Είδε και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Την είδα στο ωραιότερο σινεμά της πόλης, το «Σινέ Αύρα» στην Καλαμαριά, με το μοναδικό προνόμιο να «γλείφει» τον φράκτη του το κύμα της θάλασσας κι όσο παρακολουθείς ταινία να σε συντροφεύει ο παφλασμός του και να σε δροσίζει θαλασσινό αεράκι γλυκαίνοντας τις καυτές καλοκαιρινές νύχτες… Επιπλέον ένα σινεμά ανακαινισμένο με αναπαυτικότατες καρέκλες, ανοιχτωσιά στις αποστάσεις, πεντακάθαρες τουαλέτες, ευγενέστατο προσωπικό, όπου ο υπεύθυνος στο ταμείο θα σε ενημερώσει πλήρως για οτιδήποτε, θα σου ευχηθεί να «περάσεις καλά» και βγαίνοντας δεν θα παραλείψει να ρωτήσει με ειλικρινές ενδιαφέρον αν όντως «πέρασες καλά»! Ένα πραγματικό στολίδι για τη Καλαμαριά που του αξίζουν μόνο έπαινοι! Αν τώρα παράλληλα με το εξαιρετικό περιβάλλον, τις ιδανικές συνθήκες και την αυθόρμητη συμπάθεια που εμπνέουν οι άνθρωποι, η τύχη σε ευνοήσει να δεις μια γλυκύτατη ταινία σαν την «Πανσιόν», έχεις κάθε λόγο να νιώθεις το καλοκαίρι ευλογημένο και να σκέφτεσαι πόσα λίγα και απλά πράγματα αρκούν για ευτυχισμένεςστιγμές..
Είναι αλήθεια ότι από το τρέιλερ της γαλλικής ταινίαςκάτι μου κίνησε το ενδιαφέρον στο θέμα της, ωστόσο όχι τίποτα εντυπωσιακό, απλά μου φάνηκε μια ευχάριστη, ανάλαφρη κωμωδία, ιδανική για «καλοκαιρινή» θέαση στα αγαπημένα θερινά σινεμά και δεν έχασα την ευκαιρία… για να διαπιστώσω προς μεγάλη μου έκπληξη πόσο ξεπέρασε τις ταπεινές προσδοκίες μου, αναθεωρώντας την κλισέ άποψη περί «ελαφρότητας» των καλοκαιρινών ταινιών «για να περάσουμε καλά χωρίς να βαρύνουμε», άνευ ιδιαίτερων απαιτήσεων… Διότι στην παρούσα συνάντησα σε επίπεδο σεναρίου, σκηνοθεσίας, ερμηνειών, ατμόσφαιρας, όλα όσα συνθέτουνμια απολαυστική ταινία με βαθύτερο περιεχόμενο αυθεντικής ουσίας, που αφήνει ως επίγευση ένα γλυκόπικρο συναίσθημα αλλά κυρίως μια υπέροχη αίσθηση αισιοδοξίας, τόσο αναγκαία και πολύτιμη σε καιρούς ζοφερούς γενικώς…
«Η Πανσιόν» είναι αυτό που αποκαλούμε στα καθ’ ημάς «Οίκος Ευγηρίας» και εκεί καλείται να εκτίσει την ποινή του με μορφή κοινωνικής εργασίας ένας τιμωρημένος από τον νόμο παραβατικός τύπος… οι πρώτες του μέρες με τους ηλικιωμένους τροφίμους και τις ιδιαιτερότητες- παραξενιές καθενός είναι εφιαλτικές, όμως όταν χρειαστεί να τον περιθάλψουν μετά από μια άγρια περιπέτεια γνωρίζοντάς τον βαθύτερα, θα αναπτυχθεί μεταξύ τους ειλικρινής σχέση αγάπης και κατανόησης… στο μεταξύ ο τύπος ανακαλύπτει ότι κάτι περίεργο και παράνομο συμβαίνει στην Πανσιόν με τον σκληρό διευθυντή και με τη βοήθεια του δικηγόρου αδελφού του ξεσκεπάζουν το σκάνδαλο, οργανώνοντας παράλληλα την «μεγάλη απόδραση» των έγκλειστων, παραιτημένων ηλικιωμένων, στους οποίους προσφέρουν μια ανέλπιστη ευκαιρία ουσιαστικής ζωής…
Ένα έξυπνο, καλογραμμένο σενάριο αφιερωμένο κατά βάση στην τρίτη ηλικία (αλλά όχι μόνο), με ενδιαφέρουσα, σωστά δομημένη πλοκή, αυθεντικό συναίσθημα, αυθόρμητο χιούμορ, συγκίνηση, σασπένς, ανατροπές μέχρι την τελευταία στιγμή, που σκηνοθετήθηκε άψογα από τον Τόμας Ζιλού με γρήγορο ρυθμό, ευαισθησία, τρυφερότητα κι αληθοφάνεια αναδεικνύοντας όλα τα εξαιρετικά στοιχεία του και ερμηνεύτηκε απολαυστικά από μια πλειάδα ταλαντούχων ηθοποιών, συμβάλλοντας ο καθένας με την υποκριτική του στο υπέροχο αποτέλεσμα, στο οποίο σαφώς διακρίθηκε με την αφοπλιστική του φυσικότητα ο πρωταγωνιστής (και σεναριογράφος) Κεβ Άνταμς , καθώς και ο βετεράνος Ζεράρ Ντερπαντιέ των «πολλών κυβικών»… Μια κωμωδία (κομεντί για την ακρίβεια) που ισορρόπησε θαυμάσια ανάμεσα στο χιούμορ και το συναίσθημα, διαχειρίστηκε με μέτρο τα ποικίλα κοινωνικά της θέματα, ανέδειξε με μαεστρία το σπασπένς και τις ανατροπές, προσφέροντας στιγμές ευρηματικές κι ένα έξυπνο, ανακουφιστικό «χάπυεντ» μη προβλεπόμενο και γι αυτό διπλά απολαυστικό…
Στοιχεία που εκ των πραγμάτων επιβεβαιώνουν την εκτίμηση του θεατή στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, ειδικά όταν χειρίζεται κοινωνική, συναισθηματική ή πολιτική θεματολογία… καθώς η ποιότητα, η σοβαρότητα και το βάθος προσέγγισης ξεχωρίζουν από τα πρώτα πλάνα, συνάδοντας με την ουσιαστική ευρωπαϊκή κουλτούρα, ακριβώς στον αντίποδα της αμερικάνικης που αποτυπώνεται ανάγλυφα στις χολυγουντιανές ταινίες, στηριζόμενες κατά βάση στον εντυπωσιασμό, τα κλισέ, την επιδερμική επιφάνεια, τη φαιδρότητα, την αφέλεια και λογής γραφικές «αμερικανιές» γενικώς… πώς αλλιώς άλλωστε από έναν λαό στερούμενο βαθιάς παιδείας και ιστορικής μνήμης, που η πνευματική του «ενηλικίωση» δεν επήλθε ποτέ παραμένοντας σε ατελές νηπιακό στάδιο και η πορεία του αναλώθηκε μεταξύ στείρας αλαζονείας, κατάκτησης ευτελών υλικών στόχων και ψυχοφθόρου ανταγωνισμού, αδυνατώντας να διεισδύσει ούτε πόντο πέρα από την επιφάνεια των πραγμάτων…Λογικό λοιπόν οι εν λόγω «αναπηρίες» να βγαίνουν (και) στην κινηματογραφική τέχνη, που μπορεί να κερδίζει σε θέαμα και εντυπώσεις, αλλά ουδέποτε σε ποιότητα και ουσία συγκρινόμενη με την ευρωπαϊκή!
Ωστόσο αυτό που κυρίως κεντρίζει και προσφέρει τροφή για σκέψη στην «Πανσιόν» είναι το ίδιο το θέμα της και ο τρόπος που το πραγματεύεται σε σχέση με την τρίτη ηλικία και ειδικότερα με την κατηγορία των αποτραβηγμένων από τη ζωή ως έγκλειστοι τρόφιμοι ενός γηροκομείου, περιμένοντας απλά τη μοιραία στιγμή της «φυγής»… όπου σε ένα περιβάλλον απομονωμένο και απόλυτα ελεγχόμενο χωρίς δυνατότητα εξόδου και χωρίς την παραμικρή αλληλεπίδραση με τον έξω κόσμο, διαμορφώνουν έναν δικό τους μικρόκοσμο με δικούς τους κώδικες και κανόνες, με δικές τους δράσεις και πρωτοβουλίες, ως ανάγκη κοινωνικότητας, αλληλεγγύης μεταξύ τους, αλλά κυρίως ενεργού συμμετοχής σε διαδικασίες από τις οποίες η πραγματική ζωή τους έχει αποκλείσει στο περιθώριο, παρότι πολλοί εξ αυτών μπορούν και θέλουν να προσφέρουν το πολύτιμο απόθεμα εμπειρίας που κουβαλούν, νιώθοντας πολλαπλά χρήσιμοι… Εντούτοις το καθεστώς του συγκεκριμένου γηροκομείου με δόλια σκοπιμότητα ευνουχίζει κάθε ικμάδα ενέργειας από ανθρώπους που ναι μεν αποσύρθηκαν πρακτικά λόγω ηλικίας από την ενεργό δράση, ωστόσο μέσα τους παραμένει ζωντανή μα φλογίτσα έστω από την παλιά φωτιά της νιότης και με ένα φύσημα αγέρα μπορεί να ξαναδώσει φως και ζεστασιά ή αλλιώς κίνητρο για ζωή…
Κι εδώ το κίνητρο ήρθε με τη μορφή του «τιμωρημένου», λειτουργώντας σαν ευεργετικό «φύσημα αγέρα» για το δυνάμωμα της εσωτερικής φλογίτσας των αποκλεισμένων της ζωής ή σαν ογκώδες βότσαλο που έπεσε με πάταγο στα βαλτωμένα νερά της λίμνης ξεσηκώνοντας κύματα,… για να αποκαλύψει τον ακριβό πλούτο που έκρυβε κάθε ηλικιωμένος καταδικασμένος στην αδράνεια και την απομόνωση, απαρνούμενος αναγκαστικά τα ζωντανά ακόμη «θέλω» του… Καθώς πριν τον φυσικό θάνατο βίωνε άθελά του ως «κοινωνική επιταγή» ή «νομοτέλεια» έναν αργό πνευματικό και ψυχικό, οδηγούμενος ταχύτερα σε άδοξο, μίζερο τέλος, έστω κι αν διέγραψε ένδοξη πορεία, της οποίας τους πολύτιμους καρπούς είχε κάθε δυνατότητα να προσφέρει…όμως ένα καλά οργανωμένο «σύστημα» εκμετάλλευσης του στέρησε αυτή τη δυνατότητα- πολύτιμη όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για το σύνολο… Οπότε όταν εμφανίστηκε ο «καταλύτης» των εξελίξεων δίνοντάς του πίσω την ελευθερία έκφρασης και δράσης, απέδειξε με ενθουσιασμό στερημένου παιδιού την αγάπη για ζωή και προσφορά, χαρίζοντας απλόχερα ένα υπερ- αισιόδοξο μήνυμα, ικανό να κατανικήσει κάθε σκιά και μιζέρια, να φωτίσει κάθε γερασμένη ψυχή, να στολίσει με χαμόγελο κάθε ρυτιδιασμένο στόμα… γιατί όπως λέει κι ένας άγνωστος σοφός «το να μεγαλώνουμε είναι αναπόφευκτο, το να γερνάμε είναι επιλογή»!
Καθώς έφευγα κρατώντας νοερά στ’ αυτιά μου τη φωνή του Κηλαηδόνη «είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι μες στα θερινά τα σινεμά», συναντώ τον συμπαθέστατο υπεύθυνο στο ταμείο να με ρωτά «Περάσατε καλά;» κι ακούω τον εαυτό μου να απαντά αυθόρμητα «Καλύτερα δεν γινόταν!»…
Βαθμολογία:
6,8/10
.
Η Πανσιόν
Maison de Retraite 2021 Έγχρ. Διάρκεια: 97′ Κωμωδία. Γαλλοελβετική. Σκηνοθεσία:Τόμας Ζιλού.. Με τους: Κεβ Άνταμς, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Ντανιέλ Πρεβόστ
.
Ολα τα τελευταία νέα της Σινεμανίας της “Κ”