Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Με αρχή, μέση και ένα γλυκόπικρο τέλος, σαν τον μερακλίδικο ελληνικό καφέ, το χαμηλών τόνων δράμα «Τα Παιδιά των Άλλων», έρχεται να μας θυμίσει πως όταν κάνεις σχέδια ο Θεός γελά…
Έτσι, η ομορφούλα 40άρα καθηγήτρια που αγαπά τη δουλειά της και νοιάζεται για τους έφηβους μαθητές της, όταν δεν εργάζεται παρακολουθεί μαθήματα κιθάρας, ψιλοβρίσκεται με μπαμπά και αδελφή για οικογενειακές ασήμαντες υποθέσεις, ενίοτε και με τον πρώην, και η συμβατική ζωή της κυλά χωρίς σκοτούρες και ιδιαίτερες έγνοιες μέχρι το μητρικό ένστικτο χτυπήσει την πόρτα όταν γνωρίζει έναν εν διαστάσει 50άρη που θα ερωτευτεί σφόδρα.
Εκ πρώτης όψεως δεν φαίνονται τα χαρίσματα (+) της ταινίας υπό την σκηνοθετική ματιά της Ρεμπέκα Ζλοτόφσκι, ωστόσο κρύβει μια άμεση και ειλικρινή αφήγηση σχετικά με το τι σημαίνει «μητέρα» και πως περνά η ζωή (και χάνεται;) και με καθαρή ματιά, ακριβής σε αυτό που έχει να πει και τελικά περισσότερο προσωπική από όσο φαίνεται. Επιπλέον, η ταινία δεν διακατέχεται από εξάρσεις, επιτηδευμένες συγκινησιακά σκηνές, εμμονές και κραυγές, αφήνοντας στο τέλος μια έκπληξη που με κάποια κοινή λογική μπορεί και να συμφωνήσεις.
Η Βιρζινί Εφιρά είναι η τελευταία μεγάλη σταρ που έβγαλε ο γαλλικός κινηματογράφος η οποία όπως και σε όλες τις ταινίες παίζει με τη ψυχή ενώ το σώμα της μαρτυρά τους χαρακτήρες που υποδύεται πάντα με σθένος, καθαρότητα και αποτελεσματικότητα. Το ίδιο συμβαίνει κι εδώ. Αποτελεί δε η νούμερο ένα επιλογή όσων σκηνοθετών επιθυμούν μια πρωταγωνίστρια που δεν διστάζει να αναμετρηθεί με κόντρα/σκληρούς ρόλους, δεν την απασχολεί να στραπατσάρει την ομορφιά της, ενώ δεν δειλιάζει να εμφανιστεί γυμνή, γεγονός που στις περισσότερες, με άνεση και χάρη αποκαλύπτει τα θεσπέσια χαρίσματά της (να’ ναι καλά το κορίτσι…).
Το τιμ συμπληρώνεται από τον εραστή της που παίζει εξαιρετικά ο μαροκινής καταγωγής Ροσντί Ζεμ αλλά ως συνήθως η πιτσιρίκα κόρη του, κλέβει τις συμπάθειες με την φυσικότητα που έχουν παιδιά σε ταινίες. Απέφευγε πρωταγωνιστές με παιδιά και ζώα, έλεγαν παλαιότερα τους ηθοποιούς, γεγονός που και σήμερα ισχύει, αλλά πως γίνεται να εξαφανιστούν;
Από εκεί και πέρα η ταινία παίρνει ρεαλιστικά το δρόμο της με καίριους καθημερινούς διαλόγους, αρκετή σιωπή, να μιλάν τα βλέμματα δηλαδή, και κάποια γεγονότα να χτυπούν εκεί που πονάς: όπως η ξαφνική εγκυμοσύνη της μικρής αδελφής, η επανεμφάνιση της πρώην, η σκληρότητα και η παιδική αφέλεια της κόρης και σαν σφήνα, εξαιρετική προσθήκη ομολογώ, μια άγνωστη γυναίκα που ο καρκίνος της χτυπά την πόρτα δίνοντας ένα μήνυμα για τα περαιτέρω μιας ζωής που το αναπάντεχο παραμονεύει ανά πάσα στιγμή…
Στα αρνητικά (-) σίγουρα το προβλεπόμενο, που ενώ παρακολουθείς διαισθάνεσαι τις επόμενες σκηνές, αλλά το τέλος, χωρίς κάτι το φοβερό, όχι, δεν το περιμένεις. Όπως προείπαμε χαμηλών τόνων ταινία, ωστόσο μια «ένταση», ένα κατι τις παραπάνω απαιτούνταν…
Εν ολίγοις (+) θα πρότεινα να δείτε, αλλά που; Μια βδομάδα όλο κι όλο έπαιξε στα θερινά και δεν τσούλησε ταμειακώς, οπότε αν σου κάτσει, έχε την υπ’ όψιν σου, τίμια δουλειά..
Βαθμολογία:
6,1/10
-Τρέιλερ εδώ
.
