Είδε και σχολιάζει ο Γιώργος Κελεσίδης
Το «Σκέφτομαι να Βάλω Ένα Τέλος» είναι η καινούργια ταινία του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη και σεναριογράφου Τσάρλι Κάουφμαν («Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς», 1999), βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του καναδού συγγραφέα Ίαν Ριντ. Πρωταγωνιστούν η Τζέσι Μπάκλεϊ (Miss… Απειθαρχία, 2020) και ο Τζέσι Πλέμονς («Ο Ιρλανδός», 2019). Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Netflixστις 4 Σεπτεμβρίου.
Μια χειμωνιάτικη μέρα, ο ανώνυμος χαρακτήρας της Μπάκλεϊ πηγαίνει με τον σύντροφό της, Τζέικ (τον οποίο υποδύεται ο Πλέμονς), στη φάρμα που ζουν οι γονείς του για να τους γνωρίσει. Το ζευγάρι δεν είναι μαζί πολύ καιρό και υπάρχει αμηχανία, καθώς, όπως μαθαίνουμε από νωρίς μέσα από την αφήγησή της, η νεαρή γυναίκα σκέφτεται να βάλει ένα τέλος στη σχέση τους. Η αμηχανία ενισχύεται ακόμα περισσότερο όταν φτάνουν στη φάρμα. Οι γονείς του Τζέικ είναι περίεργοι και κάνουν το ζευγάρι να νιώθει άβολα με τις ερωτήσεις τους. Εγκλωβισμένη ανάμεσα στην αμηχανία και την απειλητική χιονοθύελλα, η πρωταγωνίστρια αρχίζει ναχάνει την αίσθηση της πραγματικότητας.
Οι ταινίες του Κάουφμαν, ακόμα και πριν αρχίσει τη σκηνοθεσία, χαρακτηρίζονται από την αμηχανία, τον σουρεαλισμό και τα υπαρξιακά ερωτήματα. Στην πρώτη του ταινία τρόμου, λοιπόν, χρησιμοποιεί τα χαρακτηριστικά αυτά για να εγκλωβίσει, τόσο την πρωταγωνίστρια, όσο και τους θεατές στο αποπνικτικά άβολο δείπνο με τους γονείς του Τζέικ και την πραγματικότητα που φαίνεται να αλλάζει χωρίς εξήγηση. Όλα αυτά, βέβαια, δε θα μπορούσαν να είναι δυνατά αν η ταινία δεν ήταν άψογη και στον τεχνικό τομέα. Τα πλάνα είναι φτιαγμένα έτσι ώστε να προκαλούν κλειστοφοβία, κάτι που επιτυγχάνεται, κυρίως με την τοποθέτηση της κάμερας ασφυκτικά κοντά στους ηθοποιούς, δείχνοντάς κάθε μικρή τους έκφραση και την τοποθέτηση της Μπάρκλεϊ ανάμεσα σε χαρακτήρες που την κάνουν να αισθάνεται άβολα, δίνοντας την αίσθηση ότι είναι παγιδευμένη. Όλα αυτά παίρνουν ονειρική υπόσταση, χάρη στο soundtrack του Τζέι Γουάντλεϊ και τη διεύθυνση φωτογραφίας του Λούκας Ζαλ.
Οι δε ερμηνείες των ηθοποιών είναι εκπληκτικές. Η Μπάρκλεϊ παίζει έναν ρεαλιστικό και προσγειωμένο με τρόπο που σε κάνει να ταυτίζεται μαζί της, ακόμα κι όταν ο χαρακτήρας της αλλοιώνεται μαζί με την πραγματικότητα γύρω της, ενώ ο Τζέικ του Πλέμονς καταφέρνει να προκαλεί τόσο συμπάθεια, όσο και φόβο για μια άγνωστη πλευρά του. Οι ηθοποιοί που λάμπουν όμως είναι ο Ντέιβιντ Θούλις («Ο Χάρι Πότερ και ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν», 2004) και η Τόνι Κολέτ («Hereditary», 2018)στους ρόλους των εκκεντρικών γονιών. Οι δύο ηθοποιοί εναλλάσσουν το κωμικό στοιχείο με το αξιολύπητο και το ανατριχιαστικό, με τρόπο τόσο φυσικό που προκαλεί τρόμο από μόνο του.
Φυσικά, η ταινία δεν είναι τέλεια. Μετά από ένα σημείο ο σουρεαλισμός της ταινίας μπορεί να κουράσει τους θεατές, αφού για περίπου σαράντα λεπτά αναρωτιέσαι τι βλέπεις. Βέβαια, προς το τέλος της ταινίας δίνεται το στοιχείο που τα ενώνει όλα και απαντάει τα ερωτήματα που έχουν δημιουργηθεί, αλλά η απάντηση μπορεί να μην αξίζει την αναμονή για όλους. Επίσης, οι χαρακτήρες συχνά συζητάνε για στοιχεία της δημοφιλούς κουλτούρας, τα οποία μπορεί να μην είναι οικεία για μεγάλο μέρος του κοινού, όπως το ποίημα «Ωδή στον Υπαινιγμό της Αθανασίας» του Γουίλιαμ Γουόρντσγουορθ.
Εν κατακλείδι, το «Σκέφτομαι να Βάλω Ένα Τέλος» δεν είναι μια ταινία για όλους. Ο Κάουφμαν χαράζει, για άλλη μια φορά, τη δική του πορεία, παρουσιάζοντας μας μια ταινία τρόμου που θυμίζει όνειρο από το οποίο δε μπορείς να ξυπνήσεις. Κι αυτό ίσως αξίζει από μόνο του.
Βαθμολογία:
6 στα 10
.
Φωτογραφικό υλικό
