Μπορεί τα ταξίδια να έχουν απαγορευτεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να “ταξιδέψουμε” από τον καναπέ του σπιτιού μας.
.
Μια λίστα με 10 κλασικές ταινίες, που θα σας ταξιδέψουν από τη Ρώμη, στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη, ακόμη και στην Καζαμπλάνκα!
.
1. Μοντέρνοι Καιροί – Τσάρλι Τσάπλιν, 1936
Οι «Μοντέρνοι Καιροί», αποτελούν το ευφυές και προφητικό σχόλιο του Τσάπλιν πάνω στην παράνοια της βιομηχανικής εποχής, της μοντέρνας κοινωνίας και της τεχνολογικής προόδου.
Ο Τσάρλι δουλεύει σε ένα μεγάλο εργοστάσιο και προσπαθεί να συγχρονιστεί με τη γραμμή παραγωγής, σφίγγοντας βίδες, ενώ το αφεντικό του παρακολουθεί το προσωπικό μέσα από μόνιτορ. Κάποια στιγμή, συλλαμβάνεται λόγω παρεξήγησης, ως υποκινητής διαδήλωσης και στη συνέχεια γνωρίζει και ερωτεύεται μια ορφανή κοπέλα του δρόμου. Οι δυο τους ονειρεύονται μια πιο όμορφη και ήρεμη ζωή μακριά από τον αστικό εφιάλτη της μοντέρνας βιομηχανικής κοινωνίας.
2. Τα Σταφύλια της Οργής – Τζον Φορντ, 1940
Βασισμένη στο βιβλίο του Τζον Στάϊνμπεγκ, η ταινία παρουσιάζει την πορεία μιας αγροτικής οικογένειας της Οκλαχόμα, που ως θύματα της Μεγάλης ‘Υφεσης, ξεκινούν για την Καλιφόρνια, προκειμένου να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή.
Το ταξίδι τους όμως δεν είναι εύκολο και παρουσιάζεται με απόλυτα ρεαλιστικό τρόπο, καθώς βρίσκονται αντιμέτωποι με την εξαθλίωση, την ταλαιπωρία και τον ρατσισμό.
3. Καζαμπλάνκα – Μάικλ Κερτίζ, 1942
“Θα έχουμε για πάντα το Παρίσι.” ‘Οσοι έχουν δει την Καζαμπλάνκα είναι αδύνατον να μην θυμούνται τη χαρακτηριστική αυτή φράση του Ρικ στην πρώην αγαπημένη του Ίλσα, για τον έρωτα που έζησαν κάποτε στο Παρίσι, λίγο πριν ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος.
Η μοίρα όμως, τους ξαναφέρνει κοντά και συναντώνται στο Μαρόκο, στην εξωτική Καζαμπλάνκα, που αποτελούσε διαφυγή από τα δεινά του πολέμου και ήταν μία ευκαιρία προς την ελεύθερη Αμερική. Θα βοηθήσει άραγε την ‘Ιλσα και τον σύζυγό της να δραπετεύσουν, ή θα διεκδικήσει ξανά τον χαμένο του έρωτα;
4. Κλέφτης Ποδηλάτων – Βιτόριο ντε Σίκα, 1948
Στη μεταπολεμική Ρώμη, όπου η φτώχεια και η ανεργία θερίζουν, μετά από πολλούς μήνες αναμονής, ο Αντόνιο Ρίτσι (Λαμπέρτο Ματζοράνι), βρίσκει επιτέλους δουλειά ως αφισοκολλητής. Η δουλειά όμως απαιτεί ποδήλατο και ο Ρίτσι δεν έχει πια, το έχει δώσει ενέχυρο.
Μαζί με τη γυναίκα του προσπαθούν να βρουν τη λύση και εκείνη αποφασίζει να πουλήσει τα προικιά της για να το πάρουν πίσω. ‘Ετσι, ξεκινάει δουλειά και την πρώτη μέρα, ενώ κολλάει μια αφίσα που διαφημίζει την τελευταία ταινία της Ρίτα Χέιγουορθ, κάποιοι του κλέβουν το ποδήλατο. Μαζί με τον μικρό του γιο αρχίζουν να το αναζητούν σε όλη την πόλη, στις υπαίθριες αγορές, στα συσσίτια, στις φτωχογειτονιές. Θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα του ιταλικού νεορεαλισμού, καθώς πολλοί υποστηρίζουν πως ο Βιτόριο ντε Σίκα, κατάφερε να εξαφανίσει την κάμερα.
5. Σιωπηλός Μάρτυς – Άλφρεντ Χίτσκοκ, 1954
Ένας ριψοκίνδυνος φωτορεπόρτερ (Τζέιμς Στιούαρτ) βρίσκεται ακινητοποιημένος, με το πόδι του στο γύψο και περνάει την ώρα του παρακολουθώντας τα γεγονότα που συμβαίνουν στη γειτονιά, ώσπου ξαφνικά γίνεται αυτόπτης μάρτυρας του φόνου που διέπραξε ένας από τους απέναντι ενοίκους. Με τη βοήθεια της αγαπημένης του (Γκρέις Κέλι), θα προσπαθήσει να εξιχνιάσει το έγκλημα.
6. Τα 400 Χτυπήματα – Φρανσουά Τριφό, 1959
To ημι-αυτοβιογραφικό ντεμπούτο του Φρανσουά Τριφό, το 1959, είναι μία ταινία σταθμός για το κινηματογραφικό κίνημα της Νουβέλ Βαγκ.
Βλέποντάς το διαμορφώνουμε έναν χώρο στοχασμού και διαμάχης, όπου οι διπολικότητες «σχολείο-μαθητές», «οικογένεια-παιδιά», «ενήλικοι-ανήλικοι», «κανόνες-παραβατικότητα» μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε τον «κόσμο των πραγματικών παιδιών», πέρα από οποιαδήποτε προκατασκευασμένη έννοια περί παιδιού. Ο Ζαν-Πιερ Λεό είναι ο Αντουάν, ένα παρεξηγημένο παιδί που μπλέκει συνεχώς σε μπελάδες τόσο στο σχολείο, όσο και στο σπίτι. Πίσω όμως απ’ αυτόν, τον φαινομενικά μικρό ταραξία, κρύβεται ένα αγόρι με ευαισθησία που ο ενήλικος κόσμος αδυνατεί να καταλάβει.
7. Πρόγευμα στο Τίφανις – Μπλέικ Έντουαρντς, 1961
Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Τρούμαν Καπότε, είναι μια τολμηρή ταινία για την εποχή, καθώς μας διηγείται την ιστορία μιας νεαρής Νεοϋρκέζας (Όντρεϊ Χέπμπορν) που εργάζεται ως συνοδός για να τα βγάλει πέρα.
Μια μέρα όμως, μετακομίζει στην πολυκατοικία της ένας ταλαντούχος συγγραφέας (Τζορτζ Πέπαρντ), ο οποίος κεντρίζει το ενδιαφέρον της.
8. 8½ – Φεντερίκο Φελίνι, 1963
Το “8½”είναι ίσως η καλύτερη ταινία που έγινε ποτέ για την καλλιτεχνική διαδικασία. Μία ταινία, μέσα στην ταινία, οδηγώντας τον ίδιο τον κινηματογράφο σε πρωτόγνωρα επίπεδα μοντερνιστικής αυτοναφορικότητας που έμελλε να επηρεάσει άλλους δημιουργούς στη συνέχεια.
Εξιστορείται από τον ίδιο τον σκηνοθέτη, ο οποίος μας συστήνεται ως Γκουίντο (Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι) και μέσω αυτού βλέπουμε τις αναμνήσεις, τις ανασφάλειες, τους φόβους, τις φιλοδοξίες, τα απωθημένα, τις ενοχές του ίδιου, του Φελλίνι.
9. Περσόνα – Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, 1966
Μια νεαρή νοσοκόμα, η ‘Αλμα, αναλαμβάνει τη φροντίδα της Ελίζαμπεθ Βόγκλερ: μιας ηθοποιού που κατέρρευσε κατά τη διάρκεια της παράστασης και πλέον δεν μιλάει, έχοντας επιλέξει τη σιωπή.
Καθώς περνούν χρόνο μαζί, η ‘Αλμα προσπαθεί να διαλευκάνει τον λόγο που η Ελίζαμπεθ αντιδρά κατ’ αυτόν τον τρόπο, μιλώντας της συνεχώς, χωρίς να λαμβάνει ποτέ καμία απάντηση. Η ‘Αλμα τελικά ομολογεί τα μυστικά της στην Ελίζαμπεθ και διαπιστώνει ότι με τον καιρό, η προσωπικότητά της βυθίζεται στο πρόσωπο της Ελίζαμπεθ.
10. Η Λάμψη – Στάνλεϊ Κιούμπρικ, 1980
To αριστούργημα του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, διασκευή του ομώνυμου best-seller του Στίβεν Κινγκ, είναι μία από τις καλύτερες ταινίες τρόμου που γυρίστηκαν ποτέ. ‘Ενας συγγραφέας (Τζακ Νίκολσον), προκειμένου να εμπνευστεί, καταφθάνει με την οικογένεια του σε ένα παλιό, απομονωμένο, ξενοδοχείο στο Κολοράντο.
Ωστόσο, αντί να ξεπεράσει τη θλιβερή, δημιουργική ρουτίνα, ο Τζακ αρχίζει να χάνει το μυαλό του, παγιδευμένος σε ένα περιβάλλον ατελείωτων χιονοθυελλών και μιας τεράστιας, σιωπηλής φυλακής, γεμάτη παράξενα περιστατικά και τρομακτικά οράματα. Οι φωνές μέσα στο κεφάλι του απαιτούν θυσία. Είναι άραγε, ο Τζακ ικανός για φόνο;
Φωτογραφικό υλικό
