.
Παρότι η άποψη της «Κ» για τη παράσταση είναι πολύ θετική, δημοσιεύουμε και μια δεύτερη γνώμη καθώς προκάλεσε πολλές αρνητικές αντιδράσεις.
.
Είδε και σχολιάζει η Αθηνά Καρανάσιου
Θέλεις να δεις τον «Οθέλλο» μόνο αν είσαι δεκτικός απέναντι σε μία τολμηρή, μεταμοντέρνα εκδοχή της διάσημης κλασσικής σαιξπηρικής τραγωδίας μέσα από την οπτική με την οποία την προσεγγίζει – και αρκετά μας ξενίζει- ο σκηνοθέτης Χάρης Φραγκούλης. Τα διαχρονικά μηνύματα του έργου με κυρίαρχο αυτό του ρατσισμού είναι αμφίβολο αν τελικά «περνάνε» στο θεατή, αφού αρκετά σημεία του κειμένου «χάνονται» στην οχλαγωγία της σκηνής που συμπαρασύρει το -κατά τ’ άλλα δυνατό- σενάριο μέσα από τη συμπαθητική μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη.
Οι ηθοποιοί καταβάλλουν υπερβάλλουσα προσπάθεια και καταφέρνουν να αποδώσουν συγκλονιστικά τους ρόλους τους παρά το αφιλόξενο σκηνικό,που κάθε άλλο παρά υποστηρικτικό γι’ αυτούς είναι. Ο Γιάννης Παπαδόπουλος στο ρόλο του Οθέλλου αναδεικνύει την τραγικότητα του ήρωα που παραδίδεται ολοκληρωτικά στον έρωτα του για την αγαπημένη του Δυσδαιμόνα (Σοφία Κόκκαλη), αντιπαλεύει την έχθρα του πατέρα της, Μπαρμπάντιου (εξαιρετικός στο ρόλο αυτόν ο Άγγελος Παπαδημητρίου), εξαπατάται από τον πανούργο Ιάγο (Ανδρέας Κοντόπουλος), συντρίβεται στην αποκάλυψη της αλήθειας από τη γυναίκα του Ιάγου (Κατερίνα Λούβαρη- Φασόη) και τελικά αυτοκτονεί. Οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών είναι ίσως αυτές που «σώζουν» την παράσταση. Μέσα από αυτές οι θεατές βιώνουν στο έπακρο τα συναισθήματα μίσους, φθόνου και εκδίκησης, νιώθουν την προδοσία και την αδικία, τον οίκτο και τη συμπόνια και οδηγούνται τελικά στην ‘κάθαρση’.
Αξίζουν να προστεθούν οι δυνατές ερμηνείες του Μιχάλη Τιτόπουλου στο ρόλο του τρελού Ροδρίγου, του Ανδρέα Κωνσταντίνου στο ρόλο του Κάσσιου και της Ασπασίας –Μαρίας Αλεξίου ως Μπίανκας, καθώς και η κοπιώδης και πραγματικά αξιοσημείωτη προσπάθεια του Κορνήλιου Σελαμσή να διακριθεί μέσα από τις ‘άτακτες’ νότες του πιάνου.
.
Δυστυχώς οι ‘παραφωνίες’ του έργου δεν περιορίζονται μόνο στο μουσικό όργανο που μαζί με ένα συντριβάνι και άφθονα….. λεμόνια κοσμούν το σκηνικό χώρο. Η σκηνοθετική απόπειρα του Φραγκούλη μετεωρίζεται μεταξύ της πληθώρας άστοχων παρεμβάσεων που γεμίζουν τη σκηνή και «αδειάζουν» το κείμενο αυτό καθ’ αυτό. Η γυμνή παρουσία του Οθέλλου όταν μαθαίνει για την υποτιθέμενη απιστία της γυναίκας του και βγαίνει κυριολεκτικά έξω από τα ρούχα του είναι μία μόνο από αυτές. Στις αστοχίες της παράστασης αναμφίβολα συγκαταλέγονται τα ασθματικά λαχανιάσματα – γαυγίσματα των ηθοποιών που δημιουργούσαν ένα άνευ λόγου σούσουρο καθ΄όλη τη διάρκεια του έργου.
Στο γενικό σαματά έρχεται να προστεθεί το «αψυχολόγητο» μπιτάκι στο ρυθμό του οποίου χορεύει ο Ροδρίγος, αλλά και η στιγμή που ο Κάσιος σε ανύποπτο χρόνο φωτογραφίζει τα πάντα γύρω του · από τον εαυτό του μέχρι τους θεατές. Οι όποιες κωμικές απόπειρες πέφτουν κι αυτές στο κενό, καθώς γίνονται άτσαλα με ανούσιες αποστροφές προς το κοινό («Πές μου το όνομα σου.. Α,όχι, μην το λες!»).
.
Τα λεμόνια ίσως… μόνο δικαιολογούν την ‘παρουσία’ τους, εναρμονισμένα με την ξινή γεύση με την οποία φεύγει ο θεατής έχοντας δει την παράσταση… Και αναρωτιέται κανείς…
Τελικά, γιατί τόοοση βαβούρα;;;
.
————————
——————–
—————-
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020. Πληροφορίες για τα ΘΒΘ θα βρείτε ΕΔΩ – FΒ ΕΔΩ
.
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
