…δυο λόγια βλέποντας χθες Πέμπτη την γενική πρόβα στο θέατρο Αυλαία
Αναμφίβολα δύσκολο εγχείρημα, μα και πώς να αποδόσεις στη σκηνή τη ζωή και το έργο του γιγαντοτεράστιου Μίκη Θεοδωράκη ασχέτως αν περιορίζεται σε μια περίοδο της ζωής του, αυτή που εξορίστηκε στο Παρίσι το 1958, αλλά τόσο γόνιμη. Κι όλο αυτό σε μορφή μονολόγου από μια τοπική παραγωγή που οφείλει όμως να σταθεί ως ισάξια άλλων.
.jpg)
Η τόλμη μεγαλώνει όταν αυτός που πρέπει να υποδυθεί την πολυσχιδή προσωπικότητα δεν είναι ηθοποιός αλλά μουσικός στο επάγγελμα που διαπρέπει στον χώρο ως πολλά υποσχόμενος και τώρα η άξια σκηνοθέτις Βαρβάρα Δουμανίδου τον ρίχνει στα βαθιά να κολυμπήσει με αυτά που ήδη γνωρίζει, δηλαδή νότες και παρτιτούρες αλλά με τσαμπουκά και σεβασμό να σταθεί υποκριτικά απέναντι στον πληθωρικό παγκόσμιο συνθέτη.
Και μέσα από το βίο του να μεταφέρει σκέψεις, ανησυχίες, προβληματισμούς αλλά και μεγάλες δημιουργίες όταν στο διάβα του συνάντησε κορυφαίους ποιητές τους οποίους και μελοποίησε, το σωστό, μεγαλούργησε. Η πρωτοπορία του δεν θα ήταν ίδια αν δεν συνέβαιναν προπηλακισμοί, αμφισβητήσεις, πισωμαχαιρώματα, διώξεις και φυσικά εξορίες, σημεία που στην παράσταση ανατριχιαστικά θεατρικοποιούνται.
Στη σκηνή ένα γραφείο για την αλληλογραφία με κορυφαίους δημιουργούς, τρία ποτήρια και ένα κρασί “παρέα” με συνοδοιπόρους της ζωής, ένα κρεβάτι να διαβάζει σπουδαία ποιήματα όταν ξεκουραζόταν και ένα πιάνο να μεταφέρει ζωντανά τα εμβληματικά του τραγούδια.
Εικόνα από την πρόβα
Και σε όλα αυτά η μορφή του Πέτρου Σατραζάνη που από κοντά εντυπωσιακά του φέρνει, ενός νέου καλλιτέχνη που από τα μικρά του είχε την τύχη να γνωρίσει πολύ καλά τον μεγάλο δημιουργό και τώρα ήρθε η στιγμή να αποδώσει (και τραγουδιστικά) και όχι να μιμηθεί τον κορυφαίο συνθέτη, στέλνοντας του, ίσως ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα αποκόμισε από αυτόν και για μας που τον γνωρίσαμε από σκηνής. Θα φανεί οξύμωρο αλλά ναι, η ιδιότητά του και η θεατρική του άγνοια τον βοηθά αποδίδοντας τον συνθέτη με φυσική απλότητα καλύπτοντας όποιες αστοχίες.
Μια «τίμια» παράσταση είναι το “1958 Η Πρώτη Παρισινή Περίοδος Μίκης Θεοδωράκης”, που εύστοχα η Δουμανίδου επέμενε να γίνει πράξη και αξίζει να δει κανείς καθώς δεν φορτώνεται με κομουνιστικά μανιφέστα, είναι … του δεν πόιντ σε καίρια σημεία της καλλιτεχνικής του ζωής και ως οικουμενικός τα χώνει και στους συντρόφους του, όταν αυτοί του γύρισαν την πλάτη. Αξιοσημείωτο για πάσης φύσεως θεατές οι αναφορές του πριν και του μετά φτάνοντας μέχρι το τέλος και βέβαια η εμβόλιμη ηχητικά τοποθέτηση του ίδιου του Μίκη.
Η σκηνοθέτις λίγο πριν την γενική πρόβα. Στο βάθος ο ηθοποιός
Αυτά με δυο λόγια εισέπραξα βλέποντας χθες Πέμπτη την γενική πρόβα στο άδειο θέατρο Αυλαία και η σκέψη μου περνά στη σημερινή πρεμιέρα όπου φυσικά θα ναι ακόμη καλύτερα τα πράγματα με την ευχή να είναι γεμάτο όλο το τριήμερο μα και να συνεχίσει οπωσδήποτε αργότερα, οφείλει πάντως να κάνει τον κύκλο του. Το αντίθετο θα ναι άδικο.
Μην το χάσετε.
Βίντεο από τη χθεσινοβραδινή τζενεράλε (ερασιτεχνική λήψη)
ΑΥΛΑΙΑ
«Μίκης Θεοδωράκης 1958» του Πέτρου Σατραζάνη.
Πρεμιέρα: Παρασκευή 25/04, 21:00
Ο Πέτρος Σατραζάνης μιλά στην Κουλτουρόσουπα, εδώ
Το έργο μάς μεταφέρει στο Παρίσι του 1958, όταν ο νεαρός συνθέτης, ζώντας ήδη τέσσερα χρόνια στη γαλλική πρωτεύουσα, δημιουργεί τον Επιτάφιο σε ποίηση Γιάννη Ρίτσου. Αναζητώντας διέξοδο από τις τραυματικές εμπειρίες της φυλακής και των βασανιστηρίων στην Ελλάδα, συνθέτει μέσα σε λίγες ώρες ένα έργο που θα αλλάξει την ελληνική μουσική, γεφυρώνοντας το λαϊκό με το λόγιο, το τοπικό με το οικουμενικό.
Σκηνοθεσία: Βαρβάρα Δουμανίδου. Ερμηνεύουν: Πέτρος Σατραζάνης.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή 25, Σάββατο 26 Απριλίου στις 21:00, Κυριακή 27 Απριλίου στις 20:00
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
