Οι χειρότερες παραστάσεις του χειμώνα 2015/16
Τις πταίει και βλέπουμε κακές παραστάσεις; Μπας και ο φραπές του ενός ευρώ; Τα γιουβαρλάκια της μαμάς; Το ανύπαρκτο Μετρό; Η σαν τη Χαλκιδική δεν έχει; Το σκουλαρίκι του Μπουτάρη; Η υγρασία στο 90%; Η μυρουδιά του Θερμαϊκού; Όλα αυτά και πολλά περισσότερα σίγουρα επηρέασαν τα μυαλά «εμπνευσμένων» δημιουργών και μας πάσαραν τις χειρότερες παραστάσεις που είδαμε και φρίξαμε τη χειμερινή θεατρική σεζόν 2015/16 στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Άλλο κακό να μη μας [σας] βρει… [Από τις θεατρικές συντάκτριες της «Κ»: Αριάδνη Καναβάκη, Νάντια Νικολού, Πίτσα Στασινοπούλου και Γ.Τ.
«ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ» του Λουϊτζι Πιραντέλλο.
Το σκηνοθέτησε ο Κώστας Σκιπητάρης.
Θέατρο «τσέπης» και ήταν όλα… τσιγκούνικα! Η μικροσκοπική σκηνή του μπαρ με το απίστευτο στίμωγμα, η ανύπαρκτη σκηνοθεσία, ο έκδηλος ερασιτεχνισμός των πάντων… Ή αλλιώς, όταν ο Πιραντέλλο γίνεται αντικείμενο σχολικής παράσταστης από ανίδεους μαθητές και ανίδεο δάσκαλο. Τουλάχιστον εκεί είναι δωρεάν…
Είδαμε και φρίξαμε στο Burlesque Theatro, αναλυτικά εδώ
«ΚΑΡΑΚΟΡΟΥΜ» του Ανδρέα Στόϊκου.
Το σκηνοθέτησε ο Διονύσης Καραθανάσης για την ομάδα OBERON
Είναι αλήθεια ότι μας… ταλαιπώρησε! Για αλλού ξεκίνησε το θέμα, είχε μεγάλες φιλοδοξίες να πει μεγάλες αλήθειες, αλλά κάπου στην… έρημο χάθηκε. Μπέρδεψε τα νοήματα – για την ακρίβεια τα έκανε αχταρμά- ταλαιπώρησε τον ηθοποιό με τις συνεχείς κραυγές και το κρυφτό στο… μπαούλο, ταλαιπώρησε και τους άτυχους θεατές που πάλευαν να βρουν «τί θέλει να πει ο ποιητής…».
Είδαμε και φρίξαμε στο θέατρο Τ, αναλυτικά εδώ
«ΓΑΜΠΡΟΙ ΓΙΑ ΠΟΥΛΗΜΑ» των Ρέππα – Παπαθανασίου.
Το σκηνοθέτησαν οι ίδιοι.
Τυχεροί όσοι δεν είδατε, εφιάλτης ήταν και πέρασε όσοι το βιώσατε. Οπου ο αχταρμας διατυμπανίστηκε ως φάρσα για να κουτσοβολέψει τραβηγμένες από τα μαλλιά ιστορίες και κραυγαλέες εμφανίσεις.
Είδαμε και φρίξαμε στο Ράδιο Σίτυ, αναλυτικά εδώ
«ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΩΡΙΑΣ» του Γιώργου Θεοτοκά.
Το σκηνοθέτησε ο Γιάννης Περδίκης.
Ένα είδος κακής επιθεώρησης με παρωχημένο συγγραφικό χιούμορ, χαρακτήρες άνευ ουσίας και μεταμφιέσεις που άγγιζαν τα όρια της ευτέλειας.
Είδαμε και φρίξαμε στο Θέατρο Έξω από τα Τείχη, αναλυτικά εδώ
«ΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ» του Βίλχελμ Ράιχ.
Το σκηνοθέτησε η Δέσποινα – Μαρίνα Σαμαρά.
Απογοητευτική σε όλα τα σημεία της. Κινήθηκε σε όρια κάτω του μετρίου όμως κατόρθωσε να “επιζήσει” λόγω του βασικού της κειμένου.
Είδαμε και φρίξαμε στο θέατρο Σοφούλη, αναλυτικά εδώ
«MALL» της Στέλλας Παπαδημητρίου.
Το σκηνοθέτησε η Στεφανία Παπαμιχαήλ για την ομάδα CASUALI.
Η δηθενιά στα καλύτερά της! Όπου παίρνεις ένα θέμα (και δύο… και τρία…) και τα ξεχειλώνεις στο μη περαιτέρω με τάχα μου «φευγάτες» σουρεαλιστικές προσθήκες για εντυπωσιασμό, μόνο που σε προδίδει η άτιμη η ανεπάρκεια! Μια παράσταση «στημένη» επί τούτου, βασισμένη σε κοινοτυπίες, με κακή αισθητική που δεν μπορείς να κατατάξεις πουθενά!
Είδαμε και φρίξαμε στο θέατρο Μ. Μερκούρη της Καλαμαριάς, αναλυτικά εδώ
.
«Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ» του Φερνάντο Πεσσόα.
Το σκηνοθέτησε ο Γρηγόρης Αποστολόπουλος.
Μόνιμος θαμώνας ο σκηνοθέτης στη λίστα μας τα τελευταία χρόνια… Μια παράσταση που καλλιέργησε την ίντριγκα και τράβηξε το ενδιαφέρον των θεατών λόγω του εμπορικού και τολμηρού της θέματος αλλά και της ακαταλληλότητας του έργου, καταλήγοντας δυστυχώς σε μια προβληματική θεατρική απόπειρα έντονης κόπωσης με ελάχιστα αξιοσημείωτα καλλιτεχνικά στοιχεία σε συνδυασμό με την εκκωφαντική απουσία οποιασδήποτε ιδιαίτερης ή πρωτότυπης παρουσίασης.
Είδαμε και φρίξαμε στο θέατρο Αριστοτέλειον, αναλυτικά εδώ
«ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΜΑΜΑ» του Γιώργου Βασιλειάδη.
Το σκηνοθέτησε ο ίδιος. 
Παρά την αξιοπρεπή ερμηνεία της έμπειρης Κ. Παπανίκα, τούτος ο μονόλογος ως κείμενο και σκηνοθεσία, χάθηκε μέσα στην απόλυτη κοινοτυπία και έλλειψη έμπνευσης. Μια επίπεδη, αδιάφορη αφήγηση των πεπραγμένων μια κοινότατης ζωής, που ακόμη αναρωτιόμαστε «πού ήταν το ενδιαφέρον ώστε να δραματοποιηθεί;».
Είδαμε και φρίξαμε στο θέατρο Αριστοτέλειον, αναλυτικά εδώ
«ΟΝΕΙΡΟ ΣΤΟ ΚΥΜΑ/ ΕΡΩΣ –ΗΡΩΣ» του Παπαδιαμάντη.
Το σκηνοθέτησε ο Δήμος Αβδελιώσης.
Μια… μη παράσταση που κούρασε έναν φυσιολογική θεατή. Που αντιλαμβάνεται την έννοια «θέατρο» ως θεώμαι και την έννοια «δραματοποίηση» ως δράση. Και δεν μπορεί να εκλάβει την ανάγνωση δύο διηγημάτων του Παπαδιαμάντη, από ηθοποιό καθηλωμένο στην καρέκλα, ως τέτοια… Προτιμά να τα διαβάσει προσηλωμένος στο σπίτι του, χωρίς να ξοδέψει τίποτα…
Είδαμε και φρίξαμε στο θέατρο Άνετον, αναλυτικά εδώ
«ΑΓΓΕΛΑ» του Γιώργου Σεβαστίκογλου.
Το σκηνοθέτησε ο Γιώργος Παλούμπης.
Ήταν όλα παρωχημένα σε βαθμό που η οσμή… ναφθαλίνης έφθανε μέχρι την πλατεία. Ανούσιο έργο με προβλέψιμες εξελίξεις και νοοτροπία περασμένων δεκατιών, δοσμένο με αντίστοιχη σκηνοθετική οπτική και μπόλικο μπούγιο για γέμισμα, όπου μέσα σε μετριότατες ερμηνείες, ζήτημα να διασώθηκαν δυο- τρεις… Γιατί επιλέχθηκε άραγε; Μέγα ερώτημα!
Είδαμε και φρίξαμε στο θέατρο της Μονής Λαζαριστών, αναλυτικά εδώ
«ΤΟ ΣΩΣΕ» του Μάικλ Φρέιν.
Το σκηνοθέτησε ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης.
Ιδανικό παράδειγμα για το πώς μια εξαιρετική- ευρηματική ως σύλληψη κωμωδία, μπορεί από κακοδιαχείριση να καταντήσει σαχλαμάρα! Για το πώς επίσης, καταξιωμένοι ταλαντούχοι ηθοποιοί, μπορούν από άστοχη και χαλαρή σκηνοθετική καθοδήγηση, να μετατραπούν σε καρικατούρες, εκμεταλλευόμενοι τις πιασάρικες ευκολίες τους. Κρίμα μόνο, τίποτα άλλο…
Είδαμε και φρίξαμε στο θέατρο Αριστοτέλειον, αναλυτικά εδώ
«ΧΩΡΙΖΟΥΜΕ ΛΕΜΕ» των Αλέξ. Ρήγα κ Δημ. Αποστόλου.
Το σκηνοθέτησε ο πρώτος.
Μόνιμοι επισκέπτες στην ετήσια μας λίστα… Μια παρωχημένη προσπάθεια του θεατρικού διδύμου Ρήγα-Αποστόλου με ένα χαμηλού επιπέδου κείμενο και με μία κάτω του μετρίου ερμηνευτική παρουσίαση.
Είδαμε και φρίξαμε στο θέατρο Αριστοτέλειον, αναλυτικά εδώ
«ΑΙΜΑΤΑ» του Ευθύμη Φιλίππου.
Το σκηνοθέτησε η Αργυρώ Χιώτη για την ομάδα Vasistas.
Χάθηκε σε ανούσιους, χαοτικούς δαίδαλους, θυσιάζοντας το «είναι» για ένα εξεζητημένο «φαίνεσθαι», αφήνοντας εν τέλει άδειο τον θεατή…
Είδαμε και φρίξαμε στο θέατρο Αυλαία, αναλυτικά εδώ
.
ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ:
Φωτογραφικό υλικό
