Διεισδυτικό «ΤΙΠΟΤΑ»… από το Θέατρο του Άλλοτε στην 9η θεατρική KULTUROβραδιά στο Μπενσουσάν Χαν.
-φωτό-ρεπορτάζ απο τη Κ/βραδιά.
Πιο είναι το ζητούμενο μια θεατρικής βραδιάς; Και ειδικότερα μια KULTUROβραδιάς; Μετά από 9 θεατρικές δράσεις της Κουλτουρόσουπας υπάρχει απάντηση και αυτή είναι: επικοινωνία. Μια ουσιαστική επικοινωνία κοινού με τους συντελεστές των θεατρικών σχημάτων που μας φιλοξενούν περιέχοντας παρακολούθηση της παράστασης και εν συνεχεία ένας εποικοδομητικός ανοιχτός διάλογος προς όλες τις κατευθύνσεις.
Όπως συνέβη και προχθές βράδυ στο «στοιχειωμένο» από το χρόνο Μπενσουσάν Χαν με την παράσταση «Τίποτα, μια αδιανόητη ιστορία αγάπης» από το Θέατρο του Άλλοτε. Ένας θίασος όπου τα τελευταία χρόνια έχει δώσει το στίγμα του μέσα από πρωτοποριακές παραστάσεις και σιγά, σιγά καθιερώνεται όλο και περισσότερο στη συνείδηση του θεατρόφιλου κοινού ότι «κάτι γίνεται εδώ». Μόνο που αυτό το «κάτι» δεν είναι μια τυπική λέξη για να συμπληρώσουμε την πρόταση, αλλά ουσία μιας ταυτοποιημένης σε ύφος και χαρακτήρα ομάδας πρεσβεύοντας με συνέπεια ένα θέαμα καταρχήν ποιοτικό και κατά δεύτερον –αληθινά- βιωματικό.
Το «Τίποτα, μια αδιανότη ιστορία αγάπης» ένα έργο σε σύλληψη και σκηνοθεσία της Βαρβάρας Δουμανίδου, η οποία κρατά έναν εκ των πρωταγωνιστικών ρόλων, πάνω στο κείμενο της Μαρίας Ράπτη, είναι η δεύτερη παραγωγή του θιάσου μετά την «Τυφλόμυγα» που παρουσίασαν αρχές της χειμερινής σεζόν, ενδιάμεσα και μια «Μπερνάρτα Άλμπα» σε επανάληψη, και ήταν αυτή η παράσταση που έκλεισε και τα –δικά μας-επιτυχημένα θεατρικά δρώμενα της «Κ».
Μια παράσταση που ξεκίνησε από το δρόμο για να μεταφερθούμε στα ενδότερα του κτηρίου και πιο συγκεκριμένα στα δωμάτια των δυο πρωταγωνιστών. Πρόκειται για μια ιστορία ενός άντρα και μιας γυναίκας που ερωτεύονται παράφορα. Αυτό από μόνο του δεν είναι βέβαια ούτε αρκούντως διαφωτιστικό, ούτε ιδιαιτέρως πρωτότυπο. Παρά ταύτα, η ιστορία είναι αυτή. Όμως ούτε η θεματική του καινοτομεί ιδιαιτέρως: το αδιέξοδο και φθοροποιό συναίσθημα του παράφορου έρωτα που υμνείται παντοιοτρόπως – ρεαλιστικά και ονειρικά, η αγάπη που γίνεται πόνος, το φιλί που γίνεται δάγκωμα, και φυσικά η πανταχού παρούσα και κινούσα τα νήματα μοίρα, το πεπρωμένο, το κακό και σκοτεινό ριζικό του καθενός μας, το οποίο άλλωστε είναι και ο τρίτος πρωταγωνιστής της παράστασης. Όλα αυτά όμως, τα γνωστά και ειπωμένα, παρουσιάζονται στον θεατή με έναν ανατρεπτικό και ριζοσπαστικό τρόπο, με μια νέα και φρέσκια οπτική, που σε κάνει να τα παρακολουθείς και πάλι σαν να ήταν η πρώτη φορά που τα βλέπεις στο σανίδι.
Οι θεατές χωρίζονται ευθύς εξαρχής σε δύο ομάδες: αυτοί που θα παρακολουθήσουν Εκείνη (Βαρβάρα Δουμανίδου), κι αυτοί που θα παρακολουθήσουν Εκείνον (Δημήτρης Βασιλειάδης). Το ζευγάρι χωρίς ονόματα, χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, χωρίς λεπτομέρειες για τη ζωή τους. Ανάμεσά τους εξελίσσονται και κάποιες κοινές σκηνές όπου το κοινό ενώνεται, για να ξαναχωριστεί μετά από λίγο και πάλι στα δύο «στρατόπεδα». Όπου παρακολουθεί αποκλειστικά και μόνο την εξέλιξη του συναισθήματος, την γιγάντωση του, το Πάθος και πού αυτό τελικά οδηγεί. Όχι μόνο του, αλλά με τη βοήθεια της μοίρας που άλλοτε ορίζει τις πράξεις του καθενός, κι άλλοτε αφήνει τα ζωώδη ένστικτά μας που έτσι κι αλλιώς υποφώσκουν, να λάμψουν και να τυφλώσουν.
Σκηνοθετικά η παράσταση αφήνει πολύ καλές εντυπώσεις. Πανέξυπνη η χρήση του χώρου και πλήρης εκμετάλλευσή των δυνατοτήτων του, ιδιαιτέρως στις ευφάνταστες σκηνές των ονείρων. Ο θεατής (για ακόμη μια φορά) δεν κάθεται στατικός και παθητικός στην πολυθρόνα του κάπου μακριά και χαμηλότερα από τη σκηνή – καθώς έτσι κι αλλιώς αυτή δεν υφίσταται καν, αλλά είναι όρθιος, πρόσωπο με πρόσωπο με τον ηθοποιό, στα τρία μέτρα, νιώθει τον πόνο του, βιώνει την απελπισία του, φοβάται με το φόβο του.
.
Ερμηνευτικά οι τρεις πρωταγωνιστές ανταποκρίθηκαν στις ανάγκες των ρόλων τους – είδαμε τον άντρα να γίνεται πρωτόπειρο παιδί όταν το συναίσθημα γεννιέται, είδαμε τη γυναίκα να άγεται σαν έρμαιο της επιθυμίας της όταν το συναίσθημα φουντώνει, είδαμε τη μοίρα να γίνεται αμείλικτη όταν πρέπει να ορίσει τις τύχες τους. Σκηνικά (του Κώστα Τόμπορη από το «Μη με λησμόνει») και φωτισμοί λιτά – στο χώρο του Μπενσουσάν Χαν οτιδήποτε πέραν του λιτού αποτελεί παραφωνία έτσι κι αλλιώς – με ξεχωριστό σημείο αναφοράς τους και πάλι τον κόσμο των ονείρων.
Στα αξιόλογα λοιπόν και θετικά της παράστασης συγκαταλέγονται, η ευρηματική σκηνοθετική οπτική που σε κάνει να το παρακολουθείς με αμείωτο ενδιαφέρον. Αναμφισβήτητα οι ερμηνείες όλων ανεξαιρέτως των πρωταγωνιστών – προσωπικά βρήκα καθηλωτική την Ευρώπη Αργυροπούλου ως Μοίρα, κι ας είχε σχεδόν βουβό ρόλο! Φυσικά. ο χώρος και ο τρόπος χρήσης του και οι θεσπέσιες μουσικές επιλογές που έντυσαν εξαίρετα την παράσταση.
Ως αδύνατο σημείο της παράστασης κρίνουμε το κείμενο, που ενώ είναι ίσως το πιο δημοφιλές σε όλη την τέχνη ως εκ τούτου θα έπρεπε να κάνει την διαφορά. Κυρίως επειδή σαν θεατής, περιμένεις στις σκηνές της μοναξιάς και της περισυλλογής, να ακούσεις τις ανείπωτες σκέψεις, τα απαγορευμένα συναισθήματα να γίνονται λόγος, κραυγή και… ίσως λιγότερο τηλεφωνική συνδιάλεξη. Επίσης, το ζοφερό συναίσθημα που σου προκαλεί, παρουσιάζεται ως η μόνη, αναπόφευκτη και εύλογη κατάληξη, που επαναλαμβάνει εαυτόν αέναα. Ενδιαφέρον το σκοτάδι, δε λέω, αλλά ίσως αν βλέπαμε και λίγο … φως;
Εν κατακλείδι, βιώσαμε άλλη μια αυθεντική παράσταση από το θέατρο του Άλλοτε, όπως μόνο οι συντελεστές του ξέρουν να υπερασπίζονται.
Η συνέχεια της KULTUROβραδιάς περιείχε μπόλικη επεξηγηματική κουβέντα, κυρίως περι «Τίποτα»… από αρκετούς θεατές που παρέμειναν να συνομιλήσουν με τους συντελεστές, συνοδεία κρασιού, προσφορά των εστιατορίων Ζύθου-Ντορέ.
Ερωτήματα τέθηκαν….
Γιατί επιλέχτηκε αυτό το θέμα και γιατί παρουσιάστηκε με αυτό το «σκοτεινό τρόπο; Γιατί το ζευγάρι δεν ολοκληρώνει ως ένα βαθμό τη σχέση τους, ποιος τους εμποδίζει και γιατί δεν κάνουν κάτι γι αυτό; Ποιο ήταν τελικά το τρίτο πρόσωπο, γιατί κάποιες φορές είχε γυρισμένη την πλάτη της; Τι συμβόλιζαν οι σκηνές ονείρου με το άμορφο ζώο; Τι ρόλο έπαιζαν οι ντουλάπες των ηρώων; Γιατί ο θεατής να βλέπει μόνο την μια πλευρά και ποτέ και τις δύο; Πόσο χρόνο κράτησαν οι πρόβες; Πως μπορούν να συγχρονίζονται και να μιλούν στο τηλέφωνο ενώ δεν είναι στον ίδιο χώρο; Και όλα αυτά τα εφέ πως χρησιμοποιήθηκαν;
…και απαντήσεις όπως απαιτεί το πρωτόκολλο της βραδιάς… απλόχερα δόθηκαν…
Από την Βαρβάρα Δουμανίδου, Δημήτρη Βασιλειάδη, Ευρώπη Αργυροπούλου και Μαρία Ράπτη.
Μόνο που θα ήταν άπρεπο να αναφέρουμε λεπτομέρειες και εξηγήσεις για την όποια «οπτική» της παράστασης καθώς οι παραστάσεις συνεχίζονται, έως και τέλη Μάιου, ενώ θα επαναληφτούν από τον ερχόμενο Σεπτέμβρη.
Βέβαιο είναι πως όλοι οι θεατές καλύφθηκαν από τις απαντήσεις συγχαίροντας τους συντελεστές, πριν αποχωρήσουμε όλοι μαζί μετά από μιάμιση ώρα εποικοδομητικής συζήτησης.
Με το «Τίποτα, μια αδιανότη ιστορία αγάπης» από το θέατρο του Άλλοτε ολοκληρωθηκαν και οι θεατρικές KULTUROβραδιές της «Κ» τουλάχιστον για τη περασμένη σεζόν.
-Θεατρική γνώμη παράστασης του αρθρογράφου μας ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
-Ευχαριστούμε τον φωτογράφο Γιώργο Ψαθά για την παραχώρηση των φωτογραφιών. Μας έσωσε!
.
– Φωτογραφικό υλικό από την Κ-βραδιά, Πέμπτη 21 Μαίου 2015, εδώ
.
-Ευχαριστούμε θερμά όλους τους θιάσους που αποδέχτηκαν την πρόταση της «Κ», το εστιατόριο Ζύθος – Ντορέ και όλους τους θεατές που αγάπησαν, ενίσχυσαν και παραβρέθηκαν στις θεατρικές βραδιές μας. Ακολούθου τα KULTUROβραβεία.
-ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΒΡΑΔΙΕΣ ΕΔΩ
-δείτε και αυτά:
–ΘΕΑΤΡΙΚΑ KULTUROβραβεία ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, κάντε like στη σελίδα, εδώ
Φωτογραφικό υλικό
