Γράφει ο Μιχαήλ Χατζηαναστασίου για την Κουλτουρόσουπα.
Ότι έχει όνομα, του παρέχει ταυτότητα άρα αποκτά υπόσταση ή τουλάχιστον ένα πρόσωπο επιφανειακό και στην χειροτέρα των περιπτώσεων, ένα … προσωπείο.
Ένας από τους στόχους των πολιτικών επιστημών είναι ακριβώς αυτός. Να βαφτίζουν το “τέρας” κοινωνικοποιώντας το, δίνοντας έτσι την ψευδαίσθηση στο πλήθος ότι μπορεί να το ελέγξει, να το παλέψει, να το ψηφίσει ή να το απορρίψει και στο τέλος, γιατί όχι και να το εξιδανικεύσει .
Ο Καπιταλισμός λοιπόν, θα ήταν ένα αδύναμο οικονομικοπολιτικό δόγμα, ανίκανο να μανιπιουλάρει τις μάζες, εάν στον αντίποδα δεν εβρίσκετο να λειτουργεί το νόθο παραπαίδι του, αυτό της Κομμούνας, να αδειάζει τα απόνερα από την χιλιομπαλωμένη σκούνα, κάθε φορά που το Κεφάλαιο έπνεε ακέφαλο κι’ αυτό, γιατί τίποτα δεν συμβαίνει στην πολιτική παλέστρα, εάν πρωτίστως δεν πρόκειται να συμβεί.
Καμία επανάσταση δεν “σπινθηροβολεί” αν δεν εξυπηρετεί απώτερους σκοπούς και προσχεδιασμένες εξελίξεις, ακόμα και αν οι πλανεμένοι πρωτεργάτες της θεωρούν, πως επιτελούν έργο θεάρεστο ή βίο αυτοθυσίας.
Τις επαναστάσεις βλέπετε, δεν τις κάνουν οι φτωχοί και πεινασμένοι, αλλά οι πλούσιοι και χορτάτοι που κινδυνεύουν να πεινάσουν.
Αν προσπαθούσαμε να δούμε με άλλο μάτι, τις ιστορικές ανάγκες που εξυπηρέτησε η κοινωνικοπολιτική ανταρσία των Παρισίων το 1871, θα αντιληφθούμε πλήρως τους λόγους για τους οποίους απέτυχε παταγωδώς στην πρακτική της εφαρμογή, με στόχο την κατάκτηση μιας ιδεώδους κοινωνικής συνύπαρξης, απαλλαγμένη από ταξικές ανισότητες.

Καρλ Μαρξ
Στόχος της Κομμούνας λοιπόν – βάσει του … χρηματοδοτικού της σχεδίου – ήταν να αφουγκραστεί, να αντιληφθεί και στο τέλος να απορροφήσει τον όποιο κοινωνικοπολιτικό κραδασμό, υποκινώντας ελεγχόμενες εξεγέρσεις, με στοχευμένες εξάρσεις και με απώτερο σκοπό τον στιγματισμό και εν τέλει τον αφανισμό κάθε επικίνδυνου “μνηστήρα” ή φανατικού πολέμιου του συστήματος.
Η φαεινή – ριζοσπαστική ιδέα των πρώτων γνήσιων πατριωτών αξιωματούχων της επανάστασης, να αναβαθμίσουν τα λαϊκά στρώματα από σκλάβους σε … υπαλλήλους, από την μία τους έδωσε την δύναμη της αποδοχής, το δικαίωμα της αντιγνωμίας και την ηδονιστική δύναμη της χειραγώγησης, βάζοντάς τους στο παιχνίδι εξουσίας, από την άλλη όμως – άθελά τους ίσως, ποτέ δεν θα το μάθουμε – έκαναν το μεγαλύτερο δώρο στον Τραπεζίτη, που σκέφτηκε ν΄απλώσει το “όνειρο” δίνοντας στους προστατευμένους τους την ψευδαίσθηση, ότι κάποτε μπορεί να γίνουν κι’ αυτοί αφεντικά.

Μπέρτολτ Μπρεχτ
Δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν καλύτερη ντόπα, από τον μύθο που πούλησε η κομμούνα, μέσω του “εργατοπατέρα” Κάρλ, για να μεταλλάξει τον Homo Sapiens σε Homo … economicus. Το μόνο πράγμα άλλωστε που αμφισβητήθηκε ρητά από τον Μάρξ, ήταν ο τρόπος με τον οποίον ο καπιταλισμός διαχειρίζεται το Κεφάλαιο και ποτέ το Κεφάλαιο ως αξία.
Είναι αλήθεια πως ο Κομμουνισμός γοήτευσε και εξακολουθεί να δρα ως γητευτής στους ανθρώπους της Τέχνης και της διανόησης, αφού προστάζει τα ιδανικά της ισότητας, της ισονομίας και της απόλυτης ελευθερίας.
Τι πήγε όμως στραβά, τι λοξοδρόμησε στην πορεία και γιατί η Παρισινή Κομμούνα, θα παραμείνει στην ιστορική μας μνήμη σαν παρελθοντική ουτοπία?
Ο Μπρεχτ γράφει για τον κομμουνισμό στο Εγκώμιό του το 1931 και αναρωτιέται: «Είναι λογικός, καθένας τον καταλαβαίνει. Είναι εύκολος. […] Δεν είναι το χάος/ Μα η τάξη./ Είναι το απλό/ Που είναι το δύσκολο να γίνει.»

Φρίντριχ Ένγκελς
Ένα μέρος, ως απάντηση της αλήθειας αποκάλυψε ο Ένγκελς, στην Κριτική του με θέμα το τέλος της κλασικής γερμανικής φιλοσοφίας:
«Ό,τι είναι πραγματικό στο πεδίο της ανθρώπινης ιστορίας γίνεται με τον καιρό παράλογο […] κι ό,τι είναι λογικό στα κεφάλια των ανθρώπων προορίζεται να γίνει πραγματικό, όσο κι αν αντιφάσκει στην πραγματικότητα που υπάρχει φαινομενικά.»
Στην παραπάνω τοποθέτηση και όσον αφορά την βάση των θεσμών της Κομμούνας, φαίνεται να συμφωνεί και ο ίδιος ο Μαρξ, που διέβλεπε μεν στοιχεία ενός νοούμενου κομμουνισμού ως «την πραγματική κίνηση που αίρει [aufhebt] την παρούσα κατάσταση» αλλά όχι ένα ιδεώδες στο οποίο θα έπρεπε να προσαρμοστεί η πραγματικότητα.
Μήπως τελικά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία φούσκα ιστορικών διαστάσεων;
Δεν είναι λίγοι αυτοί που μίλησαν κατά καιρούς, για την απάτη του ολοκληρωτισμού και θα έλεγα όχι αναίτια.
Ρίχνοντας άλλωστε μια γρήγορη ματιά στο αμαρτωλό βιογραφικό σημείωμα της ιστορίας του Κομμουνισμού, ο προβληματισμός διαδέχεται την υποψία και τούμπαλιν σαν … μονοπλάνο του Χίτσκοκ.
Επιλεκτικά, σύντομα και επί παραδείγματι αναφέρω:
《… Για τους Ρουσό και Προυντόν, η πηγή του κακού εντοπιζόταν στην ατομική ιδιοκτησία, την οποία μάλιστα ήθελαν να εξαλείψουν με μία επανάσταση σύντομη και αναίμακτη.
Οι Ιακωβίνοι θέλησαν να καταστρέψουν τον απολυταρχισμό και εγκαθίδρυσαν μια δικτατορία εν συγκρίσει με την οποία, το παλαιό μοναρχικό καθεστώς ήταν φιλελεύθερο.
Οι μπολσεβίκοι θέλησαν να τερματίσουν την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο και εκμεταλλεύτηκαν τους ανθρώπους αγριότερα από οποιοδήποτε προηγούμενο καθεστώς.

Βλαντίμιρ Λένιν
Ο Λένιν διακήρυττε, ότι το σύνολο της πολιτικής εξουσίας θα εκχωρούνταν στα εργατικά συμβούλια (Σοβιέτ) και όμως επέβαλε την κυριαρχία του ενός κόμματος, μια πολιτική τερατωδία για την οποία πρέπει να του αποδοθούν όλα τα … εύσημα.
Κήρυξε τον διεθνισμό, αλλά έκλεισε τα σύνορα της χώρας του. Ισχυριζόταν ότι είναι υπέρ του αφοπλισμού, αλλά ακολούθησε μια πολιτική φρενήρους υπερεξοπλισμού, όπως και οι επίγονοί του.
Οι ριζοσπάστες του 1968 ισχυρίστηκαν ότι είναι εναντίον του ιμπεριαλισμού, υπέρ της ευδοκίμησης της προσωπικής ελευθερίας, εναντίον όλων των μορφών καταπίεσης και εστίασαν τις επιθέσεις τους στις δημοκρατίες, υιοθετώντας ως μοντέλο τους τον ξεμωραμένο και αιμοδιψή ολοκληρωτισμό του Μάο Τσετούνγκ.》
Με όλα τα παραπάνω διερωτώμαι:
Υπάρχει “καλός” και “κακός” δήμιος;
Είναι καλύτερα να δολοφονείσαι από τον Μπους, τον Πολ Ποτ ή τον Πούτιν, από ό,τι από τον Χίτλερ, ή μήπως υπάρχει διαχωριστική γραμμή μεταξύ των θυμάτων του κόκκινου και του μαύρου ολοκληρωτισμού;
Είδωλα απατηλά και ολέθριες ιδέες που τρέφονται από την πλάνη.
Μία πλάνη που έχει την τάση να εξαπλώνεται και όχι να … εξυψώνεται.
Φρόνιμο είναι λοιπόν, να μελετάμε τα δρώμενα αφ΄ υψηλού κι΄ουχί εκ των έσω.