Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Όχι βέβαια ότι ήταν η υπόθεση ενός έργου που μας κέντρισε το ενδιαφέρον, ο λόγος που προσήλθαμε στη συγκεκριμένη παράσταση… Το δελτίο Τύπου ενημέρωνε έντιμα για τα προφανή και ήταν αρκετά ξεκάθαρο τί θα ακούσουμε ως ένας διασκεδαστικός, ανάλαφρος, εύπεπτος μονόλογος πάνω στη γνωστή θεματολογία, ταιριαστός με την επίσης ανάλαφρη καλοκαιρινή διάθεση που πολλοί καλλιτέχνες φροντίζουν να μη μας την «βαρύνουν» και καλώς κάνουν… Ωστόσο, μπορεί να ήταν αναμενόμενο τί θα ακούσουμε, αλλά όχι το πώς και όχι το τί θα δούμε, που βέβαια πάντα κάνουν τη διαφορά ανανεώνοντας σταθερά το ενδιαφέρον, ασχέτως προσδοκιών…
Ο λόγος για την παράσταση «Ανδρική νοημοσύνη- Οξύμωρο;» του Robert Dubac σε διασκευή και σκηνοθεσία Αναστασίας Παπαστάθη, που παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Κήπου με…. σκηνικό φόντο αστραπές και διαρκή απειλή βροχής, που ευτυχώς ξέσπασε με το τελείωμα (τα ωραία χάπενινγκ των θερινών για να μη βαλτώνει η αδρεναλίνη…)
Με 20λεπτη καθυστέρηση λόγω τεχνικών προβλημάτων με τα φώτα που δοκιμάζονταν εκείνη τη στιγμή κι ενόσω ο ουρανός έστελνε απειλητικά… τα δικά του, εμφανίστηκε στη σκηνή ο ήρωας Μάνος έντονα προβληματισμένος που μόλις τον παράτησε η γυναίκα της ζωής του ένα βήμα πριν τον γάμο… Γιατί, λέει, δεν την καταλάβαινε και πώς να καταλάβει ένας άνδρας μια γυναίκα όταν ο ίδιος ο Αινστάιν σήκωσε τα χέρια ψηλά, βρίσκοντας την κβαντομηχανική παιχνιδάκι μπροστά στην αποκρυπτογράφηση του γυναικείου ψυχισμού… τον οποίον ο ήρωας πασχίζει μάταια να διερευνήσει, επιχειρώντας συγκρίσεις με τον ανδρικό και αναλύοντας τις δυνατότητες του ανδρικού εγκεφάλου στο αριστερό και δεξιό ημισφαίριο (λογική και συναίσθημα), ενώ στις αφηγήσεις και μνήμες του «συνδράμουν» πρόσωπα του παρελθόντος καταθέτοντας τις δικές τους οπτικές ή εμπειρίες…
Εν ολίγοις πρόκειται (-) για μια «συνοπτική» εκδοχή του δημοφιλούς, πολυπαιγμένου «Caveman» με μικρές παραλλαγές που αφορούν κυρίως στην προσθήκη 4-5 χιουμοριστικών χαρακτήρων χωρίς ουσιαστική εμπλοκή, ενώ όλη η ανάπτυξη-διαχείριση του θέματος παραμένει ολόιδια… Δεδομένου επιπλέον ότι πρόκειται για το Νο 1 αγαπημένο θέμα όλων των standupcomedyαν εξαιρέτως, έχοντας εξαντλήσει κάθε πιθανή και απίθανη πτυχή, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο κορεσμός είναι δεδομένος για πράγματα που έχουν ειπωθεί άπειρες φορές με πανομοιότυπα κλισέ, σε σημείο να ξέρεις επακριβώς το παρακάτω… Ίδια στερεότυπα, ίδιες ατάκες, ίδια αστεία περί των δύο φύλων, πόσες πια φορές θα τα ακούσουμε χωρίς να μπουχτίσουμε! Παρότι είναι αλήθεια ότι στο παρόν κείμενο επιχειρήθηκε παράλληλα με το κλισέ χιούμορ μια πιο «εσωτερική» ψυχολογική προσέγγιση, ωστόσο ο αφελής, επιδερμικός διδακτισμός του φινάλε με τα ηθικοπλαστικά «πρέπει», το χάλασε τελείως…
Επειδή δεν γνωρίζουμε το πρωτότυπο ώστε να αξιολογήσουμε τη διασκευή της σκηνοθέτιδας Αναστασίας Παπαστάθη και κατά πόσο τα επιπλέον πρόσωπα που υποδύεται ο ήρωας ανταποκρίνονται στο αρχικό κείμενο, κρίνοντας από αυτό που είδαμε, ήταν μεν μια έξυπνη επιλογή με εναλλαγές για την θεατρικότητα και το πρόσθετο χιούμορ των γραφικών χαρακτήρων, ωστόσο σκηνοθετικά αποδόθηκε εντελώς άτεχνα με εμφανή προχειρότητα… Πέραν της γιαγιάς ως προβολή σε «ζωντανό κάδρο» που ήταν εύστοχο εύρημα, οι υπόλοιποι τύποι, που το στιγμιότυπό τους ξεκινούσε πανομοιότυπα (μα κάθε φορά!) με το «όταν ήμουν μικρός…», εμφανίζονταν ως εξής: ο ηθοποιός σταματούσε απότομα τον λόγο, δεν ακουγόταν το παραμικρό καθώς η μουσική απουσίαζε, έμπαινε πίσω από ένα διαχωριστικό, περιμέναμε κάποιον νεκρό χρόνο, εντελώς δυσανάλογο για να βάλει απλά κάτι στο κεφάλι και έβγαινε ως «καραβανάς» ή «Γάλλος φοιτητής» ή «Κρητικός» αλλάζοντας την εκφορά του λόγου… που σημαίνει διαρκή, απαράδεκτα χάσματα ερασιτεχνικού τύπου καταστρέφοντας τη ροή της παράστασης κατ’ επανάληψη…
Η οποία παράσταση, πέραν του ότι στερήθηκε τον γρήγορο, ζωντανό ρυθμό της κωμωδίας μοιάζοντας περισσότερο με ακατέργαστη πρόβα που έψαχνε να βρει ανεπιτυχώς τα «πατήματά» της, επιπλέον ουδόλως στηρίχθηκε τεχνικά… Με φώτα που όπως είπαμε «φτιάχνονταν» εκείνη τη στιγμή και κατέληξαν να στραβώνουν τον ηθοποιό βάζοντας διαρκώς «σκίαστρο» τα χέρια για να δει, με μουσική ανύπαρκτη ούτε καν σαν χαλί των νεκρών χρόνων, με σκηνικό αδιάφορο όπου κάποιες επιφάνειες βαμμένες μισό ροζ- μισό θαλασσί συμβόλιζαν υποτίθεται το αριστερό και δεξί εγκεφαλικό ημισφαίριο, επιπλέον με έναν περιστρεφόμενο πίνακα όταν ο ήρωας «παρέδιδε μάθημα» τύπου διάλεξης… προσπαθώντας παράλληλα να πετύχει την (must) διαδραστικότητασε παρόμοιες περιπτώσεις, με ένα κοινό που λόγω φωτισμών αδυνατούσε να διακρίνει και που στο μεγαλύτερο μέρος του έμενε απαθές στα χιλιοειπωμένα, πλην μεμονωμένων χαχανητών…
Όσο για τον Νίκο Πολυδερόπουλο (+) στον μονόλογο μιας ώρας, πρόκειται σαφώς για ταλαντούχο ηθοποιό με σκηνική άνεση, χιούμορ, αμεσότητα, ευελιξία, δυνατότητες, που όμως δεν μπορούσαν να αναδειχθούν σε εύρος υπό παρόμοιες σκηνοθετικές συνθήκες προχειρότητας… παρά ταύτα το πάλεψε φιλότιμα και υπήρξε αρκετά απολαυστικός στις «μεταμορφώσεις» του αποδίδοντας εύστοχα τους διαφορετικούς χαρακτήρες και προφανώς δεν «έφταιγε» (;) ο ίδιος που κλήθηκε να υπηρετήσει ένα θέμα εξαντλημένο, ένα κείμενο πολυπαιγμένο σε βαθμό ανίας και μια σκηνοθετική οδηγία άνευ έμπνευσης και στίγματος…
(φωτό: Κ. Μασούρα)
Καταλήγοντας (=), επειδή τα είπαμε όλα, το μόνο που θέλουμε να παρακαλέσουμε είναι «να χαρείτε, ΟΧΙ άλλο κλισέ χιούμορ με άνδρες-γυναίκες, το εμπεδώσαμε χρόνια τώρα! Όσο μας καταλάβατε, μας καταλάβατε.. τα υπόλοιπα ανήκουν στη σφαίρα του μυστηρίου και δεν θα σκάσουμε κιόλας!» Αυτά.
Βαθμολογία
3,7/10
.
«Ανδρική νοημοσύνη – Οξύμωρο?» του Robert Dubac
Ο Μάνος, ο ήρωας που θα υποδυθεί, θα κληθεί για να καταλάβει τις γυναίκες, να ανακαλύψει πρώτα τον εαυτό του. Σε αυτή του την προσπάθεια, αρωγός του το κοινό, αλλά και 5 ακόμα πρόσωπα έκπληξη που θα υποδυθεί … ο ίδιος!
.
Σκηνοθεσία: Αναστασία Παπαστάθη. Ερμηνεύουν: Νίκος Πολυδερόπουλος.
.
Δείτε & αυτά:
ΦΕΣΤΙΒΑΛ:
ΘΕΑΤΡΟ:
ΜΟΥΣΙΚΗ:
ΣΙΝΕΜΑ:
.
Φωτογραφικό υλικό
