Κατάφορη η νίκη των Τσανακλίδου και Λιγνάδη στο παγωμένο «Καμπαρέ»…

Βρεθήκαμε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Αίθουσα Αλεξάνδρας Τριάντη) για την πολυδιαφημισμένη παράσταση του ιστορικού μιούζικαλ Καμπαρέ μαζί με πλήθος  ετερόκλητου κόσμου (μας άρεσε αυτό). Το  Καμπαρέ των  Fred Ebb (στίχοι ) και John Kander (μουσική ) ανεβαίνει στην Αθήνα με τη σκηνοθετική επιμέλεια (σκηνοθεσία, χορογραφία και σκηνογραφία) του Κωνστ. Ρήγου και πρωταγωνιστές ένα  σύνολο  ηθοποιών, με κορυφαία του χορού -όπως θα λέγαμε- την Τάνια Τσανακλίδου.

Το θρυλικό  Καμπαρέ που απέκτησε τη φήμη του εξαιτίας της αριστουργηματικής ταινίας του Μπόμπ Φος (1972) με πρωταγωνίστρια τη Λάιζα Μινέλλι  και απέσπασε 8 Όσκαρ, ενώ ήδη είχε προηγηθεί η βράβευσή του στο θεατρικό σανίδι του Μπρόντγουέï (1966), εξακολουθεί δυστυχώς να παραμένει επίκαιρο τουλάχιστον στον Ευρωπαϊκό χώρο και τελευταίως και στο δικό μας τόπο. Η υπόγεια άνοδος του Ναζισμού σε μια χώρα που απλώς ωχ-αδελφίζετε  (Γερμανία) και διασκεδάζει, παραμένει παροιμιώδης  ενώ συγχρόνως εμείς πλανόμαστε όπως ακριβώς και οι ήρωες/ ρόλοι ,με δύο εξελισσόμενα και ετερόκλητα ειδύλλια (αυτό της νεαρής περφόρμερ Σάλλυς Μπόουλς με τον αμερικανό εκκολαπτόμενο συγγραφέα Κλίφορντ Μπράντσο και αυτό της Φροιλάιν Σνάιτερ με τον γερμανό-εβραίο μπακάλη Χερ Σούλτζ ).

 Ο σεναριακός άξονας είναι η βουτιά στην προσωπική ζωή παράλληλα με τη  διαφθορά και τη δίψα για εξουσία που υποβόσκει και ανενόχλητα κερδίζει έδαφος, σε μια απλή πραγματικότητα ,σε μια καθημερινότητα ενός ακόμα λαού.  Η δραματουργία του έργου, που χαρακτηρίζεται από τις καλύτερες στην ιστορία των μιούζικαλ (εκτός των υπέροχων τραγουδιών και μουσικής), εξελίσσεται τοπικά σε δύο επίπεδα, εκείνο του αντεργκράουντ  KIT KAT KLUB   και σε εκείνο των ενοικιαζόμενων δωματίων της Φρόιλαντ Σνάιτερ όπου  όλα μπορούν να συμβούν…

Και σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε ότι με δυσαρέσκεια παγώσαμε, γιατί η εν λόγω διττότητα του κειμένου  μετατράπηκε σε διπολικότητα, καταρχήν εκ φύσεως και θέσεως.

Τι θα μπορούσε να προσφέρει το πολυτελές Μέγαρο Αθηνών σε μια παράσταση που όφειλε να είναι καθαρά ατμοσφαιρική και underground τοποθετημένη; 

Με ποιό σκεπτικό τα πληθωρικά σκηνικά κάλυπταν παρά αγκάλιαζαν τους ερμηνευτές;  πού διαφάνηκε η πολυσυζητημένη δραματουργία του Καμπαρέ, η πλοκή της πλάνης μας μέσα από τη διαδικασία μιας  ερωτικής ελευθερίας ή ελευθεριότητας αν θέλετε, που μας «στραβώνει» ως προς το επικείμενο κοινωνικό κακό-τον Ναζισμό.

Τα σκηνικά του Κων. Ρήγου τραβούν την προσοχή, δύο κύρια σκηνικά, ενώ πίσω και υπερυψωμένα  μας καθοδηγεί η  εφταμελής μπάντα. Η εισαγωγή των θεατών στο θέαμα και στην είσοδο του κλαμπ γίνετε από το Δ. Λιγνάδη ως κομπέρ, με την συνεπικουρία ενός τεράστιου καθρέφτη (ευφυές τέχνασμα) που μας καθρεπτίζει, σαν να είμαστε και εμείς σε πραγματικό κλαμπ θαμώνες, σαν να περιμένουμε και εμείς μια φυγή από την πραγματικότητα μέσω διαθέσιμων θηλυκών και αρσενικών κορμιών.

 Οι κακές και αμήχανες ερμηνείες ήταν πολλές και οι σανίδες σωτηρίας ελάχιστες και  μετρημένες∙  η Τσανακλίδου, ο  Λιγνάδης,  η μουσική και το μπαλέτο.

Ο Γιώργος Νανούρης δεν ανταποκρίθηκε στο ελάχιστο στον αθώο/σκανδαλώδη  και κομβικό ρόλο του παρά περιορίστηκε σε μια στοιχειώδη/ξύλινη ερμηνεία.

 Η Μαρία Ναυπλιώτου ήταν ότι πιο ακατάλληλο για το ρόλο της Σάλλυς, ένα ρόλο που απαιτεί οριακότητα, τσαχπινιά και πουτανιά… ωστόσο προσπάθησε πολύ και ήταν συγκινητική και ειλικρινής η αγωνία της να συσχετιστεί με το κοινό. Μονολεκτικά τίμια. 

Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης δε μας έκανε διαφορά, ενώ πολύ καλοί ήταν ο Μιχάλης Μητρούσης και η Νάντια Μπουλέ.

Η Τάνια Τσανακλίδου έμοιαζε και ήταν ιδανική με φυσικά προσόντα και όπλα! Το θες φωνή, το θες φυσικότητα στη σκηνή, το θες συναίσθημα πολύ κοντά στην πλατεία (το απαραίτητο γκελ) ή το θες απλά ταλαντούχα Τάνια Τσανακλίδου.  Για μας υπήρξε αριστουργηματική, σύνδεσμος ουσιαστικός στη σχέση σκηνής και θεατών και κατά τη γνώμη μας  άργησε πολύ να εμφανιστεί σε μιούζικαλ.

Ο Δημήτρης Λιγνάδης άξιος κομπέρ και ενεργητικότατος  καθ΄ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Η ερμηνεία του  είναι πέρα πάσας προσδοκίας, μιας και ο συγκεκριμένος ρόλος είναι αυτός που κρατά τα πάντα, στην εξιστόρηση, στα γεγονότα και στα όποια ακόλουθα συναισθήματα. Λαμπερός όπου έπρεπε, κυνικός όπου απαιτούνταν, χλιδάτος στα σημεία και σωστός στην απόδοση των μουσικών κομματιών.

Σημειώνουμε δυνατά ότι σκηνοθετικά ο Κωνσταντίνος Ρήγος παραμένει επαναλήψιμος χωρίς εκείνη την έμπνευση που θα διαχωρίζει το είδος η και το αίμα ξεχωριστών θεατρικών η κινηματογραφικών κειμένων, ωστόσο παραδεχόμαστε ότι είναι επιδέξιος…

Στα συν της παράστασης η μουσική εκτέλεση των κομματιών από την ορχήστρα, η στιχουργική επιμέλεια του Μωραΐτη, τα καταπληκτικά κοστούμια και μετρημένη η χορογραφία.

Η παράσταση Καμπαρέ είναι για τις ερμηνείες της Τ. Τσανακλίδου και του Δ. Λιγνάδη και για το απαραίτητο φως στα όσα επίκαιρα ζούμε.

 6 στα 10

Ενισχύστε την “Κulturosupa” με μία δωρεά στο PayPal !