59ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
1-11/11/2018
.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΡΟΓΛΟΥ
Ποιος είπε πως είναι εύκολο να ξημεροβραδιάζεσαι στο φεστιβάλ κινηματογράφου; Θα σας πω εγώ που έχω μεγάλη εμπειρία, χρονάκια πλέον στην πλάτη μου, σαφώς τη λόξα μα και να πηγαινοέρχομαι ολημερίς και ολονυχτίς από ανατολικά στο κέντρο και από εκεί στο λιμάνι… Καταρχάς από την Πέμπτη που ξεκίνησε έως και το απόγευμα της Κυριακής, έχω ξεχάσει τις περισσότερες ταινίες που έχω δει! Βέβαια μπορεί να είναι κανένα σημάδι για μελλοντικό Αλτσχάιμερ μα δεν ήταν και δυο – τρεις… Γενικώς ένα οβερντόουζ το παθαίνεις αυτό το δεκαήμερο καθώς δίνεις τόσες πολλές πληροφορίες στον εγκέφαλό σου που πραγματικά ζηλεύω αυτούς που κάνουν μια άλλου είδους διαχείριση έχοντας καθαρό το κούτελό τους, ενώ το «δράμα» πρέπει να σας πω ξεκινά πολύ νωρίτερα της έναρξης. Από τότε που μαθαίνεις σχεδόν μια βδομαδούλα νωρίτερα ποιες είναι αυτές οι ταινίες και από ποιους. Όταν δηλαδή βγαίνει στην πιάτσα το πρόγραμμα του φεστιβάλ και άντε τώρα κάτσε στρώσου και διάβαζε σκηνοθέτες, ηθοποιούς, ιστορίες, αν έχουν βραβευτεί και που από τις 200 και βάλε ταινίες που θα προβληθούν. Φυσικά σημειώνεις. Τσεκάρεις και ξε-τσεκάρεις, υπογραμμίζεις με διαφορετικά χρώματα, βάζεις αστερίσκους, ερωτηματικά και αστεράκια, και βέβαια σε ποια αίθουσα θα προβληθεί, πότε και ποια ώρα και μη πιάσουμε αφιερώματα, κάποιες συνεντεύξεις, μια γρήγορη ματιά σε εγκαίνια, τα ατέλειωτα πήγαινε – έλα… ενώ δεν συζητάμε καν το πότε θα φας και κυρίως τι φας… καθώς έχουν περάσει ήδη 8 ώρες που είσαι στο κουρμπέτι και χαμπάρι δεν πήρες. Όπως καταλαβαίνετε το δράμα είναι μεγάλο και για όλους τους σινεφίλ αθεράπευτο! Που όμως αυτό το δράμα (πέρα από τη διαστροφή του) έχει την μαγεία του. Αυτή τη συναρπαστική περιπέτεια που το κάνει τόσα χρόνια να προσμένεις να ξεκινήσει και όταν τελειώνει να πέφτεις σε κατάθλιψη…
.
Έτσι που λέτε, κλασσικά εικονογραφημένα, διηγώντας τα (τι;) φτάσαμε στο πρώτο 4ήμερο του 59ου ΦΚΘ, όπου έχουμε και λέμε:
.
-Μεγάλες ουρές τις περισσότερες ώρες να περιμένουν για εισιτήρια. Στο δε γκισέ της Αριστοτέλους το επονομαζόμενο «γυάλινο κουτί», να θυμίζει ουρά σε ευρωπαϊκό μουσείο, αλλά εδώ έβαλε το χεράκι του και το φεστιβάλ, καθώς ένας εθελοντής στέκεται μπάστακας στην είσοδο όπου βάζει έναν έναν μέσα, μόλις δηλαδή αδειάσει κάποιοταμείο…
.
-Μπορεί ο καιρός να μην θυμίζει καθόλου «αγγελικοπουλικός», άρα και φεστιβαλικός, ωστόσο για όλους εμάς τους ταλαίπωρους από κανένα ψοφόκρυο ή από μια παρατεταμένη υγρασία 200%, μια χαρά είναι καιρός. Καλύτερος ίσως δεν θα υπήρχε κι ας γκρινιάζουν οι του συχωρεμένου..
.
-Ως επακόλουθο των παραπάνω μέγα πλήθος κατακλύζει την πόλη, ενώ στο κέντρο δημιουργείται το αδιαχώρητο και δεν εννοούμε μόνο τους φεστιβαλιστές (ακούγεται σαν φυλή αλλά ναι, είναι…). Μια βόλτα στις προβλήτες του φεστιβάλ, αναμφισβήτητα ένα από τα καλύτερα σημεία για να χαζέψεις τον Θερμαϊκό θα δεις σε αυτές τις πολυμορφικές πολυθρόνες κόσμο και κοσμάκη να λιάζονται σαν τα σαλιγκάρια… Που πολλές φορές βγαίνοντας καταμεσήμερο από τις σκοτεινές αίθουσες, δεν φαντάζεστε πόσο τους ζηλεύω…
Και τώρα στο προκείμενο…
Όπου προκείμενο είναι οι ταινίες. Γιατί Φεστιβάλ Κινηματογράφου χωρίς καλές άντε ενδιαφέρουσες ταινίες δεν γίνεται, ή αλλιώς, ένα φεστιβάλ χαρακτηρίζεται (στιγματίζεται) από την ποιότητα των ταινιών που περιλαμβάνει το πρόγραμμα του. Και την ευθύνη στο πως θα στηθεί ένα φεστιβάλ φέρει αποκλειστικά ο καλλιτεχνικός διευθυντής και οι βοηθοί του. Από όλα αυτά που είδαμε (και ακούσαμε), έως και προχθές βράδυ Κυριακής, το περσινό κακό χάλι δεν φαίνεται να είναι. Η κατάσταση κινείται σε μέτρια επίπεδα καθώς ταινιάρα ακόμη, πέρα από μια, δεν έχουμε δει. Τα «σιγουράκια», αυτά δηλαδή που έχουν βραβευτεί και ακουστεί από άλλα φεστιβάλ, παραμένουν πάντα πρώτης επιλογής, χωρίς να είναι πάντα και κανόνια, αλλά είναι αυτές οι ταινίες που δύσκολα θα βρεις ελεύθερες θέσεις καθώς κεντρίζουν το κουλτουρέ ενδιαφέρον.
.
Τι είδαμε και από πού φύγαμε…
Ενώ αγαπάμε το σκανδιναβικό σινεμά, απογοητευτήκαμε από την ταινία «Δανία» του Κάσπερ Ρούνε Λάρσεν όπου παρακολουθούμε την ιστορία ενός νεαρού που περνάει παρατεταμένη εφηβεία σκοτώνοντας τον χρόνο του σε βόλτες, πίνοντας μπύρες, καπνίζοντας χόρτο και φυσικά γκόμενες. Θα του γίνει κλικ όταν θα γνωρίσει μια κοπέλα όπου μετά από ένα πήδημα θα του ανακοινώσει πως περιμένει το παιδί του…
Σαφώς τέτοιες ιστορίες έχουμε ξανακούσει και δει. Το χειρότερο όμως είναι πως έτσι κινηματογραφημένο χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον με ένα αδύναμο σενάριο και χλιαρές ερμηνείες μας άφησε αδιάφορους, ειδικά όταν προηγήθηκε και ακολουθεί άλλη ταινία. Ωστόσο βλεπόταν.
Βαθμολογία:
3 στα 10
Το «Παιδί της Παρασκευής» του Έι Τζέι Έντουαρντς ανήκει στο λεγόμενο ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά. Μια πραγματικά ενδιαφέρουσα κατηγορία όπου εδώ δεν εχουν καμία θέση τα μπλοκμπάστερ.
Συναντάμε ένα νεαρό κατατρεγμένο από τη ζωή, παρατημένο και μεγαλωμένο από πολλούς θετούς γονείς να ψάχνει να βρει τον δρόμο του αλλά ακόμα να παλεύει με τους δαίμονες του παίρνοντας λάθος εποφάσεις.
.
Πολύ καλή φωτογραφία, ερμηνεία που συμπάσχεις σε μια λυρικά και “πονεσιάρικα” κινηματογραφημένη ταινία. Αλλά τίποτα το σπουδαίο.
Βαθμολογία:
5,5 στα 10
Το «Διαβολόψαρο» του Πουτιπόνγκ Αρουνπένγκ ανήκει στην κατηγορία της δηθενιάς. Της καλλιτεχνικής υποκουλτούρας αυτής που αναδεικνύουν κάποια φεστιβάλ και με το έτσι θέλω κάνουν έναν ασήμαντο και αδιάφορο σκηνοθέτη σε δημιουργό.
.
Ταιλανδέζικη παραγωγή όπου δεν γίνεται τίποτα, ή πάει να γίνει αλλά δεν εξηγεί και το γιατί σε ένα πυκνό δάσος που πετάνε σχεδόν νεκρούς ανθρώπους ενώ το βράδυ λαμπιρίζουν χριστουγεννιάτικά φωτάκια… Πάμε παρακάτω γιατί φύγαμε.
Βαθμολογία:
Μηδέν στα 10
Από την Νορβηγία η επόμενη ταινία. Το «Τυφλό Σημείο» είναι η πρώτη ταινία της Τούβα Νοβότνι και μάλιστα γυρισμένη με ένα και μόνο πλάνο…
.
Η αλήθεια είναι πως αυτό είναι εξαιρετικά πολύ δύσκολο. Δηλαδή να γυρίσεις μια μεγάλου μήκους ταινία και να μην γίνει κανένα κατ. Όλο να πάει μονορούφι. Αυτό σημαίνει τεράστια προετοιμασία σε κάθε λεπτομέρεια, απίστευτη καθοδήγηση στους ηθοποιούς, όλα χρονομετρημένα και επιμελημένα μέχρι αηδίας, άπειρες πρόβες και να συμβάλουν όλα τα τεχνικά στοιχεία στον κατάλληλο χρόνο ώστε να μην γίνει κανένα λάθος. Αν συμβεί φτου και απ την αρχή.
Εδώ συναντάμε μια έφηβη που κάνει μια βουτιά στο κενό και η μάνα αναζητεί τι έφταιξε…
Βέβαια ταινίες μονοπλάνο στην ιστορία του κινηματογράφου είναι απειροελάχιστες. Γενικά είναι αξιοθαύμαστες. Στην συγκεκριμένη έχουμε θέματα με το σενάριο, κάπως βαρετό ως αδιάφορο και μέχρι να γίνει το κακό θέλει την ανάλογη υπομονή να την αντέξεις. Εννοώ ως ενδιαφέρον περιεχομένου. Το ίδιο πρόβλημα έχει και το φινάλε.
Βαθμολογία:
5 στα 10
Οι «Ισόβιοι Δεσμώτες» του Άρον Σίμπεργκ μας έρχεται από την Αμερική και αναφέρεται, έτσι με δυο λόγια, στην προσέγγιση μιας ηθοποιού στα γυρίσματα μια ταινίας όπου συμμετέχουν παραμορφωμένοι άνθρωποι. Εχει να κάνει με το πεντάμορφη και το τέρας, καθώς αυτή και ξανθιά, αλλά άλλο είναι το ζητούμενο.
Περισσότερο μου θύμισε τηλεοπτική σειρά παρά κινηματογραφική ταινία, ωστόσο έχει καλές ερμηνείες, ενδιαφέρον χαρακτήρες και κυρίως ψαγμένο χιούμορ. Όμως δεν θα την επέλεγα ποτέ να την δω εκτός φεστιβάλ, σε κανονική διανομή δηλαδή.
.
Βαθμολογία:
5 στα 10
«Night Out» του Στράτου Τζίτζη.
Ο σκηνοθέτης που μια φορά και ένα καιρό μας είχε δώσει το πολύ καλό «Σώσε με», δεν έχει καμιά, μα καμιά σχέση με την τελευταία του ταινία η οποία είναι γερμανικής παραγωγής. Ως εκ τούτου είναι γυρισμένη και στο Βερολίνο με ξένους πρωταγωνιστές να μιλάνε όμως αγγλικά.
Μετά την παρέλαση τον γκέι έρχεται το βράδυ και η κάμερα κάνει μια μεγάλη περατζάδα σε διάφορα σημεία και χώρους ψυχαγωγίας της πόλης μέσα από ιστορίες κάποιων ανθρώπων που γενικώς δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον.
Μπορεί ο σκηνοθέτης να ενδιαφέρεται να περάσει ο κόσμος καλά (όπως ανέφερε ο ίδιος στην παρουσίαση της ταινίας του), ωστόσο το αδύναμο σενάριο δεν εξελίσσεται, έχει αδύναμους χαρακτήρες, μένοντας στην εικόνα που παρουσιάζει αλλά τουλάχιστον έχει πλούσιο πικάντικο θέαμα. Όσοι δεν έχετε πάει στο θρυλικό KitKatClub και εφόσον δεν είστε προκατειλημμένοι σπεύστε να πάτε αν όχι χαζέψτε την ταινία καθώς ένα πολύ μεγάλο μέρος είναι γυρισμένο μέσα σε αυτό το χώρο ακολασίας.
Όπου γίνονται σόδομα και γόμορρα. Για να φανταστείτε η είσοδος επιτρέπεται μόνο αν έχετε το ανάλογο προκλητικό ένδυμα, αν όχι, θα υποχρεωθείτε να αφήσετε όλα σας τα ρούχα στην είσοδο περνώντας μέσα εντελώς γυμνοί… Από εκεί και πέρα αφήστε την φαντασία και τη διάθεσή σας να οργιάσει καθώς όλα επιτρέπονται. Κυριολεκτικά.
Ο Τζίτζης είναι πονηρός και μπορεί να μην υπήρξε τόσο τολμηρός στα πλάνα του ωστόσο μας έφτιαξε τη διάθεση με το γρήγορο μοντάζ, τα όμορφα κορίτσια και μια σπιντάτη μουσική. Αλλά μέχρι εκεί.
Βαθμολογία:
3 στα 10
Ωστόσο η καλύτερη ταινία που είδαμε και βέβαιο δεν θα υπάρξει καλύτερη ήταν το «Roma» του Αλφόνσο Κουαρόν που παρακολουθήσαμε σε δημοσιογραφική προβολή νωρίς το πρωί του Σαββάτου στο Ολύμπιον.
Πρόκειται για μια σπάνια ταινία που δύσκολα σήμερα τέτοιες γυρίζονται γιατί πρόκειται για μια ταινία μεγάλου δημιουργού.
Μπορεί τα 140 λεπτά να μας φάνηκαν κάπως αρκετά… ωστόσο μέσα από αυτά απολαύσαμε εκπληκτικές –ασπρόμαυρες- εικόνες, μια ιστορία βγαλμένη από τη ζωή και ένα οδοιπορικό σε ένα τόπο που φαίνεται να αλλάζει εποχή.
Όλα κινούνται γύρω από το πρόσωπο μιας υπηρέτριας σε ένα καλοβαλμένο σπίτι με πολλά δωμάτια κάπου στο Μεξικό. Εκεί που αυτή θεωρείται υποδεέστερη είναι αυτή που υπογείως είναι το αφεντικό χωρίς όμως και να το επιβάλει. Όλα περνάν από το χέρι της και όλα τα τακτοποιεί ενώ έρχεται σε αντιπαραβολή η ίδια της η προσωπική ζωή με αυτή των εργοδοτών της.
Εχει σκηνές που καταπλήσσουν με την τελειότητα τους και σκηνές που ταράζουν. Και είναι πολλές. Για παράδειγμα ένα πλάνο από την γέννα ή κάτι που γίνεται στην θάλασσα, νιώθεις σα να σαι και εσύ και να το βιώνεις μαζί τους. Στο σύνολο η ταινία έχει εκπληκτικά πανοραμικά πλάνα, ακόμη και αυτά που είναι γυρισμένα μέσα στο σπίτι που με τη δύναμή τους σε υποβάλουν.
Δικαίως κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στο τελευταίο Φεστιβάλ Βενετίας και σχεδόν βέβαιο θα ναι ο νικητής του ξενόγλωσσου Οσκαρ, μη σας πως θα παίξει και σε άλλες κατηγορίες.
Είναι από αυτές τις ταινίες που σου καρφώνονται στο μυαλό και συχνά επανέρχεσαι για να επεξεργαστείς τις αρετές του.
Βαθμολογία:
7,5 στα 10
.
Για την ώρα αυτά, θα επανέλθουμε...
.
Φωτογραφικό υλικό
