Είδε ο Γιώργος Κελεσίδης και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Το “The Batman” είναι η νέα μεταφορά του ομώνυμου χαρακτήρα της DC Comics στην μεγάλη οθόνη, σκηνοθετημένη από τον σκηνοθέτη των τελευταίων δύο ταινιών του “Πλανήτη των Πιθήκων”, Ματ Ριβς. Πρωταγωνιστούν οι Ρόμπερτ Πάτινσον, Ζόι Κράβιτς, Άντι Σέρκις, Τζέφρι Ράιτ, Κόλιν Φάρεκ και Πωλ Ντάνο.
Το στόρι…
Εδώ και σχεδόν δύο χρόνια, ο ορφανός δισεκατομμυριούχος Μπρους Γουέιν, μέσω της περσόνας του “Ανθρώπου- Νυχτερίδα” είναι ο εφιάλτης των εγκληματιών στο Γκόθαμ. Όταν όμως ο δήμαρχος Ντον Μίτσελ βρίσκεται δολοφονημένος, ο Μπρους και ο υπαστυνόμος Τζέιμς Γκόρντον συνειδητοποιούν ότι ο δολοφόνος έχει βάλει στο μάτι τα μέλη της ελίτ της πόλης, τα οποία κατηγορεί για τη διαφθορά της.
Στα θετικά (+) της ταινίας:
Ο Ρόμπερτ Πάτινσον ήταν για πολλά χρόνια συνώνυμος με τη σειρά ταινιών εφηβικής ρομαντικής φαντασίας, “Λυκόφως”, στην οποία ήταν ο πρωταγωνιστής. Δεν ήταν γνωστός τόσο για την ηθοποιία του, όσο για την ομορφιά του, που τον βάλει στις καρδιές ενός στρατού έφηβων κοριτσιών (και αγοριών, δεν κάνουμε διακρίσεις). Την τελευταία πενταετία, όμως, ο Πάτινσον έχει αποδείξει ότι είναι ένα εξαιρετικός ηθοποιός, που μπορεί να ξεχωρίσει ακόμη κι όταν μοιράζεται τις σκηνές του με τον Γούιλεμ Νταφόε (δες το “The Lighthouse”). Υπήρχε, λοιπόν, μία περιέργεια να δούμε πώς θα είναι ο δικός του Batman. Τελικά, ο Πάτινσον δεν απογοητεύει, φέρνοντας στη ζωή έναν Batman που ακόμα ο ήρωας που ξέρουμε, αλλά η προσωποποίηση του πόνου και της οργής του ορφανού Μπρους. Οι υπόλοιπες ερμηνείες είναι εξίσου δυνατές.
Το “The Batman” έχει επηρεαστεί από την φιλμογραφία του Ντέιβιντ Φίντσερ, με τον Ριβς να το συγκρίνει με το “Seven” και το “Zodiac”. Η επιρροή αυτή φαίνεται τόσο από την σκηνοθεσία και τον φωτισμό, όσο και από την πλοκή, με τους χαρακτήρες να κυνηγούν τον μυστηριώδη τρομοκράτη/κατά συρροήν δολοφόνο “Γρίφο”. Γενικά, υπάρχει μία ατμόσφαιρα που το κάνει να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες κομιξοταινίες, συμπεριλαμβανομένου και αυτές με πρωταγωνιστή τον άνθρωπο- νυχτερίδα. Σε αυτό συμβάλει και το τρομερό theme του πρωταγωνιστή, που εκφράζει πολύ όμορφα τον τρόμο που προκαλεί στους εγκληματίες, αλλά και την κατάθλιψη που τον βασανίζει.
Παρά την σκοτεινή ατμόσφαιρα του, το “The Batman” δεν είναι καθόλου μονότονο. Για την ακρίβεια, πολλές φορές είναι αστείο. Οι σκηνές του Πιγκουίνου είναι μια απόλαυση, χάρη στην υπερβολική ερμηνεία του Κόλιν Φάρελ που είναι ξεκάθαρο ότι διασκεδάζει πολύ, ενώ και ο Τζιμ Γκόρντον του Τζέφρι Ράιτ συχνά κάνει την ατμόσφαιρα πιο ανάλαφρη χάρη στην φιλική, casual συμπεριφορά του. Παράλληλα, επειδή εδω ο Μπους δεν είναι ο πλούσιος γοητευτικός εργένης περιτριγυρισμένος από μοντέλα που έχουμε συνηθίσει, αλλά ένας αγοραφοβικός γκοθάς και οι αλληλεπιδράσεις του με την σαρκαστική και γοητευτική Cat–woman της Ζόι Κράβιτς φέρνουν στο μυαλό αμήχανο λυκειόπαιδο.
Στα αρνητικά (-) της ταινίας:
Ενώ το soundrack της ταινίας είναι εξαιρετικό, κάποιες φορές η μουσική χρησιμοποιείται σε στιγμές που δε θα χρειαζόταν, όπως κάποιες σκηνές με δραματικό διάλογο που έχουν κάπως generic δραματική μουσική. Έτσι, οι σκηνές αυτές γίνονται λιγότερο δραματικές και κάπως πιο… μελοδραματικές. Ευτυχώς, όμως, οι σκηνές αυτές είναι πολύ λίγες. Απλά η αντίθεση με την υπόλοιπη ταινία τις κάνει να κακοφαίνονται.
Επίσης, αν και ο Πωλ Ντάνο είναι καλός στον ρόλο του “Γρίφου” και ο χαρακτήρας λειτουργεί καλά ως μυστηριώδης κατά συρροήν δολοφόνος-τρομοκράτης, όταν εμφανίζεται υποκύπτει ως ένα βαθμό στο στερεότυπο ψυχολογικά διαταραγμένος = τρελός δολοφόνος και ο παιδιάστικος τρόπος με τον οποίο φέρεται (που δικαιολογείται από την αφήγηση βέβαια), τον εμποδίζει να γίνει “κλασσικός”.
Εν κατακλείδι (=), το “The Batman” είναι μία από τις καλύτερες κομιξοταινίες των τελευταίων χρόνων, που συνδυάζει κλασσικά “Μπατμανικά” στοιχεία με στοιχεία δανεισμένα από τα αστυνομικά μυστήρια του Φίντσερ.
Βαθμολογία:
7,3 στα 10
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό