Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Η παράσταση του Κωνσταντίνου Ραβνιωτόπουλου «Παλιάαα Διαθήκη» σε δικά του κείμενα που παρουσιάζει στο θέατρο Αθήναιον, μπορεί να χαρακτηρίζεται ως «σταντ απ», ωστόσο θεωρούμε ότι ο προσδιορισμός την αδικεί, παραπέμποντας σε ένα είδος με συγκεκριμένη συνταγή και «ευκολίες»… Διότι πρόκειται επί της ουσίας για έναν σατιρικό μονόλογο- χείμαρρο με ελάχιστη διάδραση, βασισμένο σε «παρωδία» αποσπασμάτων της Παλιάς Διαθήκης, τα οποία ο δημιουργός μπόλιασε έξυπνα και χιουμοριστικά με στοιχεία της τρέχουσας επικαιρότητας…
Μια ευρηματική ιδέα (+) που αφενός απαίτησε μελέτη των πρωτότυπων κειμένων και αφετέρου εμπεριείχε μεγάλο ρίσκο, καθώς η διακωμώδηση θρησκευτικών ιστοριών είναι μοιραίο να ακροβατεί στην «κόψη του ξυραφιού» με κίνδυνο να προκαλέσει απρόβλεπτα «τραύματα» σε μεγάλη μερίδα αυστηρών θρησκευόμενων.. Ωστόσο εδώ κρατήθηκε η ισορροπία με προσεκτικούς χειρισμούς χωρίς να ξεφύγει το κείμενο σε προκλητική ασέβεια, ενώ οι εύστοχοι, χιουμοριστικοί παραλληλισμοί με σημερινές καταστάσεις, τράβηξαν έξυπνα το ενδιαφέρον στα τρέχοντα κερδίζοντας το γέλιο του θεατή, σε συνδυασμό ενίοτε με κοινωνικά, πολιτικά, αντιπολεμικά μηνύματα, χωρίς όμως ηθικολογίες ή διδακτισμούς…
.jpg)
Στον μονόλογο παρήλασαν με απρόβλεπτο- ανατρεπτικό τρόποεμβληματικές μορφές και ιστορίες της Παλιάς Διαθήκης, σαν τους Πρωτόπλαστους, τον Νώε και την Κιβωτό του, τον Σαμψών, τον Σολομώντα, τον Αβραάμ και τη Σάρα, την οικογένεια του Λωτ, τον αγώνα Δαβίδ και Γολιάθ, τις πληγές του Φαραώ, την πορεία των Αιγυπτίων, τις εντολές του Μωυσή, τις απίστευτες κατάρες για τους άπιστους κλπ. κι όλα αυτά να εμπλέκονται κωμικά και σατιρικά με σύγχρονους πολιτικούς και κόμματα, με φίρμες ηθοποιούς, τηλεοπτικούς αστέρες, πρόσωπα επικαιρότητας, λογής φαιδρότητες ή παθογένειες, μέχρι τον μάγο Σανκάρα… Ένας ακατάπαυστος χείμαρρος σχεδόν 90 λεπτών με καταιγιστικές ατάκες, όπου το κωμικό ταλέντο του ηθοποιού και η πηγαία αμεσότητά του με το κοινό κέρδισαν τις εντυπώσεις, χωρίς την τραβηγμένη διαδραστική μανιέρα του σταντ απ… Άλλωστε ο Κ. Ραβνιωτόπουλος– από τους παλιότερους του είδους- έχει αποδείξει ότι είναι ένας προικισμένος, πληθωρικός ηθοποιός, που αν κρίνουμε από προηγούμενες επιδόσεις απαιτήσεων, οι δυνατότητές του υπερβαίνουν την (εύπεπτη) κωμωδία και ας το σκεφτεί…
Το βασικό μείον (-) της παράστασης αφορά στην απογυμνωμένη σκηνοθεσία της ως ένδειξη προχειρότητας, ενώ μπορούσε κάλλιστα να αξιοποιήσει την οθόνη με τη σταθερή εικόνα πίσω του εναλλάσσοντάς την με κάποιες επιπλέον ή να εμπλουτίσει το δρώμενο με κατάλληλο ηχητικό- μουσικό περιβάλλον και φωτισμούς, όπως έκανε πχ. με δυο- τρεις κεραυνούς… Απλά πραγματάκια που όμως θα πρόσθεταν μια πινελιά «θεατρικότητας» στην άδεια σκηνή με τον στατικό μονόλογο…
Καταλήγοντας (=) θα κρατήσουμε την έξυπνη, πρωτότυπη ιδέα του κειμένου που συνδύασε ιστορικές με σύγχρονες σατιρικές αναφορές, προσφέροντας ευφορία με το ιδιαίτερο κωμικό στίγμα του δημιουργού, σε συνθήκες κοινωνικά αποπνικτικές…
Βαθμολογία: 5,6/10
Πληροφορίες για τη παράσταση εδώ
