Είδε η Πίτσα Στασινοπούλου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Ανέκαθεν όταν ακούω για ταινία, παράσταση, βιβλίο κλπ. είτε ότι «σαρώνει» είτε ότι «πατώνει», μου γεννάται αυθόρμητα μια τεράστια περιέργεια να αποκτήσω προσωπική άποψη για το «πολυσυζητημένο», διατηρώντας μια επιφύλαξη γενικώς για τις ακραίες αντιδράσεις του ύψους ή του βάθους… Ακούγοντας λοιπόν και διαβάζοντας σχόλια για την ταινία «Ο άνθρωπος του Θεού», ότι πρόκειται για «φαινόμενο», ότι σαρώνει με ρεκόρ εισιτηρίων, ότι σημειώνει θεαματική προσέλευση κλπ. ήταν μοιραίο να μου κινήσει την περιέργεια να τη δω έστω και καθυστερημένα, καθότι το θρησκευτικό της θέμα απέχει παρασάγγας από τα ενδιαφέροντά μου και σε άλλη περίπτωση ούτε καν… ωστόσο ο ντόρος πάντα λειτουργεί υποσυνείδητα ως ακαταμάχητο «κίνητρο» παραμερίζοντας τις όποιες αντιστάσεις…

Και βεβαίως την είδα, όντως με σημαντική προσέλευση, παρότι παίζεται αρκετό καιρό και επρόκειτο για την τελευταία προβολή στις 10 το βράδυ μιας μέρας καθημερινής…Και ομολογώ ότι σε όλη τη διάρκεια έψαχνα προσεκτικά να ανακαλύψω το «φαινόμενο» που θα αιτιολογούσε την τεράστια επιτυχία της, όμως παρά την προσπάθεια δυστυχώς ΔΕΝ το βρήκα… Δεν γνωρίζω τί συγκλονιστικό μπορεί να ανακάλυψαν οι πολυπληθείς θεατές που συνέρρευσαν μαζικά για να δουν τη ζωή του Αγίου Νεκτάριου σε αγγλικά επιπέδου… Τσίπρα, εγώ πάντως αν δεν την έβλεπα δεν θα κουβαλούσα κανέναν καημό ότι έχασα ένα κινηματογραφικό «φαινόμενο», αλλά βεβαίως για να το πω, όφειλα προηγουμένως να τη δω, πώς αλλιώς…
Και για να είμαι δίκαιη, αυτό που είδα ήταν μια αξιοπρεπής ταινία, ωστόσο υπερεκτιμημένη σε μεγάλο βαθμό και με απήχηση σε ειδικό, μη κινηματογραφόφιλο κοινό, που παραδόξως- όπως θα εξηγήσω παρακάτω- την στήριξε θεαματικά…Ένα απλοϊκό σενάριο χωρίς καθόλου εμβάθυνση ή περαιτέρω ψυχολογικές- κοινωνικές- ιδεολογικές προεκτάσεις, μένοντας καθαρά σε επίπεδο «γραμμικής» περιγραφής, αποδίδει τη βιογραφία ενός κληρικού του προηγούμενου αιώνα, του οποίου το ήθος, η στάση ζωής και το έργο άγγιξαν την αυθεντική αγιοσύνη χρίζοντάς τον «άνθρωπο του Θεού» ικανό για θαύματα… Οπατέρας Νεκτάριος που αφιερώθηκε ψυχή τε και σώματι στον συνάνθρωπο υπηρετώντας με όλες του τις δυνάμεις το κοινό καλό, είτε ως απλός ιεροκήρυκας, είτε ως διευθυντής της Ριζαρείου Σχολής, είτε ως ιδρυτής της γυναικείας μονής στην Αίγινα, συγγράφοντας ταυτόχρονα και δουλεύοντας ακατάπαυστα μέχρι σοβαρού κλονισμού της υγείας του, επέλεξε δια βίου μια πορεία μοναχική, επίπονη, ασκητική, μακριά από ιερατικά αξιώματα ανάλογα της βαθιάς του μόρφωσης, των ικανοτήτων, του σπάνιου ήθους του, κερδίζοντας την άδολη αγάπη και αφοσίωση των απλών ανθρώπων… κάτι που βέβαια κέντριζε ως αιχμηρό αγκάθι το υψηλό «ιερατείο» και από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του δεν έπαψε να τον κυνηγά ανελέητα με αισχρό πόλεμο και χυδαίες συκοφαντίες, μέχρι την πολλά χρόνια μετά θάνατον δικαίωση, ανακηρύσσοντάς τον άγιο…

Μια ιστορία ζωής, μοιρασμένης ανάμεσα στην προσφορά και την καταδίωξη, μια διαρκής αναμέτρηση των δυνάμεων του καλού και του κακού, του φωτός και του σκότους, που αποδόθηκε καταρχήν με την εξαιρετική, αψεγάδιαστη όπως πάντα ερμηνεία του Άρη Σερβετάλη, αλλά και τις δουλεμένες των υπολοίπων… επίσης με φροντισμένη «εύληπτη» σκηνοθεσία από την Γελένα Πόποβιτς, με αυθεντική ατμόσφαιρα εποχής προσέχοντας τις λεπτομέρειες, με ωραία φωτογραφικά πλάνα, επιμελημένα κοστούμια, ταιριαστή μουσική, που όμως όλα παρέπεμπαν σε συμβατική επιφανειακή προσέγγιση χωρίς τίποτα εμπνευσμένο σκηνοθετικά που να σηματοδοτεί βαθύτερα την διαχρονική πάλη «φωτός- σκότους» και να αγγίζει τον σημερινό θεατή των πολλαπλών ερεθισμάτων- προκλήσεων… όπως και να το κάνουμε, η τέχνη αποκτά ξεχωριστή γοητεία μέσα από υπονοούμενα και συμβολισμούς, την κυριολεκτική καταγραφή την λες και ντοκιμαντέρ, όπως εν προκειμένω η μονοσήμαντη παράθεση γεγονότων και βιωμάτων με μόνη απόπειρα «εσωτερικότητας- πνευματικότητας» (;) τις μονότονα επαναλαμβανόμενες προσευχές του Νεκτάριου, ενώ η υπερβολή κάποιων εμβόλιμων σκηνών (σαν τα περάσματα του Γ. Στάνκογλου και Κ. Καραμπέτη) φάνταζε επί τούτου «στημένη», όπως άλλωστε και το πέρασμα δευτερολέπτων του Μίκι Ρουρκ, απλά για ντόρο ονομάτων…

Ωστόσο το μεγαλύτερο φάουλ υπήρξε η εκφορά του λόγου σε αγγλικά και μάλιστα επιπέδου προ- Lower! Όσο προετοιμασμένος κι αν είσαι ξέροντάς το εκ των προτέρων, δεν παύει να ξενίζει δυσάρεστα σε βαθμό ενοχλητικό, το να ακούς διαλόγους της αυθεντικής ελληνικής πραγματικότητας από χείλη αμόρφωτων απλών ανθρώπων του μόχθου στα αγγλικά με…. Τσιπρέϊκη προφορά, σε σημείο που ενίοτε το πράγμα άγγιζε τη γελοιότητα! Πέραν του ότι η έκφραση σε ξένη γλώσσα (μη μητρική) στερεί μοιραία τις λεπτές συναισθηματικές αποχρώσεις της ερμηνείας και γίνεται στεγνά διεκπεραιωτική… Προφανώς στόχος για την ατυχή επιλογή ήταν η εξαγωγή της ταινίας, αλλά προσωπικά ΔΕΝ κατάλαβα γιατί να μην εξαχθεί σε ελληνική γλώσσα με αγγλικούς ή άλλους υπότιτλους (όπως τόσες ελληνικές ταινίες) και προτιμήθηκαν τα αγγλικά στο πρωτότυπο σενάριο που αναφέρεται σε ελληνικότατο θέμα και με τέτοια προφορά είναι αμφίβολο να τα καταλάβει… Άγγλος! Κι αν η αλλοδαπή σκηνοθέτις – σεναριογράφος «δυσκολευόταν» με τη γλώσσα, ας την ενημέρωνε κάποιος ότι υπάρχουν και… μεταφραστές- διερμηνείς!

Το γεγονός τώρα ότι μια απλά αξιοπρεπής ταινία που δεν ανήκει καν στις καλύτερες σε καμιά περίπτωση, με θέμα εντελώς περιορισμένου ενδιαφέροντος που απέδωσε περιγραφικά, απλοϊκά και επιδερμικά άνευ ΄καλλιτεχνικής έμπνευσης, αναγορεύτηκε σε «φαινόμενο» λόγω εισπράξεων, έχει σαφή εξήγηση- όσο παράδοξη κι αν μοιάζει!Διότι χτύπησε φλέβα στο πολυπληθές κοινό των πιστών που έλκεται ιδιαίτερα από τους «βίους αγίων», πολύ δε περισσότερο όταν πρόκειται για σχετικά σύγχρονο, ιδιαίτερα αγαπητό και θαυματουργό άγιο με φανατικούς ακολούθους που τάζουν με λατρεία στο όνομά του κι όπως σπεύδουν να αγοράσουν βιβλία ή οτιδήποτε αφορά στη ζωή του, δεν υπήρχε περίπτωση να μην έσπευδαν να δουν την ταινία- αφιέρωμα στον λατρεμένο τους Άγιο Νεκτάριο…
Πού είναι το παράδοξο;;; Καταρχήν ότι το εν λόγω κοινό- ποίμνιο…. κινηματογραφόφιλο ΔΕΝ το λες με τίποτα, κάθε άλλο! Ανέκαθεν φοβεροί πολέμιοι της «αμαρτωλής» έβδομης τέχνης γενικώς, καταδικάζοντάς την (μαζί με κάμποσα άλλα) στο πυρ το εξώτερον της κολάσεως, ως «διαφθορέα» ηθών και συνειδήσεων… Όποτε δε τόλμησε η εν λόγω «αμαρτωλή» να καταπιαστεί με θρησκευτική θεματολογία χωρίς τη σχετική… έγκριση του σκληροπυρηνικού ποιμνίου, ποιος είδε τον Θεό (αλλά κυρίως τον Διάβολο) και δεν τον φοβήθηκε! Όλοι θυμόμαστε με δέος τις σκηνές απείρου κάλλους έξω από κινηματογράφους και θέατρα με αλαλάζοντες παπάδες, θεούσους και θεούσες, σε κατάσταση «ιερού» παροξυσμού να σχίζουν αφίσες, να σπάνε τζαμαρίες, να εκστομίζουν κατάρες, να κοπανάνε κεφάλια θεατών κραδαίνοντας σταυρούς, επειδή η ταινία ή παράσταση κρίθηκε «προσβλητική για τα θεία» από το λειψό τους μυαλό! Παρότι λοιπόν πολέμιοι του κινηματογράφου εν γένει, προφανώς η συγκεκριμένη ταινία πήρε «σφραγίδα έγκρισης» από την άτυπη «Επιτροπή Λογοκρισίας Πιστών»(με όσες αγγλικούρες έπιασε τουλάχιστον) και πάραυτα δόθηκε το σήμα ελεύθερης μαζικής προσέλευσης, εξ ου και η κοσμοσυρροή…

Ποιο είναι όμως το δεύτερο και σοβαρότερο παράδοξο;;; Ότι η εν λόγω «επιτροπή» δεν πήρε ντιπ πρέφα τη… μισή ταινία που μάλλον έχασε στη μετάφραση! Εστίασε δηλαδή επιλεκτικά στον ασκητισμό και προσφορά του αγίου, κλείνοντας παντελώς τα μάτια στην αιτία των συμφορών του, στην πηγή του κακού, ήτοι τα αίσχη του εκκλησιαστικού κατεστημένου που τον οδήγησαν σε απομόνωση και απόγνωση, με τους μεγαλόσχημους, διεφθαρμένους υποκριτές της Ιεράς Συνόδου να συναγωνίζονται επάξια την Ιερά Εξέταση! Μιλάμε για το ίδιο κατεστημένο που υπηρετεί τυφλά μεγάλη μερίδα φανατικών θρησκόληπτων κι ενώ λογικά θα περίμενε κανείς τις γνωστές κομψές- πολιτισμένες αντιδράσεις ευθιξίας από μέρους τους για το ξεγύμνωμα του άθλιου «ιερατείου»… ω του θαύματος του θαυματουργού αγίου, εδώ αγνόησαν τα σκάνδαλα (ευτυχώς γιατί γλιτώσαμε τις καφρίλες) κι έτρεξαν με σπουδή να απολαύσουν μονόπλευρα το αφιέρωμα στον αγαπημένο τους άγιο, ξεσκονίζοντας κάτι αγγλικούλια από το προπολεμικό φροντιστήριο… Είναι μετά να μη πιστεύεις στα θαύματα τη σήμερον ημέρα της καθολικής παράνοιας;;; Εν πάση περιπτώσει εμείς κρατάμε το μείζον που αξίζει, το καθηλωτικό βλέμμα του Άρη Σερβετάλη- Άγιου Νεκτάριου κι αφήνουμε το «φαινόμενο» για τα ταμεία….
Βαθμολογία:
…/10
.
.
Δείτε & αυτά:
.
–Τι παίζουν τα θέατρα στη Θεσσαλονίκη τώρα, κλικ εδώ.
..
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media
..