Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Μια παράσταση που αφορά στην προσωπικότητα του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου, έτσι κι αλλιώς λειτουργεί ως δέλεαρ, λόγω του ιδιαίτερου, εκρηκτικού, απρόβλεπτου χαρακτήρα ενός χαρισματικού πνεύματος… Στην παρούσα περίπτωση επρόκειτο για μεταφορά στη σκηνή μιας συνέντευξης που παραχώρησε ο ποιητής το 2013 στον δημοσιογράφο Αντώνη Μποσκοίτη και διαβάζουμε ότι έτυχε τότε μεγάλης απήχησης κάνοντας ιδιαίτερη αίσθηση, καθώς είναι αλήθεια ότι ο Χριστιανόπουλος σπανιότατα έκανε τη χάρη να δεχθεί δημοσιογράφο κι αν ο τυχερός τον πετύχαινε… στα κέφια του, κάθε του λέξη μπορούσε να ξεσηκώσει θύελλα!
Με ανάλογες προσδοκίες λοιπόν προσήλθαμε στο θέατρο Αμαλία για την παράσταση «Το ταγκαλάκι» σε κείμενο και σκηνοθεσία του δημοσιογράφου Αντώνη Μποσκοίτη…
photo: theopinion.gr
Όπου, με τον ίδιο επί σκηνής να «υποδύεται» τον εαυτό του και να υποβάλλει ερωτήσεις, παρακολουθούμε τη συνέντευξη του ποιητή με τον χειμαρρώδη, απολαυστικό, καυστικό λόγο του, πάντα έξω από τα δόντια χωρίς την παραμικρή απόπειρα «καθωσπρεπισμού», πάντα με αφοπλιστική έως σοκαριστική ειλικρίνεια για πρόσωπα και πράγματα με το όνομά τους, πάντα πνευματώδης, αντισυμβατικός, τολμηρός, ενίοτε στα όρια της πρόκλησης ωστόσο με μια παιδιάστικη αθωότητα εντελώς «δική του» που θαρρείς τον εξάγνιζε, καθιστώντας ακόμα και την αθυροστομία του αποδεκτή έως χαριτωμένη και πάντως απενοχοποιημένη, μιλώντας για τα πάντα με γλώσσα αιχμηρά κριτική και σταθερή επωδό «εμένα πάντως δεν μου αρέσει» πλην ελαχίστων εξαιρέσεων… είτε επρόκειτο για τον Χατζιδάκη, τον Ελύτη, τον Γκάτσο, τη Δημουλά, τον Θεοδωράκη κλπ. είτε επρόκειτο για σκληρή αυτοκριτική των έργων του, καταθέτοντας παράλληλα παιδικά και οικογενειακά βιώματα, τη λογοτεχνική πορεία του, τις ποικίλες συγκρούσεις, τη δηλωμένη ομοφυλοφιλία του, φιλοσοφικούς στοχασμούς κλπ.
Με βασικό (και μοναδικό) «συν» (+) της παράστασης την ερμηνεία του Χάρη Φλέουρα στον ρόλο του ποιητή, που με τις πρώτες κουβέντες επήλθε μια… ταραχή γιατί αν έκλεινες τα μάτια ήσουν βέβαιος ότι άκουγες ηχογραφημένη τη φωνή του ίδιου του Χριστιανόπουλου! Μιλάμε για απόλυτη ταύτιση στη χροιά, τους τονισμούς, τις παύσεις, το ιδιαίτερο «σύρσιμο» των λέξεων, σε μια εντυπωσιακή μίμηση της εκφοράς του λόγου, που ασφαλώς προϋποθέτει επίμονη δουλειά και μελέτη του πρωτότυπου, πέρα από το χειμαρρώδες κείμενο, κατ΄ουσίαν ως μονόλογος, που αποδόθηκε με εξαιρετική πιστότητα και ακρίβεια σαν να άκουγες τον ίδιο… Επίσης, τόσο εμφανισιακά- ενδυματολογικά όσο και κινησιολογικά παρέπεμπε σε μεγάλο βαθμό, αν και διακρίναμε μια μικρή δόση υπερβολής στη στάση σώματος και τις κινήσεις, αποπνέοντας ενίοτε παραπανίσιο «κούμπωμα» που περισσότερο θύμιζε μιζέρια παρά εσωστρέφεια… Ωστόσο πρόκειται αναμφίβολα για μια θαυμάσια δουλεμένη ερμηνεία που μετέφερε όλον τον σαρκασμό, το πνευματώδες χιούμορ, την ευστροφία, την τόλμη, το τσαγανό, την αθωότητα, το πνεύμα αντιλογίας, την γοητευτική ιδιαιτερότητα ενός ανατρεπτικού ήρωα…
Προχωρώντας στις σοβαρές ενστάσεις (-) αυτές επικεντρώνονται στο πρόσωπο του συγγραφέα-σκηνοθέτη- συμπρωταγωνιστή Αντώνη Μποσκοίτη και αφορούν σε όλες του τις ιδιότητες… Ξεκινώντας από το κείμενο που προφανώς αντιστοιχεί στο περιεχόμενο της συνέντευξης και ουσιαστικά πρόκειται κατά 95% για σκέψεις του Χριστιανόπουλου αποτυπωμένες σε λόγο, όχι μόνο δεν είδαμε πουθενά το «θεατρικό» με κάποιου είδους διασκευή- παρέμβαση ώστε να μεταφερθεί σε σκηνή με στοιχειώδη θεατρικότητα, αλλά επιπλέον το κομμάτι των ερωτήσεων του δημοσιογράφου υπήρξε ενοχλητικά άτεχνο… ερωτήσεις στεγνές, τυποποιημένες, ανέμπνευστες, χωρίς αλληλεπίδραση ή σύνδεση με τα λεγόμενα του συνεντευξιαζόμενου, λες και ΔΕΝ επρόκειτο για δια ζώσης συνομιλία με παλμό, ροή και ζωντανή επικοινωνία, θυμίζοντας περισσότερο «διατεταγμένη υπηρεσία» ως βαρετή αποστολή… πέραν του ότι, αν ήταν όντως οι πραγματικές ερωτήσεις που διατυπώθηκαν με παρόμοιο τρόπο, οι αντιδράσεις του Χριστιανόπουλου- γνωρίζοντας τον χαρακτήρα του από ανάλογες περιπτώσεις- θα ήταν πολύ διαφορετικές, που σημαίνει έλλειψη αληθοφάνειας για να υπηρετηθεί συμβατικά η παράσταση…
Αν και θα πρέπει να βάλουμε τον όρο «παράσταση» εντός εισαγωγικών, διότι όταν πρόκειται για στατική συνομιλία- συνέντευξη από την οποία εκλείπει η σκηνοθεσία και επομένως η θεατρικότητα, ΔΕΝ μπορεί να ονοματίζεται θεατρική πράξη… Οι υποτυπώδεις σκηνικές παρεμβάσεις περιορίστηκαν σε 3-4 άσκοπες μετακινήσεις του ηθοποιού απλά για σπάσιμο της μονοτονίας και να… ξεπιαστεί, από την μια καρέκλα στην άλλη, από την καρέκλα στο «παράθυρο» για να καλέσει τις γάτες του, από την καρέκλα στα σκαλάκια της σκηνής για τον μονόλογο, με μοναδικό «εύρημα» τα κουλουράκια που πρόσφερε για να μασουλάει ο δημοσιογράφος… σε ένα φτωχό σκηνικό με δυο παλιακά τραπεζάκια, δυο – τρεις καρέκλες και έναν γκρίζο «τοίχο» με μικρό «παραθυράκι», όπου μόνο οι φωτισμοί με τις εύστοχες αλλαγές τους θύμισαν αμυδρά κάτι από «θεατρικό», ενώ η μουσική,και μάλιστα ως βασικό δημιουργικό κομμάτι του ποιητή που θα μπορούσε να συμβάλει σημαντικά στο δρώμενο, πέραν ενός τραγουδιού αρχικά, έμεινε αναξιοποίητη στη διάρκεια…
photo: theopinion.gr
Και βέβαια με τον ίδιο τον Μποσκοίτη επί σκηνής ως ερωτών δημοσιογράφος, με μια παρουσία παγωμένη, αμήχανη, ανέκφραστη, αποστασιοποιημένη ως ξένο αμέτοχο σώμα που κατάπιε ολοκληρωτικά η σκηνή, επειδή απλά «δεν το έχει» με τίποτα και είναι απορίας άξιο που επιλέγει να εκτεθεί υποβαθμίζοντας τραγικά το εγχείρημά του, αντί του αυτονόητου, να αναθέσει δηλαδή τον ρόλο του σε ηθοποιό, ώστε αυτό το κομμάτι, έστω και μικρό, να μην καθίσταται ανύπαρκτο έως ανεπίτρεπτα άτεχνο… Όπως επίσης είναι απορίας άξιο το ότι δεν απευθύνεται σε επαγγελματία σκηνοθέτη για τη διαχείριση ενός στατικού κειμένου ώστε να αποκτήσει έστω έναν μίνιμουμ θεατρικό όγκο, παρά το επιχειρεί ανέμπνευστα ο ίδιος με βολική προσέγγιση «τυφλοσούρτη», λες και πρόκειται για τηλεοπτική συνέντευξη σε εκπομπή, οπότε ποιος ο λόγος να πας στο θέατρο να τη δεις; Βάζεις με την ησυχία σου το βίντεο με το πρωτότυπο και την απολαμβάνεις, χωρίς να μετακινηθείς ρούπι και χωρίς να πληρώσεις 15 ευρώ… έτσι δεν είναι;
Καταλήγοντας (=) το μόνο που έμεινε και έσωσε ένα ανέμπνευστο, συμβατικό δρώμενο με άτεχνες στιγμές, ήταν η δουλεμένη επαγγελματική ερμηνεία του πρωταγωνιστή ως εντυπωσιακά πιστός «Χριστιανόπουλος»… Και κάτι τελευταίο που άφησε άσχημη εντύπωση, καθώς στο κλείσιμο την ώρα του χειροκροτήματος, οι συντελεστές το διέκοψαν λέγοντας άκομψα σαν να επρόκειτο για υποχρεωτική αγγαρεία «έχουμε τώρα και το ενός λεπτού σιγή» (για την τραγωδία) και αφού κρατήθηκε και επαναλήφθηκε το χειροκρότημα, μας ευχήθηκαν με την ατάκα του Χριστιανόπουλου «ευχόμαστε όλα… καβλά!» με το ανάλογο χάχανο… Εντελώς άστοχο έως βεβηλωτικό για τη στιγμή, που φαντάζομαι ούτε ο ίδιος ο «αιρετικός» ποιητής θα χρησιμοποιούσε σε παρόμοια περίσταση… Είναι πολύ σημαντικό ο καλλιτέχνης να είναι σε θέση να αξιολογεί τις στιγμές…
Βαθμολογία:
3,810
.
-k-
ΑΜΑΛΙΑ
«Ντίνος Χριστιανόπουλος – Το Ταγκαλάκι» του Αντώνη Μποσκοΐτη.
Θεατρικό αναλόγιο.
ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Δευτέρα 6 Μαρτίου στις 21:00
Το έργο αποτελεί θεατροποίηση μίας συνέντευξης επικών διαστάσεων που είχε παραχωρήσει ο ποιητής στον συγγραφέα το 2013 και που είχε κάνει μεγάλη αίσθηση κατά την πρώτη δημοσίευση της την επόμενη μέρα του θανάτου του.
Σκηνοθεσία: Αντώνης Μποσκοΐτης.
Ερμηνεύουν: Χάρης Φλέουρας, Αντώνης Μποσκοΐτης.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα 6 και 13 Τρίτη 7 και 14 Μαρτίου στις 21:00
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2023 στην Θεσσαλονίκη, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023