τα παραβλέψω. Οποιονδήποτε καλλιτέχνη κι αν αφορούν, όσο ταλαντούχος κι αν είναι.
Πριν λίγο καιρό απέκτησες το παιδάκι σου. Έχει αλλάξει η πατρότητα στον τρόπο που βλέπεις την κοινωνία; Σε έχει κάνει πιο ενεργό πολίτη;
Με έχει επηρεάσει γενικότερα. Πάντα ήμουν ένας άνθρωπος δοτικός, δεν κοίταζα ποτέ μόνο τον εαυτό μου. Μετά τη γέννηση όμως της μικρής συνειδητοποιώ ότι έχω μέσα μου άπειρη αγάπη να δώσω. Δεν εστιάζω πια στον εαυτό μου. Κοιτάζω πρώτα το καλό της κόρης μου και της οικογένειας μου. Χωρίς να καταπατώ τα πιστεύω μου και τις ηθικές μου αξίες, πορεύομαι σύμφωνα με το τι χρειάζεται η γυναίκα μου και το παιδί μου. Δε θα κάνω τίποτα χωρίς να τις λάβω πρώτα υπόψη. Είμαι πολύ προσεκτικός στο τι θα κάνω, με τι ωράρια θα δουλεύω και σίγουρα έχω γίνει και πιο ενεργός πολίτης.
Ας περάσουμε τώρα και στην παράσταση «Όλα λάθος», που παρουσιάζετε στο «Κολοσσαίο». Πρόκειται γι’ αυτό που λέμε «θέατρο μέσα στο θέατρο». Ποια είναι η δυσκολία αυτής της παράστασης και ποια είναι η ομορφιά της;
Κοίταξε, η ομορφιά της είναι ότι είναι μια καθαρόαιμη κωμωδία. Είναι από τις λίγες φορές που κάνω κάτι που είναι το γέλιο και μόνο το γέλιο ο στόχος, γιατί γενικά μου αρέσουν οι κωμωδίες που έχουν και συγκίνηση και ανθρωπιά. Εδώ όμως ο θεατής που έρχεται πρέπει για σχεδόν δύο ώρες να γελάει με δάκρυα. Αυτός είναι ο στόχος και αυτό μ’ αρέσει. Δεν έχει όμως δεύτερο και τρίτο επίπεδο κι αυτή είναι κι η δυσκολία του. Θέλει μια προσοχή για να μην γίνει «μπαλαφάρα» με την κακή έννοια ή κάτι γελοίο. Θέλει πολλή πειθαρχία στις σκηνοθετικές οδηγίες. Θέλει αντοχή νου και σώματος. Θα δείτε, αν έρθετε στην παράσταση, ότι είμαστε σαν αθλητές σ’ αυτό που κάνουμε. Είναι μια παράσταση που μπορεί εύκολα να παρασυρθεί ο ηθοποιός από το γέλιο των θεατών και να διεκδικήσει κι άλλο γέλιο, ξεφεύγοντας από τα σκηνοθετημένα, οπότε πρέπει να ξέρει που να σταματήσει. Όλοι πέφτουμε σε αυτήν την παγίδα πού και πού αλλά ευτυχώς ο ένας συνεφέρει τον άλλον επί σκηνής.
Πώς νιώθεις κάθε φορά που παίζεις στην πόλη σου;
Νιώθω υπέροχα! Δεν συγκρίνεται το αίσθημα που έχω, όταν παίζω εδώ. Είναι σαν να γυρνάω λίγο πάλι στα παιδικά μου χρόνια, σαν να ξαναζώ την αρχή του ονείρου που με έκανε να φύγω για να το κυνηγήσω. Εδώ έγινε η πρώτη μου προσπάθεια σε αυτήν τη δουλειά, εδώ ήταν οι πρώτες μου αναζητήσεις. Οπότε, όταν έρχομαι νιώθω ότι πια έχω καταφέρει κάτι. Νιώθω πολύ γεμάτος. Πέρα από τη δουλειά όμως βλέπω και τους συγγενείς μου, τους φίλους μου, περπατάω ξανά στους δρόμους που έχω παίξει, στα σοκάκια που έχω γυρίσει και έχω ζήσει πάρα πολύ ωραίες στιγμές οπότε αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα.
Για τον χειμώνα τι σχέδια έχεις;
Τον χειμώνα ενώ ήταν να κάνω κάτι άλλο, θα συνεχίσουμε τελικά στην Αθήνα με το «Όλα λάθος», επειδή πήγε πάρα πολύ καλά. Επίσης τελειώνω αρχές Νοέμβρη τα γυρίσματα για μια ταινία μεγάλου μήκους που θα βγει από τη Village το Φεβρουάριο. Από εκεί πέρα, πάντα κάτι προκύπτει, αλλά το «Όλα λάθος» και η ταινία είναι οι δύο κεντρικές δουλειές που έχω φέτος.
Φωτογραφίες Τσαλταμπάσης ΦΜ
Η κωμωδία «Όλα…λάθος» με τον Θανάση Τσαλταμπάση στο θέατρο Κολοσσαίον
