Είδε η Ρένα Καλπάκη και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Παρακολουθήσαμε στη σκηνή του θεάτρου Ελένη Ερήμου (ΕΛΕΡ) την παράσταση «Το ΔΑΣΟΣ» του Ντέιβιντ Μάμετ σε σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπαζή.
Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται ένα ζευγάρι – η Ρουθ (Δήμητρα Χατούπη) και ο Νικ (Δημήτρης Γκοτσόπουλος) – που περνά μία νύχτα γεμάτη εντάσεις στο οικογενειακό εξοχικό του άντρα, βαθιά μέσα στο δάσος.
Aπό το δειλινό έως το επόμενο πρωί, το έργο διατρέχει τρεις σκηνές, όπου οι χαρακτήρες συγκρούονται, αποκαλύπτοντας φόβους, επιθυμίες και βαθιά ριζωμένες ανασφάλειες. Καθώς το πρωινό φως διαλύει τα «μάγια» της νύχτας, η σχέση τους επαναδιαπραγματεύεται, φέρνοντας στο φως τη λεπτή γραμμή μεταξύ συμφιλίωσης και απόλυτης ρήξης.
Το σκηνικό εκτυλίσσεται γύρω από ένα κρεβάτι που υποτίθεται βρίσκεται στο εξοχικό του Νικ στο δάσος. Το πάπλωμα όπως και η βλάστηση τριγύρω αποτελείται από πλαστικό το οποίο εμπεριέχει πράσινα φύλλα, παραπέμποντας προφανώς από τη μία στην ανάγκη σύνδεσης με τη φύση και από την άλλη στην αδυναμία επίτευξής της. Ακριβώς αυτή την ανάγκη αλλά και αδυναμία σύνδεσης μεταξύ τους εκφράζουν οι δύο ηθοποιοί τόσο στο ρόλο τους στο έργο όσο και υποκριτικά.
Δυστυχώς δεν υπήρξε η απαραίτητη χημεία μεταξύ της Χατούπη και του Γκοτσόπουλου, ενώ πρόκειται για δύο αξιόλογους ηθοποιούς, οι ερμηνείες τους ήταν μονοδιάστατες. Σε σημεία που το κείμενο θα μπορούσε να προκαλεί γέλιο ή συγκίνηση, απλά πέρασε και δεν ακούμπησε.
Ακόμα και προς το τέλος που η σχέση της Ρουθ και του Νικ έφτασε σε πιο ακραίες καταστάσεις, η ένταση που έβγαινε ήταν κυρίως μέσα από τα οργισμένα βρισίδια που αντάλλασσαν μεταξύ τους. Εδώ ίσως να τους εκθέτει και το κείμενο του Μάμετ που κάθε άλλο παρά στοχαστικό είναι για τις ανθρώπινες σχέσεις και τη μοναξιά καθώς το θέμα προσεγγίζεται με μια νεανική ανωριμότητα επειδή δεν τους «έδεσε το γλυκό» κουβαλώντας φυσικά όπως γίνεται πάντα, ο καθένας τα δικά του ψυχολογικά βαρίδια.
Η ζωντανή μουσική επί σκηνής που προσπαθεί να ενισχύσει τη δραματικότητα των στιγμών συμπληρώνει μελωδικά την υπόθεση αλλά μάλλον ενισχύει πιο πολύ μια φαιδρότητα με το βαρύ κοστούμι αρκούδας που φοράει η μουσικός χάνοντας το νόημα του όποιου συμβολισμού μπορεί να έχει.
Αν κάτι θετικό μπορεί να πάρει κάποιος από αυτή την παράσταση, είναι περισσότερο κάποια οικολογικά μηνύματα και τη σημασία σύνδεσης με τη φύση παρά για τις ανθρώπινες σχέσεις.
Βαθμολογία: 4,4/10
Πληροφορίες για τη παράσταση εδώ
