Από τη μακροβιότερη θεατρική στήλη της “Κ”, «Στον παλμό των φουαγιέ» της Πίτσας Στασινοπούλου.
Αυτές τις μέρες το θέατρο βιώνει μια έντονη διαμάχη ανάμεσα σε ηθοποιούς και παραγωγούς, με τα συνδικαλιστικά όργανα των δύο κλάδων να διασταυρώνουν τα ξίφη τους με επίκεντρο πάγιες διεκδικήσεις- αιτήματα των ηθοποιών που αφορούν στους όρους της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας…Το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ) απαιτεί συγκεκριμένα α) ενιαία συλλογική σύμβαση υποχρεωτική για όλο τον κλάδο, με μισθό 1250 Ε για 5-8 παραστάσεις και ημερομίσθιο 65 Ε για 1-4 παραστάσεις, β) πληρωμένες πρόβες με πλήρη ασφαλιστική κάλυψη, γ) επίδομα εκτός έδρας 110 Ε…
Από την άλλη, η Πανελλήνια Ένωση Θεάτρου (ΠΕΘ) και Ένωση Θεατρικών Παραγωγών (ΕΝΘΕΠΑ) αντιπροτείνουν α) ειδική μισθοδοτική κλίμακα για νέους αποφοιτήσαντες ηθοποιούς, β) κάλυψη των προβών αναλογικά μόνο για τις ώρες που παρίστανται οι ηθοποιοί, γ) ευνοϊκές ρυθμίσεις για χώρους κάτω των 100 θέσεων αντί της ενιαίας σύμβασης που θα οδηγήσει μικρά θέατρα σε λουκέτο… Ωστόσο το ΣΕΗ επιμένει στις αρχικές διεκδικήσεις χωρίς διαχωρισμούς και κλιμακώνοντας τις κινητοποιήσεις μετά την πρώτη απεργία στις 5 Δεκεμβρίου, αποφάσισε μια δεύτερη εν μέσω γιορτών για το Σάββατο 27 του μήνα, προκαλώντας αντιδράσεις που το κατηγορούν για «λαϊκισμό, συκοφαντίες, ασέβεια του κοινού», κατηγορίες που οι ηθοποιοί αντιγυρίζουν στην εργοδοσία…
Είναι αυτό που λέμε «είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα», με το Υπουργείο Πολιτισμού προκλητικά απόν για σοβαρά θέματα της αρμοδιότητάς του! Φυσικά όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι παρά το κλισέ του «ονειρικού, λαμπερού, μαγικού κλπ.» κόσμου του θεάτρου, δεν παύει να είναι ένας απόλυτα ρεαλιστικός επαγγελματικός χώρος με εργαζόμενους ηθοποιούς και εργοδότες παραγωγούς, που μοιραία κάποια στιγμή θα συγκρουστούν όταν οι απαιτήσεις εκατέρωθεν δεν βρίσκουν κοινό τόπο και σημείο σύγκλισης… Ο επαγγελματίας ηθοποιός με ανάγκες, υποχρεώσεις, καθημερινότητα, αγώνα επιβίωσης όπως όλοι μας, που υπηρετείτον ιδιαίτερο και απαιτητικό τομέα της τέχνης, προσδοκά αυτονόητα να βιοποριστεί από αυτήν, όπως οποιοσδήποτε από το επάγγελμά του…
Με επιπλέον ιδιαιτερότητα τη μόνιμη ανασφάλεια μιας δουλειάς που δεν εγγυάται καμιά σταθερότητα στο εισόδημά του για τον αναγκαίο οικονομικό προγραμματισμό… Δεν ξέρει ποτέ πχ. αν η παράσταση που συμμετέχει θα μακροημερεύσει ή λόγω αποτυχίας θα κατέβει άμεσα αφήνοντάς τον άνεργο και συχνά απλήρωτο… ή δεν ξέρει ποτέ αν μετά το τέλος μιας σεζόν, την επόμενη θα έχει ρόλο σε παράσταση, όντας αναγκασμένος να ψάχνει δουλειά όχι απλώς κάθε χρόνο, αλλά δύο ή τρεις φορές μέσα στο χρόνο, κάτι αδιανόητο για οποιονδήποτε άλλο εργαζόμενο, ενόσω βέβαια οι ανάγκες πιέζουν σταθερά και προκειμένου να καλυφθούν καταφεύγει σε άσχετες δουλειές ή μεροκάματα του ποδαριού για την επιβίωση…
Επιπροσθέτως είναι ίσως ο μοναδικός (επίσημα) εργαζόμενος, που δουλεύει επί βδομάδες και μήνες χωρίς να αμείβεται, κατά παράβαση κάθε λογικής και δεοντολογίας, καθότι οι πρόβες για μια παράσταση είναι φυσικά αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς του, χωρίς να υπολογίσουμε τις αντίστοιχες ώρες δουλειάς στο σπίτι για την εκμάθηση του ρόλου, καθώς στην πρόβα οφείλει να προσέλθει διαβασμένος… Δεδομένου ότι χωρίς προετοιμασία είναι αδύνατο να ανέβει παράσταση, αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν να ΜΗΝ έχει κατοχυρωθεί εδώ και χρόνια το πλέον αυτονόητο, χωρίς να απασχολεί πώς θα επιβιώσει ο ηθοποιός αυτό το διάστημα! Είναι πραγματικά αδιανόητο για τον κλάδο ότι ισχύουν μέχρι σήμερα οι «απλήρωτες πρόβες» ως κατάφωρη παραβίαση των εργασιακών δικαιωμάτων! Ακόμα κι αν ο περίγυρος ή η θεσμική πολιτεία αντιμετωπίζουν απαξιωτικά τους ηθοποιούς ως «χομπίστες» και όχι επαγγελματίες, είναι δυνατόν το συνδικαλιστικό τους όργανο τόσα χρόνια να συναινεί με την αδράνειά του στη στρέβλωση, μη καταφέρνοντας να πετύχει μια προφανέστατη διεκδίκηση;;
Και η αντίδραση σε όλα τα κρίσιμα παραπάνω που υποβαθμίζουν εξώφθαλμα το επάγγελμα ή σωστότερα λειτούργημα του ηθοποιού, είναι μια μονοήμερη απεργία! Που επειδή επιλέχθηκε το Σάββατο 27 Δεκεμβρίου , ως άκρως εμπορική μέρα για το θέατρο εν μέσω γιορτών, το ΣΕΗ θεωρεί ότι «πιέζει» αποτελεσματικά για τις διεκδικήσεις του… Προφανώς οι παραγωγοί στην προοπτική να χάσουν τις αυξημένες εισπράξεις της συγκεκριμένης μέρας, εξαπολύουν έντονη επίθεση για κάτι που «πρώτη φορά συμβαίνει την εορταστική περίοδο και δείχνει ασέβεια στο κοινό»… Βέβαια όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για «ασέβεια στην τσέπη τους», απλά προτάσσουν το κοινό σαν πρόσχημα δήθεν «ευαισθησίας», τη στιγμή που άπειρες επιλογές τους με ανεπίτρεπτη προχειρότητα ή συνειδητές τακτικές παραπλάνησης, το υποτιμούν απροκάλυπτα ενίοτε σε βαθμό χυδαίας προσβολής…
Για να μην αναφέρουμε πόσες παραστάσεις έχουν αναβάλλει ή ακυρώσει οι παραγωγοί με την αναμενόμενη ταλαιπωρία επιστροφής εισιτηρίων, επικαλούμενοι ψευδώς «τεχνικά προβλήματα», ενώ πραγματική αιτία είναι η χαμηλή προπώληση… Σε αυτή την περίπτωση ουδόλως τους απασχολεί ο σεβασμός στο κοινό και λοιπά ηθικοπλαστικά, καθότι για τον έμπορο προέχει το ταμείο και όταν αυτό πλήττεται είτε λόγω αποτυχίας είτε λόγω απεργίας, πάσα ευαισθησία πάει περίπατο- άσχετα που εν προκειμένω την επικαλούνται υποκριτικά ως αφελές προκάλυμμα ή ψυχολογικό εκβιασμό των απεργούντων… Ποιος ΔΕΝ σέβεται το κοινό κύριοι;;; Οι ηθοποιοί που καταφεύγουν στο έσχατο μέσο για ΜΙΑ μέρα διεκδικώντας την επιβίωση ή εσείς οι άπληστοι που το αντιμετωπίζετε αποκλειστικά ως πηγή κέρδους μετρώντας εισιτήρια κι αδιαφορώντας για τους εργαζόμενους ή το υποτιμάτε με άθλιες επιλογές ή το κοροϊδεύετε με παραπλανητική προώθηση;; Πώς ακριβώς ερμηνεύετε την έννοια του σεβασμού και από πότε μια δίκαιη απεργία μεταφράζεται σε ασέβεια;;;
Πιθανόν κάποιες αντιπροτάσεις σας στα αιτήματα, πχ. όσον αφορά στην αμοιβή των προβών ανάλογα με τις ώρες απασχόλησης ή τις ευνοϊκές ρυθμίσεις για τα μικρά θέατρα που όντως δυσκολεύονται να σηκώσουν το οικονομικό βάρος, διαθέτουν κάποιο ρεαλισμό, ωστόσο οφείλουν με διάλογο και παρέμβαση του ΥΠΠΟ που μέχρι στιγμής «ποιεί την νήσσαν», να διευθετηθούν… χθες, όχι σήμερα! Το μείζον είναι ότι πρέπει επιτέλους να λυθούν χρονίζοντα και κρίσιμα προβλήματα του κλάδου των ηθοποιών, χωρίς τους οποίους προφανώς οι παραγωγοί θα… αλλάξετε δουλειά και είναι επιεικώς ανήθικο σε εποχές που λόγω ευνοϊκών συγκυριών αποκομίζετε τεράστια κέρδη, να αγνοείτε τις εύλογες ανάγκες αυτών που σας τα φέρνουν στο πιάτο!
Αντί λοιπόν να τους λοιδωρείτε ή να απαξιώνετε τον αγώνα τους, αντιθέτως τους οφείλετε ένα… μεγάλο ευχαριστώ που αποφάσισαν να απεργήσουν για μία μόνο μέρα– όσο εμπορική κι αν είναι- γιατί από πλευρά μας ως κοινό, αν κρίνουμε την απόφασή τους σε σχέση με το δίκαιο των ζωτικών αιτημάτων τους, μάλλον ως… «κοροϊδία» θα την εκλάβουμε κι όχι ως «μέσο πίεσης»… Η αποχή μιας μέρας λειτουργεί αποκλειστικά ως συμβολική κίνηση και το μόνο που «πιέζει» είναι τις εισπράξεις σας τη συγκεκριμένη μέρα (ήδη υπέρογκες επί μήνες), κανέναν και τίποτα άλλο, για να μη πω περνά κοινωνικά απαρατήρητη, όπως ο πολιτισμός γενικότερα άλλωστε… Ωστόσο ως κοινό ΔΕΝ θέλουμε επουδενί ηθικά απαξιωμένους ή πένητες ή παραιτημένους των δικαιωμάτων τους λειτουργούς της τέχνης και ΔΕΝ εισπράττουμε σε καμμιά περίπτωση «ασέβεια» όταν διεκδικούν τα αυτονόητα, θεωρώντας μάλιστα την πρόσφατη αντίδρασή τους τόσο υποτονική που επί της ουσίας υποβαθμίζουν οι ίδιοι τον κλάδο και τα αιτήματά τους… που αν τα αντιμετώπιζαν με τη δέουσα σοβαρότητα και δυναμισμό, αντί με απεργίες- «χαϊδέματα» μιας μέρας, δεν θα είχαν καταστεί χρονίζοντα τα αυτονόητα!
Απεργία ΣΕΗ στη Θεσσαλονίκη: «Άπατη» η συμμετοχή – Μόλις 3 στα 18 θέατρα κλείνουν σήμερα | Λίστα
