Γράφει η Νταίζη Λεμπέση
Έλα είναι η μέρα σας σήμερα.
Όταν ο μπαμπάς αποφάσισε να σταματήσει με τα μπουλούκια πήγε στο Κεντρικόν και ενίοτε έπαιζε γιατί βασικά ήταν υπεύθυνος στο θέατρο.
Και γνώρισε τον Δημήτρη. Και ο Δημήτρης γνώρισε τον Γιώργο.
Από τότε δεν σταμάτησαν να είναι φίλοι, να εκτιμούν βαθύτατα ο ένας τον άλλο, να κάνουν πλάκες, να παθιάζονται, να είναι φίλοι, να είναι συνεργάτες, να παίζουν χαρτιά την Πρωτοχρονιά, να ονειρεύονται ρόλους, παραστάσεις και βασικά Θέατρο.
Στα χρόνια που πέρασαν ο κύριος Δημήτρης για εμένα έγινε Δημήτρης, άρχισα να μεγαλώνω, μου τραγούδαγε, έκανε πάντα πλάκα στη μαμά τύπου μα τίποτα δε σου πήρε αυτό το πλάσμα;
Με έλεγε πλάσμα και κρυφά σχεδόν συνωμοτικά μου έλεγε στο αυτί χρυσό μου ευτυχώς έχεις πάρει τη γλύκα της μαμάς, τη ντομπροσύνη και την ακεραιότητα του μπαμπά αλλά το μυαλό και το χιούμορ της γιαγιάς.
Στον Γιώργο όμως θα λέμε ότι όλα τα έχεις πάρει από εκείνον. Χαχαχα. Και δώστου γέλια.
Μονίμως με ένα τσιγάρο, μονίμως κατά φαντασίαν άρρωστος, μονίμως με σαμπάνια. Ερχόταν στο γραφείο στο Λαμπέτη και όταν μέναμε μόνοι μας μου έλεγε έλα πάρε τσιγάρο γιατί εννοείται μπροστά στον μπαμπά δεν κάπνιζα το έκρυβα.
Είχαμε τις δικές μας μαγικές συνωμοτικές στιγμές, την τελευταία φορά είχε έρθει σε πρεμιέρα αλλά δεν αισθανόταν καλά και έκατσε στο γραφείο, εννοείται με σαμπάνια, θυμάμαι φόραγα μια κορδέλα μωβ στο μαλλί και χαμογέλασε και μου είπε χρυσό μου σου αρέσει το μωβ ε; Και του απάντησα ναι και γέλασε και είπε Αυτοκρατορικό χρυσό μου όπως σου ταιριάζει, είναι και το αγαπημένο χρώμα της Τζένης, εμ βέβαια λάδι είναι αυτό δε θα έπαιρνες και από τη Τζένη και άρχισε να τραγουδάει.
Είναι η τελευταία εικόνα που έχω από τον Δημήτρη και που τώρα που το σκέφτομαι εγώ τον έλεγα Δημήτρη και απορώ γιατί συνήθως ντρέπομαι πολύ … ο μπαμπάς όμως από την πρώτη έως και την τελευταία στιγμή τον έλεγε κύριε Χορν … δε σταμάτησε να του μιλάει στον πληθυντικό ποτέ.
Τώρα εκεί που είστε θα γελάτε είμαι βέβαιη, όλη η παρέα μαζεμένη είστε και πολλοί. Εμείς πάλι δεν είμαι σίγουρη αν γελάμε αλλά κρατάμε γερά γιατί οι ρίζες μας είναι βαθιά ριζωμένες στη γη … οι ρίζες μου είστε εσείς … αγαπώ σας και μου λείπετε με ή χωρίς κορδέλα, με ή χωρίς τσιγάρο, με ή χωρίς το γραφείο στο Λαμπέτη #κιειμαστεακομαζωντανοι
Υ.Γ. Πώς πέρασαν 27 χρόνια;