Γράφει η για την Κουλτουρόσουπα η Ελπίδα Παπαδανιήλ

Facebook Τάνγκο: Όταν το πάθος συναντά τη ζωή…
Χορεύουμε; Μια τόσο απλή ερώτηση με τόση ζωντάνια και θέληση μέσα της.. Όλοι μας χορεύουμε, σε διάφορες φάσεις της ζωής μας και γενικότερα οι Έλληνες θεωρούμαστε λαός χορευτεράς.. Ζητάμε αφορμή για να χορέψουμε, δίνουμε «παραγγελιά», χορεύουμε μόνοι μας ή και με παρέα… Γενικά ο χορός είναι στο DNA μας..
Ο χορός αποτελεί τον πιο αρχαίος τρόπος έκφρασης των ανθρώπινων συναισθημάτων. Οι άνθρωποι χόρευαν το κυνήγι, τον πόλεμο αλλά και την χαρά, τον γάμο και τον έρωτα.. Καθημερινά οι άνθρωποι χορεύουν για να εκδηλώσουν όσα νιώθουν, δημιουργώντας έτσι μια μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης αλλά και ένα τρόπο επικοινωνίας μέσω του σώματος, δίνοντας τη δυνατότητα αποτύπωσης ποικίλων αισθήσεων. Ο χορός γεννήθηκε μέσα από τις ανάγκες του ανθρώπου και χρησιμοποιήθηκε για να τις εκφράζει. Μερικοί χοροί είναι σχεδιασμένοι για να ευχαριστήσουν το κοινό, άλλοι για την τέρψη μόνο των συμμετεχόντων και κάποιοι για να δώσουν χαρά και απόλαυση σε όλους.

Κάποιοι είναι αυστηρά δεμένοι στη χορογραφία που επιβάλει η στιγμή ή η εκάστοτε κουλτούρα, ενώ άλλοι είναι γνήσιοι εκφραστικοί αυτοσχεδιασμοί που μεταδίδουν τον παλμό και το συναίσθημα των χορευτών, παραδομένοι στην κίνηση που αναβλύζει από μέσα τους.
Κάθε σχέση, κάθε ζευγάρι είναι και ένας χορός… Θα πρέπει να θέλουν και οι δύο να χορέψουν επιλέγοντας ο ένας τον άλλο, χωρίς να έχουν την ανάγκη αλλά μόνο και μόνο για την απόλαυση και για να ενισχύσουν έτσι ό,τι καλύτερο έχει ο καθένας μέσα του….
Το τάνγκο δεν είναι απλώς χορός αλλά μια τελετουργία.. Είναι μουσική νοτισμένη με λέξεις.. Είναι λέξεις που εναποθέτουν τη δυναμική τους στις κινήσεις…Είναι μια αγκαλιά, ένα νοιάξιμο, μια επαφή, ένα φλέρτ, μια ολόκληρη επικοινωνία… Είναι πόθος και έρωτας, χαρά και μελαγχολία, πάθος για την ίδια τη ζωή.. Για κάποιους είναι ένας τρόπος ζωής, μια ολόκληρη φιλοσοφία, ένα ταξίδι μέσα στο χώρο και το χρόνο, ανάμεσα στο «θέλω» και στο «κατακτώ», στο χορεύω άρα υπάρχω..
«Χορός είναι η κάθετη έκφραση των οριζόντιων επιθυμιών»,
Μπερνάρ Σω.
Και αυτό ακριβώς είναι το τάνγκο, μια αέναη διεκδίκηση της επιθυμίας για ζωή, του έρωτα και του φωτός, της αστραπής και της αίγλης…Eίναι ο χορός της ζωής, που απαιτεί κίνηση, ευελιξία, προσαρμοστικότητα..
Κατά τη διάρκειά του μουσική και χορός ενώνονται και ανυψώνονται στο απόλυτο ένα, στην καλλιτεχνική εκδήλωση της ανθρώπινης ψυχής, γεννώντας αναμνήσεις και όνειρα μαζί.
Τα βήματά του σταθερά, στιβαρά και ακλόνητα διεκδικούν, δηλώνουν την απόλυτη επιθυμία μέσα από τη μοναδική εσωτερική ένταση που τα διακατέχει. Ο καβαλιέρος διοχετεύει τη δύναμή του στη ντάμα και εκείνη την επιστρέφει με θηλυκότητα και δυναμισμό. Έτσι, το ζευγάρι αποκτά μια μαγική ισορροπία.
«Το τάνγκο διαψεύδει τα μαθηματικά γιατί ένα και ένα δεν κάνει δύο, αλλά ένα που είναι το ζευγάρι, ή τρία, γιατί είναι αυτός, αυτή και ένα τρίτο σύνολο… Ένα ή τρία.. Δύο ποτέ!!»
Νίτσε

Είναι ένας χορός που μας μαγεύει και μας ταξιδεύει από την πρώτη στιγμή. Η απαίτησή του, η δυσκολία του, μία και μοναδική… Να γίνουν οι δύο παρτενέρ ένα σύνολο μέσα από το πάθος, τον ερωτισμό αλλά και την απλότητα των βηματισμών, μετακινούμενοι στο χώρο – όχι έναν οποιοδήποτε χώρο, αλλά ένα χώρο που δημιούργησαν οι δυο τους. Τον δικό τους χώρο επικοινωνίας και επαφής, το δικό τους χώρο σύγκλισης. Και αυτή είναι και η βασική του φιλοσοφία, η απλότητα στη σκέψη, στη φαντασία, στο βήμα, στην έκφραση στο σύνολό της. Άλλωστε, αυτή δεν είναι η και βασική μας ανεπάρκεια σήμερα, η έλλειψη της απλότητας στη ζωή μας..;
Το τάνγκο λοιπόν έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι όλα τα ωραία, όλα τα μοναδικά, όλα τα αυθεντικά είναι απλά, απογυμνωμένα από κάθε προσποίηση και δηθενισμό… Ό,τι έχουμε ξεχάσει ακόμη και να σκεφτόμαστε απλά, μια και δεν αντιλαμβανόμαστε πλέον ουσιαστικά, με την ψυχή, όσα συμβαίνουν γύρω μας. Ζούμε παραπαίοντας ανάμεσα στα «πρέπει» και τα «θέλω», με αποτέλεσμα να ταλαιπωρούμε τόσο τους εαυτούς μας όσο και τους γύρω μας…
Για να χορέψει όμως κάποιος τάνγκο πρέπει να αποβάλλει αυτή τη νοοτροπία, αυτό τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς και να μάθει να δημιουργεί, να ακολουθεί και να επικοινωνεί, να ζει απλοϊκά αλλά με πάθος. Οι παρτενέρ χορεύουν αντικριστά σε κλειστή στάση ή ανοιχτή ή στήθος με στήθος- αγκαλιά, ακούγοντας το χτύπο της καρδιάς τους, ενώ τα πόδια τους διατηρούνται κλειστά. Ακολουθώντας τη μουσική περνούν τα πόδια τους το ένα ξυστά από το άλλο, δίνοντας την εντύπωση ότι γλιστρούν στο πάτωμα. Η ώθηση των βημάτων προέρχεται από το κέντρο του σώματος κάνοντας τα βήματα να έχουν δύναμη και σιγουριά. Η εξοικείωση και η εμπιστοσύνη μεταξύ τους είναι που τους οδηγεί σε ένα εκπληκτικό, μαγικό αποτέλεσμα, καμπυλώνοντας το χωροχρόνο γύρω τους. Το τάνγκο είναι ένας διάλογος, ένας ουσιαστικός, γνήσιος ερωτικός διάλογος, όπου και οι δύο μπορούν να αυτοκαθορίζονται και να επαναπροσδιορίζονται. Υπάρχουν και διαστήματα σιωπής, που αποτελεί όμως μέρος του διαλόγου εμπλουτίζοντάς τον περισσότερο.
Το τάνγκο θέλει δύο που θα χορεύουν στον ίδιο ρυθμό και με το ίδιο πάθος, σε μια αγκαλιά, νιώθοντας ότι ακροβατούν σε ένα τεντωμένο σχοινί, χωρίς όμως να αγχώνονται εάν θα πέσουν…. Ίσως γιατί η αγκαλιά είναι στήριγμα και όχι πίεση. Αγκαλιάζω σημαίνει δίνω, προσφέρω με τα χέρια ανοιχτά και ο άλλος αποδέχεται με όλο του το σώμα. Μια γνήσια αγκαλιά κατά την οποία παίρνουν και δίνουν και οι δυο.. Άλλωστε, αυτό είναι και το πρώτο πράγμα που θα μαθαίνουμε στο τάνγκο, πώς να κρατιόμαστε αγκαλιά.. Στη συνέχεια μαθαίνουμε πώς να ψάχνουμε την επαφή με τον άλλο και να προσπαθούμε να δημιουργούμε μαζί του. Κάτι ανάλογο με τις σχέσεις μας, ανακαλύπτουμε, γνωρίζουμε τα στοιχεία του χαρακτήρα μας μέσα μέσα από τον άλλο…. Ας μην ξεχνάμε ότι στο χορό κάνουμε διάλογο.. ποτέ δεν προσπαθούμε να επιβληθούμε. Ο ένας μιλάει κι ο άλλος, αφού ακούσει, απαντάει.
Χορεύοντας τάνγκο σιγά σιγά αρχίζεις να μπαίνεις στο νόημα της φιλοσοφίας που θα ήθελες να διέπει τη ζωή σου… Ό,τι έχει αξία και περιεχόμενο αποκτά σταθερή θέση ενώ τα μικρά και ασήμαντα παύουν να σε απασχολούν και να απομυζούν την ενέργειά σου. Πλέον ξέρεις που να τη διοχετεύσεις, που να δώσεις το ενδιαφέρον σου και με ποιο τρόπο…

«Το tango είναι μια αυθεντική έκφραση. Κάτι που οι ποιητές προσπαθούν συχνά να εκφράσουν με λόγια: Την πεποίθηση ότι ένας αγώνας μπορεί να γίνει μια γιορτή»
Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Είναι μια μέθοδος αυτογνωσίας. Κάτι αντίστοιχο με τις σχέσεις μας, φιλικές, ερωτικές ακόμη και με τα παιδιά μας… μαθαίνω τον εαυτό μου, αναγνωρίζω τα τρωτά μου μέσα από τον άλλον.
Δεν είναι απλώς μια σειρά από χορευτικές κινήσεις, αλλά μια γλώσσα που τα λέει όλα μόνη της, που μοιράζει συναισθήματα μέσα από αποφασιστικά βήματα, μέσα από κάθε άγγιγμα και αναπνοή.Αυτή η μαγεία ξεπερνά τον μηχανικό βηματισμό άλλων χορών. Για να φτάσεις στο αποτέλεσμα της τελειότητας δε χρειάζεται τίποτα παραπάνω απ’ τον ίδιο τον συγχρονισμό πασπαλισμένο απ’ το απόλυτο πάθος.
Όπως ακριβώς κι ο έρωτας δε θέλει πολλά και περίπλοκα αλλά την εναρμόνιση στο ίδιο πάθος, έτσι και το τάνγκο θέλει απλά την εναρμόνιση ανθρώπινων κινήσεων. Θέλει διάθεση και πάθος κι απ’ τους δυο.
Το τάνγκο είναι πάντα εκεί όπου ο πόθος και το πάθος για τη ζωή διαρκούν για πάντα…
Φωτογραφικό υλικό