Η Κάτια στο ΦΩΣ | Νταίζη Λεμπέση

Η «Ποντικοπαγίδα» ξεκίνησε Νοέμβρη στην Αθήνα και κράτησε σχεδόν τρία χρόνια.  Σκηνοθεσία Μανούσος Μανουσάκης. Γυρίσαμε όλη την Ελλάδα και σε πρώτη Πανελλήνια πρωτιά στη Θεσσαλονίκη φύγαμε από το Ράδιο Σίτυ  με τις ουρές να φτάνουν απέναντι (γιατί ήταν προγραμματισμένη να μπει άλλη παράσταση και έτσι δεν γινόταν να πάρουμε παράταση) και πήγαμε κατευθείαν σε άλλο Θέατρο στο Εγνατία.

 

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι οι περισσότεροι θεατρικοί παραγωγοί μας έπαιρναν τηλέφωνο και μας έλεγαν είστε τρελές τι πάτε να κάνετε δε θα έχετε κόσμο. Η μαμά βασικά και έπειτα εγώ είπαμε να το ρισκάρουμε και να ακολουθήσουμε το ένστικτο μας και έτσι μεταφερθήκαμε στο Εγνατία. Ξήλωμα σκηνικών, δύσκολων σκηνικών γιατί η Δέσποινα Βολίδη έφτιαξε σκηνικό για την Αθήνα όχι για περιοδεία και εμείς οι τρελές αποφασίσαμε να το φέρουμε ως έχει Θεσσαλονίκη και μετά τη Θεσσαλονίκη να πάμε με αυτό το σκηνικό παντού.

Πάρα πολλές ώρες στήσιμο και ξεστήσιμο, βαριά έπιπλα, οι τεχνικοί δεν πέρναγαν καλά κάθε μέρα. Ώρες ατέλειωτες με πρωταγωνιστή το ίδιο το σκηνικό το οποίο και βραβεύτηκε στα Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης όπως βραβεύτηκε και η ίδια η παράσταση.

 

Ουρές παντού. Κάθε μέρα sold out. Κάθε μέρα όμως. Χριστούγεννα Πρωτοχρονιά όλοι μαζί. Και μετά περιοδεία. Κάθε μέρα σε άλλη πόλη με αυτό το σκηνικό. Μετά άνοιξη μετά καλοκαίρι ύστερα πάλι φθινόπωρο χειμώνας…. είναι οι συνθήκες και οι καταστάσεις που μας δένουν…. είναι που ήμασταν μαζί συνέχεια και δεχθήκαμε τα ποντικάκια.

Πρεμιέρα Ράδιο Σίτυ: Υπόκλιση ηθοποιών

(Για τη παράσταση δόθηκε συνέντευξη Τύπου, βίντεο εδώ)

Η Κάτια στρατιώτης, στην ώρα της, έτοιμη για πρόβα ή συνέντευξη ανά πάσα στιγμή χωρίς ποτέ να καθυστερεί. Αιώνια κοκέτα. Κουβαλούσε μαζί της όλο της το σπίτι σε βαλίτσες και κάθε φορά που έφτανε η ώρα να βγουν οι βαλίτσες από το βανάκι οι άντρες τις παρέας έλεγαν ωχ έφτασε πάλι αυτή η ώρα. Είχε μαζί της τα πάντα, σίδερο, καφετιέρα, κούπες, ρόλλεϋ για τα μαλλιά, ειδικό βαλίτσα νεσεσέρ για τα καλλυντικά, ατελείωτες κρέμες, σαμπουάν, πετσέτες, μαξιλάρι, είχε τα πάντα!!!

 

Είχε όρεξη για ζωή, είχε όρεξη για εκδρομές, για τραγούδια, για χορό. Στάθηκε παλικάρι σε όλη της τη ζωή με μία απίστευτη αξιοπρέπεια και πάλεψε με τεράστια δύναμη πολλές φορές όχι μία. Έλεγες δε μπορεί αυτή η κοκέτα να παλεύει σαν άντρας κι όμως πάλεψε σαν άντρας.

Δεν την άκουσα μια φορά στις τεράστιες συζητήσεις ψυχής που κάναμε να κλαίγεται, να λέει γιατί, να φοβάται. Ζούσε την κάθε στιγμή, είχε τεράστια αδυναμία στην ανιψιά της, αγαπούσε πολύ την οικογένεια της, ήταν πάντα δίπλα σε όποιον την είχε ανάγκη.

 

Με μία βαθύτατη αξιοπρέπεια ξαφνικά χάθηκε προφανώς από επιλογή. Γι ‘ αυτό και είμαστε όλοι σοκαρισμένοι. Προσωπικά νόμιζα πως είναι στο εξωτερικό και δουλεύει και από τακτ δεν τη ρώτησα ποτέ αν όλα πάνε καλά γιατί φαντάστηκα πως όλα πήγαιναν καλά.

Ακόμα και στο φευγιό της έχει την ίδια αξιοπρέπεια και την ίδια σιωπή είναι αρετές που θαυμάζω.

Στεναχωριέμαι μόνο που μας την έκανε με σιωπή όταν η δύναμη της και η γενναιότητα της έκανε τόσο κρότο.  Πέταξε ανήμερα των αγγέλων και είμαι σίγουρη πως τώρα που πετάει χωρίς βαλίτσες και άγχη θα είναι γεμάτη ΦΩΣ και αιώνια ομορφιά.

Στο καλό κορίτσι μου.