Η φετινή θεατρική χρονιά αποτέλεσε μία από τις πλουσιότερες σε πλήθος παραστάσεων στη Θεσσαλονίκη με 145 νέες παραστάσεις να λαμβάνουν χώρα! Παρά τις πολύ θετικές εντυπώσεις που άφησε η πλειοψηφία αυτών, ορισμένες παραστάσεις δεν μας εντυπωσίασαν αποδεικνύοντας πως χρειαζόταν ακόμη περισσότερη δουλειά προκειμένου να παρουσιάσουν στους θεατές ένα συνολικά καλύτερο αποτέλεσμα και να αποδείξουν έτσι πως το εισιτήριο που πλήρωσαν έχει κάποιον ουσιαστικό αντίκτυπο.
Έτσι λοιπόν, καταγράψαμε από την αρχή του έτους περισσότερες από 117 παραστάσεις και στο τέλος της χρονιάς αξιολογήσαμε εκ νέου, τις χειρότερες αυτές δηλαδή που μας εξόργισαν, είτε μας αποκοίμισαν, είτε μας απογοήτευσαν…
Στην ετήσια λίστα για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, και για πρώτη φορά τα τελευταία 15 χρόνια που συντάσσεται αυτή η λίστα, το ΚθΒΕ καταλαμβάνει την πρωτιά (πέρσι ήταν του Καπουτζίδη), ενώ στη δεκάδα περιλαμβάνονται άλλες 3 παραστάσεις, γεγονός ανησυχητικό για τις επιλογές της δεύτερης κρατικής σκηνής. Με δυο λόγια, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα, κυρίως στις επιλογές σκηνοθετών προσώπων. Με δυο συμμετοχές έχουν ως χειρότερος σκηνοθέτης ο Χρήστος Σουγάρης και ως ηθοποιός, η Ρούλα Πατεράκη. Αλλο κακό να μην τους βρει!
Όταν ο πολιτισμός γίνεται με όρους προχειρότητας, τότε η απογοήτευση δεν αργεί να φανεί στα πρόσωπα των θεατών, αλλά και να καταγραφεί από την πάντα ειλικρινή Kulturosupa.
Οι 10 χειρότερες παραστάσεις του 2023 που δόθηκαν στη Θεσσαλονίκη
«Η Λυσσασμένη γάτα»
Κακοσκηνοθέτησε ο Σύλλας Τζουμέρκας.
Υπό τις σκηνοθετικές πειραματικές οδηγίες αναλώθηκε σε σκηνοθετικά τεχνάσματα υποτιθέμενου εντυπωσιασμού και «στημένους» ρόλους πλην ελαχίστων εξαιρέσεων χάνοντας έτσι τη δυνατότητα να αναδείξει με πάθος κι ένταση τους προβληματισμούς του έργου καταλήγοντας ως μια άνευρη, ανούσια και κουραστική παράσταση με επιτηδευμένο γυμνό που παρέπεμπε σε κακοπαιγμένο ερασιτεχνισμό.
-Είδαμε στο θέατρο της ΕΜΣ και σχολιάζουμε εδώ.
«Απόλυτη μαγεία»
Κακοσκηνοθέτησε ο Χρήστος Πασσαλής.
Μία αυθεντική απόπειρα πρωτοπορίας ευτελίστηκε σε ένα δήθεν κουλτουριάρικο θέαμα, προσφέροντας τόνους βαρεμάρας στα βασανιστικά 90 λεπτά του, με τους πρωταγωνιστές να τσιρίζουν ατέρμονα και την σκηνοθεσία όχι απλώς να μην καταφέρνει να τιθασεύσει τον ρυθμό της παράστασης, αλλά αντίθετα να ρίχνει λάδι στην φωτιά της προχειρότητας και της επιτηδευμένης κινησιολογίας…
-Είδαμε στο Φουαγέ της ΕΜΣκαι σχολιάζουμε εδώ.
«Μαύρη σαμπούκα»
Κακοσκηνοθέτησε ο Τόλης Παπαδημητρίου.
Μία παράσταση που υποτίμησε ευθέως τον θεατή, πουλώντας του αυθεντική κωμωδία και προσφέροντάς του ένα σουρεαλιστικό περιεχόμενο γεμάτο καρικατούρες, βρισιές, ανούσια κινησιολογία και τεράστιες παύσεις, που δημιούργησαν αμηχανία στους θεατές… Έδωσαν απλόχερα ένα τηλεοπτικό θέαμα, εκμεταλλευόμενοι την πρόσκαιρη δημοφιλία που τους προσέφερε η τηλεόραση, κατακρεουργώντας κάθε έννοια θεατρικής κωμωδίας.
-Είδαμε στο θέατρο Αριστοτέλειον και σχολιάζουμε εδώ.
«Η Αναρχική»
Κακοσκηνοθέτησαν οι Κατερίνα Φαχούρι, Όλγα Καπαγιορίδου.
1ΟΟ λεπτά διάλογος ανάμεσα στην ισοβίτισσα κρατούμενη και στην κρατική εκπρόσωπο του νόμου με επαναλαμβανόμενες λέξεις κι ατάκες ενός στεγνού και στερημένου συναισθημάτων λόγου χωρίς φυσικότητα και ζωντάνια , που δυστυχώς καταπίνει μέσω της και μονότονης ερμηνείας κάθε δυνατότητα ανάδειξης των αρετών του θεατρικού κειμένου.
-Είδαμε στο θέατρο Αμαλία και σχολιάζουμε εδώ.
«Εχθροί , μια ερωτική ιστορία»
Κακοσκηνοθέτησε ο Στάθης Λιβαθινός.
Μια παράσταση βασισμένη σ ένα κείμενο με αδιάφορο περιεχόμενο παρότι γραμμένο από τον Νομπελίστα συγγραφέα , εστιάζοντας σ ένα ερωτικό τρίγωνο, ίσως και τετράγωνο , που προκύπτει μετά το Ολοκαύτωμα των Εβραίων και τον ξεριζωμό των επιζώντων ηρώων στην χαοτική καθημερινότητα της Νέας Υόρκης . Παρά τις καλές ερμηνείες και το ατμοσφαιρικό σκηνικό , οι 2,5 ώρες παράσταση με τη μια «κοιλιά» στην υπόθεση να διαδέχεται την άλλη και με την άνευρη σκηνοθεσία οδήγησαν το κοινό στην πλήξη και στην υπνηλία.
-Είδαμε στο θέατρο της ΕΜΣ και σχολιάζουμε εδώ.
«Τρωάδες»
Κακοσκηνοθέτησε ο Χρήστος Σουγάρης.
Η πολυαναμενόμενη παράσταση του καλοκαιριού τελικά δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα., τουναντίον. Πέρα από την εξαιρετική μετάφραση του Θεόδωρου Στεφανόπουλου και τη μουσική συμβολή του Στέφανου Κορκολή , η παράσταση κινήθηκε τόσο υποτονικά και άχαρα, έτσι ώστε να μην μπορέσει τελικά να επικοινωνήσει στο θεατρόφιλο κοινό τη δυναμική του Ευριπίδειου Λόγου, εκείνου που ήθελε να συγκινήσει και να προβληματίσει δείχνοντας τα αποτελέσματα του πολέμου στις μοίρες και στις τύχες των Γυναικών της Τροίας μεταφέροντας την οδύνη και τον πόνο τους . Ακαταλαβίστικοι ή αλλιώς εξυπνακίστικοι μοντερνισμοί, κάτω του μετρίου ερμηνείες με κορυφαία την Ρούλα Πατεράκη που βλέποντας την δεν πίστευες στα μάτια σου!
-Είδαμε στο θέατρο Δάσους και σχολιάζουμε εδώ.
«Το Ταγκαλάκι»
Κακοσκηνοθέτησε ο Αντώνης Μποσκοϊτης.
Η παράσταση που δεν τη λες και παράσταση… βασίστηκε σε συνέντευξη που παραχώρησε ο ίδιος ο Ντίνος Χριστιανόπουλος το 2013 στον δημοσιογράφο και αν ζούσε σήμερα θα έβριζε πατόκορφα… Καθώς στερείται θεατρικότητας και σκηνοθεσίας, θυμίζοντας μια τηλεοπτική συνέντευξη και τίποτα παραπάνω ή αλλιώς ψιλοαρπαχτή. Το μόνο που σώθηκε ήταν ο Χάρης Φλέουρας που υποδύθηκε τον ποιητή θυμίζοντας τον ακόμη και στο ηχόχρωμα της φωνής του.
-Είδαμε στο θέατρο Αμαλία και σχολιάζουμε εδώ.
«Αυλή των θαυμάτων»
Κακοσκηνοθέτησε ο Χρήστος Σουγάρης.
Ένα σπουδαίο κείμενο ευτελίστηκε σε ένα χρονικό αλαλούμ χωρίς ξεκάθαρη χρονική ταυτότητα, με μία ελλιπή ανάπτυξη χαρακτήρων, ανούσια τσιτάτα, περιορισμένους διαλόγους, ασταθή ρυθμό και ένα εξαιρετικά αμήχανο και άβολο φινάλε. Δυστυχώς ούτε οι ερμηνείες προσέθεσαν κάτι στη συνολική πλοκή, ενώ ο απαράδεκτος ήχος δημιούργησε απογοήτευση τόσο για τη διαμόρφωση της παράστασης, όσο και για την ελλιπή φροντίδα του Μεγάρου Μουσικής.
-Είδαμε στο Μέγαρο και σχολιάζουμε εδώ.
«Σωτηρία με λένε»
Κακοσκηνοθέτησε ο Γιώργος Παπαγεωργίου.
Ένας μονόλογος αφιερωμένος σε μία σπουδαία φωνή, της Σωτηρία Μπέλλου, που κατέληξε ανούσια καρικατούρα μίας φιγούρας που είτε έβριζε ακατάπαυστα χωρίς λόγο, είτε πετούσε φτηνά σεξουαλικά υπονοούμενα, θέλοντας να αποσπάσει τα πρόσκαιρα γέλια των θεατών. Και σαν να μην έφτανε αυτό παρουσιάστηκε η δωρική και ακίνητη στην σκηνή Σωτηρία Μπέλλου σαν μία μπουζουξού που αλώνιζε και πετούσε γαρύφαλλα στο κοινό…
-Είδαμε θέατρο Αυλαία και σχολιάζουμε εδώ.
«Δράκουλας»
Κακοσκηνοθέτησε ο Άγγελος Κουρέπης.
Μία παράσταση που παρότι διαφημίστηκε ως ατμοσφαιρική και αγωνιώδης δεν κατάφερε ούτε στο ελάχιστο να προκαλέσει καμία έκπληξη σε ένα πληκτικό σκηνοθετικό σύνολο, με ανέμπνευστο σκηνικό, ψυχρούς φωτισμούς και ένα κείμενο που έπαιζε συνεχώς με την υπομονή των θεατών. Εκτός αυτών, οι πρωταγωνιστές στην πλειοψηφία τους έμοιαζαν παγιδευμένοι στην ανιαρή σκηνοθεσία να προσφέρουν ερασιτεχνικές ερμηνείες, που δεν έπεισαν…
-Είδαμε στο θέατρο Αθήναιον και σχολιάζουμε εδώ.
