Είναι αλήθεια ότι κάτι «οσμισθήκαμε» από το δελτίο τύπου με αναφορές που παρέπεμπαν σε κάτι εντελώς διαφορετικό εξιτάροντας το ενδιαφέρον σε παρόμοιες περιπτώσεις, χωρίς φυσικά να μπορούμε να αξιολογήσουμε οτιδήποτε θετικά ή αρνητικά πριν την θέαση… ωστόσο το «διαφορετικό» πέραν των τετριμμένων και επιπλέον με την εγγύηση ενός κρατικού θεάτρου στην παραγωγή, λειτουργεί λογικά ως πόλος έλξης και δεν επρόκειτο να το χάσουμε…
Οπότε με αρκετή δόση περιέργειας, συγκρατημένη αισιοδοξία και μετρημένες προσδοκίες, προσήλθαμε στο Φουαγέ της ΕΜΣ του ΚΘΒΕ για να αποκτήσουμε «ιδίαν αντίληψιν» περί της παράστασης «Απόλυτη μαγεία» της Αγγελικής Παπούλια σε σκηνοθεσία Χρήστου Πασσαλή και βεβαίως την αποκτήσαμε… μετά πόνου ψυχής και εξηγούμαι…
Το έργο, εμπνευσμένο από (πανομοιότυπο) μυθιστόρημα της Yoko Ogama με τίτλο «Η αστυνομία της μνήμης», αναφέρεται σε ένα φανταστικό νησί κάπου καταμεσής της θάλασσας, όπου τα πάντα, άνθρωποι, αντικείμενα, ιδέες, μνήμες, γεγονότα κλπ, εξαφανίζονται «μαγικά» κι αθόρυβα, αφήνοντας το απόλυτο κενόστους εναπομείναντες, οι οποίοι οργανώνουν αυτοσχέδιες τελετές για τον αποχαιρετισμό τους, βιώνοντας ο καθένας διαφορετικά την απώλεια… Συγκροτούν ομάδες όπου σε κλίμα μυστηριακό καλούν λογής πνεύματα για να επικοινωνήσουν την αυξανόμενη αγωνία τους για το μέλλον, αναζητώντας απαντήσεις για όλα όσα εξαφανίζονται και τους αφήνουν κενούς και για όλα όσα ελπίζουν σε δυστοπικό περιβάλλον αγωνιώδους ανασφάλειας… στο αβέβαιο Νέο που έρχεται τίθενται καινούργιες ερωτήσεις, ωστόσο η αναζήτηση της αγάπης παραμένει κυρίαρχο και διαχρονικό ζητούμενο…
Κι από δω αρχίζουν τα δύσκολα (-) ή τραγελαφικά ή φαιδρά ή όπως θέλετε πείτε τα… Διότι μπορεί η ανωτέρω περιγραφή στον γραπτό λόγο είτε εδώ είτε στο δελτίο τύπου να διαθέτει έναν λογικό ειρμό φιλοδοξώντας να μεταφέρει αλληγορικά ένα βαθύτερο νόημα ουσίας και μάλιστα επίκαιρο με την τραυματική απώλεια αξιών που οδηγεί στην κενότητα, όμως στον ζωντανό προφορικό λόγο της παράστασης γίνεται το… «έλα να δεις»! Ένας ακατανόητος αχταρμάς με ανουσιότητες στο βρόντο,ένα απίστευτο συνονθύλευμα με σαθρή δομή, ένας καταιγισμός επαναλήψεων (για εμπέδωση ή έμφαση δεν θα μάθουμε ποτέ) δοκιμάζοντας τις αντοχές του δύστυχου θεατή… Ενώ κάποιες «απώλειες- εξαφανίσεις» που επιλέχθηκαν συμβολικά δεν πληρούσαν καν τη συνθήκη της αλληγορίας και οι «αγωνιώδεις» υποτίθεται ερωτήσεις στα πνεύματα, με την αφέλειά τους άγγιζαν τη φαιδρότητα ώστε να προστεθεί κι ένα δήθεν «κωμικό» στοιχείο στον αχταρμά… Με συνέπεια όλες οι ευγενείς προθέσεις της συγγραφέως Αγγελικής Παπούλια με μια ιδέα ευρηματική στην αφετηρία της που μπορούσε να εμβαθύνει ουσιαστικά και να απογειωθεί προσφέροντας πολύτιμη τροφή για σκέψη, κατέληξαν ευσεβείς πόθοι χαμένοι στη μετάφραση, όπου ουδείς απεκόμισε το παραμικρό, πλην της δυσφορίας σε επίπεδο κειμένου και διαλόγων, όπου τίποτα δεν κατάφερε να γίνει προσιτό, ελκυστικό ή κατανοητό, με στοιχειώδη ειρμό και διακριτή ταυτότητα…
Και βεβαίως τεράστια ευθύνη επ’ αυτού επωμίζεται κατά βάση ο σκηνοθέτης Χρήστος Πασσαλής, παρότι είναι προφανές ότι «κατέχει το αντικείμενο», διαθέτει ικανότητες, σκηνική γνώση, φαντασία κλπ. μόνο που στην παρούσα περίσταση οδήγησε τα προσόντα του σε λάθος δρόμο… Διότι επέλεξε τον εντυπωσιασμό, τη δηθενιά και την επιτήδευση σε βάρος της καθαρής δομής, του θεατρικού ρυθμού και της ουσίας, καταλήγοντας σε αποτέλεσμα ανούσιο, θολό, βαρετό με απόλυτη σύγχυση σε νοήματα και καταστάσεις, ξεκινώντας από την ανεκδιήγητη έναρξη… όπου εν μέσω διαρκούς ομίχλης σε όλη τη διάρκεια- το μηχάνημα ατμού… πήρε φωτιά και κυριολεκτικά μας φλόμωσε- επί δεκάλεπτο και βάλε η ηθοποιός περιφέρεται ολόγυρα με το τάμπλετστα σκοτάδια προσπαθώντας να μας υποβάλλει σε διαλογισμό… υπνηλίας και απαγγέλοντας αργά και βασανιστικά το ίδιο και το ίδιο μοτίβο με την επανάληψη να τρυπά τον εγκέφαλο, ενώ οι αντικρουόμενες παροτρύνσεις με το «κλείσε τα μάτια» αλλά και «όχι μη κοιμάσαι» μας μπέρδεψαν, άσχετα που τα βλέφαρα από μόνα τους πήραν ήδη τον κατήφορο και το χασμουρητό πόνεσε τα σαγόνια…
Προχωρώντας (λέμε τώρα) η συνεχής «τελετουργία», βλέπαμε μια εντελώς στημένη, ακραία επιτηδευμένη και ψεύτικη κινησιολογία, αναιτιολόγητες μετακινήσεις ηθοποιών και αντικειμένων ως περιττό «μπούγιο», την άτιμη ομίχλη να θολώνει τα πάντα μαζί με τα ταλαίπωρα μάτια μας, ξαφνικά τρεχαλητά, συρσίματα στο πάτωμα και απότομες στάσεις άνευ αποχρώντος λόγου, ηθοποιούς να περιφέρονται άσκοπα ή να στέκονται άκαμπτοι ή μία με ρόλερς να πατινάρει ανάμεσά τους κουτρουβαλώντας επί τούτου στις καρέκλες… Αν σε αυτά προσθέσουμε την εκνευριστική επαναληπτικότητα των σκηνών πανομοιότυπα, τον απίστευτα αργό- ένεκα τελετουργικό- ρυθμό με χαώδεις κοιλιές να προλαβαίνεις να πας τουαλέτα και να γυρίσεις μέχρι την επόμενη ατάκα, έναν βασανιστικό, μονότονο βόμβο ως «υπόκρουση» να σου τρυπάει τα αυτιά και να ψάχνεις ωτοασπίδες, συν τις ξαφνικές κραυγές- τσιρίδες από το πουθενά συνοδευόμενες από «εκρήξεις» καταιγιστικού φωτισμού να ταράζουν την υπνηλία στην οποία ήδη σε είχαν υποβάλλει, προφανώς το μείγμα γίνεται όντως εκρηκτικό για το νευρικό σύστημα και τα 90 λεπτά μοιάζουν ατέλειωτος αιώνας για… Βούδα ψυχραιμίας, αναρωτώμενος τί έχεις φταίξει ο άμοιρος θεατής! Που πίστεψες ότι θα βιώσεις μια «αστεία (!) και συγκινητική(!) τελετή» με ψαγμένο… κουλτουριάρικο νόημα περί μεταφυσικών και λοιπών υπερφίαλων- βαθυστόχαστων και από την «απόλυτη μαγεία» κατέληξες καψερέ στην «απόλυτη τιμωρία»…
Ωστόσο για λόγους δικαιοσύνης οφείλουμε να επαινέσουμε (+) τους νέους στην πλειοψηφία ηθοποιούς, που μη έχοντας άλλη επιλογή παρά να υπακούσουν στις στρεβλές σκηνοθετικές οδηγίες, τις υπηρέτησαν με προσήλωση, ταλέντο, πειστικότητα, ενέργεια, εκφραστικότητα, πειθαρχία, σκηνική άνεση, παρά το νεαρό της ηλικίας των περισσοτέρων με δεδομένη απειρία… Οι Λουκία Βασιλείου, Γιάννης Γκρέζιος, Νατάσσα Δαλιάκα, Άννα Ευθυμίου, Άννα Κόπακα, Χριστίνα Μπακοστάθη, Ορέστης Παλιαδέλης και Γιώργος Παπαδάκος, υπήρξαν ένα συμπαγές, σωστά συντονισμένο σύνολο με κάποιες ατομικές επιδόσεις που ξεχώρισαν… Καιο επόμενος έπαινος ανήκει δικαιωματικά στον σχεδιασμό των φωτισμών– από τους αρτιότερους που έχουμε δει σε καθοριστικό ρόλο- με ευρηματικές επιλογές συνδυάζοντας φακούς και προβολείς με εντυπωσιακό αποτέλεσμα, άλλοτε ατμοσφαιρικό κι άλλοτε εκρηκτικά καταιγιστικό, έστω κι αν συνολικά δεν παρέπεμπαν ακριβώς σε υποβλητική «μαγεία» παρά σε φανταιζί θέαμα…
Εν κατακλείδι (=) οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι όχι μόνο στηρίζουμε ένθερμα αλλά θαυμάζουμε κάθε αυθεντική απόπειρα πειραματισμού ή πρωτοπορίας που υπερβαίνει την πεπατημένη και κομίζει νέο διαφορετικό αέρα στην θεατρική τέχνη, ΟΧΙ όμως όταν αυτή μεταφράζεται σε ανούσια κουλτουρο-δηθενιά καπελώνοντας επιτηδευμένα το όποιο νόημα και ακυρώνοντας δομικές θεατρικές παραμέτρους προκαλώντας εκνευριστική σύγχυση… και δυστυχώς αυτά πέτυχε η άτυχη συγκεκριμένη παράσταση, που βγαίνοντας επιτέλους αναπνεύσαμε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, καταχωνιάζοντάς την βαθιά στη λήθη…
Βαθμολογία:
2,9/10
.
ΘΕΑΤΡΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ (Φουαγιέ)
«Απόλυτη Μαγεία» της Αγγελικής Παπούλια.
Επανάληψη
Σε ένα νησί τα πράγματα, οι εποχές, τα μετεωρολογικά φαινόμενα, τα φυτά εξαφανίζονται χωρίς να αφήσουν το παραμικρό ίχνος μέσα στα μυαλό και τις ψυχές των ανθρώπων. Οι κάτοικοι καταφεύγουν σε παράξενες τελετές προκειμένου να αποχαιρετήσουν όλα αυτά που χάνονται και προσκαλούν ιδιότροπα πνεύματα να γεμίσουν τον χώρο σε μια προσπάθεια να βρεθούν απαντήσεις σε έναν κόσμο που καθημερινά φαίνεται να αδειάζει από νόημα.
Σκηνοθεσία: Χρήστος Πασσαλής. Ερμηνεύουν: Λουκία Βασιλείου, Γιάννης Γκρέζιος, Νατάσσα Δαλιάκα, Άννα Ευθυμίου, Άννα Κόπακα, Χριστίνα Μπακαστάθη κ.ά.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη- Πέμπτη-Παρασκευή-Κυριακή: 21.00. Σάββατο: 19.00 & 21.00
