Θυμηθείτε μαζί μας
15 χρόνια Κουλτουρόσουπα 2007 – 2022
Για να θυμηθούν όσοι είδαν παλιότερα αλλά και όσοι θεατές σκοπεύουν να δουν το νέο κύκλο παραστάσεων (Σάββατο 26 & Κυριακή 27 Φεβρουαρίου, θέατρο Αμαλία), αναδημοσιεύουμε την τότε κριτική που δημοσιεύτηκε τον Απρίλιο του 2017.
«Το Κιβώτιο» με αφοπλιστική αλήθεια και έξοχη ερμηνεία… Είδαμε & Σχολιάζουμε. (2017)
Ήταν ευχής έργο που η συγκεκριμένη παράσταση με την εκ νέου παρουσίασή της, έδωσε την ευκαιρία να την παρακολουθήσουμε επιπλέον θεατές, που δεν προλάβαμε τα προηγούμενα ανεβάσματά της. Διότι ξέροντας πια εκ των υστέρων περί τίνος πρόκειται, ειλικρινά θα λυπόμασταν να τη χάσουμε, καθώς δεν μας δίνεται συχνά η ευκαιρία να γινόμαστε μάρτυρες αυθεντικής ιστορικής αλήθειας, μέσω μιας ερμηνείας με περίσσια δύναμη… Ο λόγος για την παράσταση «Το κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή και Κλεοπάτρας Τολόγκου, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αυλαία με τον Φώτη Μακρή στον έναν και πρωταγωνιστικό ρόλο. Και παρότι Μ. Τετάρτη, στο θέατρο επικρατούσε αδιαχώρητο κι αυτό, μόνο τυχαίο δεν είναι…
Το έργο αναφέρεται στα τελευταία χρόνια του εμφύλιου με ήρωα έναν αντάρτη, επιφορτισμένο μαζί με όλη την ομάδα του, με μια ειδική αποστολή: να μεταφέρουν κατόπιν εντολής του Αρχηγείου κι ανάμεσα από τις τάξεις του εχθρού, ένα σημαντικότατο κιβώτιο σε μια ανταρτοκρατούμενη πόλη. Μετά από μια επώδυνη πορεία στη διάρκεια της οποίας η ομάδα των συντρόφων αποδεκατίζεται, ο μόνος επιζών αντάρτης καταφέρνει με αυτοθυσία να παραδώσει το πολύτιμο κιβώτιο στις «αρμόδιες αρχές», μόνο που τον περιμένει μια απροσδόκητη έκπληξη: το κιβώτιο που στοίχισε τόσες ζωές, τελικά είναι… άδειο και οι επικεφαλής σύντροφοι κατηγορούν τον αντάρτη για δολιοφθορέα και τον φυλακίζουν. Περιμένοντας έγκλειστος την ανάκριση και ποινή του, συντάσσει αναφορές στον άγνωστό του ανακριτή, προκειμένου να αποδείξει την αθωότητά του και να βγάλει χωρίς φόβο από μέσα του, όσες σκέψεις και αμφιβολίες τον βασανίζουν για μια παράδοξη αποστολή κι όχι μόνο…
Το μισό της δύναμής της (+) η παράσταση- μονόλογος, το οφείλει αναμφίβολα στην ποιότητα του κειμένου του Άρη Αλεξάνδρου. Το οποίο υπηρετεί την κατηγορία «θέατρο- ντοκουμέντο», προικισμένο ωστόσο με σπάνιες αρετές, αρχής γενομένης από την αυθεντικότητα του βιώματος που πραγματεύεται και χάρη σε αυτήν, μεταφέρει μια ιστορική αλήθεια με δύναμη αφοπλιστική και μάλιστα για μια από τις πιο ευαίσθητες πολιτικά, όσο και τραγικές ιστορικές περιόδους. Χωρίς φτιασιδώματα, ιδεοληψίες, μελοδραματισμούς, υπόγειες σκοπιμότητες, πολιτικές «στρατεύσεις»… Αντίθετα. με πειστικότατο ρεαλισμό, αντικειμενικότητα, έντιμη κριτική στάση απέναντι σε «άνωθεν Αρχηγεία» και στο βάθος μια υπέροχη στη σύλληψή της αλληγορία για ένα «κιβώτιο παραπλανητικό»… ένα κιβώτιο που οι σύντροφοι πίστεψαν στο πολύτιμο περιεχόμενό του, έδωσαν τη ζωή τους γι αυτό, για να ανακαλύψουν στο τέλος της θυσίας ότι ήταν αδειανό… Πέραν της εξαιρετικής ουσίας όμως, είναι και ο τρόπος γραφής που κερδίζει, χάρη σε έναν θαυμάσιο ρυθμό αφήγησης, ολοζώντανες εικόνες, παραστατικό λόγο με χαρακτηριστικές λεπτομέρειες και κορύφωση κάθε τόσο της αγωνίας για την εκάστοτε έκβαση, με ευφάνταστο πικρό χιούμορ που «χλευάζει», με διαρκείς εντάσεις, εσωτερική θεατρικότητα, καταλυτικές ανατροπές… Ένα σπουδαίο, αληθινό, δυνατό κείμενο από κάθε άποψη!
Η άλλη μισή δύναμη της παράστασης εντοπίζεται στην έξοχη ερμηνεία του Φώτη Μακρή, έχοντας να διαχειριστεί μόνος επί σκηνής και χωρίς κανένα σκηνικό βοήθημα, μια χειμαρρώδη αφήγηση 80 λεπτών ακατάπαυστα. Και κατάφερε να την αποδώσει υποκριτικά με περίσσιο ταλέντο, δίνοντας με απόλυτη παραστατικότητα την αίσθηση πολυσύνθετης δράσης, πολλών εμπλεκόμενων προσώπων, συνεχών εναλλαγών σε τόπο/ χρόνο/ εξελίξεις- κάτι μάλλον σπάνιο για έναν «στατικό» μονόλογο. Στον οποίο προσέδωσε ζωντάνια, ενέργεια, θεατρικότητα, με μόνο εφόδιο τα εξαιρετικά εκφραστικά του μέσα…την άψογη άρθρωση με περίφημους χρωματισμούς στην εκφορά του λόγου, την καλοδουλεμένη κινησιολογία σε ένα σώμα που «συνέπασχε» αυθεντικά με τα λεγόμενα, την έντονη εκφραστικότητα και πάθος που δέσποζαν σε όλη τη διάρκεια και μετέδωσαν πληθώρα συναισθηματικών καταστάσεων, από συγκίνηση και πόνο μέχρι μαχητικοτητα, πείσμα, αγανάκτηση, πίκρα, παραίτηση… Και κάτι ακόμα σημαντικό: θαυμάσαμε τον υπέροχο χειρισμό των παύσεων, ως καταλυτικό και άκρως αποτελεσματικό κομμάτι της υποκριτικής ικανότητας – κάτι που επίσης συναντούμε σπάνια… Εύγε!
Στο κομμάτι της σκηνοθεσίας από τον ίδιο και την Κλεοπάτρα Τολόγκου, μπορεί πιθανόν να περιμέναμε κάτι παραπάνω (–) ή ίσως κάτι… λιγότερο, με την έννοια της «συντόμευσης» λεπτομερών και εν μέρει επαναλαμβανόμενων αναφορών, ωστόσο είναι αλήθεια ότι ένας αφηγηματικός μονόλογος εκ των πραγμάτων δεν προσφέρει ιδιαίτερα γόνιμο έδαφος σκηνοθετικά. Και στον συγκεκριμένο, το όλο στήσιμο επικεντρώθηκε προφανώς στην υποκριτική απόδοση του ηθοποιού και τα κατάφερε περίφημα- δεδομένου και του ταλέντου του. Με βασικό «επίτευγμα» το γεγονός ότι απέφυγε έξυπνα την στατικότητα, προτρέποντας τον ήρωα σε διαρκή κίνηση, ωστόσο μελετημένη, πειστική, αιτιολογημένη και καθόλου «επί τούτου» ως «γέμισμα» ή σπάσιμο της μονοτονίας. Ενώ οι εναλλαγές με το γράψιμο αναφορών ή τη μελέτη χαρτών ή τα ηχητικά ακούσματα, προσέθεσαν επιπλέον «πόντους» σε ένα αποτέλεσμα που διακρίθηκε σκηνοθετικά από αυθεντικότητα, ολοζώντανο ρυθμό με συνεχείς διακυμάνσεις εκρήξεων, στιγμών περισυλλογής, χιουμοριστικών στιγμιότυπων (από τα πλέον ευρηματικά σημεία του έργου), σε συνδυασμό με ευεργετική λιτότητα, ώστε να αναδειχθεί το μεστό κείμενο μέσω μιας σπουδαίας ερμηνείας.
Από άποψη σκηνικού, αποδόθηκε επίσης λιτά και αποτελεσματικά η ατμόσφαιρα «εγκλεισμού», αλλά και η ουσία της παράστασης, με αμπαλαρισμένα ή μισάνοιχτα χαρτοκιβώτια και ένα παλιακό τραπέζι- γραφείο με μια γυμνή κρεμασμένη λάμπα και η φορεσιά του ήρωα παρέπεμπε πειστικά σε αντάρτη. Ικανοποιητικούς θα χαρακτηρίζαμε τους φωτισμούς και σε επίπεδο μουσικής, ένα επαναλαμβανόμενο υποβλητικό μοτίβο τόνιζε τις καίριες στιγμές, ενώ μικρά αποσπάσματα από αντάρτικα τραγούδια, υπογράμμιζαν ως απόηχος σημεία των αφηγήσεων.
Καταλήγοντας (=), μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε ένα έργο με αυθεντική δύναμη, ιστορική αλήθεια- από αυτές που σπανίζουν, υπέροχη αλληγορία… και παράλληλα να απολαύσουμε μια παθιασμένη ερμηνεία υψηλού επιπέδου που θα θυμόμαστε με θαυμασμό…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6,5 ΣΤΑ 10
-k-
.
ΑΜΑΛΙΑ
«Το Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου.
ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ
Είδαμε βαθμολογήσαμε με 6,5 και σχολιάζουμε εδώ-Ο Φώτης Μακρής μιλά στην “Κ” εδώ
Στα τέλη του Ελληνικού εμφυλίου πολέμου, μια ομάδα ανταρτών αναλαμβάνει μετά από σχετική εντολή του Γενικού Αρχηγείου να μεταφέρει, περνώντας μέσα από εχθρικό έδαφος, ένα κιβώτιο αγνώστου περιεχομένου, με παραλήπτες τη διοίκηση μιας ανταρτοκρατούμενης πόλης. Στη διάρκεια της αποστολής η ομάδα αρχίζει να χάνει τα μέλη της σταδιακά μέχρι που τελικά σώζεται ένας μόνο αντάρτης, ο οποίος τελικά κατορθώνει να παραδώσει το κιβώτιο. Όταν όμως φτάνει στον προορισμό του, διαπιστώνεται πως είναι άδειο και ο αντάρτης φυλακίζεται από τους άλλους συντρόφους του ως δολιοφθορέας.
Σκηνοθεσία: Φώτης Μακρής.
Ερμηνεύουν: Φώτης Μακρής.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: Σάββατο 26 Φεβρουαρίου, ώρα 21.00 & Κυριακή 27 Φεβρουαρίου, ώρα 20.00
.
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2022 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022