Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου
Το στίγμα του συγκεκριμένου έργου που περιγράφεται ως ψυχολογικό θρίλερ, μοιάζει ιδιαίτερα ελκυστικό, ενώ η θεατρική του υλοποίηση από δύο νέους ηλικιακά ηθοποιούς- ευρύτερα γνωστούς μέσω της τηλεόρασης σε εντελώς διαφορετικά δείγματα δουλειάς, λειτουργεί ως πρόκληση για τον θεατή, ενίοτε «αμφιλεγόμενη»… «Άραγε θα τα καταφέρουν σε ένα δύσκολο είδος, πολύ μακριά από ό,τι τους έχουμε συνηθίσει;» Μέχρι να ανακαλύψουμε δια ζώσης, ότι αυτό που κατάφεραν, όχι μόνο διέλυσε τις αμφιβολίες, αλλά ξεπέρασε τις προσδοκίες, σε μια παράσταση δυνατή σε πολλά επίπεδα, με τίτλο «Ο Συλλέκτης» του Τζων Φώουλς σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αθήναιον.
Όπου η ιστορία ξεκινά με τον Κλεγκ, έναν περίεργο, απροσάρμοστο νεαρό με σκοτεινό βλέμμα που συλλέγει πεταλούδες, απομονωμένος από τον έξω κόσμο… Κάποια στιγμή θα κερδίσει το λαχείο και με τη σιγουριά του χρήματος θα απαγάγει την όμορφη νεαρή φοιτήτρια Καλών Τεχνών Μιράντα, οδηγώντας την στο υπόγειό του, σε μια άρρωστη προσπάθεια να την κερδίσει… παρά τις αντιδράσεις και απεγνωσμένες εκκλήσεις της για απελευθέρωση, την κρατά φυλακισμένη για ένα μήνα, ικανοποιώντας ωστόσο κάθε επιθυμία που αυτή εκφράζει με μορφή προσταγής, καθώς με την ευφυία, τη μόρφωση, το ανώτερο κοινωνικό της επίπεδο είναι σε θέση να του επιβληθεί. Δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι που νοητικά- συναισθηματικά- κοινωνικά δεν συναντώνται ποτέ, αναγκάζονται υπό καθεστώς βίας να συνυπάρξουν και μοιραία να συγκρουστούν, με τον άνδρα να δυναστεύει τη σωματική ελευθερία της γυναίκας και τη γυναίκα να εξουσιάζει το μυαλό του άνδρα, μέχρι το μοιραίο τέλος σε κλίμα θρίλερ… Η εμμονή του συλλέκτη θα υπερισχύσει και θα επεκταθεί πλέον σε «ανθρώπινες πεταλούδες»…
Ένα δυνατό, μελετημένο ψυχόδραμα (+), που εισχωρεί σε βάθος στον ανθρώπινο ψυχισμό, όπως αυτός εκδηλώνεται υπό ακραίες συνθήκες. Που από την πλευρά της Μιράντας είναι η απαγωγή- φυλάκιση- στέρηση της ελευθερίας, καλούμενη επιπλέον να επιβιώσει «χωρίς ήλιο και αέρα» στο ανήλιαγο υπόγειο… και από την πλευρά του Κλεγκ, μια βαριά αρρωστημένη ψυχοσύνθεση, όντας ανίκανος να ενταχθεί στο κοινωνικό περιβάλλον, απομονωμένος εμμονικά στον σιωπηλό κόσμο των πεταλούδων της συλλογής του. Ένα εξαιρετικό έργο, που οποίου η δύναμη δεν εντοπίζεται τόσο στη σύλληψη της ιδέας, όσο στον τρόπο που αυτή αναπτύσσεται σε σχέση με το δίπολο θύτης- θύμα, μέσα από μια απρόβλεπτη προσέγγιση των ρόλων και συνεχή εναλλαγή των παιχνιδιών εξουσίας… κερδίζοντας τον θεατή στην διαρκή προσπάθειά του να ταυτιστεί, καθώς οι έννοιες του «καλού» και του «κακού» μετατοπίζονται και ενίοτε συγχέονται, χωρίς σαφείς διαχωριστικές γραμμές, ενώ επιπλέον εντυπωσιάζει η βαθιά γνώση ψυχολογίας στο αληθοφανές «χτίσιμο» των συναισθημάτων εκατέρωθεν και τα σωστά δομημένα στοιχεία θρίλερ καλλιεργούν αίσθημα αγωνίας και έντασης μέχρι τέλους…
.
Σε επίπεδο σκηνοθεσίας, ο Αλέξανδρος Κοέν προσέφερε ένα θαυμάσιο δείγμα σκοτεινού ψυχολογικού δράματος, καταφέρνοντας να είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικός, ουσιαστικός και ακριβής, χωρίς να καταφύγει σε εντυπωσιακά ευρήματα ή πλεονασμούς- εντελώς περιττά άλλωστε σε ένα κείμενο με εσωτερική δύναμη. Αντίθετα, εστίασε πολύ εύστοχα, με σκηνοθετική λιτότητα και δυνατό ρεαλισμό στο ψυχολογικό κομμάτι, αναδεικνύοντας μια τεράστια γκάμα συναισθημάτων με υποδειγματική κλιμάκωση και αληθοφάνεια μέχρι την τελική τους δραματική κορύφωση. Στην προσέγγισή του κυριάρχησαν οι έννοιες εμμονή – εξουσία- εξάρτηση, δοσμένες με προσεγμένες λεπτομέρειες από διαφορετικές οπτικές, σε ένα εγχείρημα με ελκυστική θεατρικότητα, συνεχείς συναισθηματικές αλλαγές και δυνατές εντάσεις, σοφή σκηνική οικονομία, υποβλητική ατμόσφαιρα, κρατώντας τον θεατή δέσμιο της σκοτεινής γοητείας… Σε ένα ψυχόδραμα τραγικά φορτισμένο, με ανατροπές, γερά δεμένο στην πλοκή και τον ρυθμό του, χωρίς χάσματα στις ταχύτατες αλλαγές σκηνών, που ξεκινά και τελειώνει κυκλικά με την ίδια καταλυτική σκηνή, ως εξαιρετικά εύστοχη επιλογή, που αφήνει «σφραγίδα» επί της ουσίας…
Το δίδυμο των πρωταγωνιστών, Αργύρης Αγγέλου και Ιωάννα Πηλιχού, υπήρξαν πραγματικά μια θετική έκπληξη για όσους τους γνωρίζαμε κατά βάση μέσα από τις τηλεοπτικές δουλειές τους. Αποδεικνύοντας ότι πρόκειται για δύο άξιους ηθοποιούς με υποκριτική ωριμότητα και μεγάλες δυνατότητες, καθώς επωμίστηκαν ρόλους υψηλών απαιτήσεων και ανταποκρίθηκαν άριστα στην πρόκληση, ως έμπειροι επαγγελματίες. Ο Αργύρης Αγγέλου στον ιδιαίτερο ρόλο του εμμονικού, απροσάρμοστου, προβληματικού Κλεγκ, απέδωσε μια θαυμάσια, πειστική ερμηνεία, δουλεμένη εκφραστικά στη λεπτομέρεια, περνώντας με εξαιρετική φυσικότητα, αληθοφάνεια, ακρίβεια, από τον «δυνάστη» στον «υποτελή» και αντίστροφα, κινούμενος αξιοθαύμαστα μεταξύ ακραίων συναισθημάτων και καταφέρνοντας να υποδυθεί επιτυχώς έναν σκοτεινό ήρωα… κόντρα στο συμπαθέστατο «φυζίκ» του. Το ίδιο κλήθηκε να υπηρετήσει και η Ιωάννα Πηλιχού, σε έναν πολυσύνθετο ρόλο δραματικών ψυχικών μεταπτώσεων- από την υπεροψία και επιβολή μέχρι την πλήρη κατάρρευση, καταθέτοντας μια αξιέπαινη επαγγελματική ερμηνεία, με δυναμισμό, ενέργεια, ένταση, αυθεντικό συναίσθημα, τραγικότητα…
Το σκηνικό, παρά τη φαινομενική λιτότητά του, αποτελούμενο από ένα υπερυψωμένο βάθρο- εξέδρα και πίσω του να δεσπόζει μια «βιτρίνα» με συλλογή πεταλούδων, πέρα από τον εμβληματικό του χαρακτήρα ως προς το στίγμα του έργου, υπήρξε άκρως λειτουργικό με τις κρυφές δυνατότητες της βιτρίνας- ντουλάπας. Οι εύστοχα μελετημένοι φωτισμοί δημιούργησαν ιδανική σκοτεινή ατμόσφαιρα, ενισχυμένη από κατάλληλη ηχητική επένδυση, ενώ ιδιαίτερα φροντισμένα θα χαρακτηρίζαμε τα κοστούμια.
Αν κάτι εκφράζαμε ως μικρή παρατήρηση (–), αφορά στο κομμάτι του «θρίλερ», το οποίο θεωρούμε ότι ελαφρώς υποχώρησε έναντι του κυρίαρχου ψυχολογικού δράματος, με κάποιες στιγμές προβλέψιμες, ενώ μπορούσε ίσως με μικρά ευρήματα και κατάλληλη διαχείριση να τονιστεί, εντείνοντας το σασπένς… Επίσης στο καταληκτικό ξέσπασμα της ηρωίδας και βέβαια υπό συνθήκες τραγικές, διακρίναμε μια μικρή δόση μελοδραματισμού, που πιθανόν με πιο εσωτερική απόδοση να άγγιζε βαθύτερα… Τέλος, θα εκτιμούσαμε λίγο μεγαλύτερη συμμετοχή της μουσικής στην υπογράμμιση του συναισθήματος και κυρίως των κορυφώσεων…
Εν κατακλείδι (=) απολαύσαμε μια παράσταση με δυνατές εντάσεις, βαθύ ψυχολογικό υπόβαθρο στην άσκηση της εξουσίας μέσα από απρόβλεπτα «πρόσωπα» και επιπλέον με ουσιαστική, ρεαλιστική σκηνοθεσία και θαυμάσιες μεστές ερμηνείες…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6,7 ΣΤΑ 10
.
.
ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ
«Ο ΣΥΛΛΕΚΤΗΣ» του Τζων Φώουλς.
Η ένταση και το σασπένς που δημιουργεί παραπέμπουν ξεκάθαρα σ’ ένα κορυφαίο θρίλερ, όπου ο θεατής οδηγείται σε μια ύπουλη ταύτιση με τον Κακό και τον Καλό ταυτόχρονα. Μετάφραση-σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Κοέν. Ερμηνεύουν: Αργύρης Αγγέλου & Ιωάννα Πηλιχού.
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Πέμπτη & Παρασκευή στις 21.00 – Σάββατο στις 18.30 και 21.00 – Τετάρτη & Κυριακή στις 19.00
.
-k-
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 20/9/2018 έως 20/05/2019 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 9α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2019 που θα πραγματοποιηθούν τέλη Μαίου 2019 – Πληροφορίες για τα 9α ΘΒΘ θα βρείτε ΕΔΩ – Facebook pages ΕΔΩ
.
Δείτε & αυτά:
-Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη ΤΩΡΑ ΕΔΩ
.
Φωτογραφικό υλικό
