Χαμένη σε ένα δάσος. Kαι ψάχνω να βρω. Τα βήματά μου, δειλά κι άτεχνα, πατούν με πείσμα τα χόρτα που, άγρια και γεμάτα αγκάθια, ορθώνονται να ενοχλήσουν. Πέρασμα φαίνεται να μην υπάρχει. Ούτε οι καλοί οιωνοί για ένα τέτοιο ταξίδι. Και λέω εγώ τώρα στον εαυτό μου: “Περπάτα στα όρια του φυσιολογικού ανθρώπου. Γιατί φυσιολογικός είσαι, νορμάλ, σχεδόν ανέμελος και σχεδόν “βαρετός”. Πάντα ανάμεσα σε όρια, ακριβώς λίγο πριν τη γραμμή του ορίζοντα, ακριβώς λίγο πριν το χάος, ακριβώς λίγο πριν παραστρατήσεις… πάνω σε εκείνα τα αυθεντικώς υπερήφανα χόρτα που αγριεύουν μπροστά σου”. Θέλω να συνεχίσω τον δρόμο μου. Θέλω να μπω και να αλωνίσω σε αυτό το δάσος. Αλλά εκεί κρύβεται το Αληθινό μου. Και δεν έχω ιδέα αν θέλω, αν μπορώ, αν αντέχω να Το γνωρίσω.
Ξάφνου παρατηρώ ότι τα χέρια μου μεγαλώνουν και πρήζονται. Το σώμα μου μουδιασμένο προσπαθεί να απεγκλωβιστεί από τα περιθώρια κίνησης που τα κόκαλά μου του επιτρέπουν. Το δέρμα μου μπιμπικιάζει, γεμίζει σπυριά. Ανατριχιάζω, αρχίζω να μοιάζω με εκείνα τα αγκαθωτά χόρτα στα πόδια μου. Αλλά κάτι με κάνει να μην πανικοβάλλομαι. Αυτό το Κάτι σχετίζεται με το δάσος, με το άγνωστό του σχήμα, με τις ασαφείς του μυρωδιές και τους γλυκανάλατούς του ήχους, δεν ξέρω. Με τα καινούργια μου παπούτσια- αλλάζω ζευγάρι κάθε βδομάδα, με κουράζουν τα ίδια και τα ίδια παπούτσια του δήθεν “καλού κόσμου”- μετεωρίζω τα πρώτα μου βήματα προς την κατάργηση των ορίων μου. Ας πάω μια βόλτα λοιπόν…
Εάν κάποιος με συναντήσει, ίσως τρομάξει. Ένα φρικιό είμαι, με πρησμένα άκρα, εξόφθαλμη, με σπυριά και τρίχες διασκορπισμένα παντού από την κορφή μου έως τα καλοφτιαγμένα νύχια μου. Η πρώην δήθεν ζωή μου έχει αφήσει τα αποτυπώματά της, ομολογώ. Αλλά με όριο. Τώρα αγκαλιάζω επιτέλους τη φρικαλέα μου υπόσταση: τα λάθη μου, τις αδυναμίες μου, τα ελαττώματά μου, τις φαντασιώσεις μου, τα ένστικτά μου, τον κατώτερο εαυτό μου. Κι ας είμαι φρικιό. Μέσα στο δάσος του εσωτερικού μου γίγνεσθαι, όλα πάλλονται κι αρχίζουν να μεγαλώνουν, να πρήζονται, να βγάζουν σπυριά, τρίχες και νύχια, βλέφαρα, μαλλιά, καρδιά και νου. Αρχίζει και το μέσα μου να αναπτύσσεται. Και κατ΄ επέκταση να καλλιεργείται, να ισιώνει -βρε αδελφέ. Και παρατηρώ ότι ο φλοιός μου, το κακό μου σκιώδες και γεμάτο υποκριτική ομορφιά περιτύλιγμα συρρικνώνεται, λειαίνεται, ομορφαίνει σαν κύκνος.
Μόνο στη βάση της υπέρβασης και της διόγκωσης του Αληθινού μου Εγώ, έχω τη δυνατότητα να μαλακώσω τα δικά μου αγκάθια, να χαλαρώσω τα όρια του σκελετού μου και να δω δίχως παραμορφωτικά γυαλιά τον κόσμο γύρω μου, που όσο μονότονος κι αν είναι με τα μπότοξ και τα τακούνια του καλλίγραμμου φαίνεσθαι, διατηρεί βαθιά την ακατέργαστη ομορφιά της αλήθειας του. Η ομορφιά αυτή σμιλεύεται κάθε φορά που εισερχόμαστε στο βάθος της ύπαρξής μας, παρατηρώντας δίχως φόβο αλλά με περίσσιο πάθος τη μεταμόρφωσή μας πρώτα σε φρικιό κι έπειτα σε κύκνο. Εμείς αλλάζουμε τον κόσμο.
Άλλος δρόμος δεν μπορώ να φανταστώ πως υπάρχει.
Η παράσταση “Φρικιά”, σε κείμενο και σκηνοθεσία του Δημοσθένη Μιχαηλίδη στο Θέατρο Σοφούλη από μια πολλά υποσχόμενη θεατρική ομάδα εφήβων, πραγματεύτηκε αυτή ακριβώς την υπέρβαση και τη διόγκωση του Εγώ, προκειμένου να επιτευχθεί η πολυπόθητη μεταμόρφωση του Ανθρώπου από φρικιό σε κύκνο. Το φρικιό έχει ευλογηθεί με τη διαφορετικότητα. Είναι ο Άλλος, ο ξένος, ο αποδιοπομπαίος τράγος για τα λάθη των ανθρώπινων κοινωνιών. Αισθάνεται παρίας κι ανεπιθύμητος. Είναι φορτωμένος με ενοχές και θυμό. Φοβάται τον εαυτό του και όσους έχουν ήδη αφομοιωθεί από τη μάζα. Εάν όμως γνωρίσει τον εαυτό του, θα ανακαλύψει τη δική του αλήθεια, ωμή κι αυθεντική, και θα συνειδητοποιήσει την ομορφιά του. Θα αποδεχτεί τα λάθη και τις αδυναμίες του. Θα διαπιστώσει πως αυτά ακριβώς τα τρωτά του σημεία τον διαφοροποιούν και τον βοηθούν να ωριμάσει. Μέσα από αυτήν την πολύ δυνατή εμπειρία, της αυτογνωσίας και της αυτο-συνειδητοποίησης, το φρικιό μεταμορφώνεται σε κύκνο. Σε καμιά περίπτωση δεν αφομοιώνεται και δεν βουλιάζει στη νοοτροπία και τη λογική της ά-λογης μάζας. Το φρικιό, αποδεχόμενο τον εαυτό του, υπερβαίνει τα όρια. Αναδεικνύεται νικητής κι αρχηγός, τουλάχιστον στη δική του ζωή. Στην παράσταση αυτή, τα νέα παιδιά έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό στον ορισμό της υπέρβασης και της μεταμόρφωσης των Ανθρώπων, τους οποίους έχουμε καταντήσει να θεωρούμε διαφορετικούς και δυστυχώς ξένους.
Φωτογραφικό υλικό
