Τρυφερή,ανθρώπινη και με μια ταλεντάρα η μουσική παράσταση «Φώτα, κλακέτα, χειροκρότηματα» που ειδαμε στο μικρό Αθήναιον + βίντεο…

Η ιστορία  του Αττίκ, η ζωή του, η καριέρα του, οι γυναίκες του, μα πάνω από όλα, τα τραγούδια ενός καλλιτέχνη που έκανε τον έρωτα τραγούδι…

Αναμφισβήτητα πλέον, ένας από τους καλύτερους θεατρικούς σκηνοθέτες. Δεν το λέω εγω, αλλα τα “χαρτιά”… δηλαδή οι πράξεις του… η αν θέλετε τα διαπιστευτήρια του. Μέσα σε ένα χρόνο, τρεις παραστάσεις με διαφορετικό ύφος και χαρακτήρα. Σύγχρονο γκομενικο δράμα οι «Ερωτογενείς ζώνες», πλούσιο κλασσικό παραμύθι για μικρούς και μεγάλους ο «Σκρουτζ» και τώρα αναβίωση ενός μυθικού ακόμα και σήμερα προσώπου, που τάραξε την κοσμική και όχι μόνο Αθήνα. Το [σκηνοθετικό] άριστα είναι [ακόμα] μακριά, αλλα οι ικανότητες, οι δυνατότητες και οι «εγκεφαλικές» του προθέσεις, κυρίως όμως το πώς γλυκά στήνει τις πράξεις, θα της λέγαμε πια «γραμμή Λιακοπουλου». Και αυτά με λίγα λόγια είναι, τρυφερότητα και μαγκιά σε ότι κι αν κάνει… Αυτό έπραξε και με τον ΑΤΤΙΚ…

Ο οποίος φαντάζομαι ήθελε να δώσει έμφαση στη μουσική και τα τραγούδια του, τόνισε όμως υπερβολικά τα οικογενειογκομενικά του και ξέχασε ιστορία, χαρακτήρα, προσωπικότητα. Πάντως να τονίσουμε, ότι ο λογος κυλαει σαν νεράκι…

Όμορφα βραδινά για τις κυρίες, ένα και μοναδικό για τον Αττίκ, με αυτό τον γνωρίζουμε και με αυτό φεύγει από την ζωή… Οι Φωτισμοί και τα λίγα χορευτικα, συμπληρώνουν όμορφα το «γέμισμα» της ούτος η άλλως λιτής οπτικά παράστασης.

Θα τον αγαπήσετε, θα τον λατρέψετε, θα τον γουστάρετε, μπορεί και να τον ερωτευτείτε… Πρόκειται για απίστευτη αποκάλυψη ταλαντούχου πλάσματος και ας είναι μόλις 20 χρονών… Παίζει πιάνο εξαιρετικά, τραγουδαει θαυμάσια, ερμηνεύει μοναδικά τον ρολο του σαν να το εχει ζήσει από κοντά, ενώ εχει μια σταριλίστικη και αεράτη κίνηση που σε καθηλώνει… Άλλο να σας το λέω και άλλο να το βλέπετε. Στο τέλος της παράστασης τον γνώρισα και από κοντά. Χαμογελαστός, ευγενικός, προσγειωμένος [για την ώρα]  και  ομορφόπαιδο. Αν είναι και καλότυχος, να μου το θυμηθείτε… Σε λίγο θα μιλάμε γι αυτόν. Του το εύχομαι γιατί το αξίζει…

Άψογοι και προσαρμοσμένοι στο πνεύμα της εποχής. Τοσο σωματικά, όσο και στην φωνή.

Δεν είναι συναυλία, είναι μουσική παρασταση, θα ακούσουμε  πολλά που ξέρουμε, αλλα τόσα που δεν γνωρίσαμε ποτέ αλλα μάθαμε τώρα… Ας τα πουμε… με σεβασμό… χαριτωμένα…

Η αλήθεια είναι ότι μεγαλομαμάδες, μεγαλομπαμπάδες, παππούδες και γιαγιάδες, θα το λατρέψουν, θα σιγοντάρουν και θα συγκινηθούν… Στους νεότερους θεατές, ακόμα και στους 20άρηδες, θα γνωρίσουν μια προσωπικότητα, την μουσική του, όμως σε καμια περίπτωση δεν θα σκεφτούν ότι δεν τους αφορά και η απάντηση είναι απλή. Ναι μεν προκειται για μια ξεχασμένη περίοδο [δυστυχώς], αλλα η παράσταση είναι με τέτοιο τρόπο φτιαγμένη, που βλέπετε άνετα και ευχάριστα…

Είναι ο χρόνος που χρειάζεσαι να «μπεις» και να ταυτιστείς, στο οποίο όμως δεν σε βοηθαει τόσο η χλιαρή εξέλιξη όσο και τα «άγνωστα» κομμάτια που ακούγονται. Όλα αυτά όμως μέχρι το διάλλειμα, μετά, αλλάζει το «σκηνικό» και έρχονται συναισθήματα, πάθη και γκραντ σουξέ …

Το λεμε παραπάνω, το τονίζουμε και στην αρνητική κατηγορία, η έμφαση που δίνετε στην προσωπική του ζωή, την οποία σαφώς αποδεχόμαστε, αλλα τόσο πια ;

Εμείς θα τα πούμε «εφετζίδικα»… και αυτά είναι, εικόνες, βίντεο, χρώματα και αρώματα, κανένα παραπανίσιο έπιπλο… έ, για τέτοια πραγματα μιλάμε …

Τελικά μια παρασταση για όλους. Μην έχετε το ίδιο χαζό κόλλημα που είχα και εγω… Αττίκ, “αιώνες”  μακριά από εμένα, από τα ενδιαφέροντα μου, από μουσικα ακούσματα… Λάθος τραγικό. Δεν εχει κανένα διδακτικό χαρακτήρα, ούτε καθαρά βιογραφικό, εχει όμως άγγιγμα ψυχής, συν της καθαρής ψυχαγωγίας. Είναι αυτό ακριβώς που ζήσαμε ένα βράδυ στη σκηνή του Αθήναιον… Να πάτε, θα περάσετε καλά.
Βαθμολογία