Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου για την Κουλτουρόσουπα
Δεν ξέρω αν είναι η ιδέα μου (που δεν είναι), αλλά θαρρώ ότι η γύμνια στις πίστες έχει εξελιχθεί σε ένα περίεργο «must», σύμφωνα με το οποίο πάσα αοιδός που σέβεται το κοινό της, οφείλει να εμφανιστεί ενώπιον του με… εσώρουχα!
Εντάξει, όχι με ξεχειλωμένο βαμβακερό βρακί και ξεφτισμένο σουτιέν της λαϊκής, αλλά με εσώρουχα περίτεχνα, διακοσμημένα με την Άρτα και τα Γιάννενα και συνοδευόμενα από αστραφτερούς κοθόρνους ή ιλουστρασιόν πανύψηλες μπότες, που ως σετάκι αποτελούν «κοστούμια πίστας»… και εννοώ καθωσπρέπει τραγουδιστικής, όχι συνοικιακού στριπτητζάδικου ή παρακμιακού καμπαρέ με την ανάλογη κονσομασιόν, που όσο να πεις «κολλάει» για τη δέουσα κατανάλωση εκ μέρους των λιγωμένων αρσενικών θαμώνων… Καθότι η ανωτέρω ημίγυμνη εμφάνιση έχει καθιερωθεί ευρέως σε μεγάλες πίστες λαμπερών μαγαζιών, σε πληθώρα συναυλιών, σε μουσικές σκηνές, σε τραγουδιστικές εκδηλώσεις κλπ. ξεπερνώντας ενίοτε την έννοια του προκλητικού κι αγγίζοντας αυτήν του χυδαίου…
Κάποτε, ο αείμνηστος Ζαμπέτας με την παροιμιώδη λαϊκή θυμοσοφία του είχε πει για λογής άφωνες το αμίμητο «κι από φωνή… κορμάρα», αποδίδοντας ευφυέστατα με τρεις μόνο λέξεις το φαινόμενο, που τότε βέβαια δεν είχε πάρει επουδενί τις τωρινές εξωφρενικές διαστάσεις τσιτσιδώματος και αν το έβλεπε σήμερα, οι απίθανες, ξεκαρδιστικές ατάκες του θα είχαν γράψει ιστορία εφάμιλλη των τεράστιων τραγουδιών του! Φυσικά το είχε πει για άφωνες μεν, καλλίγραμμες δε, που ενώ στερούνταν τα απαραίτητα τραγουδιστικά προσόντα φιλοδοξούσαν με το στανιό καριέρα τραγουδίστριας ποντάροντας στο μόνο που διέθεταν, ήτοι την «κορμάρα»… Σου λέει, σιγά μη καταλάβει ο μερακλωμένος… μαέστρος Συμφωνικής μετά από μια νταμιτζάνα ουίσκι αν ποδοπατάω τις νότες, τη στιγμή που του προσφέρω ελκυστικό θέαμα και λάγνες υποσχέσεις με το κορμί μου… είτε ντυμένο με το κατάλληλο «αμπαλάζ» ώστε να εξάπτει τη φαντασία τότε, είτε γυμνό φόρα παρτίδα μη αφήνοντας τίποτα στη φαντασία τώρα…
Ας πούμε ότι σε ανάλογες περιπτώσεις ατάλαντων αοιδών (αηδών)με ανύπαρκτη φωνή, το φαινόμενο είναι κάπου κατανοητό… Προφανώς δεν απευθύνονται ούτε στην υψηλή κουλτούρα, ούτε σε καθηγητές ωδείου, ούτε σε διαθέτοντες εκπαιδευμένο αυτί ή μουσική αισθητική… Απευθύνονται αυτονόητα σε άμουσο κοινό που αποτελεί την βάση των πολυπληθώνfollowers στα σόσιαλ ή τα φαν κλαμπ τους, των οποίων μοναδικό κριτήριο για το ίνδαλμά τους είναι το ταλέντο του στο… φαίνεσθαι! Αυτό που συνιστούν η διαδικτυακή του εικόνα, το ντύσιμο ή… ξεντύσιμο, οι στυλιστικές επιλογές, οι προκλητικές ατάκες, οι αντισυμβατικές συνήθειες, το εκκεντρικό προφίλ και ποιος νοιάστηκε για φωνή και αηδίες, λες και θα παρακολουθήσει σοπράνο σε όπερα απαιτήσεων! Το ζητούμενο εν προκειμένω δεν είναι το ακρόαμα, καθότι λείπει το… εργαλείο, αλλά το χορταστικό σέξυ θέαμα που θα προσφέρει η «σταρούμπα» της πίστας με το μοναδικό εργαλείο των σωματικών προσόντων που διαθέτει, διότι κι αυτό το κοινό με τις…οπτικές και όχι ακουστικές ανάγκες έχει ψυχή και κάπως πρέπει να ικανοποιηθεί…
Όσον αφορά λοιπόν στην ανωτέρω κατηγορία, όσο κι αν απορούμε για την επιλογή καριέρας στο τραγούδι (!) από το πουθενά ,κατανοούμε το ξεγύμνωμα ως αντιπερισπασμό…Εκεί που ΔΕΝ το κατανοούμε, αλλά αντίθετα τρίβουμε τα μάτια μας από έκπληξη, είναι που πλέον το συναντούμε κατά κόρον σε καλλίφωνες , καταξιωμένες τραγουδίστριες με αποδεδειγμένα προσόντα, μακρόχρονη καριέρα, ζηλευτές πωλήσεις… Τραγουδίστριες πρώτης γραμμής με πολλά εμπορικά σουξέ σαν τη Βίσση, την Βανδή, την Παπαρίζου ή τις Πάολα, Φουρέιρα, Στικούδη, Κοκκίνου κλπ. ασχέτως ρεπερτορίου, που επιλέγουν να εμφανίζονται προκλητικά ημίγυμνες με πρόσχημα τον όρο «σώου»…. κι ενώ αυτό κάποτε σήμαινε πλούσιο έως φαντασμαγορικό θέαμα με μπαλέτα, φωτισμούς, λέιζερ, προβολές, εικαστικό περιβάλλον, θεατράλε εμφανίσεις, πρωτότυπες εισόδους κλπ., τώρα μεταφράζεται αποκλειστικά σε… στριπτήζ της αοιδού με λάγνα λικνίσματα και καλυμμένα μόνο τα επίμαχα, πλασάροντας τη γύμνια της ως «σώου» και καλά η «σώουγουμαν»! Τη στιγμή που το φωνητικό ταλέντο της δικαιώνει απόλυτα την παρουσία της στην πίστα και δεν έχει τον παραμικρό λόγο να καταφύγει στα φτηνά τερτίπια των άφωνων…
Γιατί το κάνει άραγε και μάλιστα ενώ κάποιες δεν θα έλεγες ότι διάγουν την «πρώτη νιότη» τους;; Γιατί εφόσον διαθέτει φωνή και καταξιωμένη καριέρα, νιώθει την ανάγκη στα «ηντα» να τα πετάξει επί σκηνής;; Πώς γίνεται, κάτι που δεν έκανε στα νιάτα της γιατί προφανώς δεν το χρειαζόταν, να το επιλέγει στην προχωρημένη ωριμότητα έχοντας διανύσει τόσα επιτυχημένα χιλιόμετρα κι έχοντας αποκτήσει μέχρι και εγγόνια;; Θα μπορούσαμε βέβαια με το κλισέ «άβυσσος η ψυχή της γυναίκας» να το κλείσουμε και να ξεμπερδεύουμε, όμως το πράγμα μοιάζει πιο σύνθετο… Καθώς η πενηντάρα ή εξηντάρα που έχει τα κότσια να γυμνωθεί σε κοινή θέα κάτω από προβολείς, δίνει τιτάνιο αγώνα συντήρησης του κορμιού της με γυμναστές, διαιτολόγους, πλαστικούς κλπ. ώστε να το κρατά ευπαρουσίαστο ως δημόσιο έκθεμα και εμπορεύσιμο προϊόν, παράλληλα με τη φωνή της που επίσης οφείλει να συντηρεί, μόνο που κατάντησε μια ώρα μαθήματος φωνητικής να αντιστοιχεί σε δυο ώρες ασκήσεων για κοιλιακούς και βάλε…
Στα εύλογα «γιατί» μια πιθανή απάντηση είναι ο αρρωστημένος ναρκισσισμός όπως καλλιεργείται μανιωδώς στα σόσιαλ αποθεώνοντας την εικόνα, ενώ στην προσπάθεια ανταγωνισμού μεταξύ τους οι «λαμπερές» της πίστας, πασχίζουν να ξεπεράσουν σε επίδειξη γύμνιας η μια την άλλη… «Έβγαλες κοιλιά; Εγώ θα βγάλω και γοφό! Έβγαλες βυζί; Εγώ θα βγάλω και οπίσθια! Έβγαλες μπούτι; Εγώ θα τα βγάλω όλα!» Και δώστου χτύπημα στα γυμναστήρια, δίαιτες, σκευάσματα, επεμβάσεις κλπ., στον άτυπο, σκληρό διαγωνισμό για το πιο άψογο (ώριμο) κορμί, όχι σε πασαρέλα καλλιστείων αλλά σε τραγουδιστική πίστα διάολε! Που βλέποντας κάποιες σαν τη Βανδή κι όχι μόνο, να ξεσαλώνουν με σέξι πόζες που ούτε σε poll dancing στριπτητζάδικου, ξεχνάς να ακούσεις τί τραγουδάει και πώς, καρφωμένος μοιραία στη γύμνια…. Αυτός είναι άραγε ο στόχος για κάποια που διαθέτει φωνή;; Να αφήνει το χάρισμα σε δεύτερο πλάνο για να κερδίσει το σχόλιο «κοίτα πώς κρατιέται η άτιμη στην ηλικία της», προκειμένου να τονωθεί η ματαιοδοξία της ως…σιτεμένο sexsymbol;; Ή όταν αρχίσει η «κάμψη» της φωνής, προσπαθεί να τραβήξει αλλού την προσοχή για να διατηρηθεί στο προσκήνιο;; Και μέχρι πότε θα αντέχει αυτήν την άνιση, μάταιη, αχρείαστη κι ενίοτε επώδυνη μάχη με τη σωματική φθορά «ανταγωνιζόμενη» τα νιάτα;;
Διότι σώου έκαναν στις πίστες κι η Μαρινέλλα, η Μαίρη Λίντα, η πιο τολμηρή Ζωζώ Σαπουντζάκη κλπ. αλλά με τη λαμπερή σκηνική παρουσία τους, με κομψότατες στυλιστικές επιλογές, με έντονο ταπεραμέντο, με χορευτική χάρη κι όχι τραγουδώντας με εσώρουχα και τουρλωμένα οπίσθια σε πρώτο πλάνο για να ελέγξουμε την ύπαρξη κυτταρίτιδας…
Θυμάμαι την εμβληματική ατάκα του Γιάννη Πουλόπουλου που τον ρώτησαν γιατί σταμάτησε να τραγουδάει σε μαγαζιά κι εκείνος απάντησε «γιατί κάποτε ο κόσμος έλεγε θα πάω να ακούσω τον τάδε, ενώ τώρα λέει θα πάω να δω τον τάδε κι εγώ θέλω να με ακούνε…»
Κι εγώ λέω να αγιάσει το στόμα σου μεγάλε!