.
.Είδε ο Γιάννης Τσιρόγλου και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
.
Όταν ξαφνικά ένας νεαρός πατέρας μαθαίνει ότι έχει λίγους μήνες ζωής η μόνη του έννοια είναι πως θα βρει μια νέα οικογένεια για να μεγαλώσει τον πιτσιρικά 3χρονο γιο του.
Ωραιότατο χαμηλόφωνο δραματάκι από αυτά τα «μικρά», που ενώ δεν θεωρείται και δεν είναι κιόλας τίποτα σπουδαίο, σε κρατά συναισθηματικά μέχρι τέλος συμπάσχοντας για τα δεινά ενός ανθρώπου που η μοίρα του χτύπησε την πόρτα νωρίς…

Στα θετικά (+)
Τα δυο πρόσωπα: Αρχικά ο ταλαίπωρος μπαμπάς που εμφανισιακά μόνο τέτοιος δεν φαίνεται. Σπορτίβ τύπος με χτυπημένα πολλά τατουάζ στο σώμα του και όπως αφήνει να εννοηθεί, έκανε αλήτικη ζωή στο παρελθόν και γι΄αυτήν πληρώνει την σημερινή του κατάντια. Δεν λέει πολλά, δεν κάνει πολλά, δεν πάει πουθενά. Τι κάνει; Πλένει τζάμια σπιτιών, καταστημάτων και αυτοκινήτων, φροντίζει καθημερινά τον γιο του και επισκέπτεται ανάδοχες οικογένειες. That’s all. Αυτή και μόνο αυτή είναι η καθημερινότητα της ζωής του μέχρι να΄ρθει το μοιραίο. Για όλα αυτά ο Τζέιμς Νόρτον, που το 2016 τα στοιχήματα τον ήθελαν επικρατέστερο για τον ρόλο του Τζέιμς Μποντ, ενώ την ίδια χρονιά, αν αυτό θεωρείται επίτευγμα για την καριέρα του, το περιοδικό Glamour τον ανακήρυξε άντρα της χρονιάς! Λοιπόν, πείθει και μας συγκινεί χωρίς ωστόσο να κάνει και …παπάδες.
Το νήπιο όμως κλέβει την παράσταση. Αν ο μπαμπάς λέει δέκα κουβέντες σε όλο το έργο ο μικρός με τις μισές τσακίζει την οθόνη με το βλέμμα, το ύφος και την εξυπνάδα του. Πολλά καταλαβαίνει, λίγα λέει και σπάνια ρωτάει. Ποιος είπε μην παίζεις σε ταινίες που έχουν πρωταγωνιστές παιδιά και ζώα; Πραγματικά απίθανος ο Ντανιέλ Λαμόν.
Οι μελλοντικές οικογένειες: Ένα τουρ σε απλούς καθημερινούς ανθρώπους που για τους δικούς τους λόγους επιθυμούν να υιοθετήσουν ένα παιδί. Σταράτα λόγια, ό,τι έχουν να πουν το πασάρουν σε 3-4 ατάκες, ενώ εδώ το πολύ καλό μοντάζ κάνει πέρασμα στα εσωτερικά των σπιτιών τα οποία αντικατοπτρίζουν και την κοσμοθεωρία τους.
Στρωτή σκηνοθεσία από τον Ουμπέρτο Παζολίνι, χωρίς μελοδράματα και κλάψες, ενώ από την αρχή μέχρι το τέλος μια σκιά θανάτου έχει γαντζωθεί στην σκέψη μας, πως αυτοί οι δυο άνθρωποι σε λίγο θα χωριστούν διαπαντός.
Μια ωραία σε σύλληψη σκηνή με το νεκρό σκαθάρι που βρίσκει ο μικρός στο παρκάκι που καθημερινά παίζει δίνει και το νόημα της ζωής… Μαθαίνει για το σώμα που μένει στη Γη και για τη ψυχή του εντόμου που θα πλανάται στα ουράνια και θα μνημονεύεται αν υπάρχουν κάποιοι να το θυμούνται….

Στα αρνητικά (-) δεν μαθαίνουμε ποτέ από τι πάσχει ο πρωταγωνιστής, ποια κατάρα τον χτύπησε στα 35 του, γιατί πεθαίνει και γιατί η άκαρδη μάνα παράτησε το μωρό παιδί της. Το δεύτερο κάπως αχνοφαίνεται από τη συμπεριφορά του άνδρα, αλλά με ελλιπή στοιχεία μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε καθώς το μέτριο σενάριο δεν το διευκρινίζει…
Ενώ το τέλος, σε καμία περίπτωση δεν ήταν αντάξιο της πονεσιάρικης εσωτερικότητας της ταινίας.

Εν ολίγοις… ότι είπαμε στην αρχή… αυτά τα «μικρά» που ενώ δεν θωρούνται τίποτα το σπουδαίο, σε κρατούν μέχρι τέλος, έχοντας θετική άποψη για το ταινιάκι που μόλις ολοκληρώθηκε…
Βαθμολογία:
6,1/10
Για Πάντα Κοντά Σου
Nowhere Special 2020 Έγχρ. Διάρκεια: 96′ Δραματική Βρετανική
Σκηνοθεσία: Ουμπέρτο Παζολίνι. Παίζουν: Τζέιμς Νόρτον Ντάνιελ Λάμοντ Έιλιν Ο’Χίγκινς

-movie trailer εδώ