Γράφει η Νταίζη Λεμπέση για την Κουλτουρόσουπα.
Όταν ήμουν μικρή ο μπαμπάς έπαιρνε την κιθάρα και έπαιζε και εγώ καμάρωνα και τραγουδάγαμε όλα τα τραγούδια από τις παλιές επιθεωρήσεις. Αλακαλακούμπα, σάμπα, ρούμπα, γιατί μας άρεσε πολύ το σύστημα το καουμπόικο.
Επίσημη πρεμιέρα είχε η “Κυρία επιθεώρηση“, μία μουσικοχορευτική παράσταση των Στέλιου Παπαδοπούλου και Μάκη Δελαπόρτα. Αντιλαμβάνεσαι κόσμε τη συγκίνηση μου σαν άκουσα όλα τα τραγούδια που τραγούδαγα με τον πατέρα μου. Έσκασε εμπρός μου όλη η παιδική μου ηλικία.
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα είχα πάντα στο νου τον Βασίλη Μπουζιώτη που είχε δει την παράσταση στο Καζίνο στη Θεσσαλονίκη. Ήταν να το δούμε μαζί όμως είχα δουλειά και πήγε μόνος του. Επέστρεψε γοητευμένος, μου είπε πέρασα πολύ ωραία. Μαζί μου λοιπόν και ο Βασίλης… του μίλαγα κάποια στιγμή κοιτώντας ψηλά του έλεγα ναι κι εγώ πέρασα πολύ ωραία και όλος ο κόσμος μαζί με εμένα πέρασε πολύ ωραία.
Είχα δίπλα μου τον σπουδαίο Κώστα Τσιάνο, που αγαπώ πολύ αλλά ξέρω πως είναι δύσκολος θεατής. Γιατί είναι γνώστης. Γνωρίζει το θέατρο όσο λίγοι. Έχει μεγάλη πείρα. Εδώ τραγουδούσαμε μαζί και χορεύαμε μαζί σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Μπροστά μου ο Κρατερός Κατσούλης μου έλεγε ότι στο Καζίνο έπαιζε και εκείνος στην παράσταση. Ο Κρατερός δε σταμάτησε να χορεύει και να τραγουδάει. Κοινώς είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα που έλεγε και ο ποιητής.
Η επιτυχία μιας παράστασης υφίσταται όταν εκείνη καταφέρνει να σε ταξιδέψει. Όταν ξεχνάς για λίγο τις σκοτούρες σου, τον κορωνοϊό, τα άγχη σου και γελάς.
Η Ελένη Καστάνη είναι πολύ ταλαντούχο πλάσμα. Πολύ. Έχει μία αμεσότητα με το κοινό και μία σκηνική άνεση που την κάνουν να ξεχωρίζει. Όταν σε έναν ηθοποιό δώσεις ωραίο κείμενο τότε εκείνος πετάει, το απογειώνει. Αυτό έκανε και η Ελένη. Το απογείωσε.
Εξαιρετικός ο Κώστας Μακεδόνας που προς έκπληξη μου ήταν καλός και στην πρόζα. Δεν τον είχα δει ξανά να παίζει.
Ο Γιάννης Ζουγανέλης γνώστης πολύ καλός αυτού του είδους έδωσε τη δική του πινελιά στην παράσταση. Με χιούμορ πολύ και έξυπνες ατάκες κατάφερε να πάρει μεγάλο χειροκρότημα.
Ο Παναγιώτης Πετράκης, γεννημένος για αυτό το είδος έλαμπε πάνω στη σκηνή. Τι ωραία φωνή. Σκεφτόμουν πως αν είχε γεννηθεί αρκετά χρόνια νωρίτερα θα είχε θριαμβεύσει, θα ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Και με τι παρτενέρ!!!
Πολύ καλή η Πηνελόπη Αναστασοπούλου και στην κίνηση και στο τραγούδι και στην πρόζα. Όμορφη, ζουμερή, παθιασμένη, μπράβο της.
Λαμπερή πολύ η Νίνα Λοτσάρη. Έδεσε φωνητικά πολύ με τον Παναγιώτη Πετράκη, τι φωνές, μπράβο παιδιά. Στη σκηνή που κάνει τη Βέμπο και το κάνει στο θέατρο Βέμπο το χειροκρότημα ήταν πολύ δυνατό. Μου έλεγε ο Κώστας Τσιάνος που είχε απολαύσει την ίδια τη Βέμπο στο ίδιο θέατρο, πως όταν έβγαινε στη σκηνή έλαμπαν δέκα ήλιοι και δέκα φεγγάρια μαζί.
Όμορφη η Ζέτα Δούκα, που κατά την ταπεινή μου άποψη η καλύτερη της στιγμή στην παράσταση ήταν στο νούμερο που υποδύεται την τραγουδίστρια από την Πόλη πάρα ως μοιραία γυναίκα που θέλουν όλοι να κάνει. Γιατί τις όμορφες τις θέλουν για όμορφες. Εμένα μου άρεσε πολύ στα κωμικά της τα οποία δεν είναι και εύκολη υπόθεση.
Οι πολύ καλές χορογραφίες είναι του Θοδωρή Πανά, ο οποίος πρωταγωνιστεί και λάμπει στην παράσταση. Τώρα να μην πω από ποτέ τον ξέρω, καμαρώνω όμως για την εξέλιξη του. Έχει παίξει σε όλα τα μεγάλα μιούζικαλ, έχει συνεργασθεί με τους καλύτερους του είδους, όλο αυτό το σχολειό μαζί με το ταλέντο του, μαζί με τη λάμψη του, έφεραν αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα.
Άφησα τελευταίο τον Μάκη Δελαπόρτα που κατ’ εμέ είναι η ψυχή της παράστασης. Ειπώθηκε από τους ίδιους τους ηθοποιούς πως η ψυχή της παράστασης είναι ο Γιάννης Ζουγανέλης, κάτι περισσότερο θα ξέρουν από εμένα. Όμως κατά την ταπεινή μου άποψη εάν δεν υπήρχε ο Μάκης δε θα είχε γίνει όλο αυτό. Είναι η δική του μάτια, η δική του φροντίδα, ο δικός του σεβασμός, η δική του αγάπη σε αυτό το είδος θεάτρου που έδωσαν το έναυσμα στο να δημιουργηθεί η “Κυρία επιθεώρηση”.
Τα σκηνικά είναι της αγαπημένης Δέσποινας Βολίδη που έφερε την άνοιξη στο Βέμπο. Και τα φαντασμαγορικά κοστούμια της Σύλιας Δεμίρη.
Φεύγοντας από την παράσταση μου ήρθε αυτό: Κομψή θεατρίνα τη νύχτα η Αθήνα κρατά της ζωής το ρυθμό… Να πας κόσμε, να τραγουδήσεις, να χορέψεις, να γελάσεις.
