.
Έμελλε στην Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στο θέατρο Γης, η τελευταία παράσταση του πολύπαθου αυτού καλοκαιριού, να ολοκληρωθεί με «Το Κλουβί με τις Τρελές» που έχει λαμπρή και μεγάλη ιστορία αλλά η κατά Βασίλη Πλατάκη εκδοχή που παρακολουθήσαμε σε πανελλήνια πρώτη, ήταν μια επιεικώς απαράδεκτη παράσταση.
Το γεγονός βέβαια ξεκινά από την είδηση πως ο Λάκης Γαβαλάς, μια πολύπλευρη και αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που απασχολεί την κοινωνία με άπειρες δραστηριότητες ενώ οι εκκεντρικές εμφανίσεις του σε πάμπολλες εκπομπές αμφιβόλου ποιότητας, σαφώς προκαλούν, ενώ δεν είναι ηθοποιός, θα υποδυθεί τον κεντρικό ρόλο του έργου. Στην Ελλάδα του «ό,τι δηλώσεις είσαι», αλλά και να μη δηλώσεις ο καθένας κάνει του κεφαλιού του, προσπερνάμε την «είδηση» καθώς αυτό που προκάλεσε μεγάλη εντύπωση ήταν οι δηλώσεις του σκηνοθέτη Βασίλη Πλατάκη, φαντάζομαι θα συμμερίζεται και ο παραγωγός Μαυρίκιος Μαυρικίου, όπου κατά τα λεγόμενά του πρώτου, υπήρξε η μοναδική και η πιο κατάλληλη επιλογή να ερμηνεύσει τον Ζαζά. Στη δε συνέντευξη Τύπου, νωρίτερα της πρεμιέρας, το πήγε και λίγο παρακάτω αιτιολογώντας με θράσος την απόφασή του λέγοντας πως όλοι οι προηγούμενοι που ερμήνευσαν στο παρελθόν τον συγκεκριμένο ρόλο στην Ελλάδα (αναφέρθηκε μάλιστα στον Σωτήρη Μουστάκα) ακόμα και μια παράσταση που είδε στην Αμερική, απέτυχαν (δεν του άρεσαν δηλαδή), ενώ ο Λάκης Γαβαλάς είναι ο ιδανικότερος καθώς ο Ζαζά είναι ο Λάκης… συγκεκριμένα είπε: «δεν θα μπορούσε να παίξει κανένας αυτό το ρόλο γιατί ο Λάκης είναι ο ρόλος»! (βίντεο εδώ)
Αντιλαμβάνομαι πως στα πλαίσια μιας συνέντευξης Τύπου άπαντες εκθειάζουν την «πραμάτειά» τους με πάμπολλα ευχολόγια και γι΄ αυτό ποτέ δεν δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στις όποιες υπερβολές, αλλά ένα μέτρο οφείλουν να διατηρούν οι …«πραματευτές» καθώς γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι έχουν στον θίασό τους και συγκρίσεις εκ των πραγμάτων δεν γίνονται.
.
Όμως λίγες ώρες μετά, παρακολουθώντας διά ζώσης την παράσταση, ο φίλτατος ηθοποιός και σκηνοθέτης δεν υπέπεσε μόνο σε αυτό το ολίσθημα της επιλογής του πρωταγωνιστή, αλλά υπήρξε ο βασικός υπαίτιος μιας συνολικά καταστροφικής απόδοσης που εξέθεσε ανεπανόρθωτα το έργο, τα όποια μηνύματα πρέσβευε, συντελεστές και φυσικά μιας πολυδάπανης παραγωγής που ευελπιστεί να βγάλει και τα έξοδά της…
Και δεν είναι τυχαίο που στο τέλος της παράστασης, εκεί στην υπόκλιση, σαφώς αντιλαμβανόμενος τα όσα τραγελαφικά προηγήθηκαν, ζήτησε …επιείκεια από τους θεατές καθώς έδιναν την πρώτη τους παράσταση, έπειτα από 4!!! μηνών προβών. Αλλά πόση επιείκεια να δείξει κανείς (το προσπαθούμε στις πρεμιέρες δεν λέω…), όταν από τα πρώτα λεπτά αντιλαμβανόσουν πως αυτή η παιδική χαρά δεν σώζονταν με τίποτα καθώς ο ερασιτεχνισμός και η προχειροδουλειά κυριαρχούσαν από την αρχή μέχρι το τέλος.
Και πιο συγκεκριμένα, από σκηνοθετικής άποψης, δεν υπήρχε κανένα δέσιμο ηθοποιών και χαρακτήρων, οι σκηνές πρόζας φάνταζαν χοντροκομμένες και αδούλευτες ως και αστείες, δεν υπήρχε ο απαιτούμενος για τα δεδομένα μιας εκκεντρικής οικογένειας ρυθμός, απουσίαζε παντελώς μια συναισθηματική σύνδεση γεγονότων και αντιπαραθέσεων, δεν έβγαζε γέλιο, το όποιο χιούμορ ήταν σε μορφή τηλεοπτικής ατάκας, δεν υπήρχε κλιμάκωση, τα μουσικά/χορευτικά άτεχνα παραγέμιζαν την μιουζικαλέ εκδοχή όπως πίστευαν πως ήταν, και ένα όπως – όπως φινάλε, για να τελειώσει -επιτέλους- ο αχταρμάς…
Κοντά σε αυτά η διασκευή που τόσο μόχθησε την περίοδο της καραντίνας ο κ. Πλατάκης, πραγματικά υπήρξε απερίγραπτη, λες και ήταν γραμμένη από νεαρό στα πρώτα μαθήματα εργαστηρίων συγγραφής θεατρικών έργων.
Και δεν ήταν μόνο αυτά…
Καθώς η διανομή των βασικών ρόλων υπήρξε επίσης τραγική… ξεκινώντας φυσικά από έναν ακατάλληλο πρωταγωνιστή (θα τον περιλάβουμε παρακάτω) ως και τις χορεύτριες… Πως είναι δυνατόν μια θεούσα γυναίκα να ερμηνευτεί, να γίνει πιστευτή δηλαδή, με τη γνωστή αλλά αγαπητή αφέλεια της Μαρίας Ιωαννίδου για να μη μιλήσουμε για το ντύσιμό της που σε καμία περίπτωση δεν θύμιζε της εκκλησίας. Ή ποια θετική εντύπωση να έκανε ο Μαυρίκιος Μαυρικίου παίζοντας τον αγαπητικό που διόλου έφερνε σε ερωτευμένο και αποφασισμένο αρσενικό που χτυπά τη γροθιά του για τα μάτια της καλής του. Αλλά και πόσο επιτηδευμένες οι ντραγκ κουϊν που το ένα πόδι πήγαινε εδώ και το άλλο εκεί…
Και να μην έφταναν όλα αυτά, έρχονται κατραπακιά και οι «ερμηνείες» για να ισοπεδώσουν ένα φιλόδοξο πόνημα που ήθελαν έναν λαμπερό Λάκη Γαβαλά να ερμηνεύει το ρόλο της ζωής του (μου το΄ πε και σε μένα προσωπικά, δείτε συνέντευξη εδώ) και οποίος να σαρώνει τη σκηνή, να πετά με τσαχπινιά τις ατάκες του σαγηνεύοντας τα πλήθη… Είναι δύσκολο να μεταφερθεί η εικόνα και η παρουσία του αλλά αν μου ζητούσαν να τον χαρακτηρίσω με μια λέξη θα ήταν: α-π-ε-ρ-ί-γ-ρ-α-π-τ-ο-ς.
Βαρύς, άψυχος και άγευστος, ξεχνούσε λόγια, δεν έπαιρνε σωστές ανάσες, άφηνε αδικαιολόγητα κενά, το βλέμμα του περιπλανιόταν στο υπερπέραν, μα εντελώς άτσαλες και οι κινήσεις του. Φάνταζε κυριολεκτικά μια καρικατούρα στο κέντρο της σκηνής που μέσα του φώναζε πάρτε με από δω, εξαφανίστε με! Δυστυχώς δεν το έπραξαν…
Στον όλεθρο δεν αντιστάθηκε ούτε ο «σύντροφος» του, ένας παλιός γόης του πενταγράμμου, ο Τάκης Μπινιάρης, που και αυτόν με ευκολία κατάπιε η σκηνή, όχι λόγο παρουσίας αλλά λόγω αδυναμίας να ανταποκριθεί έστω στα βασικά. Ο δε γιος, Μαυρίκιος Μαυρικίου, όσο και να συμπαθούμε αυτό το παιδί, ερμηνευτικά μπορεί να μην το έχει, μουσικά όμως το δίνει και καταλαβαίνει (πολύ καλή φωνή) και αν θέλει να μας ακούσει, αποκλειστικά εκεί πρέπει να στραφεί. Η μουσική είναι ο τομέας του και από τη μουσική θα καταξιωθεί στην συνείδηση του κοινού. Όσο για την γλυκιά Τέτα Καμπουρέλη, θα χρειαστούν κι’ άλλα μαθήματα υποκριτικής, ωστόσο το προσπαθεί.
Και φυσικά κανείς δεν περίμενε σε αυτό το στραπάτσο να αναδειχθούν θέματα διαφορετικότητας, οικογενειακής αξίας, συντροφικότητας, σεξισμού και ηθών, όπου θέλει ένα ζευγάρι ανδρών να δοκιμάζεται όταν ο στρέιτ γιος τους ενός, ετοιμάζεται να παντρευτεί…
Και ποιοι διασώθηκαν (+);
Αναμφισβήτητα, ο αγαπητός και πάντα έμπειρος Πέτρος Ξεκούκης με την βροντερή φωνή, την άνεση που τον χαρακτηρίζει και αυτή την «πιασάρικη» φάτσα που επιβάλει να χαμογελάσεις όταν τον χαζεύεις στο σανίδι.
Αλλά και ποιος το περίμενε πως θα μας άρεζε ο Κώστας Φραγκολιάς; Η μόνη θετική έκπληξη που ως κομπέρ εξέπεμπε σιγουριά, δυναμισμό και ενθουσιασμό συν την ακτινοβολία που έχει ως ένα όμορφο πρόσωπο. Τέλος, αρκετά καλός ο Κωνσταντίνος Τσερκάκης και ακόμη καλύτερη η Μελίνα Μακρή που αξίζει να ασχοληθεί περισσότερο με την υποκριτική, ούτως ή άλλως είναι μια ταλαντούχα κοπέλα.
Εν ολίγοις: … άλλο «κακό» να μη μας βρει… και το εννοούμε!
Βαθμολογία:
2,5/10
.
Πλάνα από την παράσταση:
Δείτε & αυτά:
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2020 έως 14/05/2021 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2021
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
΄΄
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία, κλικ εδώ.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
