Για να ξέρετε τι θα δείτε. Είδαμε και σχολιάζουμε…
Αναδημοσιεύουμε τη θεατρική ΓΝΩΜΗ μας για την παράσταση “Η ΚΩΜΩΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΧΑΙΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ” που είδαμε πέρσι το καλοκαίρι στο θέατρο Κήπου, και θα δουν οι Θεσσαλονικείς θεατές, από σήμερα 16 Οκτωβρίου 2013 στο θέατρο Αριστοτέλειον ίδια και απαράλλαχτη. Ενα έχουμε να σας πόυμε: ΜΗ ΤΗΝ ΧΑΣΕΤΕ.
Με τα κιάλια ψάχναμε το καλό, [ψαγμένο] γέλιο την περασμένη θεατρική σαιζόν και δεν μας έκατσε σε καμία από τις 10αδες παραστάσεις που παρουσιάστηκαν στη Θεσσαλονίκη, μέχρι που είδαμε την “ΚΩΜΩΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΧΑΙΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΝΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ”, δηλαδή μήνες μετά, στο θέατρο Κήπου από τον θίασο του Σπύρου Παπαδόπουλου, για να μας φύγει καημός, ντέρτια, όρεξη, κυρίως όμως, να ψυχαγωγηθούμε καθολικά, από ένα θεσπέσιο κείμενο, τις πολύ, μα πολύ καλές ερμηνείες [συνόλου] και τα πολλά νοήματα, μέχρι εξευτελισμού… που χαροποιούν να τα βλέπεις, αλλα αγανακτείς και από τα χάλια μας…
Τι γίνεται όταν ένας «σπουδαγμένος» τρελός, διεισδύει στην αστυνομική διεύθυνση μεταμορφωμένος σε δικαστικό λειτουργό; Ένα σας λέμε… Πραγματική κόλαση…
Και ξεκινάμε να πούμε ότι είναι κρίμα αυτή η παράσταση, αυτό το έργο και αυτός ο θίασος να είναι για τόσο λίγο στην Θεσσαλονίκη και καλοκαιριάτικα. Θα γινόταν μια βέβαιη μεγάλη επιτυχία σε κλειστό χώρο για κανένα μήνα και θα την ευχαριστιόντουσαν πολλοί περισσότεροι θεατές. Ας είναι όμως, απ΄το ολότελα…
Αυτό που σε συνεπαίρνει αρχικά είναι ο λόγος του μεγάλου Ιταλού νομπελίστα Ντάριου Φο.
Ένα πανέξυπνο μέχρι λεπτομέρειας κείμενο, χωρίς φαιδρότητες, βλακείες και ευκολίες. Μια κωμική [αλλα στα πολύ σοβαρά της] σπουδή, στα ενδότερα του κράτους και πόσο μπάχαλο είναι, νόμοι, υπάλληλοι, συνήθειες, καθεστώς και πως ένας τρελάκιας τους κανει “σούζα” από την μεγάλη βλακεία που τους δέρνει…
Μεγάλη “ευτυχία” η παρουσία του τη δεδομένη στιγμή στην χώρα μας και ακόμα μεγάλη χαρά να το ρουφήξουν οι θεατές μονορούφι…
Βέβαια για να «κάτσει» όλο το παραπάνω και να το νιώσει ο θεατής, χρειάζεται ένας θίασος γερός και ένας πρωταγωνιστής που να έχει τα κότσια να υποδυθεί τον συγκεκριμένο ρόλο.
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος καταρχήν είναι ένας καλός ηθοποιός, με μανιέρες βέβαια, αλλα σε τούτη την παράσταση έχει αυτή την τρέλα στο μάτι… η οποία συνεχίζει σε όλο του το σώμα, με αποτέλεσμα, απολαυστικό να τον χαζεύεις.
Μαζί του, μια απόλυτα δεμένη σύνθεση ηθοποιών, τέτοια που βλέπεις σε οποιοδήποτε “αληθινό” αστυνομικό τμήμα και να πας.
Εννοούμε χαρακτήρες, ανάστημα, τσαμπουκά, εξουσία, κατεστημένο, μέχρι και την βλακεία τους. Όλοι τους ήταν εξαιρετικοί, [στήσιμο, γκριμάτσες, τόνο φωνής], μέχρι και η κοπέλα που μπαίνει στο τέλος για να κάνει το φινάλε ακόμα πιο ιδιαίτερο και ξεχωριστό…
Ως θίασος που περιοδεύει, δεν θα μιλήσουμε για πλήρης σκηνικά, ότι μπορούν κουβάλησαν μαζί τους, ομως σε σχέση με άλλους, η βιβλιοθήκη πίσω τους φαντάζει “πλουσιότατη”…
Στα επιπλέον καλά [+]
Η σκηνοθεσία του πρωταγωνιστή, φυσικά, και η εμπνευσμένη μετάφραση που κλέβει την παράσταση.
Στα αρνητικά [-]
Που δεν έχει να κάνει με την ίδια την παράσταση, είναι η κλίση των σκηνικών που δεν βλέπεις τα εσωτερικά πεπραγμένα αν κάθεσαι στα πλάγια των κερκίδων, γεγονός ανεπίτρεπτο, οπότε επιβάλλεται άμεσα “ανοιγμά” τους…
Εν ολίγοις [=]
Αυτά, [με λίγα λόγια], για μια από τις καλύτερες παραστάσεις του καλοκαιριού και όπου δείτε να παίζετε, μην την χάσετε. Θα το ευχαριστηθείτε. Είναι αυτό που λέμε, πολύ καλό θέατρο.
Βαθμολογία
7,5 στα 10
Φωτογραφικό υλικό
