Είδε ο Γιώργος Τοκμακίδης και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Εν Συντομία Εισαγωγή:
Είναι πλέον αποδεκτό και γνωστό ότι το όνομα μονάχα του καλλιτέχνη δεν φθάνει, έχει περάσει η εποχή που είχε ισχύ και αποτελούσε εγγύηση. Εμείς όμως, για ορισμένους «ρομαντικοί», για άλλους προσκολλημένοι σε κάποια περασμένη ιδέα, δεν έχουμε παύσει να πιστεύουμε στη δύναμη ενός ονόματος, ιδίως μάλιστα αν έχει αποδείξει την αξία του στο παρελθόν. Η είδηση λοιπόν μίας ταινίας δράσης με σκηνοθέτη τον Μάρτιν Κάμπελ και πρωταγωνίστρια την Εύα Γκρίν ήχησε μελωδικά στα αυτιά μας.
Η ταινία με τίτλο: «Επιχείρηση: Dirty Angels» κυκλοφόρησε στις αρχές του Δεκεμβρίου και σαν απόρροια του περασμένου μας έτους απογοήτευσε δυστυχώς οικτρά. Πάμε να δούμε λοιπόν τον λόγο!
Πλοκή;
Μετά την επιδρομή του ISIS σε σχολείο θηλέων και την αρπαγή των μαθητριών από τους τρομοκράτες, η Δύση δίνει πράσινο φως για τη δημιουργία μίας ομάδας κρούσης. Αυτή η ομάδα αποτελούμενη κατά κύριο λόγο από γυναίκες στρατιωτικούς θα χρειαστεί να διασχίσει το Αφγανιστάν ως υγειονομικό προσωπικό για να φθάσει στο κρησφύγετο των τρομοκρατών. Η αποστολή τους δε θα είναι εύκολη, δεδομένης της έκρυθμης κατάστασης της περιοχής, αλλά και την έλλειψη εμπιστοσύνης προς το πρόσωπο της αρχηγού, που σε προηγούμενη αποστολή εγκατέλειψε την ομάδα της. Σε ένα κλίμα καχυποψίας, προδοσίας και αντιμαχόμενων πλευρών, η ομάδα αυτή των «Βρώμικων Αγγέλων» θα επιχειρήσει το αδύνατον…
Πίσω από τις κάμερες:
Ο Μάρτιν Κάμπελ, ένας σκηνοθέτης-δυναμίτης τη δεκαετία του ’90, αλλά και στο πρώτο μισό της επόμενης δεκαετίας, αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει μία παλιομοδίτικη ιδέα που φέρει σύγχρονα χαρακτηριστικά. Είναι υπεύθυνος για δύο από τις καλύτερες ταινίες στη μακρά σειρά ταινιών του μυστικού πράκτορα «Τζέιμς Μπόντ», την επιχείρηση «Χρυσά Μάτια» (Golden Eye, 1995) και την επιχείρηση «Καζίνο Ρουαγιάλ» (Casino Royal, 2006).Στον ίδιο δημιουργό ακόμα χρεώνεται μεταξύ άλλων και η αρτιότερη κινηματογραφική εκδοχή του ήρωα «Ζορό», με την ομώνυμη ταινία με τίτλο: «Η Μάσκα Του Ζορρό» (The Mask Of Zorro, 1998), και τη συνέχεια αυτής με τίτλο: «Ο Θρύλος Του Ζορρό» (The Legend O fZorro, 2005). Αναμφίβολα, δεν είναι ένας τυχαίος καλλιτέχνης και διαθέτει στιβαρή σφραγίδα, η οποία με τα χρόνια έχασε όχι τη δυναμική της, αλλά το βεληνεκές της.
Πίσω στην ταινία λοιπόν, αν και οι τίτλοι τέλους έχουν το όνομα του σκηνοθέτη τόσο στην αρχή όσο και στο κλείσιμο, το φιλμ δε θυμίζει σε καμία περίπτωση τα προηγούμενα έργα του δημιουργού. Υπάρχουν ορισμένες σκηνές που αποτελούν γροθιά στο στομάχι των θεατών, λόγω των βιαιοπραγιών των τρομοκρατών έναντι των αθώων, αλλά δεν είναι αρκετές για να συναρπάσουν, μόνο για να συνταράξουν, και αυτό όχι για πολύ. Η ταινία, αν και αρχίζει «παραδοσιακά» και συνεχίζει κάπως βαρετά και συνηθισμένα, μία απόφαση αλλάζει όλη την ιστορία, παρεμβαίνει στην κυρίως πλοκή, διαμορφώνει ένα ασταθές πλαίσιο, στο οποίο οι χαρακτήρες δρουν σπασμωδικά και η λογική συνοχή εγκαταλείπεται. Καταρρέει όλη η υπόσταση της ταινίας από μία σεναριακή ατασθαλία και ο τρόπος που κινείται ιστορία και χαρακτήρες δεν βγάζει πολύ νόημα σε επίπεδο αφήγησης. Βεβιασμένα οδηγούμαστε προς το τέλος, και από εκεί σε μία μέτρια προς απογοητευτική κλιμάκωση. Το τέλος ξεφεύγει τελείως από τον γενικό τόνο της ταινίας και το κοινό απομένει να απορεί με τις καταστροφικές επιλογές των συντελεστών.
Μπροστά από τις κάμερες:
Η Εύα Γκρίν συνεργάζεται για άλλη μία φορά με τον Κάμπελ μετά από 19 χρόνια πια από την κυκλοφορία του «Καζίνο Ρουαγιάλ». Η ηθοποιός αποτελεί ερμηνευτική εγγύηση, καθώς δεν έχει αποδώσει μέχρι στιγμής ερμηνεία που να μην ανταποκρίνεται στις υποκριτικές της ικανότητες. Μέσα στην ταινία εμφανίζεται σε βαθμό υπερβολική, αλλά διαμέσου αυτής της έντονης της προσέγγισης αποτελεί το πλέον μοναδικό άτομο που πιστεύει στην ιστορία και την πλοκή. Αποπειράται να απομακρυνθεί από τον ρόλο που συνήθως της προσφέρουν, ο οποίος είναι αυτός της «γυναίκας-αράχνης» ή γαλλιστί «FemmeFatale». Το καταφέρνει, αλλά δεν πετυχαίνει πλήρως να γίνει η «αμερικανίδα κομάντο», που το σενάριο απαιτεί να είναι. Εμείς θα πούμε ότι έκανε ιδιαίτερη χάρη στην παραγωγή, που συμμετείχε σε αυτό το πρότζεκτ, αν και η παρουσία της δε σώζει την κατάσταση.
Η Γκρίν πλαισιώνεται από πλήθος ηθοποιών, οι οποίοι όμως αν και κάνουν το καλύτερο δυνατό, δεν έχουν βάθος ως χαρακτήρες και απομένουν κενοί σαν ρόλοι. Μερικοί από αυτούς είναι οι Ρούμπι Ρόουζ, Ρόνα Λι Σίμον, Έμιλι Μπρούνι, Μαρία Μπακάλοβα, Τζότζο Τ. Γκίμπς, Κρίστοφερ Μπάκους, Αζίζ Καπούρ, Άντι Κανζαπούρ. Θα αρκεστούμε όμως στο να αναφέρουμε και τους Έλληνες ηθοποιούς που συμμετείχαν σε μικρότερους ρόλους στην ταινία, αφού μέρος των γυρισμάτων πραγματοποιήθηκε στην πόλη μας, τη Θεσσαλονίκη. Αυτοί ήταν οι εξής: Μιχάλης Αεράκης, Νίκος Πουρσανίδης, Βασίλης Κουκαλάνης, Ιωάννα Καλαφάτη, Γεωργία Ελευθεριάδου, Νέστορας Βασίλης.
Καταλυτικός Επίλογος:
Η ταινία δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί στην όποια υπόσχεση και αν έδωσε. Δεν μπορεί να διατηρήσει την όποια δράση και διασκέδαση δυνητικά θα μπορούσε να προσφέρει. Απομένει μόνο μία ταινία που ίσως εξαρχής να μην είχε τον σκοπό να προκαλέσει το οτιδήποτε. Αξίζει μία θέαση για όσους αρέσκονται να βλέπουν την Εύα Γκρίν επί της οθόνης, αλλά τίποτα παραπάνω.
Θα έβαζα με αδιαφορία ένα 4,2/10 για όλους του λόγους που συντελούν στην αποτροπή ενός κινηματογραφικού συνεκτικού φιλμ.
Info:
Σκηνοθεσία: Μάρτιν Κάμπελ. Πρωταγωνιστές: Εύα Γκρίν, Ρούμπι Ρόουζ, ΡόναΛι Σίμον, Έμιλι Μπρούνι, Μαρία Μπακάλοβα, Τζότζο Τ. Γκίμπς, Κρίστοφερ Μπάκους, Αζίζ Καπούρ, Άντι Κανζαπούρ.
Διάρκεια: 1 ώρα και 44 λεπτά Είδος: Δράσης