Γνώμη Κουλτουρόσουπας για την παράσταση.

Βρεθήκαμε στο Θέατρο Τέχνης με αφορμή την πρεμιέρα της παράστασης “Ευτυχισμένες Μέρες”(1960-1961) του Σάμουελ Μπέκετ. Στα σκηνοθετικά ηνία η Λίνα Ζαρκαδούλα και στους  πρωταγωνιστικούς ρόλους η Ναταλία Τσαλίκη και ο Δημήτρης Κανέλλος.  

Η γραφή του Μπέκετ μοναδική στο είδος της, μεταφέρει ευθέως την σκεπτόμενη ανθρώπινη αγωνία για το νόημα της ζωής, το οποίο υποψιαζόμαστε αλλά ποτέ δε βρίσκουμε .Μεταφυσικά τρομακτικά  τοπία, απογυμνωμένοι συσχετιζόμενοι άνθρωποι, ποίηση/αφαίρεση, παράλογοι ατελείς χαρακτήρες, λέξεις πολλές, άχρονο χρονικό  και αρκετή δόση παραλόγου. Λίγα μόνο από το συγγραφέα που δικαίως ονομάστηκε ως ο Τέταρτος τραγωδός (μετά από τη δική μας αρχαία τρόικα) και στιγμάτισε/παρατήρησε εύστοχα, ότι ορίζουμε ως  σύγχρονο άνθρωπο. Οι «Ευτυχισμένες Μέρες» αναφέρονται στην έκδηλη  έλλειψη επικοινωνίας  και στην αποξένωση ενός προχωρημένου σε ηλικία ζευγαριού. Η Γουίννη και ο Γουίλλη επικοινωνούν περιφερειακά αλλά ζουν συγχωνευτικά σε όλους τους χρόνους. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον τους βρίσκεται μπροστά μας, κάπου απογυμνωμένα και εντελώς παράλογα, με τη Γουίννυ μισοχωμένη στη γη και το Γουίλλυ κάπου εκεί… και καμπανάκια για υπόκρουση.

Κάτι πρέπει να γίνει στον κόσμο, εγώ δε μπορώ άλλο…*  και βρεθήκαμε σε ένα σκηνικό κυκλαδίτικο (ο Μπέκετ πάντα μας θύμιζε κυκλαδικό  ειδώλιο κάτω από τον καυτό ήλιο) ως όφειλε. Κάτασπρα πανιά σχηματιζόμενα σε  λόφους πολύεδρους που από την κοιλία και τα πλευρά τους ξεπηδούν οι ήρωες. Και η Ναταλία Τσαλίκη ως Γουίννη!

Ξεπηδώντας μικρόσωμη και σπιρτόζα, αρχίζει μια άνευ προηγουμένου λογόρροια με εναρκτήρια θεματική το πρωινό της ξύπνημα. Ατέρμονη ροή αναμνήσεων και συνειρμών, άπειροι συσχετισμοί για τη νεότητα και το πέρασμα του χρόνου και φιλαρέσκεια με όπλα της ότι περιέχει αυτή η θρυλική τσάντα της. Και πάνω από όλα η φιλοδοξία ή η ανάγκη να ζήσει «άλλη μια ευτυχισμένη μέρα» με ένα σινιάλο του Γουίλλυ, με κάτι από Γουίλλυ…

Σημειώνουμε ότι παρατηρούμε και νιώθουμε μια ουσιαστικότερη  στροφή της Ναταλίας Τσαλίκη ως προς την τέχνη της.

Κάτι πρέπει να γίνει στον κόσμο, εγώ δε μπορώ άλλο…   και από πέρυσι η Λίνα Ζαρκαδούλα σκηνοθετεί γυναικείους μονολόγους, αναδεικνύοντας ηρωίδες που σε βασανίζουν (Βασιλική/Αθηνά Μαξίμου).

Η σκηνοθεσία της ταιριάζει ως δέρμα σε θεατρικά με θάλασσες λέξεων και μονόλογους χωρίς όρια. Ασφυκτική και η ίδια στις σκηνές (κίνηση –αίσθημα- έκφραση), φροντιστική στους ηθοποιούς της, λουσμένη στα κείμενα, ψυχαναγκαστικά λεπτομερής (όπως παραδόξως και ο ίδιος ο Μπέκετ ήταν εξαντλητικός στις σκηνικές  λεπτομέρειες) δίνει ουσιαστικά, δεν ανεβάζει απλώς παραστάσεις.

Το λες ξεκάθαρα θέατρο το λες ξεκάθαρα τέχνη.Στη συγκεκριμένη όμως μας πρόσφερε και κάτι ακόμα.

Οι «Ευτυχισμένες Μέρες» είναι μια καλή παράσταση για τις σύγχρονες αστικές τραγωδίες και για το κείμενο ενός ανθρώπου υποτακτικού μοναχά στην τέχνη του.

*έκφραση από το κείμενο

**Από το δελτίο τύπου: Ο μεγάλος Ιρλανδός συγγραφέας Σάμουελ Μπέκετ στο δρύινο γραφείο του, άνοιξε ένα κρεμ, σκληρόδετο  σημειωματάριο και έγραψε:  «Θεατρικό Έργο.  Γυναικείο σόλο . 8.10.60. Ussy» Κάπως έτσι άρχισε να γράφει τις «Ευτυχισμένες Μέρες» τον Οκτώβρη του 1960  και τις ολοκλήρωσε το 1961. Το έργο κάνει  παγκόσμια πρεμιέρα στην Νέα Υόρκη στις 17 Σεπτεμβρίου του 1961 στο Cherry Lane Theatre σε σκηνοθεσία του Alan Schneider,  με την Ruth White ως Γουίννυ και τον John C .Becher ως Γουίλλυ. Κι έπειτα στο Λονδίνο, στο Royal Court Theatre  το 1962 και στο Παρίσι, στο Théâtre de l’ Odéon το 1963.

Ενισχύστε την “Κulturosupa” με μία δωρεά στο PayPal !

Ενισχύστε την “Κulturosupa” με μία δωρεά στο PayPal !

Σταμάτης Κραουνάκης + Σπείρα Σπείρα.

«Αυτό είναι το “χρέος” της κωμωδίας.
Στον καιρό, την πολιτική και την απαίτηση
να είναι η τέχνη το όπλο της αντίστασης
στον εθνικό φόβο και την κατάθλιψη».
Σταμάτης Κραουνάκης
Βρεθήκαμε στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη για τις δύο τελευταίες παραστάσεις 11 και 12 0κτωβρίου του Αριστοφάνη Τώρα, μια σύλληψη του Σταμάτη Κραουνάκη με τη Σπείρα Σπείρα. Ο Αριστοφάνης τους τελειώνει εδώ την πορεία του και την περιοδεία του, αφού πρωτοπαρουσιάστηκε στην Αθήνα και τη Μικρή Επίδαυρο, περιόδευσε στην Κωνσταντινούπολη, την Τιμισοάρα (Ρουμανία) και το Λονδίνο και με τις δύο αυτές παραστάσεις ολοκληρώνει τον κύκλο του. 
Κατά το δελτίο τύπου.. 

Αρχηγός ο Διόνυσος! Από τη μυσταγωγία στην έκρηξη… Από τον αγιασμό στην αποθέωση της φαλλικής γιορτής…
Σπαράγματα χορικών, παραβάσεις, τραγούδια από τις έντεκα σωζόμενες κωμωδίες του Αριστοφάνη, με άξονα τη μουσική. Αθήνα: πόλεμος τότε, πόλεμος τώρα. Τότε Πελοποννησιακός, τώρα οικονομικός. Πάντα ο πόνος είναι ίδιος. Την εποχή της μεγάλης πτώσης, της ύψιστης στιγμής του Ελληνισμού, η κωμωδία ανέλαβε το χρέος να κάνει το καρδιογράφημα της πτώσης και να αποτελέσουν αυτές οι έντεκα σωζόμενες κωμωδίες του προγόνου μας τη μαρτυρία της ελληνικής «κατάρας». Όπως σμίξανε τα έργα και εκτινάσσονται δυνατά οι στίχοι των παραβάσεων, θα έλεγε κανείς ότι το Αριστοφάνης τώρα –με όχημα τη μουσική– είναι ένας μεγάλος ύμνος στην πόλη, στη δημοκρατία, στον τόπο που γέννησε τους ποιητές και ένα σκληρό χαστούκι στη διαφθορά. Όλα μ’ ένα αθώο, μετέωρο χαμόγελο, σαν άναυδοι από το πιθανό θαύμα…

Και η κωμωδία έκανε το χρέος της και στην παράσταση που είδαμε .
Η έναρξη με τι άλλο από δυνατές φωνές που εξηγούν το ρόλο του Αριστοφανικού λόγου και της ακόλουθης σκέψης του . Πως μετατράπηκαν οι ρόλοι σε βατράχους( Βάτραχοι Αριστοφάνης ), πως αποφύγαμε τη λογοκρισία, πως  ζούμε ένα ακόμα πόλεμο.  Κι αν ζούσε ο Αριστοφάνης θα έβλεπε τον Κραουνάκη να κάνει την είσοδό του στη σκηνή, βακχικός  και ήσυχος, με ένα μπαστούνι στο χέρι σηματοδοτώντας την εκκίνηση της δράσης και παραμένοντας εκεί. Βακχικά Αριστοφανικός όπως αρμόζει στα πεπραγμένα της αρχαίας πρακτικής και όπως  σωστά υπενθυμίζει Ευριπίδειες τακτικές εισαγωγής. Ο ίδιος ο Αριστοφάνης έτρεφε ιδιαίτερη εκτίμηση για τον Ευριπίδη, όσο κι αν τον καυτηρίασε στις δικές του κωμωδίες.
Κι αν ζούσε ο Αριστοφάνης θα παρακολουθούσε τον ποταμό του συλλειτουργώ, του αίρομαι και φέρομαι κατά τας Αριστοφανικάς γραφάς, του συγ-κινούμαι, ενός μαέστρου και μιας δεμένης ταλαντούχας ομάδας. Λυσιστράτη, Νεφέλες, Βάτραχοι, Πλούτος Θεσμοφοριάζουσες, Αχαρνής, Εκκλησιάζουσες, Ιππής ,Ειρήνη, Σφήκες ,Όρνιθες. Όλα σε μια κλιμακωτή δράση πάνω στον καμβά της μελωδικότητας (και είχε απ όλα )του συνθέτη.

Και τι να ιστορίσει κάποιος για αυτή τη μιάμιση ώρα ελληνικότητας και σφιχτοδεμένης χαράς (καλύτεροι όλοι τους όσο περνούσε η ώρα)ως άλλου διονυσιακού χορού (εξαιρετική Αγγελική Στελλάτου ), που από τη μονάδα του Βάκχου έφτανε στην Απολλώνια λυρική ένωση, σε εμάς και τούμπαλιν.

Το λες και ψυχαγωγία το λες και θεραπεία, αν συμμετείχαμε περισσότερο και εμείς οι δύσκαμπτοι  θεατές.

Κι αν ζούσε ο Αριστοφάνης αυτά θα ήθελε να ακούει και να βλέπει δραματουργικά, τα καινούργια νεοελληνικά από τη Λίνα Νικολακοπούλου και τα δικά του αποδοσμένα από το Κ.Χ.Μύρη.

Τα εννιά της Σπείρας Σπείρας παιδιά και τη σπουδή του μαέστρου τους, να ερμηνεύουν τα ίδια και τα ίδια για την γεωγραφία μας και τον παράλογο τόπο μας. Και ναι το λες και κωμωδία το λες και τραγωδία το λες και τραγικομωδία. Όσο για μας δε μας ενόχλησε τίποτα από την φροντισμένη παράσταση (σκηνικά κοστούμια, χορογραφία, ερμηνείες, μουσική,  φωτισμοί) παρά μονάχα η θλίψη που αφήνει η κυκλικότητα των καταστάσεων και εκείνο της αισιοδοξίας το αίσθημα που δεν έχουμε τι να το κάνουμε.
Εν κατακλείδι[=]

…μπορεί να είδαμε μια ακόμα καλή παράσταση, αλλά  θα θυμόμαστε και στο μέλλον ομηρικά θα ιστορούμε, ότι σε τούτα τα ζοφερά χρόνια ένας άνδρας, ο Σταμάτης Κραουνάκης, φώναζε στη σκηνή ότι θέλει τη χώρα του πίσω…

Ενισχύστε την “Κulturosupa” με μία δωρεά στο PayPal !

Βρεθήκαμε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Αίθουσα Αλεξάνδρας Τριάντη) για την πολυδιαφημισμένη παράσταση του ιστορικού μιούζικαλ Καμπαρέ μαζί με πλήθος  ετερόκλητου κόσμου (μας άρεσε αυτό). Το  Καμπαρέ των  Fred Ebb (στίχοι ) και John Kander (μουσική ) ανεβαίνει στην Αθήνα με τη σκηνοθετική επιμέλεια (σκηνοθεσία, χορογραφία και σκηνογραφία) του Κωνστ. Ρήγου και πρωταγωνιστές ένα  σύνολο  ηθοποιών, με κορυφαία του χορού -όπως θα λέγαμε- την Τάνια Τσανακλίδου.

Το θρυλικό  Καμπαρέ που απέκτησε τη φήμη του εξαιτίας της αριστουργηματικής ταινίας του Μπόμπ Φος (1972) με πρωταγωνίστρια τη Λάιζα Μινέλλι  και απέσπασε 8 Όσκαρ, ενώ ήδη είχε προηγηθεί η βράβευσή του στο θεατρικό σανίδι του Μπρόντγουέï (1966), εξακολουθεί δυστυχώς να παραμένει επίκαιρο τουλάχιστον στον Ευρωπαϊκό χώρο και τελευταίως και στο δικό μας τόπο. Η υπόγεια άνοδος του Ναζισμού σε μια χώρα που απλώς ωχ-αδελφίζετε  (Γερμανία) και διασκεδάζει, παραμένει παροιμιώδης  ενώ συγχρόνως εμείς πλανόμαστε όπως ακριβώς και οι ήρωες/ ρόλοι ,με δύο εξελισσόμενα και ετερόκλητα ειδύλλια (αυτό της νεαρής περφόρμερ Σάλλυς Μπόουλς με τον αμερικανό εκκολαπτόμενο συγγραφέα Κλίφορντ Μπράντσο και αυτό της Φροιλάιν Σνάιτερ με τον γερμανό-εβραίο μπακάλη Χερ Σούλτζ ).

 Ο σεναριακός άξονας είναι η βουτιά στην προσωπική ζωή παράλληλα με τη  διαφθορά και τη δίψα για εξουσία που υποβόσκει και ανενόχλητα κερδίζει έδαφος, σε μια απλή πραγματικότητα ,σε μια καθημερινότητα ενός ακόμα λαού.  Η δραματουργία του έργου, που χαρακτηρίζεται από τις καλύτερες στην ιστορία των μιούζικαλ (εκτός των υπέροχων τραγουδιών και μουσικής), εξελίσσεται τοπικά σε δύο επίπεδα, εκείνο του αντεργκράουντ  KIT KAT KLUB   και σε εκείνο των ενοικιαζόμενων δωματίων της Φρόιλαντ Σνάιτερ όπου  όλα μπορούν να συμβούν…

Και σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε ότι με δυσαρέσκεια παγώσαμε, γιατί η εν λόγω διττότητα του κειμένου  μετατράπηκε σε διπολικότητα, καταρχήν εκ φύσεως και θέσεως.

Τι θα μπορούσε να προσφέρει το πολυτελές Μέγαρο Αθηνών σε μια παράσταση που όφειλε να είναι καθαρά ατμοσφαιρική και underground τοποθετημένη; 

Με ποιό σκεπτικό τα πληθωρικά σκηνικά κάλυπταν παρά αγκάλιαζαν τους ερμηνευτές;  πού διαφάνηκε η πολυσυζητημένη δραματουργία του Καμπαρέ, η πλοκή της πλάνης μας μέσα από τη διαδικασία μιας  ερωτικής ελευθερίας ή ελευθεριότητας αν θέλετε, που μας «στραβώνει» ως προς το επικείμενο κοινωνικό κακό-τον Ναζισμό.

Τα σκηνικά του Κων. Ρήγου τραβούν την προσοχή, δύο κύρια σκηνικά, ενώ πίσω και υπερυψωμένα  μας καθοδηγεί η  εφταμελής μπάντα. Η εισαγωγή των θεατών στο θέαμα και στην είσοδο του κλαμπ γίνετε από το Δ. Λιγνάδη ως κομπέρ, με την συνεπικουρία ενός τεράστιου καθρέφτη (ευφυές τέχνασμα) που μας καθρεπτίζει, σαν να είμαστε και εμείς σε πραγματικό κλαμπ θαμώνες, σαν να περιμένουμε και εμείς μια φυγή από την πραγματικότητα μέσω διαθέσιμων θηλυκών και αρσενικών κορμιών.

 Οι κακές και αμήχανες ερμηνείες ήταν πολλές και οι σανίδες σωτηρίας ελάχιστες και  μετρημένες∙  η Τσανακλίδου, ο  Λιγνάδης,  η μουσική και το μπαλέτο.

Ο Γιώργος Νανούρης δεν ανταποκρίθηκε στο ελάχιστο στον αθώο/σκανδαλώδη  και κομβικό ρόλο του παρά περιορίστηκε σε μια στοιχειώδη/ξύλινη ερμηνεία.

 Η Μαρία Ναυπλιώτου ήταν ότι πιο ακατάλληλο για το ρόλο της Σάλλυς, ένα ρόλο που απαιτεί οριακότητα, τσαχπινιά και πουτανιά… ωστόσο προσπάθησε πολύ και ήταν συγκινητική και ειλικρινής η αγωνία της να συσχετιστεί με το κοινό. Μονολεκτικά τίμια. 

Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης δε μας έκανε διαφορά, ενώ πολύ καλοί ήταν ο Μιχάλης Μητρούσης και η Νάντια Μπουλέ.

Η Τάνια Τσανακλίδου έμοιαζε και ήταν ιδανική με φυσικά προσόντα και όπλα! Το θες φωνή, το θες φυσικότητα στη σκηνή, το θες συναίσθημα πολύ κοντά στην πλατεία (το απαραίτητο γκελ) ή το θες απλά ταλαντούχα Τάνια Τσανακλίδου.  Για μας υπήρξε αριστουργηματική, σύνδεσμος ουσιαστικός στη σχέση σκηνής και θεατών και κατά τη γνώμη μας  άργησε πολύ να εμφανιστεί σε μιούζικαλ.

Ο Δημήτρης Λιγνάδης άξιος κομπέρ και ενεργητικότατος  καθ΄ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Η ερμηνεία του  είναι πέρα πάσας προσδοκίας, μιας και ο συγκεκριμένος ρόλος είναι αυτός που κρατά τα πάντα, στην εξιστόρηση, στα γεγονότα και στα όποια ακόλουθα συναισθήματα. Λαμπερός όπου έπρεπε, κυνικός όπου απαιτούνταν, χλιδάτος στα σημεία και σωστός στην απόδοση των μουσικών κομματιών.

Σημειώνουμε δυνατά ότι σκηνοθετικά ο Κωνσταντίνος Ρήγος παραμένει επαναλήψιμος χωρίς εκείνη την έμπνευση που θα διαχωρίζει το είδος η και το αίμα ξεχωριστών θεατρικών η κινηματογραφικών κειμένων, ωστόσο παραδεχόμαστε ότι είναι επιδέξιος…

Στα συν της παράστασης η μουσική εκτέλεση των κομματιών από την ορχήστρα, η στιχουργική επιμέλεια του Μωραΐτη, τα καταπληκτικά κοστούμια και μετρημένη η χορογραφία.

Η παράσταση Καμπαρέ είναι για τις ερμηνείες της Τ. Τσανακλίδου και του Δ. Λιγνάδη και για το απαραίτητο φως στα όσα επίκαιρα ζούμε.

 6 στα 10

Ενισχύστε την “Κulturosupa” με μία δωρεά στο PayPal !