Αδικημένο θεατρικά το συναισθηματικό «ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ» από το ΚΘΒΕ. Είδαμε & Σχολιάζουμε.
Πριν σχολιάσουμε την παράσταση καθεαυτή, θα ήταν χρήσιμο να υπενθυμίσουμε τα αυτονόητα: ότι αυτό που κάνει τη θεατρική πράξη σπουδαία είναι το γεγονός ότι πρόκειται για πολυσύνθετη τέχνη… ότι έχει τη μοναδική δυνατότητα να συνενώνει πάνω στη σκηνή, τη συγγραφική τέχνη, τη σκηνοθετική, την υποκριτική, τη μουσική ή ακόμα και χορευτική, την εικαστική, και μέσα από το συνδυασμό τους να διεγείρει το πνεύμα, το συναίσθημα, τις αισθήσεις, μιλώντας για πληρότητα σε όλα τα επίπεδα. Με την προϋπόθεση ότι οι συντελεστές θα μεριμνήσουν γι αυτό, διαφορετικά όταν απουσιάζουν ζωτικοί παράγοντες, η θεατρική πράξη μοιραία μοιάζει «ευνουχισμένη» και πάντως ελλιπής. Σκέψεις που γεννήθηκαν κατά την θέαση της παράστασης «Δηλητήριο» του ΚΘΒΕ, σε κείμενο της Λοτ Φέικεμανς και σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου, που παρακολουθήσαμε στο φουαγιέ της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, ένας χώρος μη θεατρικός με τη συμβατική έννοια.
Στο κέντρο της αίθουσας ένας άνδρας (Ταξιάρχης Χάνος) καθισμένος σε καρέκλα φαίνεται να περιμένει… Με την έναρξη της παράστασης, εμφανίζεται- ερχόμενη «απέξω»- μια γυναίκα (Μαρία Τσιμά) και ο διάλογος αποκαλύπτει ένα «περίεργο» ραντεβού των δύο, κάπου στο χώρο ενός νεκροταφείου. Πρόκειται για συνάντηση, μεθοδευμένη έντεχνα από την πλευρά της γυναίκας, δύο πρώην συζύγων, 9 χρόνια μετά το χωρισμό τους και την τραγική απώλεια του γιου τους. Μια ευκαιρία να ξεκαθαριστούν παλιοί ανοιχτοί λογαριασμοί, να δοθούν απαντήσεις που έμειναν μετέωρες, να ειπωθούν αλήθειες, να μοιραστεί ο πόνος… και παράλληλα μια ευκαιρία να αντικρίσουν την πραγματικότητα του «τώρα», να συμφιλιωθούν με τους εφιάλτες, να δουν μέσα από νέα ρεαλιστική οπτική το μέλλον, ακολουθώντας ο καθένας διαφορετικό δρόμο αλλά με πιο γαληνεμένες ψυχές…
Το έντονα συναισθηματικό έργο της Λοτ Φέικεμανς με ένα κείμενο καλοδουλεμένο σε πολλά επίπεδα, υπήρξε το πλέον δυνατό στοιχείο (+) της παράστασης. Όπου παρά το τραγικό θέμα μιας μέγιστης απώλειας, δεν εξέπεσε στιγμή στο μελοδραματισμό, αντίθετα το χειρίστηκε με περισσή ευαισθησία αγγίζοντας αυθεντικά το συναίσθημα, ενώ η βαθιά γνώση ψυχολογίας επέτρεψε μια ρεαλιστική αποτύπωση της ιδιαίτερης σχέσης του ζευγαριού και διείσδυση στα εσώτερα με τρόπο απόλυτα πειστικό. Το «δηλητήριο» ως συγγραφικό εύρημα- αληθοφανές πρόσχημα, απέκτησε αλληγορική σημασίαγια όσα επώδυνα δηλητηριάζουν τη ζωή καθενός, σε μια εξέλιξη που οδηγήθηκε πολύ φυσιολογικά στην κορύφωση και εν συνεχεία «κάθαρση», περνώντας από ποικίλα συναισθήματα και αφήνοντας ως κατάληξη μια γλυκόπικρη γεύση. Ένα θέμα με δύναμη και ζωτική αλήθεια, που αποδόθηκε συγγραφικά με ρεαλισμό, ζωντάνια, τρυφερότητα, συγκίνηση, πινελιές πικρού χιούμορ και ολοκληρωμένη δομή κειμένου με ξεκάθαρο στόχο. Μόνη παρατήρηση η συγγραφική «συνθήκη νεκροταφείου» ως τόπος διεξαγωγής του έργου, που δεν υποστηρίχθηκε από την πλοκή πειστικά και τα διαδραματιζόμενα έμοιαζαν να έχουν το έχουν «ξεχάσει» σε καθοριστικές λεπτομέρειες…
Στα θετικά της παράστασης θα σημειώσουμε επίσης τις ερμηνείες των δύο ηθοποιών ως συνολική απόδοση, παρότι σε σημεία θα περιμέναμε κάποια διαφοροποίηση. Ο Ταξιάρχης Χάνος, όπως έχουμε ξαναγράψει είναι ένας καλός ηθοποιός μεγάλων δυνατοτήτων και γκάμας, που ωστόσο σε προηγούμενες (κωμικές) παραστάσεις του ΚΘΒΕ απογοήτευσε. Στον συγκεκριμένο δραματικό ρόλο όμως, απέδειξε μέρος των δυνατοτήτων και της ποιότητάς του στην υποκριτική, αποδίδοντας τον ήρωα με προσήλωση, τις απαιτούμενες συναισθηματικές διακυμάνσεις, τη σωστή δοσολογία έντασης, απλά σε σημεία έμοιαζε ελαφρώς «αποστασιοποιημένος».
Η Μαρία Τσιμά απέδωσε τον πολυεπίπεδο ρόλο της αρκούντως επιτυχημένα, με εμφανώς δουλεμένα εκφραστικά μέσα και ιδιαίτερη παραστατικότητα στην εκφορά του λόγου, περνώντας με άνεση από το δράμα στην ελαφρότητα, αποδίδοντας ισορροπημένα τις δραματικές στιγμές με αυθεντικό συναισθηματισμό, ωστόσο κάποιες μικρές αλλά καθοριστικές λεπτομέρειες διέφυγαν, δίνοντας σε στιγμές την αίσθηση μιας ερμηνείας περισσότερο επιφανειακής παρά εσωτερικής, που έμοιαζε «ασυνεπής» σε σχέση με το τραυματικό βίωμα.
Ωστόσο το σημαντικό μείον (–) της παράστασης αφορά στη σκηνοθεσία του Γιάννη Μόσχου, η οποία είναι γεγονός ότι ουδόλως βοηθήθηκε από το χώρο και λοιπά τεχνικά μέσα- παντελώς ανύπαρκτα. Διότι καταρχήν η ατμόσφαιρα μιας νεοκλασικής σάλας ήταν εντελώς ακατάλληλη για τη συνθήκη του έργου που ορίζει έναν υποβλητικό και «σκοτεινό» τόπο συνάντησης- ασχέτως αν στη διάρκεια το συγκεκριμένο δεδομένο εξελίχθηκε ασαφές. Κατά δεύτερον το κέντρο της σάλας ως υποτιθεμένη «σκηνή», αναγκαστικά «άπλωσε» τη (λεκτική) δράση σε μεγάλες αποστάσεις που δεν συνάδουν με τετ-α-τετ έντονους διαλόγους «ψυχής» και μοιραία διασπάται η εσωτερική ενέργεια, η συνοχή, το σμίξιμο των προσώπων, αλλά και η προσοχή του θεατή- άβολα καθισμένου, που δεν έχει ολοκληρωμένη εικόνα των δρώμενων και κοιτά μία στο ένα άκρο δεξιά και μία στο άλλο αριστερά… Προφανώς ένα ψυχολογικό έργο διαλόγων δυσκολεύει ιδιαίτερα τη δουλειά του σκηνοθέτη, βασιζόμενο κυρίως στη δύναμη του κειμένου και εδώ ο Γ. Μόσχος πάσχισε να του προσθέσει «όγκο» με συνεχείς μετακινήσεις στο χώρο, ή κάποιες υποτυπώδεις συμβατικές ενέργειες, μόνο που αρκετές πρόδιδαν αυτήν ακριβώς την πρόθεση, χωρίς να αιτιολογούνται πειστικά. Και μόνο η ικανότητα των ηθοποιών και σωστή καθοδήγησή τους, κατάφεραν παρά ταύτα, να αγγίξουν με το συναίσθημα.
Και βέβαια σοβαρότατο το έλλειμμα των τεχνικών μέσων διότι δεν μπορεί να υποστηριχθεί η θεατρικότητα με πλήρη απουσία σκηνικού, φωτισμών, μουσικής. Και δεν εννοούμε το σβήσιμο των φώτων με ένα υποτυπώδες μοτίβο δευτερολέπτων μεταξύ τριών πράξεων, ενώ σε όλη τη διάρκεια η σάλα παρέμενε… φωταγωγημένη, ένα ακόμα αντιθεατρικό στοιχείο που δεν βοηθά στην προσήλωση του θεατή στη «σκηνική» δράση. Κι αν τα παιχνίδια των φωτισμών ή κάποιο συμβολικό σκηνικό είναι ίσως τεχνικά δύσκολα (;) για το συγκεκριμένο χώρο, δεν καταλαβαίνουμε γιατί δεν ενισχύθηκε η ατμόσφαιρα και το συναίσθημα με κατάλληλη μουσική υπόκρουση που η έλλειψή της ήταν εμφανέστατη.
Καταλήγοντας (=) θα πούμε ότι είναι κρίμα για μια ενδιαφέρουσα παράσταση με δυνατό ρεαλιστικό θέμα, έντονη συγκίνηση και καλές ερμηνείες, να αδικείται θεατρικά λόγω συνθηκών. Διότι αν τη βλέπαμε σε μια συμβατική (και ακόμη καλύτερα εναλλακτική) σκηνή, ίσως τόσο η σκηνοθεσία της όσο η αίσθηση που θα άφηνε, να ήταν εντελώς διαφορετικά…
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ:
5,5 ΣΤΑ 10
Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε ΕΔΩ
#Κουλτουρόσουπα #kulturosupa #Θεατρομανία #ΕίδαμεΚαιΣχολιάζουμε #ΠίτσαΣτασινοπούλου #ΚΘΒΕ #Δηλητήριο #LotVekemans #ΓιάννηςΜόσχος #ΤαξιάρχηςΧάνος #ΜαρίαΤσιμά
=================================================================================
7α Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης 2017
ΤΕΛΕΤΗ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΒΡΑΒΕΙΩΝ – ΔΕΥΤΕΡΑ 19 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016 – ΘΕΑΤΡΟ ΑΘΗΝΑΙΟΝ
Πληροφορίες για τη μεγάλη βραδιά – Προσκλήσεις: Προσεχώς
=================================================================================
Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα.
Πρόγραμμα παραστάσεων ΚΛΙΚ ΕΔΩ
==================================================================================
ΕΙΔΑΜΕ & ΣΧΟΛΙΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ
===========================================================================
Θεατρικά Κουλτουροβραβεία Θεσσαλονίκης [σελίδα ανακοινώσεων] ΕΔΩ
Facebook page ΕΔΩ
Φωτογραφικό υλικό
