Ένα πρόγραμμα που επί 17 χρόνια είναι σαν να βγαίνει κάθε Νοέμβρη από το χρονοντούλαπο με τη ναφθαλίνη
Απευθύνομαι φίλε τηλεθεατή σε σένα που αν πέσεις τυχαία πάνω στους πίνακες τηλεθέασης, θα διαπιστώσεις για το σύνολο των εκπομπών, από ειδήσεις και σήριαλ μέχρι τηλεπαιχνίδια, πρωινά, μεσημεριανά, σώου, ριάλιτι και λοιπό συρφετό, ότι ενώ η πλειοψηφία κινείται σε μονοψήφια «πολικά» νούμερα κι αν κάποιο πιάσει 15άρι ανοίγουν σαμπάνιες για την τεράστια επιτυχία, αίφνης βλέπεις δίπλα στο άρτι αφιχθέν- με την πάγια χρονοκαθυστέρηση – «Ράδιο Αρβύλα» ένα… εξωπραγματικό για τα φετινά δεδομένα 23% + και έχοντας πάρει έναν μεζέ της φετινής παρουσίας τους, παθαίνεις ένα κάποιο ταράκουλο! Και τα πρώτα που σκέφτεσαι είναι ότι προφανώς να μηχανάκια της AGB τα ‘φτυσαν και πρέπει επειγόντως να αντικατασταθούν ή ότι πρόκειται για τυπογραφικό λάθος από τον γνωστό «δαίμονα» ή ότι ο συντάκτης που περνούσε τα νούμερα τα είχε τσούξει για τα καλά και με το κεφάλι κουδούνι έγραφε άλλα αντ’ άλλων…
Γεγονός πάντως είναι ότι αδυνατείς να πιστέψεις ως αυθεντική αυτή την αδιανόητη πρωτιά για τη συγκεκριμένη εκπομπή! Το βαρυφορτωμένο μυαλό σου δυσκολεύεται να κατανοήσει πώς είναι δυνατόν να κατακτά την κορυφή της τηλεθέασης, ένα πρόγραμμα που επί 17 χρόνια επαναλαμβάνει τον κουραστικό εαυτό του πανομοιότυπα χωρίς την παραμικρή διαφοροποίηση ή ελάχιστη ανανέωση όχι μόνο στο περιεχόμενο, αλλά ούτε καν στο σήμα, τους τίτλους, το σκηνικό, τα γραφικά, το στήσιμο, τη σύνθεση κλπ., έτσι για να ξελαμπικάρει έστω το μάτι που μπούχτισε από την μονότονη, ρουτινιάρικη επανάληψη, αποπνέοντας πια μουχλιασμένη μπόχα! Ένα πρόγραμμα που επί 17 χρόνια είναι σαν να βγαίνει κάθε Νοέμβρη από το χρονοντούλαπο με τη ναφθαλίνη και παρότι φαντασιώνεται τάχα μου «σάτιρα της επικαιρότητας», στο μεγαλύτερο μέρος του καταπιάνεται μόνιμα με περσινά ξινά σταφύλια, αναμασώντας σαν μηρυκαστικό όλα τα παλιακά της περιόδου Μαίου- Οκτωβρίου που οι…. Αριστοφάνηδες απείχαν λόγω διακοπών και θεωρούν ιερό καθήκον να «σατιρίσουν» με την επιστροφή τα προ πολλού ξεχασμένα του καλοκαιριού ή όσες περσινές κουλαμάρες και ριάλιτι δεν πρόλαβαν να χωρέσουν στο εμπνευσμένο «Top Ten»!
Ένα πρόγραμμα που επί 17 χρόνια είναι σαν να βγαίνει κάθε Νοέμβρη από το χρονοντούλαπο με τη ναφθαλίνη
Ένα πρόγραμμα επίσης που μεταφράζει το χιούμορ σε χοντροκομμένες κρυάδες (σιτεμένων πια) γυμνασιόπαιδων, σκάζοντας οι ίδιοι στα γέλια μεταξύ τους σαν χαζοχαρούμενοι χάχες ενώ ο τηλεθεατής απέναντι ούτε καν μειδιά σιχτιρίζοντας μπουχτισμένος, ενόσω ο μέγας «αυλάρχης» Κανάκης διευθύνει με τη μπαγκέτα τη γελαδερή χορωδία των υπάκουων «αυλικών» Σερβετά και Κιούση, εάν κι εφόσον βέβαια ο μαέστρος δώσει το σήμα στις διακοσμητικές γλάστρες… Με αποκορύφωμα τις στιγμές που «φορτώνει», παίρνει το σκληρό καταγγελτικό του ύφος σε γκρο πλαν, απελευθερώνει τον θυμό του για τα κακώς κείμενα ενίοτε με βρισίδι και εκτοξεύει ακατάσχετο διδακτισμό με ηθικοπλαστικές κορώνες περί των αυτονόητων ως γραφικός Δελαπατρίδης, που σου βγαίνει αυθόρμητα το «άι σιχτίρ εσύ κι ο γρύλος σου!», καθότι και η ανοχή σε γελοιότητες, κρυάδες, κηρύγματα, εμμονές, προβολή σκουπιδιών, κακογουστιά, αυτιστικές επαναλήψεις κλπ. έχει όρια διάολε!
Κατόπιν τούτων είναι λογικότατο φίλε μου να σε διακατέχει μια απορία για το υψηλότατο συγκριτικά ποσοστό και με το δίκιο σου αναρωτιέσαι πώς γίνεται αυτή η παλιακιά μούχλα να προσελκύει τόσους τηλεθεατές; Αυτοί δεν την μπούχτισαν όσο εμείς; Δεν τους κούρασε η ίδια κι απαράλλακτη άνοστη συνταγή; Κι όμως η απάντηση είναι απλή, προφανής και αυτονόητη χωρίς καμιά βαθυστόχαστη ανάλυση και θεωρώ ότι τα γνωστά «στους στραβούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος» ή «στην αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι» σου λένε πολλά… Που σημαίνει εν ολίγοις ότι όταν σύσσωμο το τηλεοπτικό τοπίο, με πάσης φύσης εκπομπές και αναρίθμητα σήριαλ, έχει κατακλυστεί από το πουρνό μέχρι το μεσονύχτι με ατέλειωτα πραγματικά ή «μυθοπλαστικά» δράματα και η αναβροχιά του ανύπαρκτου γέλιου το έχει μετατρέψει σε κατάξερη έρημο χωρίς ούτε τόση δα όαση για να χαλαρώσει κάπως το σφίξιμο, τότε το «χαλάζι» της παρωχημένης κι ανόητης κακογουστιάς σαν χρονίσια κονσέρβα ληγμένη προ πολλού, φαντάζει δυστυχώς «καλή» λύση ως μοναδική διέξοδος στη μαυρίλα…
… εκτοξεύει ακατάσχετο διδακτισμό με ηθικοπλαστικές κορώνες περί των αυτονόητων ως γραφικός Δελαπατρίδης
Και είναι βέβαια αναμενόμενο όταν η «αρβυλάτη» εκπομπή αλωνίζει ολομόναχη στην πιάτσα χωρίς κανέναν ανταγωνιστή στο είδος της, να εισπράττει υψηλά νούμερα από τηλεθεατές που τη χαζεύουν έστω και σιχτιρίζοντας για να ξεφύγουν μια στάλα από τον ζόφο που τους έχει κυκλώσει ασφυκτικά… Καθότι είναι σαφώς προτιμότερο για την ψυχική υγεία να εκτονώσεις τον θυμό ή την απαξίωσή σου γι αυτό που βλέπεις με μπινελίκια (το συνιστούν και οι ειδικοί ως θεραπεία), παρά να ψυχοπλακώνεσαι ολημερίς με τραγωδίες και θρήνους (σαν να μη φτάνουν όσα τραγικά βιώνεις ο ίδιος), καταντώντας αξιολύπητο ζόμπι τίγκα στην κατάθλιψη… Οπότε, ακόμα κι αν είσαι σκεπτόμενος τηλεθεατής με αισθητική και κουλτούρα που σημαίνει ότι δεν θα σκάσεις ούτε χαμόγελο στη γελοία «σάτιρα», πιθανότατα γυρίσεις να τους δεις για όσο αντέξεις, απλά για να ξεθυμάνεις τη συσσωρευμένη οργή σου με ιδανική αφορμή και κάπως να ανακουφιστείς… Δεν το λες και λίγο έτσι;
Σου λέει «αφού πουλάμε γιατί να ζοριστούμε για καινούργιες ιδέες;; Δίνε τους 17 χρόνια την ίδια σάχλα, έτσι κι αλλιώς δεν έχουν πού αλλού να πάνε»…
Γιατί βλέπεις, φέτος ειδικά, το εξαφανισμένο είδος της κωμωδίας ή των χιουμοριστικών εκπομπών από τους δέκτες, αφήνει εντελώς ελεύθερο το πεδίο στους «Αρβύλες» να αποκομίζουν νούμερα «απελπισίας» και να τα εκλαμβάνουν ως συνειδητή αποδοχή κάποιου στερημένου που ΔΕΝ έχει καμιά επιλογή να χαλαρώσει…Γεγονός φυσικά που μεταφράζουν ως επιτυχία και τους επιτρέπει να επαναπαύονται στις ντεμέκ δάφνες τους, αδιαφορώντας προκλητικά για το ξεπερασμένο, φθαρμένο, ανέμπνευστο προϊόν που πλασάρουν, γιατί σου λέει «αφού πουλάμε, γιατί να ζοριστούμε για καινούργιες ιδέες;; Δίνε τους 17 χρόνια την ίδια σάχλα, έτσι κι αλλιώς δεν έχουν πού αλλού να πάνε» και δυστυχώς πρόκειται για μια πικρή αλήθεια, που επίσης έχει τη δική της εξήγηση…Διότι η σταδιακή υποβάθμιση που κατέληξε σε πλήρη εξαφάνιση της κωμωδίας τελευταία, μόνο τυχαία δεν είναι, καθώς το αυθεντικό χιούμορ απαιτεί ευστροφία κι άντε να τη βρεις σε σύγχρονα ευνουχισμένα μυαλά… ενώ ταυτόχρονα η γιγαντωμένη κατάρα της πολιτικής ορθότητας σε ρόλο δικτάτορα, έφτασε να ποινικοποιεί… λέξεις – εκφράσεις- καταστάσεις που αποτελούν από εποχής Αριστοφάνη κατεξοχήν δομικά στοιχεία της κωμωδίας ως είδος ανατρεπτικό του συμβατικού καθωσπρεπισμού ενίοτε μέσω λεκτικής κι όχι μόνο πρόκλησης…Αλλά το μείζον αυτό θέμα σηκώνει μεγάλη κουβέντα και θα αναφερθώ αναλυτικά εν καιρώ…
Επί του παρόντος μένω στα θεαματικά για τις φετινές συγκυρίες ποσοστά μιας «Αρβύλας» που… ζέχνει μούχλα και που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έβλεπε ούτε ως φαντασίωση! Προτείνοντας στο στερημένο από γέλιο 23%+ να το αναζητήσουν εναλλακτικά αλλού, πχ. σε κάποιες δραματικές σειρές που αποπνέουν φαιδρότητα ή σε γελοία τηλεσούργελα ή στο πολιτικό τσίρκο ή σε πλάκες με φιλαράκια κλπ. μπας και ταρακουνήσουν τους λεγάμενους να βγουν από τη ναφθαλίνη και οι ίδιοι να αποφύγουν το σκορβούτο από τη συνεχή κατανάλωση ληγμένης κονσέρβας… Αλήθεια, κανά γιατρό ρωτήσατε καλού κακού;
