Είδε και σχολιάζει ο Βασίλης Καρατζόγλου
.
Στις 15 και 16 Μαρτίου, στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του «Παλιού Σιδηρουργείου» των Φυλακών Κορυδαλλού παρουσιάστηκε από το Εθνικό Θέατρο το έργο του Ντέιβιντ Μάμετ, «Οικόπεδα με θέα». Το Εθνικό Θέατρο πραγματοποίησε για τρίτη χρονιά θεατρικό εργαστήριο στο κατάστημα Φυλακών Κορυδαλλού με τη συνεργασία της Γενικής Γραμματείας Αντεγκληματικής Πολιτικής του υπουργείου Δικαιοσύνης, ενώ τον Ιούνιο του 2017 το Θεατρικό Εργαστήρι παρουσίασε την Τρικυμία του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ και τον Μάιο του 2018 μια διασκευή της νουβέλας Θάλαμος αρ.6 του Άντον Τσέχοφ. Τώρα το στοίχημα ήταν με μια αιχμηρή σάτιρα της μοντέρνας κοινωνίας και του αμερικάνικου ονείρου, ένα έργο γροθιά στο κατεστημένο της Αμερικής των γιάπηδων, των άπληστων και των κομπιναδόρων.
ΥΠΟΘΕΣΗ. Κορυφαίο έργο του Ντέιβιντ Μάμετ μιλάει για το εδώ και τώρα, τη δύναμη του χρήματος και το κυνήγι του κέρδους και τις αποφάσεις που καλούμαστε να πάρουμε και που καθορίζουν αποφασιστικά τη ζωή μας. Ένα έργο που θέτει το καίριο και βασανιστικό ερώτημα αν υπάρχει ελπίδα και μιλάει για ψέματα, απληστία, διαφθορά. Τέσσερις απελπισμένοι υπάλληλοι κάνουν τα πάντα, νόμιμα ή και όχι, για να πουλήσουν τα περισσότερα ακίνητα. Όταν ο χρόνος και η τύχη τους πιέζει, τότε το μόνο που του μένει είναι να κλείσουν μια συμφωνία και θα κερδίσουν μια Κάντιλακ. Αν αποτύχουν θα την πατήσουν» τονίζει ο σκηνοθέτης Στρατής Πανούριος και εμείς δεν έχουμε παρά να μπούμε πίσω από τα κάγκελα των φυλακών και να σας μεταφέρουμε αυτό που ζήσαμε.
Η ΕΙΣΟΔΟΣ. Ή ώρα είναι 16.40 και μόλις έχω περάσει την πύλη των φυλακών Κορυδαλλού. Ενημερώνω στην είσοδο ότι δεν είμαι συγγενής ή φίλος των φυλακισμένων αλλά αρθογράφος της «Κ» και ήρθα να παρακολουθήσω την παράσταση. Οι φύλακες ευγενικοί και πρόθυμοι να με εξυπηρετήσουν, τόσο, που ο ένας μου έκανε και χιούμορ μόλις είδε το μπρελόκ της ΑΕΚ και μου πέταξε την ατάκα: «Αεκτζής ε; Να δεις που θα πας μπροστά εσύ». Γελάω με την ατάκα, αφήνω το κινητό και τα ακουστικά μου, περνάω την πρώτη πύλη, μετά την δεύτερη, συνεχίζεται ο έλεγχος, και μετά ανοίγω την σιδερένια πόρτα και βρίσκομαι στον προαύλιο χώρο, δίπλα σε ένα περιποιημένο μικρό γήπεδο ποδοσφαίρου, ένα κοτέτσι με νάνους κότες και κοκόρια και πανέμορφους φασιανούς και περιποιημένα παρτέρια με λουλούδια.
.
Κοντοστέκομαι ανάμεσα σε δημοσιογράφους, ηθοποιούς, συγγενείς και φίλους των ανθρώπων που σε λίγο θα δούμε στην σκηνή να παίζουν στην παράσταση που έχουν ετοιμάσει. Κάποιοι παρευρισκόμενοι παίζουν ποδόσφαιρο με μεγάλο ενθουσιασμό, άλλοι συζητάνε με τον καφέ και το τσιγάρο στο χέρι και κάποιοι χάνονται στις σκέψεις τους. Παρατηρώ τρεις εικόνες και ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα, ένα μίνι εκκλησάκι, πλησιάζω προς το μέρος τους, είναι εικόνες με την Αγία Σοφία, την Παναγία αγκαλιά με τον Χριστό, και μία ακόμα που δεν μπόρεσα να συγκρατήσω, και δίπλα ένα καλοφτιαγμένο μίνι εκκλησάκι με τρούλο που μου θυμίζει την Αγία Σοφία. Το περιεργάζομαι και ο θαυμασμός μου μεγαλώνει καθώς παρατηρώ τις λεπτομέρειες, μέχρι που μας φωνάζουν να γίνουμε σε δεκάδες για να μπούμε μέσα.
.
Μπαίνω σε μια ομάδα και διασχίζουμε ένα μέρος των φυλακών, που καθώς φαίνεται είναι το εργαστήρι η αλλιώς το ΙΕΚ των φυλάκων. Περνάμε δίπλα από καμβάδες με υπέροχες ζωγραφιές και ποιήματα, οι φύλακες μας υποδέχονται με χαμόγελο, και μπαίνουμε στον χώρο που θα γίνει η παράσταση. Ο χώρος είναι ένα παλιό σιδηρουργείο που έχει μετατραπεί σε ένα μικρό θέατρο με πλαστικές καρέκλες, με μια κόκκινη κουρτίνα στην μέση της σκηνής, ενώ ο κόσμος καταφθάνει και σε λίγο έχει γεμίσει. Επικρατεί μια μικρή αναστάτωση για το πώς θα βολευτούν όλοι αλλά γρήγορα ξεπερνιέται και όλοι παίρνουν τις θέσεις τους.
.
.
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. Οι ερασιτέχνες ηθοποιοί ξεπροβάλλουν, η αγωνία και η περιέργεια για το τι θα δω μεγαλώνει καθώς και οι σκέψεις περί βαρεμάρας διαψεύδονται στα πρώτα λεπτά. Οι ατάκες πέφτουν η μία πίσω από την άλλη, η άνεση στην σκηνή είναι εμφανής, η σκηνοθεσία είναι καλοδουλεμένη και οι κινήσεις θυμίζουν επαγγελματίες που μόλις έχουν αποφοιτήσει από δραματική σχολή. Γιατί το πάθος και η αγάπη για αυτό που στήσανε φαίνεται σε κάθε έκφραση του πρόσωπου τους. Στο βάδισμα, στην επικοινωνία με τον κόσμο. «Μα δεν είναι δυνατόν;» αναρωτιέμαι την ώρα που ένας από τους ερασιτέχνες ηθοποιούς κάνει μια γκριμάτσα και το κοινό ξεκαρδίζεται στα γέλια ξεσπώντας σε χειροκροτήματα. Κι’ άλλο χειροκρότημα, κι ‘ άλλο γέλιο, και να σου και οι άλλες ατάκες και δώσε και άλλο πάθος, και να σου και οι καταγγελίες για το σύστημα, τους μπάτσους, και την κοινωνία που όλα πουλιούνται και όλα αγοράζονται αρκεί να πουλήσεις την ψυχή σου στο διάβολο.
Οι ερασιτέχνες ηθοποιοί αποδεικνύονται αρκετά επαγγελματίες, παραπάνω ίσως από όσο το πιστεύουν και οι ίδιοι, οι άνθρωποι που τους πίστεψαν και δούλεψαν μαζί τους δεν τους αφήνουν από τα μάτια τους, κάποιοι συγκινούνται και κάποιοι άλλοι, όπως οι φύλακες, γελάνε χωρίς να προσβάλλονται.
Ο χρόνος περνάει χωρίς να το καταλάβω, ο κύριος δίπλα μου δεν έχει σταματήσει να γελάει, και κάπως έτσι τελειώνει η παράσταση που δεν θέλεις να τελειώσει, γιατί μυρίζει σε όλη την αίθουσα αγάπη, πάθος, τόλμη και πίστη ότι μπορούμε και, ναι, θα τα καταφέρουμε. Δεν ξέρω τι ώθησε αυτά τα παιδιά να είναι έγκλειστοι και να βρίσκονται πίσω από της φυλακής τα σίδερα, ξέρω ‘όμως ότι το δέσιμο τους ήταν τόσο δυνατό, το πάθος για ζωή ακόμα πιο δυνατό. Στα μάτια τους φαινότανε η αναγνώριση των λαθών τους, η δεύτερη ευκαιρία που θέλουν τόσο πολύ να έχουν και η απόφαση να δουν την ζωή τους κατάμουτρα και να την πιάσουν εκεί που την είχαν αφήσει. Στο τέλος ο κόσμος τρέχει και τους αγκαλιάζει, τους δίνει συγχαρητήρια, τους φιλάει, οι συγγενείς φουσκώνουν από υπερηφάνεια, ο κύριος που γελούσε συνεχώς δίπλα μου αγκαλιάζει τον γιο του, σφίγγω το χέρι σε έναν από τους πρωταγωνιστές: «Δεν έχω λόγια φίλε μου. Όταν βγεις από εδώ να ασχοληθείς με το θέατρο» του λέω και χαμογελάει. «Μου το ‘πανε και άλλοι αυτό. Αν πάνε όλα καλά σε 2.5 μήνες θα είμαι έξω» μου απαντά και το πρόσωπο του φωτίζεται. Θέλω να ζητήσω αυτόγραφο, το λέω για πλάκα σε έναν από τους ηθοποιούς που όπως φάνηκε είχε πολύ καλή στόφα κωμικού, γελάει και μου δείχνει το σακάκι που σκίστηκε κατά λάθος σε μια σκηνή.
Παίρνω τον δρόμο της επιστροφής, χαιρετώ τους φύλακες, τον διευθυντή της φυλακής, παίρνω το κινητό και τα ακουστικά από την είσοδο και βγαίνω έξω στον δρόμο. Κορναρίσματα, αυτοκίνητα στην σειρά με άσπρα μαντήλια κρεμασμένα στους καθρέφτες, «Κάπου θα γίνεται γάμος και ξεκινάνε μια νέα ζωή» σκέφτομαι, την ώρα που ο γαμπρός περνάει από μπροστά μου τρισευτυχισμένος. Όμως κάποιοι άλλοι συνεχίζουν την ζωή τους πίσω από τα κάγκελα και περιμένουν να ξεκινήσουν και αυτοί μια νέα ζωή. Χωρίς κορναρίσματα μόνο με την ελπίδα να βρουν το δικό τους «Οικόπεδο με θέα» και να χτίσουν το νέο τους «οικοδόμημα».
.
Τους το ευχόμαστε!
,
Πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
.
Δείτε & αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα ΕΔΩ
-Τι παίζουν οι κινηματογράφοι στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε ΕΔΩ
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιαζουμε ΕΔΩ
–Κερδίστε προσκλήσεις – Βιβλία – ΕΔΩ
.
Ακολουθήστε μας στα social media
Φωτογραφικό υλικό
