Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Εδώ μας έλαχε η κλασική περίπτωση όπου το δελτίο τύπου «φορτώνει» τον θεατή προσδοκίες για τα ελκυστικά, ουσιώδη, επίκαιρα ζητήματα που πραγματεύεται ένα έργο με τίτλο που από μόνος του υποβάλλει ενδιαφέροντες συνειρμούς, συν τις υποσχέσεις για παράσταση στηριγμένη σε «μη οικεία στη χώρα μας» μέθοδο υποκριτικής που οι συντελεστές «με μεγάλη χαρά θα γνωστοποιήσουν την πολύτιμη αξία της σε κοινό και συναδέλφους»…
Δεν γίνεται λοιπόν να μην ανταποκριθείς πηγαίνοντας στο θέατρο Αυλαία για την παράσταση «Η Αναρχική» του Ντέηβιντ Μάμετ και σε σκηνοθεσία από τις Κατερίνα Φαχούρι και Όλγα Καπαγιορίδου…
Σύμφωνα με την υπόθεση, μια κρατούμενη που έχει εκτίσει 35 χρόνια φυλάκισης από την ισόβια ποινή της ως μέλος αντιεξουσιαστικής οργάνωσης που σκότωσε αστυνομικούς, ζητά να αποφυλακιστεί δηλώνοντας μεταμέλεια και αποκηρύσσοντας τις πρώην ανατρεπτικές ιδέες της.. Στη συνάντησή της με την κρατική εκπρόσωπο του νόμου που την επιτηρεί όλα αυτά τα χρόνια και θα αποφασίσει την τύχη του αιτήματός της, εκθέτει τα επιχειρήματά της για την αποφυλάκιση, προσπαθεί να την πείσει για την μεταστροφή της καθώς πλέον ακολουθεί τον δρόμο της θρησκευτικής πίστης, ανταλλάσσει μαζί της προβληματισμούς για θέματα εξουσίας, βίας, δικαιοσύνης, λογικής κλπ., ωστόσο αντιμετωπίζει ισχυρό αντίλογο και στις επίμονες ερωτήσεις για τη συνεργό της αρνείται να καταθέσει οτιδήποτε ισχυριζόμενη ότι δεν γνωρίζει, με συνέπεια να επιβαρύνει τραγικά την τύχη της…
Ως μόνο θετικό (+) στοιχείο του δρώμενου, κι αυτό εν μέρει, θα χαρακτηρίσουμε τη σύλληψη της αρχικής ιδέας του Ντέηβιντ Μάμετ, φέρνοντας σε αντιπαράθεση δυο διαμετρικά αντίθετα κόσμους και η ιδεολογική σύγκρουση θα μπορούσε να εξελιχθεί θεαματικά και ουσιαστικά, ωστόσο το ζητούμενο τελεσφόρησε μόνο σε κάποια σημεία του κειμένου με βαθύτερο φιλοσοφικό στοχασμό, όπου αναδείχθηκαν ενδιαφέροντες προβληματισμοί όσον αφορά στην αναγκαιότητα μιας εξέγερσης, στη διαφορά μεταξύ κρατικής και επαναστατικής εξουσίας, στην πρόσληψη ή άσκηση βίας, στα υπαρξιακά διλήμματα της πίστης κλπ.
ΟΜΩΣ, κι εδώ αρχίζουν τα προβλήματα (-), ελάχιστα από τα ουσιώδη παραπάνω «πέρασαν» στο θεατρικό κοινό με την έννοια της εσωτερικής καταγραφής, διότι απλά ΔΕΝ τηρήθηκε καμία θεατρική συνθήκη! Ξεκινώντας από τη δομή των διαλόγων σε ένα διαρκές «πινγκ – πονγκ» με κουραστικές επαναλήψεις, καθώς σχεδόν κάθε τελευταία λέξη της κρατούμενης επαναλαμβανόταν μονότονα- επίπεδα- εκνευριστικά από την νομική εκπρόσωπο, ποιος ξέρει γιατί… Επιπλέον η μεταξύ τους αντιπαράθεση διακρίθηκε από ένα στεγνό, ακαδημαϊκό, σοφιστικέ ύφος με μορφή «έκθεσης ιδεών», στερούμενο εντελώς συναισθήματος, φυσικότητας και ζωντάνιας, χωρίς να παραπέμπει σε δια ζώσης συνομιλία δύο ανθρώπων και μάλιστα κάτω από ιδιαίτερα φορτισμένες συνθήκες…Ένα διαρκές «διανοουμενίστικο» μπλα- μπλα, άλλοτε χαμένο σε στείρα επανάληψη κι άλλοτε πυκνό νοημάτων εκτεταμένων σε πλήθος ετερόκλητων που πλατείασαν και κούρασαν, έχοντας την αίσθηση ότι ακούς αναλυτικά για 100 λεπτά αυτά που θα μπορούσαν να ειπωθούν σε 10…
Αλλά αυτό που κυρίως κούρασε σε βαθμό ανεπίτρεπτο ήταν η παντελής έλλειψη θεατρικότητας με ανύπαρκτη σκηνοθεσία από τις Κατερίνα Φαχούρι και Όλγα Καπαγιορίδου, ανύπαρκτο σκηνικό (ένα τραπέζι κι 7 καρέκλες «συμβουλίου» τριγύρω), ανύπαρκτους φωτισμούς, ανύπαρκτη μουσική… Το απόλυτο τίποτα επί σκηνής σε ένα πόνημα που φιλοδοξεί να αποκαλείται «θεατρική παράσταση», προσδοκώντας να κερδίσει τον θεατή με 100 λεπτά συνεχούς, στατικού και προβληματικού διαλόγου πάνω σε αφηρημένες έννοιες, με μόνη «πλοκή» την αμφιλεγόμενη έκβαση του αιτήματος και μόνη σκηνική «δράση» λίγο περπάτημα, λίγη μετακίνηση από καρέκλα σε καρέκλα και 2-3 αδιάφορα χτυπήματα τηλεφώνου, συν ελάχιστες εντάσεις με ύψωμα απλά της φωνής που «ξεφούσκωσαν» στη στιγμή… Πέραν τούτων ουδέν!
Καμία αλλαγή του ουδέτερου φωτισμού, κανένα ηχητικό περιβάλλον ή συμβολικό σκηνικό «φυλακής», καμία μουσική υπόκρουση, κανένα απρόοπτο ή υποτυπώδες «εύρημα» να διασπάσει την βαρετή μονοτονία της κουβέντας, τίποτα τέλος πάντων που θα προσέδιδε έστω έναν ελάχιστο όγκο στο στατικό εγχείρημα και θα δικαιολογούσε στοιχειωδώς τη θεατρική πράξη.. Παρόμοια απόλυτη «γύμνια» θα γινόταν ίσως κατανοητή για ένα πολύ σπουδαίο κείμενο με εσωτερική δύναμη λόγου, συναίσθημα, εικόνες, αγωνιώδη πλοκή κλπ., αλλά εδώ δυστυχώς ΔΕΝ… Απέμεινε σκέτη η γύμνια «καταπίνοντας» λαίμαργα ό,τι ενδιαφέρον διέθετε το κείμενο…
Μιλώντας για την υποκριτική επίδοση των δύο (και) σκηνοθετριών Κατερίνας Φαχούρι και Όλγας Καπαγιορίδου, είδαμε δύο συμβατικές, επίσης επίπεδες – με ελάχιστες εξάρσεις στον τόνο της φωνής- ερμηνείες, όπου διακρίναμε τη φόρτιση της κρατούμενης με μορφή περισσότερο εκνευρισμού- θυμού παρά δραματικότητας και επίσης την ψυχρή έως παγωμένη αποστασιοποίηση της ανέκφραστης επιτηρήτριας ως εκπρόσωπος της κρατικής εξουσίας.. Ομολογούμε όμως ότι δεν καταφέραμε να διακρίνουμε την πολλά υποσχόμενη και «μη οικεία στη χώρα μας» μέθοδο Nikolai Demidov, σύμφωνα με την οποία «ο ηθοποιός δεν πρέπει να αναπαριστά αληθοφανώς τις συνθήκες του έργου, αλλά ελευθερώνοντας τις πρώτες παρορμήσεις του, να τις βιώνει επί σκηνής»… Και είναι αλήθεια ότι επηρεασμένοι από τις εξαγγελίες προσέχαμε ιδιαίτερα να εντοπίσουμε την «πολύτιμη αξία της τεχνικής», αλλά μάλλον οι γνώσεις μας είναι ανεπαρκείς για τόσο «βαθιά (κουλτουριάρικα) νερά»… Όχι όμως οι αισθήσεις μας, το μυαλό, το συναίσθημα και τα κριτήριά μας, που μια χαρά είναι σε θέση να διακρίνουν μια αντιθεατρική προχειροδουλειά χωρίς το ελάχιστο παίδεμα- όπως κι αν κάποιοι θέλουν να τη βαφτίζουν για εξωραϊσμό…
Καταλήγοντας (=) πέρα από κούραση, νιώθουμε θλίψη για τον πρόχειρο και αδόκιμο τρόπο που κάποιοι αντιμετωπίζουν τη θεατρική πράξη, αδικώντας κατάφορα τους εαυτούς τους, το κοινό και κείμενα που με σωστή διαχείριση ίσως έλαμπαν…
Βαθμολογία:
1,4/10
-k-
ΑΥΛΑΙΑ
«Η Αναρχική» του Ντέηβιντ Μάμετ.
Έχοντας ήδη εκτίσει τριανταπέντε χρόνια από την ποινή ισόβιας κάθειρξης στην οποία είχε καταδικαστεί, η Κάθι αιτείται την απελευθέρωσή της. Με τον σκοπό αυτό συναντά για τελευταία φορά την Ανν, που την επιτηρούσε όλα αυτά τα χρόνια στη φυλακή και την μόνη που μπορεί να εκδώσει την απόφαση της αποφυλάκισής της.
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Φαχούρι, Όλγα Καπαγιορίδου. Ερμηνεύουν: Κατερίνα Φαχούρι, Όλγα Καπαγιορίδου.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: 21-23 Μαρτίου. Τρίτη, Τετάρτη & Πέμπτη στις 21:00
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 21/05/2023 στην Θεσσαλονίκη, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023