Ένα και μόνο καλό έκανε η πανδημία. Την ίδια ώρα που ζητά από όλες και όλους μας να φοράμε μάσκες, αυτές πέφτουν στο χώρο των ζωών μας, του αθλητισμού και των τεχνών και κανονικά πρέπει να επεκταθεί η πτώση τους στα μίντια και την πολιτική, στην ιατρική, τη νομική και άλλους τομείς.
Τώρα είναι η ώρα. Να ειπωθούν πράγματα.
.
Τώρα που οι τέχνες και τα σπορ είναι ουσιαστικά σε αναστολή. Τώρα που και τα μίντια και οι πολιτικοί είναι σε οριακό σημείο. Και μη μου πει κανείς και καμία ότι κακώς γίνονται τώρα οι αποκαλύψεις, διότι πέρα από το νομικό θέμα που χρονικά ίσως να μην υφίσταται καν, υπάρχει και το ηθικό ζήτημα που κάποιες και κάποιοι έχουν ξεχάσει. Και όποια αξία και να έχει η δουλειά και το επαγγελματικό έργο των “θυτών”, δεν έχει να κάνει και δε συγχέεται και δεν συμψηφίζεται με τα παραπτώματα τους, τα αίσχη και τα τέρατα τους. Δηλαδή ούτε το έργο πρέπει να γκρεμιστεί, ούτε όμως και ο δημιουργός πρέπει να συγχωρεθεί. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.
Στο Γιατί Τώρα το μόνο που εγώ μπορώ να πούμε ότι θα ψέξω είναι πως εάν γίνονταν οι καταγγελίες πιο νωρίς ίσως είχαν γλιτώσει κάποια άλλα άτομα. Κατά τα άλλα στην Ελλάδα ξέρουμε όλες και όλοι Γιατί Τώρα.
Γιατί δεν υπήρχε ποτέ ούτε ένα υποτυπώδες πλαίσιο στήριξης των ατόμων που προχωρούν σε τέτοιες καταγγελίες.
Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Απλά χωρίς να κάνω τον έξυπνο αναρωτιέμαι εάν όλα τα κορίτσια και αγόρια είχαν κάνει τότε τις καταγγελίες τους, πως θα ήταν σήμερα τα πράγματα.
Με αποκαλύψεις ή εν τέλει συγκαλύψεις που εδώ στο Ελλάντα συνηθίζονται πολύ.
Αυτά που ειπώθηκαν ή γράφτηκαν δε μου έκαναν δυστυχώς εντύπωση, διότι κάτι είχε πάρει το αυτί μου. Αλλά δεν ήμουν ούτε θύμα ποτέ, ούτε μάρτυρας, παρά μόνο ακροατής ιστοριών.
Ωστόσο είμαι στο πλευρό της Σοφίας, της Ζέτας και της Ευδοκίας και της κάθε Ευδοκίας. Ας μου επιτραπεί όμως να διευκρινίσω ότι είναι εντελώς αψυχολόγητο να συγχέουμε την παρενόχληση και κακοποίηση με μια πιεστική πρόβα ή προπόνηση που θα μπορούσε να έχει και ξεσπάσματα, διότι άλλο το ένα άλλο το άλλο.
Εκτός κι εάν όντως γίνεται επί τούτου, με βλαπτική ξεκάθαρη κατεύθυνση.
Επίσης η ταπεινή υποκειμενική μου άποψη είναι τόσο στην περίπτωση των κοριτσιών όσο και των αγοριών, ότι όσο και να άργησαν ή να δέχτηκαν υπό πίεση ή βιασμό να κάνουν πράγματα, που τελικά κάποιες και κάποιοι έκαναν, αυτό δεν αναιρεί την ενοχή των θυτών σε καμία περίπτωση.
Ακόμη κι εάν δεχτούμε ότι τα αγόρια δέχτηκαν εάν όχι όλα, τα περισσότερα, να δείξουν το πέος τους στο σκηνοθέτη στη σκέψη ότι ίσως πάρουν το ρόλο και πάνε Κάννες, αυτό δεν αναιρεί την “ενοχή” του σκηνοθέτη, ακόμη κι εάν αυτή η “ενοχή” δεν είναι νομική. Άσχετο εάν τελικά έπαιρναν το ρόλο και πήγαιναν Κάννες και στο τέλος δε μιλούσαν.
Ο σκηνοθέτης πάντως, από όσα ειπώθηκαν και καταλάβαμε, μάζεψε το υλικό με τα πέη on camera και δεν τα χρησιμοποίησε σε καμία ταινία, αλλά δεν ξέρουμε εάν κι αυτός θα μπορούσε ή θα ήθελε να τα αξιοποιήσει πριβέ ως διεγερτικό υλικό. Γιατί ακόμη κι εάν τα αγόρια έδειξαν το πέος τους από φιλοδοξία ή ματαιοδοξία της στιγμής, αυτό δε σημαίνει ότι του έδωσαν του σκηνοθέτη το δικαίωμα να κάνει ιδία χρήση για όποιο σκοπό, εάν έκανε τελικά. Κι εάν αυτός το αρνηθεί, εμείς δε μπορούμε να το ξέρουμε. Βέβαια ο σκηνοθέτης θα πει μου το έδειξαν από μόνοι τους και δεν τους πίεσα, δεν τους άγγιξα. Μόνο που η πίεση και η άσκηση εξουσίας δεν είναι πάντα προφανής, είναι και “παραπλανητική”, σα να λέμε “καλλιτεχνική αποπλάνηση”. Κι εν τέλει όλα δεν είναι μόνο νόμοι και τύποι και ημερομηνίες. Είναι και άλλα πολλά, που κανονικά δε χωράνε και δε δικαιολογούνται και νομιμοποιούνται στην τέχνη, στη δουλειά, στην κοινωνία.

Όσο για το θέατρο έζησα και πιέσεις και δυσαρέσκεια και γκρίνια και με την Αθηνά Παππά και τη Βαρβάρα Δουμανίδου και τον Κωνσταντίνο Ρόδη και με μένα σκηνοθέτη σε σχέση με τους άλλους ηθοποιούς. Αλλά με πάντοτε τέλος καλό, όλα καλά. Και καλό κλίμα στις παραστάσεις, όχι σε όλες αριθμητικά, αλλά στις πιο πολλές. Βέβαια υπάρχουν άτομα που δε θα μου έλειπαν εάν δε συνεργαζόμουν ποτέ ξανά. Όπως κάποιες και κάποιοι ηθοποιοί που με άδειαζαν, ή επιχειρούσαν , και ίσως κι ένας φωτιστής κινηματογραφιστής που έσπερνε συστηματικά τη διχόνοια γιατί έτσι του είχαν μάθει. Να μη λέω και ψέματα. Αλλά δεν έγραψαν μέσα μου κακοποιητικά. Εκνευρίστηκα. Ξέσπασα συναισθηματικά. Πέταξα τα σκουπίδια στον κάλαθο των αχρήστων και μη ανακυκλούμενων και προχώρησα. Καθώς κι εγώ λάθη έκανα ουκ ολίγα πάνω στη δουλειά από αυτά που κάνουμε όλες κι όλοι. Από αυτά όμως, όχι από τα άλλα.
Oπότε διαχωρίζουμε, ξεχωρίζουμε, δε συγχέουμε, και πάνω από όλα μιλάμε. Δε φοβόμαστε. Διότι ο μόνος φόβος είναι ο εαυτός μας, ο Κανίβαλος που κρύβουμε μέσα μας, όπως κάποτε έλεγα στο μονόλογο μου ως Κανίβαλος Γ στο “Πεινάει Κανείς” της Αθηνάς Παππά στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης το χειμώνα του 2011.
Φωτογραφικό υλικό