Γράφει η Νταίζη Λεμπέση για την Κουλτουρόσουπα.
Οι επίσημες πρεμιέρες δεν είναι καλές ημέρες για τους ηθοποιούς που παίζουν στην εκάστοτε παράσταση.
Το κοινό είναι ειδικό, γνωρίζει (λέμε τώρα γιατί αυτό στις μέρες μας σηκώνει μεγάλη συζήτηση ) από θέατρο, το άγχος είναι μεγαλύτερο και οι απαιτήσεις του κοινού περισσότερες.
Ήμουν κι εγώ στην επίσημη του Παλλάς για το Τρίτο Στεφάνι σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Ήθελα με την παρουσία μου να τιμήσω τον Πάνο Κατσαρίδη των Θεατρικών Σκηνών, στο πρώτο του επίσημο κάλεσμα στο Παλλάς μετά από πολλούς πολλούς μήνες που ήταν κλειστό, όπως κλειστά ήταν και ΟΛΑ θέατρα.
Ήταν λοιπόν ημέρα χαράς και γιορτής. Όχι όπως άλλες φορές γιατί η μάσκα ήρθε για να μείνει, οι αγκαλιές και τα φιλιά είναι απαγορευμένα, όμως όλοι ήμασταν εκεί για να δηλώσουμε παρουσία σε μία θεατρική γιορτή. Η γιορτή είναι γιορτή με ή χωρίς μάσκα. Πάντα είμαι ειλικρινής σε αυτό που πιστεύω, αντιλαμβάνομαι και εισπράττω.
Με μεγάλη έκπληξη λοιπόν πέρασαν τρεις πολύ ευχάριστες ώρες και γράφω έκπληξη, γιατί δεν το περίμενα. Έλεγα πως θα αντέξω τρεις ώρες με την μάσκα να βλέπω παράσταση; Είναι η δουλειά και η ματιά του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη τέτοια που δεν καταλαβαίνεις πως περνούν οι ώρες. Σε συνδυασμό με τις Μαρία Καβογιάννη και Μαρία Κίτσου βγαίνει ένα άρτιο αποτέλεσμα.
Η Μαρία Καβογιάννη σαρώνει κυριολεκτικά πάνω στη σκηνή, είναι ο στρόβιλος που φέρνει τα πάνω κάτω. Νομίζω από εδώ και πέρα η Μαρία, που έπεισε και τον απαιτητικότερο θεατή για το πόσο καλή ηθοποιός είναι, θα μας μοιράζει απλόχερα το ταλέντο της σε μεγάλους ρόλους γιατί το έχει κερδίσει με το σπαθί της. Τόσο στα κωμικά της όσο και στα δραματικά της είναι εξαιρετική. Δεσπόζει πάνω στη σκηνή με την αμεσότητα και την ψυχή της βγαλμένη και δοσμένη ακόμα και στον θεατή που κάθεται στο τελευταίο κάθισμα πίσω πίσω. Δεν μπορείς να μην την δεις. Δεν μπορείς να μην γοητευτείς. Δεν μπορείς να μην την αγαπήσεις αυτήν την ηρωίδα. Για όσα της έτυχαν, για τον τρόπο που τα αντιμετωπίζει. Για το χιούμορ που έρχεται καταλύτης στην κάθε δυσκολία, στο κάθε απρόοπτο, σε κάθε αναποδιά.
Δίπλα της η Μαρία Κίτσου, πόσο όμορφη παρουσία, τι ωραία που γράφει πάνω στη σκηνή. Πόσο μιλάει στον χορό της, τα λέει όλα, τα δείχνει όλα, αρχή, μέση και τέλος με κορύφωση μεγάλη. Χορεύει με τσαγανό, στο δικό της τέμπο, πάτα το πόδι στο σανίδι και τρίζει ο τόπος. Δεν χρειάζεται πάντα να μιλάς. Δεν χρειάζεται πάντα να φωνάζεις. Δεν χρειάζεται πάντα να κάνεις υπερβολικές κινήσεις. Από όλες της τις σκηνές εμένα με εντυπωσίασε αυτή που χορεύει. Είναι σα να βγήκε η ψυχή της ξέφρενη βόλτα. Έξω με τα αστέρια. Κι ας είναι πάνω σε μία σκηνή και τι σκηνή … του Παλλάς.
Γιατί δεν είναι ένα απλό θέατρο. Δεν είναι ένα μεγάλο θέατρο. Είναι το Παλλάς και μπορεί να σε καταπιεί με το καλημέρα σας.
Ορθώς “πειραγμένο” το έργο και η παράσταση από τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, που ήρθε για να μείνει και μας το αποδεικνύει κάθε φορά.
Θα ξεχωρίσω τον Γιώργο Ψυχογιό, μου άρεσε πολύ, όπως μου αρέσει πολύ χρόνια τώρα σε ό,τι κάνει. Γιατί ένας καλός ηθοποιός είναι καλός παντού. Και ο Γιώργος Ψυχογιός είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός.
Μία μεγάλη παραγωγή, με άξιο καπετάνιο δε μπορεί παρά να έχει ένα θαυμάσιο ταξίδι. Εξάλλου όπως λέει και ο ποιητής στο φινάλε : Η αγάπη είναι στρόβιλος!! Άρα και το ταξίδι το γεμάτο αγάπη θα πιάσει όμορφα λιμάνια.
.
Μπράβο σε όλους.
Πληροφορίες για τη παράσταση/εισιτήρια, 
Ακολουθήστε το Kulturosupa.gr στα social media
Φωτογραφικό υλικό
