Αλληγορία, αισθητική και ατμόσφαιρα στις «Επικίνδυνες μαγειρικές» – Είδαμε και σχολιάζουμε.
Είδε και σχολιάζει η Πίτσα Στασινοπούλου
.
Κάποιοι εκ των θεατών είχαν πάρει μια γεύση του έργου από την ομώνυμη ταινία, ωστόσο οι περισσότεροι υποθέτω προσήλθαμε «ανυποψίαστοι», αρκούμενοι στην περιγραφή μέσω του δελτίου τύπου, η οποία ξυπνά σίγουρα το ενδιαφέρον για ένα θέμα ιδιαίτερο. Τον συνδυασμό έρωτα και μαγειρικής στη σύγχρονη εκδοχή του, κατά το παλιό γνωστό κλισέ περί «έρωτος που περνά από το στομάχι», αν και εδώ πίσω από τις γραμμές διαφαινόταν ότι το θέμα δεν θα έμενε εκεί… Πρόκειται για την παράσταση «Επικίνδυνες μαγειρικές» του Ανδρέα Στάικου και σε σκηνοθεσία Κερασίας Σαμαρά, που παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αυλαία…
Μια υπόθεση στην οποία πρωταγωνιστεί μια μοιραία γυναίκα – σύμβολο, η Νανά, ικανή να περιπλέξει να δίχτυα της θανατηφόρας γοητείας της οποιοδήποτε αρσενικό και εν προκειμένω, πέραν του συζύγου της, μετρά δύο ακόμα θύματα- εραστές… τον νεαρό Δημήτρη και τον ωριμότερο Δαμοκλή, παθιασμένοι και οι δύο μαζί της, γείτονες σε διπλανά διαμερίσματα και δεινοί μάγειρες, χρησιμοποιώντας την τέχνη τους για να ελκύσουν την φιλήδονη, απαιτητική ερωμένη- εθισμένη σε γαστριμαργικές απολαύσεις. Ταυτόχρονα ένας «από μηχανής θεός» σε ρόλο «συντονιστή» του ερωτικού τριγώνου κατευθύνει τις εξελίξεις, μέχρι τη στιγμή που οι δύο αντεραστές αποφασίζουν να «μονομαχήσουν» μαγειρικά με έπαθλο την αποκλειστικότητα στην καρδιά (ή το κρεβάτι) της Νανάς… Η διαδικασία του ερωτικού ανταγωνισμού θα τους φέρει αντιμέτωπους με πολλά διλήμματα, δοκιμάζοντας τα όριά τους, ωστόσο την κρίσιμη στιγμή «το μήλον της έριδος» θα κάνει την απρόσμενη ανατροπή…
.
Ένα πολύ ιδιαίτερο κείμενο με σκοτεινή γοητεία (+), η οποία πηγάζει από το απρόβλεπτο πάντρεμα των αισθήσεων, τη μοιραία γυναικεία κυριαρχία, τον μυστηριώδη ρόλο του αφηγητή- συντονιστή, την βαθύτερη αλληγορία πίσω από το ερωτικό πάθος… Παρότι διατηρούμε κάποιες ενστάσεις στις οποίες θα αναφερθούμε, κρίνοντας συνολικά, πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα, πρωτότυπη σύλληψη ιδέας, που αναπτύχθηκε διεξοδικά με καθαρή θεατρική δομή, με μικρές εκπλήξεις και φαντασία, με ανατρεπτικό φινάλε, με έναν απρόσμενο συνδυασμό ρεαλισμού, σουρεαλισμού, ποιητικότητας και λεπτού χιούμορ, αφήνοντας έντεχνα και στοχαστικά να υφέρπει η αλληγορική ανάγνωση της μυθοπλασίας… όπου η fame fatal Νανά εκπροσωπεί για τον καθένα την προσωπική του ουτοπία ή ευσεβή πόθο ή βαθύ απωθημένο ενίοτε στα όρια φαντασίωσης και μέσα από την ανταγωνιστική διαδικασία διεκδίκησης, οι εν λόγω ήρωες ερευνούν μέχρι ποιου σημείου είναι διατεθειμένοι να φτάσουν προσπαθώντας να κορέσουν τη «λαιμαργία» της χίμαιράς τους, προκειμένου να υποταχθούν ή να ελευθερωθούν από το αντικείμενο του πόθου, ενώ η τελική έκβαση θα κρίνει τη δικαίωσή τους ή όχι…
Σε επίπεδο σκηνοθεσίας η Κερασία Σαμαρά προσέφερε ένα θαυμάσιο αποτέλεσμα, ειδικότερα όσον αφορά στη σκοτεινή, μυστηριώδη, άκρως ερωτική ατμόσφαιρα, υποδειγματική από κάθε άποψη. Και ήταν από τις ελάχιστες φορές που οι στιγμιαίες διακοπές με σκοτάδι και κατάλληλη μουσική στις αλλαγές σκηνών, όχι μόνο δεν «τεμάχιζαν» την ενότητα, αλλά ενίσχυσαν το υποβλητικό κλίμα, που ισορρόπησε εξαιρετικά μεταξύ πραγματικού- φαντασιακού με μικρές «γκροτέσκο» πινελιές και κομψή αισθητική, η οποία χαρακτήρισε συνολικά τη σκηνοθετική προσέγγιση. Χωρίς ιδιαίτερα ευρήματα, πέραν του ατμοσφαιρικού ευφάνταστου φινάλε, της αξιοποίησης του πορτραίτου αλλά και των συμβολικών σκηνικών αντικειμένων, απέδωσε με λιτότητα και επάρκεια το πνεύμα του έργου, τη δυναμική των χαρακτήρων, τον κυρίαρχο ερωτισμό, τις όποιες εντάσεις μεταξύ των αντεραστών, καταφέρνοντας να προσδώσει θεατρικότητα και γοητεία ακόμα και στον «ακαθόριστο» (εκ της συγγραφής) ρόλο του «αφηγητή» με εκλεπτυσμένες, χιουμοριστικές παρεμβάσεις, σε ένα σύνολο σωστά και εύρυθμα δομημένο.
.
Ερχόμενοι στις ερμηνείες, θα μείνουμε αρχικά στην υπέροχη Κερασία Σαμαρά στον απαιτητικό ρόλο της γυναίκας – αράχνης, που ενσάρκωσε με απόλυτη υποκριτική πειθώ, αποπνέοντας θαρρείς από κάθε κύτταρο σαγήνη, αυτοπεποίθηση, δεσποτισμό, πλήρη κυριαρχία, αισθησιασμό, ακόρεστη «λαιμαργία» για ηδονή της σάρκας και του ουρανίσκου, ένα θηλυκό επικίνδυνα χειριστικό κι ανικανοποίητο- όπως οι βαθύτερες ανομολόγητες επιθυμίες μας… Ο Ζαχαρίας Ρόχας στο ρόλο του «ερωτομάρτυρος» Δαμοκλή, με μια ερμηνεία μεστή, ώριμη, δυναμική, ελεγχόμενη, απέδωσε ρεαλιστικά και πειστικά τον ήρωά του, ενώ ο νεότερος Άρης Παπαδημητρίου, ως δεύτερος «ερωτομάρτυρας» Δημήτρης, παρά τη μοιραία απειρία του που οδήγησε ενίοτε σε ελαφρά υπερβολή, εντούτοις κατέθεσε περίσσιο πάθος, ένταση και ενέργεια, δίνοντας την αίσθηση του βαριά λαβωμένου εραστή…
Τέλος, ο εξαίρετος Κωνσταντίνος Τζούμας με φανατικούς θαυμαστές του ταλέντου και της προσωπικότητάς του, δεν μπορούσε παρά να αφήσει το δυνατό, ιδιαίτερο προσωπικό του στίγμα, ικανό να προσδίδει ταυτότητα σε οποιονδήποτε ρόλο και εδώ έλαμψε για άλλη μια φορά το πνευματώδες χιούμορ, ο κυνικός σαρκασμός, η κομψότητα της κίνησης, η γοητευτική, μυστηριώδης και συνάμα ποιητική, αντισυμβατική του αύρα…
Ιδιαίτερη μνεία αξίζουν τα καλαίσθητα, προσεγμένα, εντελώς μέσα στο πνεύμα κοστούμια της ηρωίδας, αναδεικνύοντας όλα όσα συμβολίζει, καθώς και το αφαιρετικό, λιτό σκηνικό με το κυρίαρχο τραπέζι που άλλοτε φιλοξενούσε εδέσματα κι άλλοτε ερωτικές ακολασίες σε ρόλο κρεβατιού, με απαραίτητο συμπλήρωμα έναν μεγάλο καθρέφτη και προσεκτικά επιλεγμένα αντικείμενα σερβιρίσματος. Επιπρόσθετα, ιδιαίτερα φροντισμένοι φωτισμοί με συμβολή στη σκηνοθεσία και υποβλητική μουσική επένδυση ως πρωτότυπη σύνθεση, υπογράμμισαν επιτυχημένα τη σκοτεινή ατμόσφαιρα…
.
Σχετικά με τις παρατηρήσεις (-) αφορούν βασικά στο κείμενο, καθώς από μία άλλη οπτική ιδωμένο, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τόσο τη σύλληψη όσο και την πλοκή αρκετά τραβηγμένα με στιγμές λογικών υπερβάσεων, αγγίζοντας περισσότερο έναν ιδιότυπο σουρεαλισμό στο χώρο του φανταστικού χωρίς ζωτικό αντίκρισμα «επί του πρακτέου»… διαπιστώνοντας ενίοτε θολά σημεία με πλέον αδιευκρίνιστο τον ρόλο του αφηγητή- συντονιστή- από μηχανής θεού, ως ένας χαρακτήρας συγκεχυμένος χωρίς σαφή δομή, σχεδόν «άυλος» και με αμφιλεγόμενη επίδραση στις εξελίξεις, οι οποίες επιπλέον οδηγούν σε εξίσου διφορούμενο στόχο… Προφανώς συνειδητές συγγραφικές επιλογές, για κάποιους γοητευτικές και για άλλους, λιγότερο μυημένους ίσως και κουραστικές σε συνδυασμό με ελαφρύ πλατειασμό/ επαναλήψεις σε κάποια σημεία…
Καταλήγοντας (=) το σίγουρο είναι ότι όταν … οι μαγειρικές γίνονται «επικίνδυνες», κάποια «ανυποψίαστα» στομάχια δυσκολεύονται να τις χωνέψουν, όπως πχ οι μπροστινοί μου που δυσανασχετούσαν χλευάζοντας… Οι υπόλοιποι απολαύσαμε μια ατμοσφαιρική, προσεγμένη παράσταση με αισθητική και ωραιότατες ερμηνείες, κρατώντας τη βαθύτερη αλληγορική εκδοχή του κειμένου…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
6,3/10
.
ΑΥΛΑΙΑ
«ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΜΑΓΕΙΡΙΚΕΣ» του Ανδρέα Στάικου.
Η θεατρική εκδοχή του πολυμεταφρασμένου ομώνυμου μυθιστορήματος, που θέλει δύο άντρες να προσπαθούν να κατακτήσουν μια γυναίκα-σύμβολο θηλυκότητας κι αισθησιασμού, με όπλο τις μαγειρικές τους ικανότητες.
Σκηνοθεσία: Κερασία Σαμαρά.
Ερμηνεύουν: Κ. Τζούμας, Κ. Σαμαρά, Ζ. Ρόχας, Άρης Παπαδημητρίου.
Ήμερες και ώρες παραστάσεων: 13-17 Νοεμβρίου στις 21:00
.
.
————————
——————–
—————-
.
Όλες οι νέες παραστάσεις (πρεμιέρες) που θα δοθούν από 15/5/2019 έως 14/05/2020 στην πόλη της Θεσσαλονίκης, αυτόματα συμμετέχουν για τα 3 Βραβεία Κοινού καθώς και για τα Βραβεία Κριτικής Επιτροπής στα 10α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2020. Πληροφορίες για τα ΘΒΘ θα βρείτε ΕΔΩ – FΒ ΕΔΩ
.
Δείτε & αυτά:
Φωτογραφικό υλικό
