Είδε ο Ανδρέας Ελματζόγλου και σχολιάζει για την Κουλτορόσουπα.
«Είναι δύσκολο να ανοίγεις την πόρτα του τραύματος, ξανά και ξανά»
Το χαμόγελο πολλές φορές μπορεί να κρύβει πόνο. Ο πόνος με την σειρά του προέρχεται από ένα τραύμα. Όχι πάντα εξωτερικό αλλά και εσωτερικό, κάτι που δεν βλέπουμε αλλά αισθανόμαστε. Κατοικεί μέσα μας και καταλαμβάνει όσο χώρο του δίνουμε. Και αυτό το τραύμα αν δεν αντιμετωπιστεί μπορεί να επιστρέφει ξανά και ξανά κάθε φορά με διαφορετικό πρόσωπο. Όμως με την κατάλληλη βοήθεια και την κατάλληλη στιγμή μπορούμε να ανοίξουμε την «πόρτα» και να δούμε κατά πρόσωπο το «τραύμα»και αυτό να πάρει μια διαφορετική πιο ήπια μορφή.
Η πρωταγωνίστρια της ταινίας «Χαμογέλα» Dr Ρόουζ Κότερ (την υποδύεται με εξαιρετική ερμηνεία η Σόζι Μπέικον) η οποία δουλεύει σε ψυχιατρείο ως ψυχίατρος έρχεται αντιμέτωπη με την αυτοκτονία μιας ασθενούς. Η ίδια η αυτοκτονία είναι ένα τραυματικό γεγονός για όσους είναι μάρτυρες. Είναι μια πολύ βίαιη πράξη και προς τον εαυτό αλλά και προς τους άλλους. Αυτό το γεγονός αρκεί για να επαναφέρει το «τραύμα», να του ανοίξει την πόρτα και να καταλάβει περισσότερο χώρο. Αυτό συμβαίνει στο μυαλό της Ρόουζ, όπως λέει κάποια στιγμή η φωνή «το μυαλό σου Ρόουζ είναι τόσο φιλόξενο». Κατά την διάρκεια της ταινίας μαθαίνουμε ότι η μητέρα της αυτοκτόνησε η μάλλον πέθανε αβοήθητη. Κάποια στιγμή στην ζωή της η Ρόουζ προσπάθησε να το αντιμετωπίσει, να ανοίξει την «πόρτα» όμως, χωρίς επιτυχία. Αυτό το διαπιστώνουμε στον διάλογο της με την παλιά ψυχίατρο και θεραπεύτρια της (Ρόμπιν Γουέιγκερτ).
Η Ρόουζ περνάει την περιβόητη γραμμή «τρέλας» και «λογικής». Οι λέξεις μπαίνουν εντός εισαγωγικών γιατί πιστεύω ότι τα όρια τους δεν είναι πολύ ξεκάθαρα και ότι η Ρόουζ ακροβατεί ανάμεσα σε αυτά τα δυο. Αλλά τι είναι «τρέλα»; Θα χρειαστώ την βοήθεια του λεξικού. Η πρώτη ερμηνεία που συναντώ στο λεξικό για την λέξη «τρέλα» είναι ότι πρόκειται για ιατρικό όρο. Δηλαδή ένα άτομο να έχει περιέλθει σε κατάσταση τρέλας η οποία είναι ο αντίποδας της λογικής. Παρακάτω στο λεξικό συναντώ μια άλλη ερμηνεία, ότι πρόκειται δηλαδή για αποκλίνουσα συμπεριφορά, αν κάποιος ξεπερνάει τα όρια της λογικής. Αλλά πως και ποιος ορίζεται/ει την αποκλίνουσα συμπεριφορά; Και ποια είναι τα όρια της λογικής; από πια πλευρά ορίζονται;
Η Ρόουζ βυθίζεται όλο και περισσότερο στην μαύρη τρύπα του τραύματος. Κάθε φορά το τραύμα παίρνει διαφορετική μορφή και αλλάζει πρόσωπο το οποίο αντικατοπτρίζεται στα πρόσωπα των άλλων. Oι γύρω της δεν ξέρουν πως να την αντιμετωπίσουν και η Ρόουζ έλκεται από την βαρύτητα της μαύρης τρύπας και πέφτει όλο και πιο βαθιά.
Ο περίγυρος της δεν την βοηθάει. Ο σύντροφος της (Jessie T. Usher) ανήμπορος να αντιδράσει, η αδελφή της (Τζίλιαν Ζίνσερ) κρατάει αποστάσεις, και η οποία είχε εγκαταλείψει την Ρόουζ μικρή, με την ψυχικά ασθενή μητέρα τους (Κέιτλιν Στέισι)και η ίδια δεν ήταν εκεί στον θάνατο της μητέρα τους. Όλο το βάρος έπεσε στην Ρόουζ. Ο μόνος που εμπιστεύεται και από ότι φαίνεται προσπαθεί να την κατανοήσει είναι ένας παλιός σύντροφος (Κάιλ Γκάλνερ). Άλλα οι παλιές αγάπες δεν αρκούν για να σώσουν την Ρόουζ και παρόλο που στα πιο μεγάλα θέλω δεν έκαναν πίσω πάλι αυτό δεν ήταν αρκετό για να την σώσουν. Ούτε το «βάζω μια φωτιά σε όλα τα παλιά», αν δείτε η έχετε δει την ταινία θα καταλάβετε τι εννοώ.
Ένα άλλο στοιχείο που κρατάω από την ταινία είναι ο τρόπος που χρησιμοποιείται η λέξη «τρέλα» και τα παράγωγα της και το πως αντικατοπτρίζονται στο πως βλέπει η κοινωνία τους ψυχικά πάσχοντες. Όχι όλοι, αλλά ένα μεγάλο μέρος της (θέλω να πιστεύω). Επίσης η ταινία θίγει κάποιες παθογένειες του συστήματος υγείας όσο αφορά τους ψυχικά ασθενείς και την ψυχική υγεία.
Στα επιμέρους της ταινίας η σκηνοθετική ματιά του πρωτοεμφανιζόμενου Πάρκερ Φιν ήταν πολύ ενδιαφέρουσα όπως και τα πλάνα του. Η ταινία είχε πολύ καλό ρυθμό χωρίς να κάνει μεγάλη κοιλιά. Ο ρυθμός της δεν μας άφησε στιγμή να χαλαρώσουμε. Σαν να βιώναμε το ίδιο που συνέβαινε στο μυαλό της Ρόουζ, συνεχές και αδιάκοπο. Πιστεύω ότι έχει να δώσει πολλά ο Πάρκερ Φιν και θα μας απασχολήσει ξανά στο μέλλον (ελπίζω). Με το «χαμογέλα» έφερε μια κάπως διαφορετική ματιά στην κατηγορία «θρίλερ» και απέφυγε και τα κλισέ (πλην τον Jumpscare τα οποία ήταν αρκετά αλλά όχι περιττά). Τέλος να αναφέρω ότι η ταινία είναι επέκταση της ταινίας μικρού μήκους που γύρισε ο ίδιος ο σκηνοθέτης το 2020, την «Laura hasn’t slept».
Ραντεβού την επόμενη φορά στο ίδιο μέρος
.
Ολα τα τελευταία νέα της Σινεμανίας της “Κ” 
Φωτογραφικό υλικό
