«Τα νΕυΡΩΤΙΚΑ»
Κάθε 14 του μηνός.
.
Γράφει για την Κουλτουρόσουπα
Η διαγνωστική ομάδα
Για το τραγούδι-διάγνωση συνεργάστηκε δυνατή ομάδα. Λίτσα Διαμάντη στα φωνητικά, στίχοι Πυθαγόρας, μουσική Χρήστος Νικολόπουλος.
Για τη Λίτσα Διαμάντη διαβάζω ότι έντεκα χρονών έγραφε στο ημερολόγιό της «Θέλω να γίνω καλή τραγουδίστρια, να βλέπω το όνομά μου στις φωτεινές επιγραφές, να αρέσω και να με χειροκροτεί ο κόσμος». Απίστευτα χαριτωμένο και υπέροχο, μάλλον τα κατάφερε. Για τον Χρήστο Νικολόπουλο ξέρω πως θεωρείται τεράστιο όνομα στον χώρο του λαϊκού τραγουδιού, με άπειρες συνεργασίες με σπουδαίους καλλιτέχνες. Εμένα με αφορά ότι έγραψε μουσική σ’ αυτήν την τραγουδάρα. Για τον Πυθαγόρα, τι να πει κανείς… Ταλαιπώρησε τον ντουνιά στη Β’ Γυμνασίου με το Θεώρημα αλλά ας είναι. Έγραψε και στίχους σε μερικά απ’ τα πιο επώδυνα ερωτικά τραγούδια ever. Οπότε συγχωρεμένος.(no pun intended)
Νύχτα Στάσου (Λ. Διαμάντη)
Το τραγούδι το ‘μαθα απ’ το remix των Μίκρο για την ταινία, Μόλις Χώρισα (2008). Ένα κλασικό λαϊκό άσμα μετατράπηκε σε μια ανυπόφορα τέλεια, ντίσκο/φάνκι μελωδία με δύο απ’ τα πιο αγαπημένα μου πράγματα: χορό και ματαίωση. Στα φωνητικά έχουμε τη Μαίρη Μηλια…, σόρρυ, λάθος, τη Ζέτα Μακρυπούλια, που πρωταγωνιστεί και στην προαναφερθείσα ταινία. Που δεν έχω δει ούτε έχω ψάξει ποτέ, άρα μάλλον έμαθα το τραγούδι ουρανοκατέβατο απ’ τον καλύτερό μου φίλο: το Ίντερνετ. Μικρή σημασία έχουν όλα αυτά. Ας μείνουμε στο ότι η επανερμηνεία των Μίκρο μου αρέσει τόσο, που σκέφτομαι να είναι ένα απ’ τα τραγούδια που θα παίξουν στην κηδεία μου.
Αν και προγραμματισμένο, στο τέλος το κειμένου δεν υπάρχει η εκδοχή του τραγουδιού απ’ το μουσικό πρότζεκτ που είμαι μάνατζερ, μη σας πω και πατέρατζερ μαζί. Αλλά επιφυλάσσομαι.
Μην περιμένεις πια, όλα τελειώσανε
Καλά, μην τρελαίνεσαι, δε θα τον χάσεις το ξημέρωμα. Τον έχεις ήδη χάσει από προχθές το μεσημέρι, απλώς τώρα ξύπνησες επειδή βρόντηξε την πόρτα σαν κανίβαλος (που είναι). Το ξέρεις το τραγούδι Σ’ έχω βρει και σε χάνω; Εσύ εστίασε στο δεύτερο μέρος- θα το νιώσεις τα μάλα! Γι’ αυτόν ξημέρωσε εδώ και μέρες, είναι σε άλλη ζώνη ώρας, αρμενίζει μ’ άλλη παρέα και ίσαμε που σε θυμάται- εσύ κοιμήσου όπως πριν και να τα χαΐρια σου. Tο πρωί θα βρεις ένα συναισθηματικό πεδίο που θα κάνει τη βομβαρδισμένη μετά τον Β’ΠΠ Πολωνία να μοιάζει με Ηλύσια Πεδία- αν βγάλεις τη νύχτα. Αυτή η απόλυτη και ειλικρινής έλλειψη επίγνωσης για το ιπτάμενο μαχαίρι που θα προσγειωθεί στην καρδιά του «προδομένου» εραστή, ομολογώ δεν παύει να μ’ εντυπωσιάζει. Μόνο οι ερωτευμένοι και οι αιρετικοί αναγιγνώσκουν τις γραφές με τέτοιον τρόπο ώστε από 1+1, να βγάζουν ως απάντηση με περίσσια σιγουριά, μπρόκολο!
Ο λεγάμενος μάλιστα στερείται της συστολής του Πετράν να περιμένει να λαλήσει το κοκόρι μια, δυο φορές προτού σε προδώσει. Γιατί το δικό του το κοκόρι είναι ανυπόμονο και αδάμαστο. Κάτι τέτοια δε θα του σούρεις με τις φίλες σου, σ’ ένα δικαστήριο πιο στημένο κι από δωδεκάρι κριτικής επιτροπής στη Σουηδία στη Γιουροβίζιον και θα σε αθωώσεις από κάθε συναισθηματική παρανομία;
Εσύ τώρα, να γύρεις πάνω του σαν λυγαριά. Αυτός, πρόσεξε μόνο, μη σε αφήσει κάτω σαν καρπούζι. Εγώ παρεμπιπτόντως δε γέρνω σαν λυγαριά. Γέρνω σαν ασθενικό πλατύφυλλο μαγαρισμένο από ζιζάνια, τριζόνια και λοιπά παράσιτα συνήθως εξαφανισμένα απ’ τον υπόλοιπο πολιτισμό. Και που το ‘χουν κατουρήσει και δυο ντουζίνες αδέσποτα και το κακοποιούν συστηματικά ο αέρας και κάθε λογής πιθανή κι απίθανη αναποδιά.
Παρεκβαίνω. Όσον αφορά τα τραίνα τώρα. Αχ, αυτά τα τραίνα κι ο συμβολισμός τους ο άψογα κινηματογραφικός… Τα ‘λεγε ο Άγιος Μόρισσυ, πόσο υπέροχο είναι να ακούς ένα τραίνο να φεύγει. Και αφού είναι υπέροχο, είναι και απ’ την άλλη σπαρακτικό. Μάντεψε πού έκατσε η μπίλια για σένα!
Μην αρχίζεις τα χαζά και τρέχεις ξωπίσω του αλά Βόγλης σε καταδίωξη Σουηδέζας. Δεν τα θέλει τα μύγδαλά σου, ρε παιδί μου, τι να κάνουμε! Έγκωσε! Μπαααα… Θέλει άλλα φρούτα το παλικάρι, πιο νόστιμα ή πιο ώριμα ή μάλλον (και καλύτερα γι’ αυτόν) πιο ανώριμα. Μη σπριντάρεις πάνω στις ράγες και πάθεις καμιά ηλεκτροπληξία και τηγανιστείς αλά Μάρβιν στο Μόνος στο Σπίτι 2. Θα βρωμάνε οι ράγες εσυ-ίλα, θα καθυστερήσεις και τα υπόλοιπα δρομολόγια. Το τρένο που πήρε είναι απ’ τα πειραματικά, τα διαβολεμένα, τα ασιατικά που πάνε με 950 την ώρα και δεν ξέρεις αν θα φτάσεις στον προορισμό σου ή στον Άη Πέτρο. Αλλά οκ, αβάσταχτο να βλέπεις το (νυν πρώην) άλλο σου μισό στο βαγόνι, σ’ ένα τρένο επώδυνα μονής κατεύθυνσης και συ να μη μπορείς να βγάλεις εισιτήριο.
Νύχτα ξελογιάστρα
Την ώρα που ο ένας εραστής μαθαίνει για τον θάνατο της αγάπης και πάει στο νεκροτομείο, ο άλλος έχει ήδη κάνει τα σαράντα και μπουκώνει με κόλλυβα. Μάντεψε σε ποιον ρόλο σε κάνανε κάστινγκ!
Δεν ξέρω αν ο σπουδαίος επιστήμονας-στιχουργός είχε επίγνωση της ευστοχίας των παραπάνω στίχων. Θες να τον παγιδέψεις τον κερατά (όχι τον Πυθαγόρα, τον πρώην) σ’ έναν άχρονο, λευκό δωμάτιο και να σταθείτε ο ένας απέναντι στον άλλο (γιατί το μαζί ξέχνα το), σε πλάνο σπαγγέτι γουέστερν και να του πεις Αυτός ο κόσμος δε μας χωράει χωριστά. Ή μαζί ή καθόλου. Προτού όμως τελειώσεις την ατάκα, αυτός, που έχει ήδη «φύγει», τραβάει το πιστόλι με ταχύτητα που θα ‘κανε τον Λούκυ Λουκ να κοκκινίζει, τον Ρανταπλάν να αλυχτάει, τον American Sniper να εκσπερματίζει και τη σκιά του να προσπαθεί να τον προλάβει. Ή μάλλον σου καρφώνει το μαχαίρι (συμβαδίζοντας με το άσμα) τόσο μαεστρικά που ο Χίτσκοκ θα τσίριζε CUT!!!! Το’ χουμε απ’ την πρώτη λήψη! Είναι πιο προσωπικό το μαχαίρι, πιο ηδονικό.
Αναρωτιέσαι τι είναι αυτή η πικρή γεύση στο στόμα σου. Το αίμα σου είναι, βρε κουτό. Κοπροσκυλιάζει πλέον αδέσποτο στις γειτονιές του κορμιού σου, μιας και η μαχαιριά/πιστολιά σε πέτυχε καλύτερα απ’ ότι Ολυμπιονίκης τοξοβόλος τον στόχο του. Το μαχαίρι που έσκιζε κάποτε την ζούγκλα των δυσκολιών και των ανασφαλειών που ορθώνονταν μπροστά σας, αυτό που κραδαίνατε αμφότεροι κι είναι φτιαγμένο απ’ τα σωθικά και των δυο σας, τώρα αλλάζει χρήση. Σιγά ντε, το πολύ-πολύ να πεθάνεις από εσωτερική αιμορραγία, get over it. Ποιος δεν αργοπεθαίνει εσωτερικά, βουβά κι επώδυνα στις μέρες μας;
Ή μπορείς να γίνεις βαμπίρι. Να ορμηνέψεις την εμπειρία σαν δαγκωματιά που θα ξυπνήσει τον αιώνιο, αιμοδιψή, σαρκοφάγο χαρακτήρα σου για να κάνεις κι άλλους ανθρώπους βαμπίρια. Να γίνουν περισσότερες σχέσεις εμπόριο αίματος, να μετριούνται σε ψυχικούς ακρωτηριασμούς, σε αιώνια πείνα για σάρκα και σε φαυλοκυκλικό φαγοπότι προσωπικοτήτων. Άσχημα περνούσαν στο Twilight; Βέβαια, η Kristen η Stewart τον απάτησε τον Robert τον Pattinson και είναι κάτι για το οποίο δε θα τη συγχωρήσω ποτέ. Άντε τώρα, που μας το έπαιζε και lesbian και είναι τώρα has–been–an.
Παρεκβαίνω και πάλι. Είτε δεις τη σκιά του είτε όχι, ο χρόνος τα συνθλίβει όλα κι ο λεγάμενος την έκανε με βαριά πηδηματάκια, καθένα απ’ τα οποία κάνει αντίλαλο στο σ(α/να)κατεμένο σου μυαλό. Πώς στις παλιές ελληνικές ταινίες στέκονταν σαν αγάλματα και μετά αρχίζανε τρελά χορευτικά; Έτσι κι εσείς- απλώς στη δικιά σας, αυτός θα χορεύει οριζοντίως μ’ άλλες κι εσύ θα πρέπει να μάθεις τον χορό του Ζαλόγγου.
Νύχτα Στάσου (Micro, με Ζ. Μακρυπούλια)
Σταμάτησε του ρολογιού τους δείκτες
Αυτοί οι στίχοι είναι τόσο βαθιά ψυχολογικοί που θα πειστώ για το αντίθετο μόνο με λοβοτομή. Την οποία ίσως χρειάζομαι ένιγουεη αλλά παρεκβαίνω κατά συρροή. Δύο θέματα καταδεικνύει με γεωμετρική ακρίβεια ο φιλόσοφος: την τραγικότητα του φαινομένου της μέρας της μαρμότας και την αναποτελεσματικότητα των δακρύων ως μονωτικό υλικό σε σχέσεις που για τον έναν αποτελούν ανάμνηση.
Πρόκειται για σενάριο ταινίας τρόμου μικρού μήκους: προσπαθείς να τον παγιδέψεις ανάμεσα στους ακούνητους δείκτες ενός ρολογιού, όπου ο ουρανός σας έχει από πάνω έναν θόλο αφού ζείτε κυριολεκτικά μέσα στο ρολόι. Όλα είναι παγωμένα και θες να είναι παγωμένα, γιατί αν συνεχιστεί η ροή της ζωής, θα βρεθείς αλλαγή στο ημίχρονο. Δεν είναι το Τρούμαν Σόου ή Η Μέρα της Μαρμότας. Είναι μια απόπειρα να παγιδεύσεις έναν άνθρωπο σε μία αλλοτινή, όμορφη φωτογραφία γιατί η εναλλακτική είναι ένα τρισάθλιο αντίο.
Οι βαρβάτες ερωτικές ιστορίες συνορεύουν στα νότια με το ένδοξο κράτος της Σχιζοφρένειας. Στα βόρεια με την πλούσια χώρα της Ευτυχίας, όπου οι κάτοικοι είναι νομάδες. Βρέχονται, τέλος, απ’ τον ωκεανό του Αβέβαιου απ’ όπου μπαρκάρουν κάτι ναύτες ανώμαλοι, από ένα πλοίο ονόματι Ελπίδα και επισκέπτονται τα μπορντέλα της ενδοχώρας σου, σκορπίζοντας κουτσούβελα και ασθένειες.
Κι έκλαιγε μαζί μου ο Θεός
Ποιο δάκρυ να τον κρατήσει, καλέ; Το σπίτι να πλημμυρίσεις με κλάμα, αυτός θα βάλει στολή καταδύσεων και θα την κάνει για άλλες παραλίες. Είναι ικανός να χωθεί στις υδρορροές ακόμη για να γλυτώσει… Όταν ταπεινώνεσαι μοναχός στον εραστή σου, πέφτεις υπερβολικά στα μάτια του. Ενώ όταν σε ταπεινώνει κατά το δοκούν και κατά τη βολή του, έχει μια ευχαρίστηση παραπάνω. Τώρα, κάνε crash course Μάρκο Αυρήλιο και χαιρέτα στωικά. Μην τον κουράζεις με παράφωνα κλαψουρίσματα. Το δάκρυ στις σχέσεις που για κάποιον έχουν τελειώσει, δεν είναι επαρκές κολλητικό υλικό. Δεν επισκευάζεται έτσι το ραγισμένο γυαλί- παρ’ το και στρεψ’ το πια όπου νομίζεις (άλλη εικόνα τρόμου κι αυτή).
Μου θυμίζει ένα αστείο (δηλαδή πραγματική ιστορία) που ο ένας έλεγε είσαι ζητιάνα της αγάπης και η άλλη καταστρεφόταν κι αντί να κλάψει του ‘λεγε όταν το κάνουμε σκέφτομαι τι θα φάω. Ή ένα άλλο αστείο (δηλαδή άλλη πραγματική ιστορία) που ένα ζευγάρι ζούσε στα ξένα, κι ο ένας ξύπνησε με λάθος ή σωστό πλευρό δεν ξέρω, και την παράτησε μια ωραία πρωία.
Πώς να το θέσω όσο πιο πρόστυχα μπορώ… Αν είχε αγαπημένο γλυκό, μάλλον θα ΄ταν η πουτανέσκα. Αν απολάμβανε ποίηση, μπορεί να λάτρευε το Πούσι. Αν πήγαινε θέατρο, θα πήγαινε στον Δον Ζουάν ή στο Κρίμα που ήταν πόρνη. Ελπίζω να ‘γινα χυδαία κατατοπιστικός. Γιατί μπορώ να συνεχίσω.
Δε πα να φωνάζεις με πνιγμένη φωνή Σωτήρη, θα φαρμακωθώ. Ο Σωτήρης, αν σε θυμάται ακόμα, θα σου ευχηθεί άσπρο πάτο, κερνώντας το σφηνάκι-φαρμάκι. Ο Σωτήρης θα ανέβει στο τρένο ή στη χιλιάρα μοτοσυκλέτα του κι εσύ θα θες να ντυθείς οδόστρωμα, αλλά μην το κάνεις γιατί θα καταλήξεις χαλκομανία. Αυτά τα ιστριονικά πετυχαίνουν μόνο στις ταινίες, όπως έχω μάθει δια της επώδυνης μεθόδου (δηλ. της δοκιμής).
Στην τελική, φαρμακώσου, δεν έγινε και τίποτα. Εσύ τον διάλεξες, κάτσε απόλαυσε ό,τι μαγείρεψες. Αυτό που μερικοί εκπλήσσονται απ’ το μπούμερανγκ των επιλογών τους, θα ‘λεγα με ξεπερνάει… αλλά θα ‘λεγα ψέματα. Γιατί αντιλαμβάνομαι τη νοητική-πνευματική-ψυχολογική υστέρηση των ερωτοχτυπημένων, όπου το σύμπαν να εμφανιστεί μπροστά τους και να τους σφαλιαρίσει για τις ερωτικές επιλογές τους, αυτοί θα φορέσουν γάντια του μποξ… για να τα βάλουν με το σύμπαν!
Εν ολίγοις, αυτός την τύχη του την έκανε. Γιατί είναι απ’ αυτούς που προτού πεινάσουν έχουν ήδη μαγειρέψει… για έναν λόχο. Γιατί σε λόχο αντιστοιχεί το υπερτροφικό, αδηφάγο, ανυπόφορο, άτεγκτο και εντυπωσιακά κενό Εγώ τους. Δεν του καίγεται καρφάκι για σένα και τα δάκρυά σου. Πρόσεχε μόνο μη μαζέψεις πολλή υγρασία στο σπίτι γιατί έχεις μπόλικο χειμώνα μπροστά σου… Αυτός δε χάνει τίποτα- η ασφάλειά του δεν του καλύπτει τέτοιες απώλειες. Δεν του καίγεται καρφάκι, γιατί είναι καφράκι, απλά.
Στην τελική, πολύ τους θαυμάζω αυτούς που παίζουν τις γυναίκες σαν ζάρια, φέρνοντας μονίμως εξάρες. Με τον ίδιο ανώμαλο τρόπο που θαυμάζω μακιαβελικούς πολιτικούς και κτηνώδεις επιχειρηματίες, που είναι κρεατοφάγοι κατά συνείδηση. Όποιος μπορεί να εκμεταλλεύεται τον άλλον χωρίς να την πληρώνει είναι είδωλο και το πιστεύετε κι εσείς. Θαυμάζω περισσότερο δε και ειλικρινά αυτούς, τους σπάνιους, που κερδίζουν με ασόδυο. Αυτούς που δίχως ίχνος προσπάθειας, καθίστανται θρησκεία και εξαϋλώνουν τον άλλον κατά βούληση.
Στα καλά νέα- ξημερώνει καινούρια μέρα. Δύσκολη αλλά καινούρια. Κι αν νιώθεις ότι είναι η χειρότερη μέρα της ζωής σου, αναθάρρησε! Είναι η χειρότερη μέρα της ζωής σου, μέχρι να ‘ρθει η επόμενη!
Νευρωτικός στοχαστής για τον έρωτα και τίποτα άλλο
-Καλύτερα ανδρόδενε παρά ανδρογύρευε.*
-Αν είσαι σε φάση Του αγοριού απέναντι πείτε του πως πεθαίνω, αυτός θα πει Προσκλητήριο για την κηδεία μην ξεχάσεις να στείλεις.
– Καρδιά… Το δεύτερο σημαντικότερο όργανο των ανδρών. Στις γυναίκες δε γνωρίζω την κατάταξη- μην κατηγορηθώ και για mansplaining.
– Όποιος δεν συγκινείται με τέτοιες ιστορίες, αντί για καρδιολόγο να δοκιμάσει γεωλόγο. Για να εξετάζει την πέτρινη καρδιά του.
* Αν κάποιο γαϊδουράκι με τιμάει διαβάζοντάς με, δεν είχα την παραμικρή πρόθεση να το προσβάλω συγκρίνοντάς το με τους άντρες. Δηλαδή τα αθλιότερα κτήνη του γνωστού σύμπαντος. Ή τις γυναίκες, τα προστυχότερα θηρία του ανακαλυμμένου πολιτισμού.
Οι εικόνες προέρχονται απ’ την feel-bad ταινία BlueValentine (2010).
.
.
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media