Είδε ο Γιώργος Κελεσίδης και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Το “Η Γαλλική Αποστολή” είναι η νέα ταινία του ευρηματικού σκηνοθέτη Γουές Άντερσον. Για άλλη μια φορά πρωταγωνιστεί ένα εντυπωσιακό καστ, που περιλαμβάνει Μπιλ Μάρεϊ, Τίλντα Σούιντον, Μπενίσιο Ντελ Τόρο, Φράνσις Μακντόρμαντ και πάρα πολλούς ακόμα.

Το στόρι…
Στην πλασματική γαλλική πόλη Εννουί-σου-Μπλαζέ, ο αρχισυντάκτης του (πλασματικού) περιοδικού “Η Γαλλική Αποστολή”, Άρθουρ Χόιτζερ ο νέοτερος, πεθαίνει από καρδιακή προσβολή. Με βάση τις οδηγίες στη διαθήκη του, η έκδοση του περιοδικού πρόκειται να διακοπεί. Οι δημοσιογράφοι αποφασίζουν να δημοσιεύσουν ένα τελικό τεύχος με τέσσερα άρθρα:
Μια περιοδεία της πόλης, μια ιστορία για έναν κατάδικο που έγινε καλλιτέχνης, ένα ρεπορτάζ για τη διαδήλωση μιας ομάδας νέων κι ένα άρθρο για φαγητό που περιλαμβάνει απαγωγή και ανθρωποκυνηγητό.

Στα θετικά (+) της ταινίας:
Όπως πάντα, το στυλ του Άντερσον είναι μοναδικό.
Ο άνθρωπος έχει μια πραγματικά σπάνια αντίληψη του κινηματογραφικού χώρου. Ως αποτέλεσμα, κάθε πλάνο της ταινίας είναι ένα πορτραίτο, με σκηνικά που μπορείς να κοιτάς για ώρες και δε θα σταματήσεις να βρίσκεις καινούργιες λεπτομέρειες και η κάμερα κινείται με ακρίβεια που σπάνια βρίσκεις.
Ταυτόχρονα, η χρήση του ασπρόμαυρου και η μουσική του Αλεξάντρ Ντεπλά σε μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή. Αν προσθέσουμε σε αυτό και τις πανέμορφες σεκάνς κινουμένων σχεδίων, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι “Η Γαλλική Αποστολή” είναι μία από τις πιο άρτιες καλλιτεχνικά ταινίες της χρονιάς.

Οι επί χρόνια συνεργάτες του Άντερσον, Μπιλ Μάρεϊ, Όουεν Γουίλσον, Άντριου Μπρόντι και Έντουαρντ Νόρτον είναι φυσικά εξαιρετικοί, την παράσταση, όμως, κλέβουν αυτοί που παίζουν πρώτη φορά σε ταινία του.
Πρώτος απ’ όλους είναι ο Τιμότι Σαλαμέ, σε μια ερμηνεία τόσο ταιριαστή, που πραγματικά της αρμόζει η παροιμία “κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι”. Αν είναι να κρατήσει έναν ηθοποιό για τις επόμενες ταινίες του, μακάρι να είναι αυτός. Η Φράνσις Μακντόρμαντ και ο Τζέφρι Ράιτ, από την άλλη βρίσκουν την τέλεια ισορροπία μεταξύ τραγικού και κωμικού και προσωποποιούν πανέμορφα την μελαγχολία και την αίσθηση μοναξιάς της ταινίας. Ο τελευταίος, μάλιστα, δίνει ίσως την καλύτερη ερμηνείας της καριέρας του.

Στα αρνητικά (-) της ταινίας:
Το βασικό πρόβλημα είναι η δομή του. Η πλοκή με τον αρχισυντάκτη που πεθαίνει δεν είναι πραγματικά μέρος της αφήγησης. Είναι, ουσιαστικά, ο τρόπος που συνδέονται τα τέσσερα άρθρα-ιστορίες που διηγούνται οι αρθρογράφοι. Η πρώτη ιστορία είναι μια απλή περιοδεία στην πόλη που λαμβάνει χώρα η ταινία και, παρά το τρομερό στυλ, δεν είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Η δεύτερη ιστορία, αν και πιο ενδιαφέρουσα και σίγουρα δε θα την έλεγες βαρετή, δύσκολα θα σε κάνει να συνδεθείς μαζί της. Με αυτό έχει να κάνει και ότι δεν την αφηγείται κάποιος χαρακτήρας που πήρε μέρος στα γεγονότα της, αλλά ένα τρίτο πρόσωπο. Οπότε, ενώ άλλες δύο ιστορίες είναι πολύ καλύτερες, το πρώτο σαραντάλεπτο μπορεί να σε έχει κουράσει.

Επίσης, αν το δεις με κυνισμό, την ταινία πλήττει ένας… ελιτισμός. Για παράδειγμα, ο Χόιτζερ είναι υπερβολικά επιεικής με τους αρθρογράφους και αυστηρός απέναντι στους υπόλοιπους υπαλλήλους του περιοδικού. Για τους μεν δικαιολογεί οποιοδήποτε κόστος, για τους δε, το παραμικρό λάθος μπορεί να τους κοστίσει τη δουλειά. Στην τελική ιστορία, δε, ο ένας από τους “καλούς” είναι ένας πλούσιος, γαλαζοαίματος διοικητής της αστυνομίας (που έμενε σε αποικία πιο παλιά) που έχει στην υπηρεσία του έναν θρυλικό σεφ και εκπαιδεύει τον γιο του από παιδική ηλικία για να γίνει ο διάδοχός του και οι ανταγωνιστές είναι μικροεγκληματίες, αποτυχημένοι μουσικοί, ναρκωμανείς, εξωτικές χορεύτριες, κτλ. Γενικά, αυτό δεν είναι ένα τραγικό πρόβλημα, είναι λίγο αμήχανο, κυρίως γιατί η ταινία έχει τόσο παιχνιδιάρικο στυλ που δίνει την εντύπωση ότι κοροϊδεύει τους παραπάνω χαρακτήρες.
Εν κατακλείδι (=), το “Η Γαλλική Αποστολή” είναι ένα τεχνικό αριστούργημα, με τον Γουές Άντερσον σε ασύγκριτο καλλιτεχνικό οίστρο, αλλά ένα σενάριο που δε θα σε συναρπάσει.
Βαθμολογία:
6,7 στα 10
Τρέιλερ εδώ