Είδε η Αννια Κανακάρη και σχολιάζει για την Κουλτουρόσουπα.
Τα τελευταία χρόνια είναι γεγονός πως πολλοί νέοι επέλεξαν να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον μακριά από την Ελλάδα, βαθιά απογοητευμένοι από τις συνθήκες ζωής και εργασίας στην χώρα μας. Αυτή τη δυσάρεστη αλήθεια πραγματεύεται, με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο, η παράσταση «Απλή Μετάβαση» των Γεράσιμου Ευαγγελάτου και Θέμη Καραμουρατίδη, που παρακολουθήσαμε στο Ράδιο Σίτυ.
Πρόκειται για ένα σύγχρονο ελληνικό μιούζικαλ που ανέβηκε για πρώτη φορά στη σκηνή Νίκος Κούρκουλος του Εθνικού Θεάτρου τον Μάρτιο του 2019 (έναν χρόνο πριν τη πανδημία) και τέσσερα χρόνια μετά συνέχισε τις παραστάσεις της.
Υπόθεση
Οκτώ άνθρωποι που ταξιδεύουν για Λονδίνο συναντώνται στην αίθουσα αναμονής ενός αεροδρομίου: Ένα ζευγάρι που ετοιμάζεται να παντρευτεί (Κωνσταντίνος Ασπιώτης και Μαρίζα Ρίζου), μια νεαρή που φεύγει για σπουδές (Πέγκυ Μανωλά) με την καταπιεστική μητέρα της (Χαρά Κεφαλά), ένα ομόφυλο ζευγάρι (Βασίλης Μηλιώνης και Γιάννης Καπελέρης),ένας μόνιμος κάτοικος Λονδίνου (Κωνσταντίνος Γαβαλάς) που συχνά επισκέπτεται τα πάτρια εδάφη και μια τραγουδίστρια (Αντιγόνη Ψυχράμη) που ευκαιριακά πηγαίνει στο εξωτερικό για δουλειά. Η καθυστέρηση της πτήσης τούς δίνει την δυνατότητα να γνωριστούν, να μοιραστούν τις σκέψεις τους και να αναλογιστούν αν έχουν πάρει τη σωστή απόφαση. Πρέπει να φύγουν; Μήπως είναι προτιμότερο να μείνουν και να παλέψουν τη ζωή με όσα, όμορφα ή άσχημα, τους προσφέρει αυτή η χώρα; Τι είναι σημαντικότερο; Η επαγγελματική επιτυχία, τα όνειρά τους, η οικογένεια, ο έρωτας; Η ώρα περνά και οι ταξιδιώτες καλούνται να επιλέξουν ποιόν δρόμο θα ακολουθήσουν, έστω αυτή την ύστατη στιγμή… λίγο πριν την επιβίβαση… με τη βαλίτσα και ένα εισιτήριο απλής μετάβασης στο χέρι…
Οι συνεργασίες των Γεράσιμου Ευαγγελάτου και Θέμη Καραμουρατίδη τείνουν να αποτελούν συνώνυμο της επιτυχίας και η «Απλή Μετάβαση» αποτελεί μια ακόμη απόδειξη (+) για αυτό. Πρόκειται για ένα έργο πρωτότυπο, εμπνευσμένο από την σύγχρονη πραγματικότητα που πηγάζει αποκλειστικά από την αγάπη τους για την τέχνη και παντρεύει με φαντασία και δημιουργικότητα τη μουσική με το λόγο. Το κείμενο του Γεράσιμου Ευαγγελάτου αποτυπώνει τους φόβους και τα προβλήματα μιας ολόκληρης γενιάς που παρά τα πλείστα εφόδια που διαθέτει, τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά, βλέπει τα όνειρα και τις ελπίδες της να βουλιάζουν μέσα στη λάσπη της ανεργίας και της αναξιοκρατίας που μαστίζει τη σύγχρονη κοινωνία. Η ανασφάλεια των νέων αποτυπώνεται πλήρως μέσα στο κείμενο, η αλήθεια και η ειλικρίνεια του οποίου είναι αφοπλιστική. Ο λόγος είναι οικείος, καθημερινός, γεμάτος συναίσθημα, πάθος και νόημα. Οι ήρωες βασανίζονται από σκέψεις που πέρασαν κάποια στιγμή και από το δικό μας μυαλό και εύκολα συμπάσχουμε και ταυτιζόμαστε μαζί τους. Οι ιστορίες τους μας αγγίζουν, μας συγκινούν και μας προβληματίζουν. Το χιούμορ δεν λείπει, αντιθέτως είναι διάχυτο στην ατμόσφαιρα και ελαφρύνει την σοβαρότητα του όλου θέματος.
Η μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη δένει απόλυτα με το κείμενο. Οι μελωδίες προσφέρουν ένταση και όγκο στο νόημα των στίχων και μας παρασύρουν στο ρυθμό τους. Τα τραγούδια, άλλα δυναμικά, έντονα και άλλα πιο συναισθηματικά συγκινούν το κοινό. Ξεχωρίζουν τα πολύ αγαπημένα «Θέλω κάποιος να με σύρει» που ερμήνευσε η Μαρίζα Ρίζου αλλά και η «Παράβαση» (της Νατάσας Μποφίλιου) που σιγοτραγούδησε και το κοινό μαζί με τους, επί σκηνής, ερμηνευτές.
Ο Μίνως Θεοχάρης με την σκηνοθετική του προσέγγιση απέδωσε επιτυχημένα την «ψυχή» του έργου, χτίζοντας μια σύγχρονη μουσική παράσταση, με ρυθμό, κίνηση και αρμονία, στην οποία κυριαρχεί μεν το συναίσθημα σε πλήρη ισορροπία όμως με την εν γένει χιουμοριστική διάθεσή της. Εκμεταλλεύτηκε τόσο τη δύναμη του κειμένου εμβαθύνοντας στους χαρακτήρες και στην απόδοση των μεταξύ τους σχέσεων, όσο και τα υπέροχα τραγούδια της παράστασης αποδίδοντας τόσο το λυρικό όσο και το μελωδικό κομμάτι του έργου με τη δέουσα προσοχή και επιμέλεια.
Οι ερμηνείες των οκτώ ισάξιων πρωταγωνιστών της παράστασης υπήρξαν εξαιρετικές. Αποτέλεσαν μια πραγματικά δυνατή ομάδα με άψογη χημεία, με ψυχή, φως, ταλέντο που ξεχείλιζε, πολύ καλή κίνηση(με τις χορογραφίες της Αμάλιας Μπένετ) και πολύ καλές φωνητικές δυνατότητες (φωνάρες!!! κυριολεκτικά),γεγονός που αξιοποίησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ο σκηνοθέτης δίνοντας στον καθένα από μια ξεχωριστή, προσωπική ερμηνευτικά στιγμή, που καταχειροκροτήθηκε από το κοινό.
Ξεχώρισε φωνητικά η Μαρίζα Ρίζου με την μελωδική της φωνή που αν και τραγουδίστρια απέδειξε ότι μπορεί να ανταποκριθεί και στις ανάγκες της πρόζας με άνεση και σχεδόν ισάξια με τους λοιπούς συμπρωταγωνιστές της. Όμορφη, δροσερή, βαθιά συναισθηματική όπου απαιτούνταν είχε μια πραγματικά πολύ καλή εμφάνιση.
Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά το ταλέντο του. Με φυσικότητα στην ερμηνεία, καθαρό και γεμάτο λόγο ξεχώρισε με την εν γένει σκηνική του παρουσία στον ρόλο του νεαρού άντρα που αναγκάζεται να μεταναστεύσει για να βρει μια καλύτερη δουλειά. Απέδωσε επιτυχώς τις συνεχείς συναισθηματικές μεταπτώσεις του χαρακτήρα του και το δίλημμα που τον βασάνιζε. Επίσης πολύ καλός και φωνητικά.
Απολαυστική ερμηνευτικά η Χαρά Κεφαλά στον ρόλο της καταπιεστικής Ελληνίδας μάνας, με εξαιρετικές στιγμές στα τραγούδια που ερμήνευσε και δικαίως καταχειροκροτήθηκε. Εξίσου καλές η Αντιγόνη Ψυχράμη και η Πέγκυ Μανωλά που ξεσήκωσαν το κοινό με τις δυναμικές ερμηνείες τους.
Εξαιρετικοί οι Βασίλης Μηλιώνης και Γιάννης Καπελέρης με άνεση και καθαρότητα στον λόγο τους, ζωντάνια και επιμέλεια στις κινήσεις, χιούμορ και ελεγχόμενη υπερβολή στις εκφράσεις τους, χάρισαν αφενός γέλιο και ταυτόχρονα συγκίνηση στους θεατές με την τόσο ρομαντική ιστορία τους.
Τέλος ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς, ιδιαίτερα εκφραστικός, με καλή εκφορά του λόγου, χάρισε ζωντάνια και ρυθμό στην παράσταση. Ιδιαιτέρως συγκινητική η σκηνή με τα παιδικά παπουτσάκια που έκρυβε στην βαλίτσα του.
Το λιτό σκηνικό της Ηλένια Δουλαδίρη, απέδωσε επιτυχημένα την αίσθηση μιας αίθουσας αναμονής αεροδρομίου. Μια οθόνη στο πίσω μέρος της σκηνής χρησίμευε ως πίνακας ανακοινώσεων, ενώ ιδιαίτερα λειτουργική επιλογή αποτέλεσαν οι φωτιζόμενες εσωτερικά βαλίτσες που συνόδευαν τους ηθοποιούς στις κινήσεις τους. Οι επιτυχημένοι και ατμοσφαιρικοί φωτισμοί, επιλογές του ίδιου του σκηνοθέτη, χάρισαν χρώμα, ζωντάνια, ένταση και υπογράμμισαν τις συναισθηματικές μεταβολές των ηρώων.
Τα κοστούμια, επίσης δημιουργίες της Ηλένια Δουλαδίρη υπήρξαν συμβατά με τις προσωπικότητες των χαρακτήρων και συνέβαλαν στη δημιουργία ενός ευχάριστου σκηνικού περιβάλλοντος.
Αξίζει να αναφέρουμε την συμβολή της ζωντανής ορχήστρας που συνόδευε την παράσταση, υπό την διεύθυνση του Αντώνη Παλαμάρη, οι μουσικοί της οποίας ενσωματώθηκαν στην όλη παρουσίαση φορώντας κουστούμια προσωπικού αεροσκάφους και εκφωνώντας από τα μικρόφωνα τις ανακοινώσεις του αεροδρομίου.
Και μια παρατήρηση (-) που αφορά στο τεχνικό κομμάτι και συγκεκριμένα στο θέμα του ήχου. Στην αρχή της παράστασης και για ένα αρκετά μεγάλο τμήμα της δεν ακούγονταν καθαρά τα λόγια από τα τραγούδια του έργου. Και ενώ σε μια οποιαδήποτε θεατρική παρουσίαση αυτό θα ήταν ανεκτό, σε ένα μιούζικαλ που η εξέλιξη της πλοκής και η ουσία του κειμένου βασίζεται σε σημαντικό βαθμό στα τραγούδια, υπήρξε ιδιαιτέρως ενοχλητικό. Ευτυχώς κάποια στιγμή διορθώθηκε γιατί ήταν πραγματικά κρίμα να μην μπορείς να απολαύσεις πλήρως μια τέτοια σπουδαία, κατά τα λοιπά, παραγωγή.
Εν κατακλείδι (=) παρακολουθήσαμε ένα σύγχρονο μιούζικαλ που μας ταξίδεψε με την υπέροχη μουσική, τις καταπληκτικές φωνές, τον ρυθμό, το πάθος και κυρίως την αλήθεια του. Μια παράσταση με ελληνική ταυτότητα, με ψυχή, γεμάτη δυνατά συναισθήματα, που μας απέδειξε ότι καμία μετάβαση τελικά δεν είναι… απλή. Απομένει στον καθένα να κρίνει αν είναι προτιμότερο να φύγει ή να μείνει και να προσπαθήσει να βρει φως και ελπίδα σε μέρη γνώριμα και αγαπημένα…
Βαθμολογία: 7,2/10
ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ
«Απλή μετάβαση» των Γεράσιμου Ευαγγελάτου, Θέμη Καραμουρατίδη.
Κυριακή πρωί, άνοιξη, στον Διεθνή Αερολιμένα «Ελευθέριος Βενιζέλος». Οκτώ πρόσωπα στην αίθουσα αναμονής του αεροδρομίου, αποφασισμένα να εγκαταλείψουν την Ελλάδα για ένα αβέβαιο μέλλον στην Αγγλία, μοιράζονται τις ιστορίες, τους φόβους και την ανασφάλειά τους. Η πτήση καθυστερεί και όλοι τους έχουν αρκετό χρόνο για να γνωριστούν, να εξομολογηθούν τις σκέψεις τους, να αναπολήσουν, να επανεξετάσουν την απόφαση τους.
Σκηνοθεσία: Μίνως Θεοχάρης. Ερμηνεύουν: Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Κωνσταντίνος Γαβαλάς, Γιάννης Καπελέρης, Χαρά Κεφαλά, Πέγκυ Μανωλά, Βασίλης Μηλιώνης, Μαρίζα Ρίζου, Αντιγόνη Ψυχράμη.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή: 21.00 μμ Σάββατο: 18.30 μμ Κυριακή: 19.30 μμ (έως 19/5)
-Αναλυτικές πληροφορίες για τη παράσταση θα βρείτε εδώ
