.
Από την Κατερίνα Πετρίδου
Τη στιγμή που το πολυαναμενόμενο, αινιγματικό “Tenet” του Christopher Nolan κάνει την εμφάνισή του στις κινηματογραφικές αίθουσες και υμνείται ως το πλέον χαοτικό δημιούργημα της χρονιάς, στη γωνία περιμένει ο Charlie Kaufman με τον απόκοσμο και ατμοσφαιρικό υπερρεαλισμό του ανατρέποντας όλα όσα γνωρίζαμε με το αριστουργηματικό, υπαρξιακό του φιλμ “I’m Thinking of EndingThings”.
Ο σκηνοθέτης της “Αιώνιας Λιακάδας ενός Καθαρού Μυαλού” με εμφανή αδυναμία στο χιόνι και την προσκαιρότητα αυτού, επιλέγει να μεταφέρει στην μικρή οθόνη το ομώνυμο μυθιστόρημα του Iain Reid, που κάνει μια βουτιά στην άβυσσο του ανθρώπινου ψυχισμού, θέτοντας ερωτήματα για την ελεύθερη βούληση, την αξία των σχέσεων, τον φόβο και τα όρια της μοναξιάς.
Η ταινία εξελίσσεται σε τρεις σκηνές: Το ταξίδι της νεαρής Lucy (Jessie Buckley) μαζί με τον φίλο της, Jake (Jesse Plemmons), το οποίο είναι κάτι φαινομενικά οικείο και καθημερινό, αλλά η συζήτησή τους μας προσκαλεί σε μια υπαρξιακή ενδοσκόπηση, δίνοντας βάση περισσότερο στα λόγια που παραμένουν σκέψεις, με την εμμονική σκέψη της Lucy να κυριαρχεί η οποία σκέφτεται να τερματίσει τη, σχετικά πρόσφατη, μεταξύ τους σχέση. Η άφιξη στην απομονωμένη φάρμα των γονιών του Jake, όπου μετά από ώρα θα κάνουν την εμφάνισή τους οι αγχώδεις και νευρωτικοί χαρακτήρες του πατέρα David Thewlis και της μητέρας Toni Colette, οι οποίοι αψηφούν τη γραμμικότητα του χρόνου και μεταπηδούν απ’ το παρελθόν στο μέλλον, κινούνται στους ολοένα και πιο χαοτικούς χώρους του σπιτιού, ακροβατώντας στο πραγματικό και την παραίσθηση με μοναδικό σημείο αναφοράς στο παρόν τον σκύλο που τινάζεται, αλλά δεν στεγνώνει ποτέ. Τελευταία σκηνή αυτή του γυρισμού, με στάση σε ένα παγωτατζίδικο βγαλμένο από πίνακα του Edward Hopper, σε συνδυασμό με το παράξενο του Lynch, που μας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου και οδηγεί στην κορύφωση της αγωνίας φλερτάροντας με το ανοίκειο, τον φόβο που κυριεύει την πρωταγωνίστρια ψάχνοντας έναν κάδο για να ξεφορτωθούν τα λιωμένα παγωτά που τελικά δεν έφαγαν ποτέ.
Τελευταία μπόνους σκηνή, ο σουρεαλιστικός χορός βγαλμένος απ’ τις συζητήσεις τους για το μιούζικαλ Οκλαχόμα, το οποίο ήταν το πρώτο θεατρικό που χρησιμοποίησε το “ονειρικό μπαλέτο” για να εκφράσει σκοτεινές, βαθιά θαμμένες ψυχολογικές ιδέες. ‘Ισως αποτελεί το κλειδί για να βγάλει την πρωταγωνίστρια από το αδιέξοδό της.
Μία ταινία που δοκιμάζει την υπομονή σου, αλλά σε αποζημιώνει στο τέλος θέτοντάς σου φιλοσοφικά ερωτήματα που σε κάνουν να κοιτάς στο κενό για αρκετή ώρα πέσουν οι τίτλοι τέλους.
.
Ο Kaufman πάντα προσέγγιζε με ειλικρίνεια την απελπισία της ανθρώπινης κατάστασης, χωρίς όμως να θρηνεί απέναντι στο αναπόφευκτο, μοιάζοντας να νοσταλγεί τα όνειρα που δεν θα πραγματοποιηθούν, το σώμα που φθίνει, τις αγάπες που θα μείνουν, ή ακόμη χειρότερα, αυτές που θα μείνουν ανικανοποίητες. Πλάι του ο φυσικός Τζέσι Πλέμονς με το ανεπιτήδευτο παίξιμό του, η συγκλονιστική Τζέσι Μπάκλεϊ που θα σε καθηλώσει, ο Ντέιβιντ Θιούλις στον αποκρουστικό ρόλο του πατέρα που απ’ τη μία θες να του σφίξεις το χέρι, αλλά απ’ την άλλη θες να τον κάνεις να εξαφανιστεί απ’ την οθόνη όταν εμφανίζεται και τέλος η εξαιρετική Τόνι Κόλετ που ενσαρκώνει όλες τις εκδοχές μιας μητέρας ουρλιάζοντας υστερικά για το ‘Οσκαρ που τόσο της αξίζει.
.
-Το Σκέφτομαι Να Βάλω Τέλος είναι διαθέσιμο στην πλατφόρμα του Netflix.
.
Φωτογραφικό υλικό
