Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Διαβάζοντας κανείς για την παράσταση υποθέτει ότι πρόκειται για ακόμα μία από τις συνήθεις θεματολογίες του είδους, αυτές που αναφέρονται εν γένει σε πονεμένες ιστορίες πορνείας, με μελό μαρτυρίες, σκληρούς μαστρωπούς, σκοτεινά καταγώγια, γλώσσα πεζοδρομίου, απαραίτητη αθυροστομία… οπότε οι προσδοκίες περιορίζονται σε «μία από τα ίδια» και το μόνο που μοιάζει διαφορετικό εν προκειμένω – με την ελπίδα του ελκυστικού- είναι η ιστορική διάσταση του θέματος, άγνωστη σε πολλούς…
Μιλάμε για την παράσταση «Η Κοριτσιέρα των Βούρλων» σε σύλληψη και κείμενα Κατερίνας Αγγελίτσα – Σοφίας Παπαδοπούλου – Έφης Ρευματά και σκηνοθεσία της τελευταίας, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αμαλία βιώνοντας πλήρη ανατροπή των αρχικών επιφυλάξεων ως απρόσμενη ευχάριστη έκπληξη…. Διότι κάθε άλλο παρά για «μία από τα ίδια» επρόκειτο!
Όλα ξεκινούν το 1875 στον Πειραιά, όπου ο Δήμος αποφασίζει να εκτοπίσει τις «μιαρές» πόρνες σε αυστηρά απομονωμένο χώρο εκτός πόλης, στεγάζοντάς τες με αστυνομική φρούρηση σε ειδικό οίκημα 72 δωματίων (ή «κελιών»), την λεγόμενη «Κοριτσιέρα των Βούρλων», χωρισμένη σε τρείς «αυλές» αναλόγως ηλικίας, για τις ανήλικες πόρνες μέχρι τα 18, τις μεσήλικες μέχρι τα 40 και τις ώριμες μέχρι τα 50, όπου πλέον εκδιώκονταν ως «μη εμπορεύσιμες»… Ποικίλες προσωπικές μαρτυρίες από πόρνες, το τραυματικό τους παρελθόν από την προσφυγιά, ερωτικές ιστορίες με αγαπητικούς, οι συνθήκες διαβίωσης στην «Κοριτσιέρα», ιστορικές αναφορές για τη θέση της γυναίκας, δίνουν ανάγλυφα το στίγμα της προπολεμικής εποχής στον ιδιαίτερο χώρο, μέχρι που αυτός εκκενώνεται για να μετατραπεί σε φυλακή από τους Γερμανούς το ’40 και οι πόρνες σκορπίζουν εν μέσω κατοχής…
Μια ενδιαφέρουσα ιδέα (+) ως σύλληψη για το άγνωστο ιστορικό υπόβαθρο, η οποία επιπλέον αναπτύχθηκε συγγραφικά με εμπνευσμένο τρόπο, ξεφεύγοντας από τα συνήθη κλισέ σχετικών περιγραφικών αφηγήσεων με σχεδόν πανομοιότυπο περιεχόμενο…Τα στοιχεία που μας εξέπληξαν γοητευτικά και διαφοροποιήθηκαν από τα τετριμμένα, ήταν αρχικά το ποιητικό ύφος στην προσέγγιση με τρυφερότητα κι ευαισθησία, καθώς και η ποιότητα του κειμένου που δεν έμεινε στα κοινότυπα προφανή, αλλά επεκτάθηκε συναισθηματικά, αλληγορικά, κοινωνικά και ιστορικά, χρησιμοποιώντας όμορφο λόγο με υπονοούμενα και χωρίς ίχνος βωμολοχίας που σε ανάλογα θέματα βρίθει λόγω «αληθοφάνειας»…. Ένα κείμενο προσεκτικά δουλεμένο και ψαγμένοαπό τις τρεις δημιουργούς, που συνδύασε εμπνευσμένα εύστοχες ιστορικές αναφορές εν είδει σύντομων «ανακοινώσεων», προσωπικές ιστορίες από τη ζωή στο μπορντέλο χωρίς τον παραμικρό μελοδραματισμό, εμβάθυνση για τη γυναικεία χειραφέτηση, μικρές συναισθηματικές στιγμές με συμβολισμούς όπου ενεπλάκη υπέροχα και απόσπασμα από την «Όπερα της πεντάρας» του Μπρεχτ και βέβαια άφθονα τραγούδια κατάλληλα επιλεγμένα σε ζωντανή εκτέλεση…
Σε επίπεδο σκηνοθεσίας από την Έφη Ρευματά, απολαύσαμε μια μουσικοθεατρική παράσταση αντάξια του ποιοτικού κειμένου της, με ελάχιστες παρατηρήσεις που θα αναφερθούν παρακάτω… όπου έδεσαν αρμονικότατα η πρόζα, τα ιστορικά στοιχεία και τα τραγούδια εποχής– από ελαφρά μέχρι ρεμπέτικα- δημιουργώντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα κι αποφορτίζοντας το κλίμα όταν «βάραινε», ενώ εκτιμήσαμε δεόντως κάποιες ευφάνταστες σκηνικές παρεμβάσεις με ουσία και καλλιτεχνική διάσταση, που πρόσφεραν ποιοτικούς και ποιητικούς πόντους στο εγχείρημα, όπως το υπέροχο στιγμιότυπο για την έννοια της «ευτυχίας» ή ο συμβολισμός του κόκκινου για τη μικρή πόρνη ή η παραστατική αφήγηση της καταστροφής στη Σμύρνη ή η ευρηματική, απρόβλεπτη σκηνή από τον Μπρεχτ με το εμβληματικό τραγούδι του Κουρτ Βάιλ και εμβόλιμες «ωμές» ατάκες…
Μια προσέγγιση που θεωρούμε ότι σκόπιμα και εύστοχα απέφυγε να «εγκλωβιστεί» στη στενή ηθογραφία και το κλίμα της συγκεκριμένης εποχής, αφήνοντας να υπονοείται (σκηνικά και συγγραφικά) κάτι «άχρονο» και άρα με διαχρονικές προεκτάσεις, όπως μαρτυρούσαν οι μείξεις των τραγουδιών, ο σημερινός λόγος, το σύγχρονο καλαίσθητο σκηνικό που «άνοιξε» για τις αναμνήσεις και «έκλεισε» με κουρτίνα, οι κλασικές σατέν ρόμπες, κομπινεζόν, κομψά φορέματα, σε μια καθόλα προσεγμένη παραγωγή… Στην οποία βεβαίως κυρίαρχο ρόλο έπαιξε η ζωντανή μουσική από δύο εξαιρετικούς καλλιτέχνες επί σκηνής, την Ντάνα Γιακουμέλου στα πλήκτρα και τον Γιώργο Φραγκάκη σε κιθάρα και μπουζούκι, ο οποίος επιπλέον αξιοποιήθηκε ενεργά και στα δρώμενα με μικρές ευφάνταστες παρεμβάσεις…
Ερχόμενοι στο κομμάτι της υποκριτικής, ομολογούμε ότι η πανέμορφη Ελένη Φιλίνη που γνωρίζουμε τόσα χρόνια από ανάλαφρους ρόλους, εδώ υπήρξε πραγματική αποκάλυψη, επιδεικνύοντας μια απρόσμενη ερμηνευτική ωριμότητα, που σε συνδυασμό με το εμφανές σκηνικό ήθος, την εμπειρία, την σκηνική άνεση, το τραγουδιστικό και χορευτικό ταλέντο από τη μακρά θητεία της σε επιθεωρήσεις και φυσικά τη γοητευτική της λάμψη και πληθωρική θηλυκότητα, κυριάρχησε στη σκηνή σε ρόλους- γάντι, ενώ η εξαιρετικά δουλεμένη φωνή της με τη ζεστή μπάσα χροιά, απέδωσε συγκινητικά τα τραγούδια…
.
Δίπλα της η νεαρή και άξια Κατερίνα Αγγελίτσα με τη φρεσκάδα της παρουσίας της, την περίσσεια ενέργεια, την φυσική αθωότητα, την υποκριτική άνεση, την εκφραστικότητα, υποδύθηκε – όπως και η Φιλίνη- πολλαπλούς ρόλους με αξιοσημείωτη ευελιξία, ενώ με την υπέροχη «σοπράνο» φωνή της μας έδωσε την ευκαιρία να απολαύσουμε θαυμάσιες διφωνίες από τις δύο πρωταγωνίστριες…
Οι μικρές παρατηρήσεις μας (-) αφορούν σε επιμέρους σημεία της σκηνοθετικής διαχείρισης, ξεκινώντας από τον ρυθμό της παράστασης που θα προτιμούσαμε να κυλά πιο ζωντανά και λιγότερο νωχελικά, ειδικά στο ξεκίνημα, ενώ έχουμε την εντύπωση ότι τα πολλά τραγούδια ελαφρώς «πλατείασαν» σε βάρος της πρόζας, καθώς κάποια σημεία ίσως αναδεικνύονταν καλύτερα με απλή μουσική συνοδεία ως υπόκρουση… Επίσης οφείλουμε να επισημάνουμε ένα είδος «σύγχυσης» που δημιουργείται περιστασιακά από μη ξεκάθαρους ρόλους, καθώς στη δραματοποίηση των αφηγήσεων εμπλέκονται θολά, άλλοτε διαφορετικά πρόσωπα κι άλλοτε η νεανική εκδοχή του ίδιου προσώπου, χωρίς να αποσαφηνίζεται σκηνικά, παρά μόνο από τα «συμφραζόμενα» με στιγμιαίο μπέρδεμα…
Καταλήγοντας (=) και προσπερνώντας βέβαια μικρά πταισματάκια, είναι γεγονός ότι εκτιμήσαμε 70 μεστά λεπτά από μια φροντισμένη παράσταση με καλλιτεχνική ποιότητα, τρυφερότητα κι ευαισθησία που μας κράτησε προσηλωμένους, εντελώς μακριά από τις ευκολίες του είδους…
Βαθμολογία:
6,9/10
-Κ-
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν έως 14/05/2023 στην Θεσσαλονίκη, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 12α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2023
.
Δείτε & αυτά:
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
–Οι νέες ταινίες της εβδομάδας και σε ποιες αίθουσες προβάλλονται, κλικ εδώ.
.
–Θέατρο: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Συναυλίες: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Σινεμά: Είδαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.
–Βιβλίο: Διαβάσαμε & Σχολιάζουμε, κλικ εδώ.