΄Ενα ρολόι.
Ο πίνακας.
Ένα κοτόπουλο.
Επαναλαμβανόμενοι διάλογοι δίχως αρχή, μέση και τέλος.
Μικρές, καθημερινές στιγμές που αποτελούν τα σημεία κλειδιά για να αποκτήσουμε πρόσβαση στο διαρκώς μεταβαλλόμενο μυαλό του 80χρονου ΄Αντονι, που υποδύεται ο συγκλονιστικός ΄Αντονι Χόπκινς. Πλάι του στον ρόλο της κόρης (Αν), η εξαιρετική Ολίβια Κόλμαν που με την αμεσότητά της σου φέρνει μνήμες από τη θεία που σε γεμίζει φιλιά με σάλια, κάνοντάς σε να νιώθεις απίστευτα οικεία.
Υπόθεση: Ο ηλικιωμένος Άντονι ζει σε ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο, όπου δέχεται την καθημερινή φροντίδα της κόρης του, Αν. Από την αρχή γίνεται ξεκάθαρο ότι πάσχει από γεροντική άνοια, μία ασθένεια που προκαλεί σταδιακές μεταπτώσεις γνωστικών λειτουργιών, με κύριες εκδηλώσεις τα προβλήματα μνήμης, προσανατολισμού, συγκέντρωσης και αντίληψης, σε αντίθεση με τη νόσο Αλτσχάιμερ που δρα απότομα και ανεπιστρεπτί.
.
Παρατηρούμε τη σύγχυση στο μυαλό του ΄Αντονι, ο οποίος ψάχνει μανιωδώς για το ρολόι του, χωρίς όμως να έχει να πάει κάπου. ΄Ισως το ρολόι να είναι εκεί για να μας υπενθυμίζει τον χρόνο που μετράει αντίστροφα. Η συμπονετική Αν, είναι πάντα εκεί για να του θυμίζει ότι το ρολόι βρίσκεται εκεί που φυλάει τα τιμαλφή του. Ενώ την αναγνωρίζει, βλέπουμε ότι δυσκολεύεται να κάνει το ίδιο και με τον Πολ (Μαρκ Γκάτις).
Είναι ο σύζυγος της κόρης του; ΄Η έχουν χωρίσει;
Στη συνέχεια, όσο η άνοια εξελίσσεται όχι μόνο θα αλλάξει η μορφή του Πολ στα μάτια του (Ρούφους Σίγουελ), αλλά, αντί της Αν, που είδαμε, μια άλλη γυναίκα μπαίνει στο σπίτι και του συστήνεται με το ίδιο όνομα (Ολίβια Γουίλιαμς). Πανικοβάλλεται, αλλά ευτυχώς όχι για πολύ, μιας και η Αν επανέρχεται ως Ολίβια Κόλμαν μαζί με τη νέα του νοσοκόμα. Η Λόρι (Ίμοτζεν Πουτς) του θυμίζει έντονα τη μικρότερη κόρη του Λούσι, νιώθει συμπάθεια, της κρατάει έντονα το χέρι και επιμένει να την κεράσει ένα απεριτίφ. Ακολουθεί ένας δεξιοτεχνικός χορός, λέγοντάς της πως στα νιάτα του χόρευε με κλακέτες. Η γοητευτική του αυτή πλευρά όμως δεν θα κρατήσει για πολύ, σύντομα γίνεται αγενής και σκληρός. Συναισθηματικές μεταπτώσεις, μπερδεμένες εικόνες, χρόνος που κυλάει από το παρελθόν στο παρόν και από το παρόν στο μέλλον.
Στα θετικά (+) της ταινίας….
Το φιλμ είναι βασισμένο σε παλιότερο θεατρικό έργο του Φλοριάν Ζελέρ και όπως και ο ίδιος δήλωσε σε συνέντευξή του, προσπάθησε να το μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη προσθέτοντας κινηματογραφικά στοιχεία. Ενώ στο θεατρικό η κρίση του θεατή είναι αναγκαστικά αντικειμενική, στην ταινία μετατρέπεται σε υποκειμενική με πολλές σκηνές να επαναλαμβάνονται και τον χρόνο να παίρνει μια άλλη διάσταση. Σ’ αυτό συνέβαλλε το ευφυές μοντάζ του υποψήφιου για Όσκαρ Γιώργου Λαμπρινού, που μετέτρεψε το θεατρικό σε ψυχολογικό θρίλερ, παρουσιάζοντας γεγονότα και πρόσωπα χωρίς σαφή χρονολογική σειρά, χωρίς όμως αυτό να μας αποσπά την προσοχή από το πρόβλημα υγείας του πρωταγωνιστή μας. Οι σκηνοθετικές επιλογές είναι επίσης εξαιρετικές, με έναν πίνακα που πλανιέται, ένα κοτόπουλο να προσφέρεται ξανά και ξανά και μορφές να αλλάζουν δίχως προειδοποίηση, όπως ακριβώς συνέβαινε και στο μυαλό του ΄Αντονι.
Μία από τις τελευταίες σκηνές ξεχωρίζει, όπου βλέπουμε τον ΄Αντονι να κλαίει με λυγμούς ζητώντας τη μαμά του, σαν ένα μωρό φυλακισμένο σε γέρικο σώμα. Εδώ, φαίνεται το τεράστιο υποκριτικό ταλέντο του Ουαλού ηθοποιού, που για μια ακόμη φορά κατάφερε να μας συγκινήσει και να μας αγγίξει με την ερμηνεία του.
Η Ολίβια Κόλμαν εξαιρετική δίπλα του, στον ρόλο της συμπονετικής κόρης, που δεν θέλει να αποδεχτεί την κατάσταση, αλλά τελικά καταλαβαίνει πως δεν υπάρχει άλλη λύση.
.
Στα θετικά επίσης, συγκαταλέγεται και η μουσική επένδυση με τα κομμάτια του Λουντοβίκο Εϊνάουντι (ακούγεται και η Μαρία Κάλλας στην άρια Casta Diva από την «Norma») να μας ταξιδεύουν, παρασέρνοντάς μας στη σκηνή.
Στα αρνητικά (-) ίσως να συμπεριλάβουμε τη μη γραμμική αφήγηση που ενδεχομένως να κουράσει κάποιους θεατές, αν δεν είναι αρκετά εξοικειωμένοι με τέτοιου είδους περιγραφές.
Συνοψίζοντας (+), μία ταινία που αξίζει να δούμε συμπεριλαμβάνοντας μία από τις καλύτερες, αν όχι την καλύτερη ερμηνεία της χρονιάς, αυτήν του Άντονι Χόπκινς που προχθές δικαίως κέρδισε και το ΄Οσκαρ Α΄ Ανδρικού ρόλου, ενώ δίπλα του για ακόμη μια φορά η εξαιρετική Ολίβια Κόλμαν σε μια ταινία που πραγματικά σπανίζει…
Βαθμολογία:
7,5/10
Ολες οι τελευταίες κριτικές